Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 19

ekki við hökuna á mér, þær koma ekki nálægt mér. Þannig var þetta
líka hjá móður minni, hún átti enga vini. Hún fór allra sinna ferða
ein, líka í sumarfrí. Á hverju ári fór hún til Littlehampton og sat á
sólstól, ein, og horfði út á sjóinn. Undir það síðasta varð hún
illskeytt og mjó eins og veðhlaupahundur.
Það var ekki fyrr en á fimmtudaginn, þegar ég sá líkið af
Jane, að hugsunin um dauðann fór að sækja sérstaklega á mig. Einu
sinni sá ég hund sem hafði orðið undir bíl. Ég sá þegar hjólin fóru
yfir hálsinn á honum og augun tættust í sundur. Það hafði ekki
mikil áhrif á mig. Þegar móðir mín dó hélt ég mig fjarri, aðallega
vegna áhugaleysis og óbeitar á ættingjum mínum. Ég var heldur
ekkert forvitinn að sjá hana látna, mjóa og gráa á meðal blómanna.
Ég ímynda mér að dauðdagi minn verði ekki ólíkur hennar. En þá
hafði ég aldrei séð lík. Lík knýr þig til að bera lífið saman við
dauðann. Þeir leiddu mig niður steintröppur og inn gang. Ég hélt
að líkhúsið væri í sérbyggingu en það er í sjö hæða hárri
skrifstofubyggingunni. Við erum í kjallaranum. Ég heyrði í ritvélum
ofan af stigapallinum. Varðstjórinn var þama á meðal tveggja
annarra manna, jakkafataklæddra. Hann hélt vængjahurðunum
opnum fyrir mig. Mér hafði ekki dottið í hug að hún yrði þama. Ég
gleymi að ég átti kannski von á mynd, eða einhverjum skjölum til
undirritunar. Ég hugsaði ekki allt til enda. En þama var hún. Fimm
há rúm úr ryðfríu stáh stóðu þama hlið við hlið. Og úr loftinu
héngu í löngum keðjum flúorljós með grænum tinskermum. Hún
lá á borðinu næst dyrunum. Hún lá á bakinu, lófamir vissu upp,
fætumir saman, munnurinn galopinn, augun galopin, mjög föl,
mjög hljóð. Hárið var enn dálítið rakt. Rauði kjóllinn hennar var
eins og nýþveginn. Af henni barst dauf síkislykt. Ég held að þetta
hafi ekki verið á neinn hátt athugunarvert ef maður hefur áður séð
fullt af líkum eins og varðstjórinn. Fyrir ofan hægri augabrúnina
var smá marblettur. Mig langaði að koma við hana en mér fannst
ég vera undir ströngu ef tirliti. Eins og sölumaður notaðra bíla sagði
maðurinn í hvíta jakkanum röggsamlega:
„Aðeins níu ára." Enginn svaraði, við horfðum allir á andlit
Tímarit um bókmenntir og leiklist
19