RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Síða 99

RAKARINN LEONHARD
LEONID SOBOLEV.
Leonid Sobolev er rússneskur rit-
höfnudur, fxddur árið 1898 í Síber-
íuþorpinu Irkútsk. Faðir hans var
liðsforingi. Átján ára var Leonid
sendur í sjóliðsforingjaskóla l Petro-
grad, en byltingin 1917 hindraði hann
í því að Ijúka þar námi; atburðir
líðandi stundar kröfðust þess, að
hann tæki afstöðu, og andstætt flest-
um námsfélögunum, sem gerðu sér
vonir um frama i keisaraflotanum,
gekk hann i lið með bolsjevíkum og
varð liðsforingi i Rauða flotanum
1918. Um þrettán ára skeið gegndi
hann þeim störfum eingöngu, en
byrjaði þó á þeim árum. að skrifa,
enda þótt hann birti lítið sem ekk-
ert af þeirri framleiðslu. Yrkisefnin
teppi breitt upp að höku, og
dökku, votu augun hans voru
raunaleg. Ég gekk að honum og
kastaSi á hann kveSju. Hann kink-
aði kolli og reyndi að segja eitt-
hvað skemmtilegt. En það varð
ekki skemmtilegt. Frammi á gangi
spurði ég lækninn, hvers vegna
hann liefði verið settur í spítala.
Þetta hafði skeð í loftárás. Hann
hafði hlaupið í loftvarnabyrgið
ásamt hinum, sem staddir voru í
rakarastofunni. Það lá undir fimm
hæða sambyggingu. Sprengja lenti
á þakhæðinni, og húsið, sem var
hlaðið úr brothættum Ódessu-
kalksteini, hrundi til grunna. Loft-
varnaskýlið yar grafið undir öllu
saman.
RM
valdi hann úr lífi rússneskra sjó-
farenda, þeim var hann kunnugastur
og um þá ákvað þann að skrifa.
Hvað það snertir er hann jafnoki
og arftaki Aleksej Novikov-Priboj,
sem mesta athygli hefur vakið á því
sviði af rússneskum rithöfundum síð-
ari tíma.
Undirbúning að fyrstu bók sinni
hóf Sobolev 1929. Það var skáldsag-
an „Gjörbreyting", sem út kom árið
1931, prentuð í 800,000 eint. i Rúss-
landi einu saman, en auk þess þýdd
á mörg tungumál í Evrópu og Amer-
ílcu. Auk nokkurra smásagnasafna
hefur skáldsaga hans „Sál hafsins",
nýjasta verkið, skapað honum frægð.
Hún kom út haustið 1942, en ári
síðar hlaut höfundurinn bókmenntar
verðlaun Stalins.
E. Mar.
Þar niðri var svartamyrkur og
andrúmsloftið fullt af steinryki.
Enginn hafði víst slasazt, en fólkið
tróðst óttaslegið að útgöngunni.
Grátur kvenna og barna yfirgnæfði
allt. En skyndilega kvað liljóm-
mikil og skær rödd Leonhards upp
úr:
— Róleg! Hvað gengur eigin-
lega á? Þetta er ekkert alvarlegt.
Það verður ekki meira. Róleg bara,
segi ég! Ég ligg hérna alveg við
loftopið. Þið megið bara ekki
trufla mig, því ég hefi samband
við þá, sem eru fyrir utan!
Fólkið varð rólegra, og aftur
varð hljótt í byrginu. Leonhard
talaði út í loftopið, og allir heyrðu,
að hann kallaði í einhvern fyrir
93