Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 30

farin að væla.
„Þú varst að plata, það eru engin fiðrildi, þú varst að plata."
Hún fór að gráta, hræðilegum uppgerðar gráti og reyndi að losa
höndina. Hún vildi ekki hlusta þegar ég talaði hana til. Ég greip
þéttar um höndina og dró hana inn í göngin. Nú öskraði hún,
endalaust skerandi hljóð bergmálaði frá veggjum og lofti ganganna
og fyllti höfuðið á mér. Ég bar hana og dró beint inn í göngin, um
það bil hálfa leið í gegn. Og þar drukknaði skyndilega öskur hennar
í drunum jámbrautarlestar fyrir ofan okkur og himinn og jörð
hristust saman. Lestin var lengi að fara hjá. Ég hélt höndum hennar
fast niður með síðum hennar og hún streittist ekki á móti, gnýrinn
rændi hana öllum mætti. Þegar bergmáhð dó út sagði hún dauflega:
„Mig langar til mömmu."
Ég renndi niður buxnaklaufinni. Ég vissi ekki hvort hún gat
séð það sem teygði sig í áttina til hennar í myrkrinu.
„Komdu við það," sagði ég og tók í axlirnar á henni og hristi
hana aðeins til. Hún hreyfði sig ekki, svo ég hristi hana aftur.
„Komdu við mig, já. Þú veist hvað ég á við, ha?" Það sem ég
vildi var sáraeinfalt. Nú tók ég í hana með báðum höndum, hristi
hana óþyrmilega og hrópaði.:
„Komdu við það, komdu við það." Hún rétti fram höndina
og rétt straukst við typpið á mér með fingurgómunum. Það var
samt nóg. Ég fór í keng og fékk það. Það gusaðist í lófann á mér.
Eins og lestina tók það langan tíma að sprautast í hendumar á mér.
Allar þær stundir sem ég hafði verið aleinn sprautuðust út, allir
klukkutímamir sem ég hafði verið einn á gangi, allar hugsanimar,
allt þetta gusaðist í lófann á mér. Þegar því var lokið var ég kyrr
í sömu stellingu í nokkrar mínútur með opinn lófann fyrir framan
mig. Hugur minn var skýr, líkaminn afslappaður og ég hugsaði
ekki um neitt. Ég lagðist á magann teygði mig niður í vatnið og
þvoði hendumar í síkinu. Það var erfitt að ná þessu jukki af í köldu
vatninu. Það loddi við finguma eins og skán. Ég kroppaði það af.
Þá mundi ég eftir stelpunni, hún var ekki lengur hjá mér. Ég gæti
ekki hleypt henni heim núna, ekki eftir þetta. Ég yrði að elta hana.
30
Bjartur ogfrú Emilía