Morgunblaðið - 16.02.2016, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. FEBRÚAR 2016
Ég á eftir að
sakna elsku ömmu
minnar meðan ég
lifi. Hún hefur fylgt mér frá því
að ég fæddist og aldrei verið
langt undan. Amma hafði alltaf
nægan tíma til að spjalla og hún
var alltaf svo hlý og mjúk og gott
að knúsa hana. Hún sagði við mig
eitt sinn þegar ég var að kveðja
hana á töppunum á Stekkjarholt-
inu að henni þætti svo gott að fá
faðmlag og upp frá því þá faðm-
aði ég hana alltaf extra vel þegar
við hittumst. Amma sýndi okkur
systrunum mikla væntumþykju
og gladdist með okkur þegar vel
gekk. Ég fann og skynjaði vel hve
stolt hún var þegar henni var
sagt frá því hvernig gengi í skól-
anum eða henni sýnd verkefni úr
skólanum. Það var sama hvort
um var að ræða illskiljanlega
mynd lítilla handa, frumlegan
smíðisgrip eða stúdentsskírteini.
Alltaf var amma jafn glöð og
ánægð. Það var gott að slappa af í
Stekkjarholtinu, þar var alltaf ró
og friður. Við amma áttum okkar
stund saman þegar við horfðum á
Leiðarljós en það var heilagur
tími hjá okkur og á eftir ræddum
við um alla bölvuðu vitleysuna í
þáttunum. Það var líka mjög gott
að koma til ömmu þegar frí var
milli kennslustunda í fjölbrauta-
skólanum og fá að leggja sig að-
eins. Hún amma skildi það alveg
ef maður var þreyttur, hún hall-
aði herbergishurðinni og leyfði
engum að trufla þreyttan ung-
linginn. Þegar maður vaknaði var
Sigríður Jóna
Sigurbjörnsdóttir
✝ Sigríður JónaSigurbjörns-
dóttir fæddist 24.
febrúar 1923. Hún
lést 26. janúar
2016.
Sigríður Jóna
var jarðsungin 12.
febrúar 2016.
alltaf búið að leggja
góðgæti á borð.
Enginn fór svangur
frá ömmu. Hún átti
alltaf til eitthvað
með kaffinu í ofnin-
um sínum, lagtert-
ur, möndluköku
með bleiku kremi
eða hún smurði te-
kex með epli og
sultu eða bakaði fyr-
ir mann heimsins
bestu pönnsur. Já, kaffitíminn
hjá ömmu stóðst alltaf væntingar
og alltaf var til ís frystinum sem
við krakkarnir höfðum óheftan
aðgang að. Amma var góður
ferðafélagi og ég fékk að ferðast
töluvert með henni sem barn. Við
fórum saman til Vestmannaeyja
eða norður í Flatatungu og heim-
sóttum þar móðursystur mínar.
Margar mjög dýrmætar minn-
ingar á ég úr þeim ferðum. Takk
fyrir allar minningar sem ég á
með þér, amma mín, sem gott er
að hugsa um þegar sorgin og
söknuðurinn er svona óendan-
lega sár og mikill.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar að stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar,sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín gaf
mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigga Dúa.)
Úrsúla Guðmundsdóttir.
Eitt af því mikilvægast í lífi
okkar systkina í Flatatungu var
að fá að alast upp með góðu fólki,
eiga ömmur og afa sem veittu
okkur ómælt af ást, umhyggju og
visku sem enginn getur öðlast
eða deilt með öðrum án þess að
hafa lifað langa ævi, bæði gleði og
raunir.
Ef að amma Sigga á Akranesi
hefði fæðst á öðrum tíma hefði
hún getað verið tískufrömuður
eða fatahönnuður. Hún vann
lengi við sauma og hún var ekki
bara lagin að sníða og setja sam-
an flíkur, heldur hafði hún næmt
auga fyrir því hvað fór vel og var
fallegt.
Hún lifði bæði kreppur og góð-
æri og sagði oft frá því hvað var
erfitt að fá efni til að sauma úr á
systkini sín. Til að bjarga sér vatt
hún kápum, rakti upp og snéri
röngunni út – þar sem minna sá á
efninu og saumaði upp úr flíkum
sem börnin voru vaxin upp úr. Ef
hún sá mig í nýjum fötum spurði
hún: „Já, er þetta móðins?“
Amma var algjör skvísa. Hún var
alltaf smekkleg og smart og pass-
aði upp á að vera vel tilhöfð. Hún
fór ekki út með ruslið án þess að
setja á sig varalit.
Það var hátíð þegar að amma
og afi komu í heimsókn til okkar
norður.
Amma var hálfhrædd við
hundana og dýrin í sveitinni. Þau
afi komu færandi hendi með fá-
séðan munaðarvarning eins og
kók í gleri og prins póló. Þeir
sæludagar liðu alltof fljótt.
En það var ekki síður upplifun
fyrir sveitabörnin að fá að vera
hjá ömmu og afa í Stekkjarholt-
inu á Skaganum, hitta frænd-
garðinn sem fagnaði okkur eins
og við værum konungborgin og
láta ömmu stjana við sig. Að
hlusta á frænkurnar tala um póli-
tík í eldhúsinu í Stekkjarholtinu,
þær voru mun vinstrisinnaðri og
róttækari en við áttum að venj-
ast. Amma var sammála þeim en
tók aldrei eins stórt upp í sig,
heldur kinkaði kolli og hellti aftur
í bollana á meðan hinar mót-
mæltu láglaunastefnu auðvalds-
ins og Sjálfstæðisflokknum.
Amma og afi voru samheldin
hjón og hún amma missti mikið
þegar hann lést langt fyrir aldur
fram. Eftir það bjó hún ein um-
vafin ást og kærleika barna,
barnabarna og seinna barna-
barna.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og eiga hana að. Þó að hún
upplifði erfiða tíma og mikinn
söknuð eftir að afi var farinn,
missti hún aldrei húmorinn og
góða skapið. „Mér leiddist svo
fyrsta veturinn eftir að hann afi
ykkar dó að ég meira að segja
reyndi að byrja að reykja, frekar
en að gera ekki neitt,“ sagði hún
okkur löngu seinna og hló um leið
að vitleysunni í sér.
Amma fylgdist spennt með
okkur og hafði ómældan áhuga á
öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur.
Hafði óbilandi trú á okkur og
var stolt af okkur. Að hugsa sér
að eiga svona marga afkomendur
og alla vel lukkaða, sagði hún ein-
hvern tíma. Það er dýrmætt og
ómetanlegt veganesti. Nú hefur
amma okkar á Akranesi lokið
sinni lífsgöngu og við leiðarlok er
okkur þakklæti efst í huga.
Nú eru þau afi saman og amma
þarf ekki að sakna hans. Guð
blessi þau bæði, minningarnar
lifa og kærleikurinn sem fellur
aldrei úr gildi.
Árni Gunnarsson og
Sigríður Gunnarsdóttir
frá Flatatungu.
✝ Bergþórafæddist í
Reykjavík 7. októ-
ber 1936. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 7. febrúar 2016.
Foreldrar: Björg
Gunnarsdóttir ljós-
móðir, f. á Krossi,
Fellum, Norður-
Múlasýslu, 13. júní
1900, d. 22. desem-
ber 1971, og Berg-
þór Árnason sjómaður, f. í Mið-
húsum í Reykhólahreppi,
Austur-Barðastrandarsýslu 13.
september 1901, d. í Þýskalandi
Sigurðar: 1) Gestur Ólafur bif-
vélavirki, f. 24. apríl 1956. Hans
kona er Björg Hulda Konráðs-
dóttir, f. 5. október 1953. Börn:
Guðný Björg Briem, f. 1986, og
Sigurður Magnús, f. 1988. Sonur
Bjargar er Edgar K. Gapunay, f.
1975. 2) Birgir Þór, húsasmiður,
f. 9. maí 1965. Dóttir hans er Álf-
dís Helga, f. 1995.
Barnabarnabörnin eru sex.
Bergþóra og Sigurður bjuggu
allan sinn búskap í Reykjavík.
Fyrstu fimm árin við Óðinsgötu,
síðan í Skeiðarvogi í áratug.
Þaðan fluttu þau í Norðlinga-
holtið, að Klapparholti 2 við
Baldurshaga, þar sem þau
bjuggu í þrjá áratugi. Síðan um
aldamót bjuggu þau í Fagrabæ
8.
Útförin fer fram frá Fossvogs-
kapellu í dag, 16. febrúar 2016,
kl. 14.
20. ágúst 1936.
Bróðir: Sverrir
Lyng Bergþórsson,
f. 14. nóvember
1931.
Bergþóra giftist
hinn 11. október
1955 Sigurði Gests-
syni verslunar-
manni, f. 31. júlí
1931, d. 9. febrúar
2014. Faðir hans
var Gestur Ólafur
Pétursson, f. 1904, d. 1957, móð-
ir Gests var María Magnúsdóttir,
f. 8. desember 1909, d. 3. desem-
ber 1960. Synir Bergþóru og
Bergþóra Bergþórsdóttir,
Beggý, kær frænka og vinkona er
látin. Svo lengi sem ég man hefur
hún verið mikilvægur hluti af til-
veru minni. Við erum bræðradæt-
ur, en feður okkar beggja féllu frá
skömmu áður en við fæddumst.
Ég man fyrst eftir Beggý hjá föð-
urömmu okkar, sem var sá ás sem
fjölskyldan hverfðist um. Þar
kynntumst við báðar föðurfólkinu,
fyrst á Mýrargötunni og síðar á
Öldugötunni, þar sem amma bjó
síðustu árin í skjóli dóttur sinnar
og fjölskyldu hennar. Beggý var
sex árum eldri en ég og því ekki
sjálfgefið að hún, unglingurinn,
sinnti litlu frænkunni en það gerði
hún. Hún átti það til að hringja og
biðja um að ég yrði send með
strætisvagninum frá Hafnarfirði
til Reykjavíkur og þar tók hún á
móti mér. Dagarnir með Beggý
voru ævintýri, bíóferðir eða spáss-
erað kringum Tjörnina og jafnvel
boðið upp á ís. Heim fór ég svo
hlaðin ýmsum gersemum, leikara-
myndum, servíettum eða frí-
merkjum í safnið.
Beggý var gædd einstakri um-
hyggjusemi og dugnaði. Hún var
einnig skapmikil og lá ekki á skoð-
unum sínum ef henni þótti tilefni
til. Þessir eiginleikar gerðu henni
stundum erfitt fyrir í samskiptum
við aðra, en áttu líka eftir að nýt-
ast henni í lífinu. Hún fékk löm-
unarveikina árið 1956, tæplega
tvítug að aldri, þá þegar gift Sig-
urði Gestssyni og eldri sonur
þeirra, Gestur, nýfæddur. Með
undraverðum dugnaði og æðru-
leysi tókst henni að komast á fæt-
ur á ný og gat gengið við hækjur.
Yngri sonur þeirra, Birgir Þór,
fæddist 1965. Sigurður var hennar
stoð og stytta í veikindunum og æ
síðan. Þau ferðuðust um landið og
fóru í ferðir til útlanda meðan
heilsan leyfði. Sigurður var mikill
áhugamaður um bíla og áttu þau
ávallt glæsivagna sem vöktu at-
hygli hvar sem þau fóru. Sum-
arbústað áttu þau við Þingvalla-
vatn þar sem þau nutu þess að
dvelja. Seinna keyptu foreldrar
mínir bústaðinn svo hann var
áfram samastaður í tilveru okkar
allra.
Veikindin mörkuðu Beggý fyrir
lífstíð, en kjarkur hennar og dugn-
aður var með ólíkindum. Það var
ótrúlegt að fylgjast með henni
rækta garðinn sinn, heimilið, fjöl-
skyldu og vini. Glæsilegar voru
terturnar hennar sem rötuðu til
vina í tilefni af afmælum eða öðr-
um tímamótum. Öll nutum við
góðs af greiðvikni hennar. Oftar
en ekki lauk símtölum okkar á þá
leið að hún spurði hvort hún gæti
ekki gert eitthvað fyrir mig. Það
var hins vegar erfiðara að gera
henni gott á móti, hún vildi hafa
sinn hátt á hlutunum. Sigurður
féll frá fyrir tveimur árum. Síð-
ustu árin hafa verið Beggý erfið,
heilsunni hrakaði og undanfarið
hefur hún verið meira og minna á
sjúkrahúsum, nú síðast á Hrafn-
istu. Synirnir og fjölskyldur
þeirra hafa sinnt henni einstak-
lega vel. Birgir Þór hélt heimili
með henni sem gerði henni mögu-
legt að vera heima meðan stætt
var.
Við, fjölskyldan öll, kveðjum
Beggý með söknuði og þakklæti.
Væntumþykja og gagnkvæm virð-
ing einkenndi okkar samskipti alla
tíð. Samúðarkveðjur sendum við
Sverri bróður hennar, Gesti, Birgi
Þór og fjölskyldum þeirra.
Pétrún Pétursdóttir.
Kynni okkar Beggýjar hófust á
unglingsárum okkar á Óðinsgöt-
unni og hefur sú vinátta haldist
alla tíð síðan.
Það var mikið áfall þegar
Beggý veiktist um tvítugt af löm-
unarveiki. Þegar það gerðist hafði
hún nýlega eignast eldri son sinn,
Gest. Veikindin urðu þess
valdandi að spítalalegan varði á
annað ár. Hún sagði oft við mig þá:
„Ég skal á fætur aftur.“ Það tókst
henni með hjálp Sigurðar eigin-
manns síns, lækna og hjúkrunar-
fólks en hún varð eftir það háð
hjálpartækjum alla ævi.
Beggý var hörkudugleg og
viljasterk og lét fötlun sína lítið
hindra sig. Hún hafði unun af að
hugsa um garðinn sinn og sat við
að hlúa að blómum og beðum sem
voru hennar áhugamál. Það var
líka prjónað, saumað og bróderað í
meira lagi og allt var það vel unn-
ið.
Ég og fjölskylda mín þökkum
margar ánægjustundir sem við
áttum saman. Far þú í friði með
Guðs blessun. Við sendum Gesti,
Birgi Þór, Björgu, barnabörnum
og öðrum ástvinum samúðar-
kveðjur.
Þín vinkona,
Sigrún.
Bergþóra
Bergþórsdóttir
KRISTÍN GUÐMUNDSDÓTTIR
híbýlafræðingur
verður kvödd í Neskirkju föstudaginn 19. febrúar klukkan 15.
.
Ragnhildur Skarphéðinsdóttir, Alistair Macintyre,
Kristinn H. Skarphéðinsson, Unnur Steina Björnsdóttir,
Ögmundur Skarphéðinsson, Guðrún Nordal.
✝ Flosi Ingólfs-son fæddist á
Flugustöðum í
Álftafirði 29. maí
1940. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Skjólgarði á
Höfn í Hornafirði
17. janúar 2016.
Flosi var sonur
hjónanna Ingólfs
Árnasonar, f. 11.
október 1896, d. 2.
mars 1972, og Stefaníu Stef-
ánsdóttur, f. 29. ágúst 1907, d. 2.
mars 1992. Flosi var næst-
yngstur í hópi sjö systkina. Þau
eru: Aðalbjörg, f. 1930, d. 1996,
Anna, f. 1932, Svava f. 1933, d.
1989, Árni, f. 1935, Sigurður, f.
1938, d. 2002, og Eysteinn, f.
1945.
Flosi kynntist Kristínu Frið-
riksdóttur frá Fáskrúðsfirði ár-
ið 1993, en þau hófu formlega
sambúð tveim árum síðar. Hún
er fædd 18. maí 1955. Foreldrar
hennar voru Friðrik Jóhann-
esson Michelsen, f. 15. maí 1927,
d. 2. maí 1981, og Stefanía Ing-
ólfsdóttir, f. 2. desember 1930,
d. 21. júní 2015. Frá árinu 1995
bjuggu Flosi og Kristín saman á
Fugustöðum, en sökum veikinda
hans fluttu þau á Djúpavog
haustið 2015. Þau voru barn-
laus.
Aðalstarf Flosa var frá unga
aldri tengt búskapnum á Flugu-
stöðum. Tveir yngstu bræð-
urnir, Flosi og Eysteinn, bjuggu
með foreldrum sínum og tóku
við búsforráðum
þegar fram liðu
stundir. Eftir að
faðir þeirra lést var
móðir þeirra hjá
þeim meðan hún
hafði heilsu til.
Þeir bræður
unnu saman við bú-
ið til þess tíma að
breytingar urðu á
högum beggja, er
Eysteinn seldi
Flosa sinn hlut og settist að hjá
konu sinni á Höfn í Hornafirði.
Eftir það rak Flosi búið einn,
ásamt Kristínu, sambýliskonu
sinni.
Flosi vann um tíma hjá Vega-
gerðinni. Hann var mikill fé-
lagsmálamaður og valdist gjarn-
an í stjórnir félaga í
byggðarlaginu, má þar nefna
Ungmennafélagið Stíganda,
Kaupfélag Berufjarðar og Bún-
aðarfélag Álftafjarðar. Hann
tók virkan þátt í starfsemi
Lionsklúbbs Djúpavogs. Honum
var ætíð hlýtt til kirkjunnar
sinnar að Hofi, söng þar í
kirkjukórnum og sinnti um ára-
tuga skeið meðhjálparastarfi
þar. Flosi lét einnig til sín taka í
sveitarstjórnarmálum. Auk þess
var hann hreppstjóri um nokk-
urt skeið og sá síðasti til að
gegna því embætti í Geithellna-
hreppi.
Útför Flosa var gerð frá
Djúpavogskirkju 30. janúar
2016. Hann var jarðsunginn í
Hofskirkjugarði í Álftafirði.
Það er fagurt um að litast við
Flugustaði. Skammt þar frá er
alfaraleið, sbr. hið lýsandi ör-
nefni Komfarahraun. Inn til
landsins liggja Flugustaðadalur
og Hofsdalur. Nokkurn veginn
beint á móti standa Rannveigar-
staðir, en þessir tveir bæir bera
nöfn systranna Flugu og Rann-
veigar, sem voru skessur miklar
þar um sveitir. Út til hafsins og
„innan fjarðar“ má sjá sker og
eyjar speglast á sléttum fleti í
góðu veðri. Utar víðáttumikið
sandrif, Starmýrarfjörur, sem
enda í Hrómundarey. Þungur
niður hafsins dunar oft í eyrum
og slær ævintýrablæ á umhverf-
ið. Kvöldsólin, þá hæst ber á
lofti, skapar óvíða fegurra sjón-
arspil, en á Flugustöðum og bæj-
um þar í kring. Gnótt er af rækt-
arlandi og fjöll og firnindi kalla á
veiðimanninn, sem í mörgum
blundar.
Flosi var sannur bóndi og naut
þess að sinna bústörfum. Hann
bar virðingu fyrir skepnum sín-
um og sinnti þeim vel. Hann naut
sín hvergi betur en inn til dala
við veiðar og smalamennskur,
var drjúgur göngumaður og ólat-
ur að fara í leitir og lagði metnað
í að kollheimta af fjalli.
Hann var alinn upp við sam-
heldni innan sveitar og þá hefð
að menn léðu hverjir öðrum
hjálparhönd, þegar gengið var til
stærri verka. Vegna þessa upp-
lags var Flosi einn af þeim, sem
þarft er að hafa í hverju sam-
félagi, hjálpsamur og góður og
traustur nágranni.
Hann hafði meðfram bústörf-
unum komið að annarri vinnu í
gegnum tíðina, stundað ýmis
störf við sjávarsíðuna og þótti
mjög liðtækur við smíðar.
Refaskytta var Flosi með af-
brigðum góð. Á heimasíðu
Djúpavogshrepps 3. janúar 2007
birtist umfjöllun um meint Ís-
landsmet hans í refaveiðum
haustið á undan. Þá skaut hann
fimm lágfótur, nánast á sömu
torfunni í Flugustaðadal. Mat
heimasíðunnar var að Íslands-
metið væri fólgið í því að aldrei
fyrr hefðu verið skotnir svo
margir stálpaðir eða fullorðnir
refir á jafn skömmum tíma, því
tæplega 20 mínútum eftir að
orrahríðin hófst, lágu þeir allir í
valnum. Um þetta var talin
ástæða til að yrkja:
Rekkar drepa refi þrá,
rangla upp til heiða.
Fyrst mun hætta ferðum á
þá Flosi býst til veiða.
Þau Flosi og Kristín áttu góð
ár saman. Leið þeim vel í sam-
vistum við hvort annað. Þau voru
með afbrigðum dugleg að sækja
samkomur og höfðu bæði gaman
af að dansa, spila á spil og vera
með í félagslífinu. Er okkur til
efs að nokkurt par í byggðarlag-
inu hafi verið þeim duglegra að
fara á mannamót til að njóta
samveru við sveitungana og hitta
vini eða eignast nýja á dansleikj-
um, er hentuðu þeirra fóta-
mennt.
Á Flugustöðum þótti honum
samt kærast að dvelja og voru
þau Kristín góð heim að sækja.
Flosi var ætíð glaður í góðra vina
hópi, ræðinn, hjálpfús og vina-
margur. Kristín stóð þétt við hlið
hans allt til hinztu stundar og var
hann þakklátur fyrir umhyggju
hennar sem og allar góðar sam-
verustundir með fjölskyldu og
vinum, er allir reyndust honum
vel, eftir að lokabaráttan hófst.
Um leið og við hjónin þökkum
Flosa Ingólfssyni góða samfylgd,
blessum við minningu hans og
sendum samúðarkveðjur til allra,
er eiga um sárt að binda við frá-
fall hans.
Hlíf og Björn Hafþór.
Meira: mbl.is/minningar
Flosi Ingólfsson