Félagsbréf - 01.10.1965, Qupperneq 43

við þvottinn, skrökvar drengurinn út
úr neyð.
Og dagurinn líður.
Meðan kringla drengsins fær sér
öðru hverju snúning á koffortslokinu
gengur lífið — og þó öllu heldur
dauðinn — sinn gang suður í kirkju-
garðinum, langar leiðir í burtu, handan
við hrísásinn og fenjaflóann.
Það er eins og hver önnur jarðarför.
Undir lokin standa gömlu hjónin
ein við gröfina; frænka gamla í bak-
sýn með svuntuhornið fyrir augunum.
Og mokararnir byrja að rusla mold-
inni niður í gröfina fyrir augunuin á
gömlu hjónunum; og moldin hækkar
og hækkar. Kögglarnir hrynja í sund-
ur eða þeir hrönglast hverir um aðra;
leirmold; kirkjugarðsmold.
Ég hefði haldið, að það tæki því
naumast að fylla gröfina þá arna, segir
vinnumaður kirkjubóndans stundar-
hátt við næsta mann.
Og hvers vegna ekki?
Mér er fjandalega við allan tvíverkn-
að, svarar vinnumaður kirkjubóndans
°g forðast að líta til gömlu hjónanna.
Þótt svo færi, kæmumst við ekki hjá
að breikka hana, svarar hinn.
Satt segir þú, hinn frómi.
Vindurinn stendur af gömlu hjón-
unum og þau heyra ekki þessi niitur-
legu orðaskipti grafaranna.
3.
Én tíminn hefur ekki viðnám frein-
Ur en vindurinn í fjallshlíðinni.
Vð viku liðinni sendir faðirinn
drenginn til næsta bæjar. Þangað er
einnig löng bæjarleið, firnalöng,
finnst drengnum, lengri en til kirkju-
staðarins og í aðra átt, norðurátt. Og
faðirinn segir honum, að nú megi
hann tefja og leika sér við krakkana;
honum liggi ekki á.
En systir mín? segir drengurinn.
Mamma lítur eftir henni, svarar
faðirinn og horfir burt.
Þannig atvikast það, að drengurinn
er óvenjulengi að heiman, gleymir sér
við leik og ærslalæti með jafnöldrum
sínum; gleymir systur sinni. Honum er
nýnæmi í að komast í sollinn, hefur
næstum því týnt niður að leika sér
eftir sumarlanga inniveru í tjaldi.
Það er orðið hálfrokkið, þegar hann
röltir inn fljótsbakkann, og það skvak-
ar ömurlega í öldunum, sem sleikja
stargresið í bakkanum, elftinguna og
hvannstóðið. Það er hljótt á engjun-
um, enginn kveðskapur uppi í mónum
eða holtinu, aðeins ósamhljóma nöld-
ur ósýnilegra helsingja einhvers staðar
hátt uppi í dökkvanum. Eftirleguhels-
ingjar á suðurleið; hröðum flótta. Það
er ekki seinna vænna. Nú virðist
mýrarþokan vera búin að hreiðra um
sig í fljótsdalnum til langdvalar.
Þegar drengurinn kemur fyrir Gerðis-
hólinn, sér hann, að tjaldið er horfið
úr Leyninum. Það getur ekki leynzt
honum, enda þótt dimmt sé. Það syrtir
í hugskoti hans, leikur dagsins hverfur
í auðn og gleymsku, eftir situr grun-
urinn, hinn ægilegi örlöggrunur um
óhamingju, dauða. En kannski er hann
FÉLAGSBRÉF 35