RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Qupperneq 35

Elías Mar:
Hún, sem alltaf bíður
Það, sem eitt sinn vcvr þér huggun l hwrmi,
er harla fjarlxgt þér nú.
Sem flóttamaður þú fjarlægðist það, og ennþá
fjarlægist þú.
Þú hefur glatað löngu ortum Ijóðum
og lesið ný,
og gleymt'þeim aftur, og aftur numið og gleymt.
Óráðin spurn, hvað valdið hefur því.
Svo ertu fölur og fár, að enginn sér,
hvað forðum þú varst.
Við litið hlið að litlum garði stendur
þin Ijúfa móðir og bíður eftir þér.
Lotið er bak, og lúnar eru hendur.
Langt er nú síðan henni fregnin barst
um skipbrot þitt.
En hún þráir þig
og hún bíður þln
og biður þess,
að þú snúir við.
Hún var þér eitt sinn huggun l öllum harmi.
Hún átti gull og Ijós og sevintýr,
hún, sem býr
í litla kofanum í litla garðinum
innanvið litlu girðinguna
með litla hliðinu.
Þar muntu heyra löngu þulin Ijóð
lesin á ný.
Og þú munt taka undir, eins og forðum.
Og ástrík hönd mun strjúka þér um vangann
á ný. (f marz 1946).
33