Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 16

Ian McEwan
FIÐRILDI
Á fimmtudag sá ég mitt fyrsta lík. í dag var sunnudagur og það var
ekkert við að vera. Og það var heitt. Ég man ekki eftir slíkmn hita
á Englandi fyrr. Undir hádegi ákvað ég að fá mér göngutúr. Ég stóð
fyrir utan húsið, tvísté. Ég vissi ekki hvort ég átti að snúa til hægri
eða vinstri. Undir bíl hinum megin götunnar lá Charlie. Hann
hlýtur að hafa séð í fætuma á mér því að hann kallaði til mín.
„Hvað segirðu gamli refur?" Ég hef aldrei haft á reiðum
höndum svör við svona spumingum. Ég hugsaði mig um eitt
andartak og sagði: „Hvemig hefur þú það, Charlie?" Hann skreið
undan bílnum. Sólin var mín megin götunnar og skein beint í
augun á honum. Hann varðist birtunni með höndunum og sagði:
„Hvað er verið að stússa?" Enn átti ég ekkert svar. Það var
sunnudagur, það var ekkert við að vera, það var of heitt...
„Út," sagði ég. „Göngutúr..." Ég gekk yfir götuna og leit
ofan í bílvélina þó ég hefði ekkert vit á vélum. Charlie er gamall
maður sem hefur vit á vélum. Hann sér um bílaviðgerðir fyrir
fólkið í götunni og vini þess. Hann kemur fram fyrir bílinn með
þunga verkfæratösku í báðum höndunum.
„Hún dó þá?" Hann stóð þama og þurrkaði með tvisti af
skrúflykli til þess að gera eitthvað. Auðvitað vissi hann það en
hann langaði til að heyra mína sögu.
„ Já," sagði ég. „Hún er dáin." Hann beið eftir að ég héldi
áfram. Ég hallaði mér upp að hlið bílsins. Bílþakið var of heitt til
16
Bjartur ogfrú Emilía