Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 26

vekur áhuga á þessum tveim og hálfa kílómetra, af því að héðan
liggur stígurinn alveg upp við verksmiðjuveggina. En ég kann vel
við síkið og mér finnst ég ekki eins aðþrengdur við vatnið eins og
alls staðar annars staðar í borginni. Eftir að hafa gengið samferða
mér um stund spurði Jane mig aftur:
„Hvert ertu að fara? Hvert ætlarðu að ganga?"
„Meðfram síkinu."
Hún hugsaði sig um nokkur augnablik. „Ég má ekki vera hjá
síkinu."
„Afhverju ekki?"
„Af því bara." Hún gekk núna rétt fyrir framan mig. Hvíti
hringurinn í kringum munninn á henni var þomaður. Ég var
máttlaus í fótunum og mér fannst ég vera að kafna úr sólarhitanum
sem steig upp af gangstéttinni. Það var orðið nauðsynlegt að
sannfæra hana um að ganga með mér meðfram síkinu. Mig klígjaði
við hugmyndinni. Ég henti afganginum af ísnum mínum og sagði:
„Ég fæ mér göngutúr meðfram síkinu nærri því á hverjum
degi."
„Afhverju?"
„Það er mjög friðsælt þar... og þar er margt að skoða."
„Eins og hvað?"
„Fiðrildi." Orðið datt út úr mér áður en ég gat rönd við reist.
Hún sneri sér að mér, skyndilega áhugasöm. Fiðrildi gætu aldrei
þrifist í námunda við síkið, fýlan myndi gera útaf við þau. Hún yrði
ekki lengi að komast að því.
„Hvernig lit fiðrildi?"
„Rauð... gul."
„Hvað er fleira þarna?"
Ég hikaði. „Það er ruslahaugur." Hún gretti sig í framan. Ég
flýtti mér að bæta við: „Og bátar líka, bátar á síkinu."
„Alvöru bátar?"
„Já, auðvitað alvöru bátar." Þetta var heldur ekki það sem ég
ætlaði mér. Hún hætti að ganga og ég nam líka staðar. Hún sagði:
„Þú klagar ekki ef ég kem, er það nokkuð?"
26
Bjartur og frú Ernilía