RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Síða 33

HANINN GALAR TVISVAR
— FyrirgefSu.
— Fyrirgefa. Hvað á ég að fyr-
irgefa þér, maður?
— Allt, allt, Auður, ég veit, að
ég er ómögulegur.
— Já, það er slæmt, sagði hún
hugsi og gjörsamlega ósnortin af
stríði hans.
Hann reyndi að herða sig upp
og sagði allt í einu ákveðinn:
— Auður, má ég kyssa þig?
— Viltu nokkuð vera að því?
svaraði hún kalt, eins og hann
hefði heðið um naglasköfu.
— Já, Auður, lof mér að kyssa
þig-
Hann þreif til hennar í stólnum
og togaði hana til sín. Hún var
líflaus og fjarlæg og varir liennar
þurrar og hrufóttar.
— Jæja, ertu þá ánægður?
sþurði hún á eftir og losaði sig
úr faðmlögum hans.
— Ég veit ekki.
Hún teygði sig eftir sígarettunni
á öskubakkanum og blés stórum
reyk yfir öxlina á honum.
— Ef þú ert að hugsa um þetta
í haust, sagði hún og varð alvar-
leg á svipinn, þá máttu gjarna
gleyma því.
— Hvers vegna? spurði hann og
fann ósjálfrátt skjálfta fara um
sig.
— Vegna þess að ég man það
ekki meir.
— Síðan hvenær? spurði hann
naestum angistarfullt.
RM
— Síðan alltaf, svaraði hún. En
ég sá það fyrst nú.
— Nei, Auður. Við skiljum
hvort annað. Hann reyndi að taka
þéttar utan um hana, þrýsti henni
upp að sér, lét vel að henni, en
hún sneri sér frá honum.
— Ég skil ekki mann, sem skilur
ekki sjálfan sig.
— Já, það er rétt. Það er eitt-
hvað andhverft í sjálfum mér.
— Andliverft! hafði hún upp
eftir honum og skellti upp úr. Já,
þetta er einmitt orð fyrir þig.
Hlátur hennar var stuttur og
snöggur. Hann horfði forviða á
hana, horfði á þessa konu, sem
hafði öll verið á valdi hans eina
nótt, sem liafði tryllt liann eina
liðna nótt. Hann fann til einkenni-
legs saknaðar. En nú gátu þau ekki
lengur skilið hvort annað. Ekki
meir; og tilfinningar þeirra orðn-
ar andhverfar.
Hann horfði á hana og sá hvem-
ig varafarðinn liafði nuddast út
fyrir varimar og hún var grá í
framan og húðin gróf í birtu miðs
dags. Honum stóð óljós beygur af
lienni o'g það lamaði hann. Það
var aldrei að vita, til hvers hún
gæti gripiö.
Var liún reið við hann? Fyrir-
leit hún hann? Hélt liún kannski
um liann að liann væri ómerki-
legur flagari? spurði hann sjálfan
sig, en var þó um leið hræddur
við svörin.
31