Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 28

tvær brýr."
„Ég vil fara aftur til baka. Ég vil fara aftur til baka." Við
vorum komin nokkum spöl frá steintröppunum. Hún vildi stoppa
en ég hvatti hana til að halda áfram. Hún var of hrædd til að fara
frá mér og hlaupa ein aftur að tröppunum.
„Nú er ekki langt í það að við sjáum fiðrildin. Rauð, gul og
stundum sjást græn." Ég gaf mig lyginni á vald, nú var mér alveg
sama hvað ég sagði henni. Hún læddi hendinni í mína.
„En bátamir?"
„Þú sérð þá. Ofar." Við gengum áfram og ég hugsaði ekki
um annað en hvernig ég gæti haldið henni hjá mér. Á vissum
stöðum meðfram síkinu eru göng undir verksmiðjur, vegi og
jámbrautarteina. Þau fyrstu sem við komum að voru mynduð af
þriggja hæða byggingu sem tengdi verksmiðjumar beggja vegna
síkisins. Hún var núna tóm, eins og allar verksmiðjumar, og allar
rúðumar hérna megin vom brotnar. Við gangaopið reyndi Jane að
toga mig til baka.
„Hvaða hljóð eru þetta? Við skulum ekki fara þama inn."
Hún heyrði vatnsdropa úr gangaloftinu falla ofan í síkið,
það bergmálaði á undarlega holan hátt.
„Þetta er bara vatn," sagði ég. „Sjáðu, þú sérð í gegn útí hinn
endann." Slóðinn inn í göngunum var orðinn mjög þröngur svo ég
lét hana ganga á undan mér og hvíldi höndina á öxlinni á henni.
Hún skalf. Við enda ganganna nam hún skyndilega staðar og benti.
Þar sem sólarljósið náði að skína á stuttan kafla í göngunum gægðist
blóm upp á milli múrsteinanna. Að því er virtist einhverskonar
fífill sem óx úr litlum grasbrúski.
„Þetta er hóffífill," sagði hún og sleit hann upp og setti í
hárið á sér fyrir aftan eyrað.
„Ég hef aldrei fyrr séð blóm hér."
„Það verða að vera blóm fyrir fiðrildin," útskýrði hún.
Næsta stundarfjórðung gengum við hljóð. Jane spurði mig
enn einu sinni um fiðrildin. Hún virtist ekki lengur vera svona
hrædd við síkið og sleppti hendinni á mér. Mig langaði að snerta
28
Bjartur ogfrú Emilía