Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 14

Hreppurinn í íslensku þjóðfélagi. Fýlan og andstyggilegheitin
geta verið slík að það er verra en láglendið í Danmörku. Nú
getur verkafólk bráðum flúið til Spánar í vinnu en fátækir
veslingar sem vinna við íslenska menningu, í námum og
iðjuverum tungunnar, eru átthagafjötraðir. Þótt þeir komist
með ferðatölvuna á eftir verkafólkinu til Spánar komast þeir
ekki lengra en tungan nær. Þó að hún nái upp í nef.
H: Markaðurinn gat ekki sett þessa bók á ákveðinn bás.
Sagnfræðirit — skáldverk — ævisaga — hefur þetta komið
niður á sölu?
M: Bóki seldist eins og skáldverk en komst ekki inn í sauma-
klúbbana því píslin var ekki orðin nógu kynþroska.
Þ: Við erum lokuð inni í svo htlu máli, eins og á pínulitlu
vemdarsvæði, og seljrnn aldrei margar bækur nema í þeim sé
mikið saumaklúbbaklám eða norðlensk kjaftforska. Þetta er
að verða svo sárt og hert út af EB. Við neyðumst til að horfast
í augu við að tungan okkar er eins og pínulítið indíánamál.
M: Næsta skref er að leggja hana niður.
Þ: Fallegt frímerki með mynd af lóu.
H: ímm tókst nú að flytja kraftinn úr gelískunni yfir í enskima.
M: Ætli okkur takist það sama. Það er svo mikil linka í okkur frá
Noregi.
Þ: Svona tal er náttúrlega guðlast og landráð.
H: En af hverju emm við að skapa?
M: Fíflinu er attá foraðið. Allar þessar tilfinningar stríða á mann,
safna bókum, skrifa bók. Við emm fíflin á kafi í foraðinu.
Einhver þarf að fara á helvítis foraðið, það er eins og það sé
eitthvert lögmál. Það verður að kanna foraðið.
14
Bjartur ogfrú Emilía