Morgunblaðið - 04.05.2016, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 2016
✝ Ásdís Halldórs-dóttir fæddist í
Reykjavík 25 júní
1938. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 24. apríl 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Geirlaug
Ólafsdóttir frá
Reynisvatni, f. 17.
ágúst 1915, d. 1.
október 1994, og
Halldór Lárus Guðmundsson, f.
1. apríl 1909, d. 5. maí 1994. Al-
bróðir Ásdísar var Þórir O.
Halldórsson, f. 1. apríl 1937, d.
Þann 25. september 1959 giftist
Ásdís eftirlifandi eiginmanni
sínum, Hreini Bjarnasyni frá
Berserkseyri í Eyrarsveit, f. 25.
september 1932. Foreldrar hans
voru Bjarni Sigurðsson, hrepp-
stjóri á Berserkseyri, f. 18. jan-
úar 1896, d. 22. apríl 1986, og
Ástrós Elísdóttir, f. 2. ágúst
1895, d. 21. júlí 1978. Dísa og
Hreinn hófu búskap á Berserks-
eyri 1960 og bjuggu þar til 2005,
er þau fluttu til Reykjavíkur.
Ásdís og Hreinn eignuðust
dótturina Ástrós Geirlaugu, f. 1.
ágúst 1976. Hennar börn eru
Agnes Rós, f. 9. júní 2000, Guð-
mundur Viktor, f. 28. september
2002, og Hjörtur Hreinn, f. 18
október 2010.
Útför Ásdísar verður gerð frá
Háteigskirkju í dag, 4. maí
2016, og hefst athöfnin klukkan
13.
16. október 2011.
Kona hans var
Hrafnhildur
Hannesdóttir, f. 30.
mars 1942, d. 17.
ágúst 2008. Syst-
kini samfeðra eru
Hanna og Grétar
Halldórsbörn.
Ásdís ólst upp
fyrstu árin að Engi
í Mosfellsbæ og síð-
ar við Reynisvatn.
Síðustu árin í Reykjavík bjuggu
þær mæðgur á Óðinsgötu og
vann Ásdís meðal annars í verk-
smiðjunni Rekord á þeim árum.
Mér finnst ennþá óraunveru-
legt að ég sé að kveðja hana
mömmu og mína bestu vinkonu.
Mömmu, sem hefur verið svo
mikill þátttakandi í lífi mínu og
barnanna minna. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að verða sam-
ferða þessari einstöku konu sem
tók á lífinu með miklu æðruleysi
og ást, það var hvergi betra að
leita en til hennar ef eitthvað
bjátaði á, hvort sem það var í
gleði eða sorg, ég gat alltaf treyst
því að hún myndi skilja. Hún
sýndi alltaf öllum skilning og
hlustaði á það sem öðrum lá á
hjarta af einlægni og hlýju.
Fyrstu árin mín átti ég með
mömmu og pabba í sveitinni okk-
ar, þar var mikið unnið og oft
langt fram á kvöld. Það var líka
mikill gestagangur á þessum ár-
um og alltaf passað upp á að nóg
væri til með kaffinu og í matinn.
Allt var heimagert, hvort sem
það voru kökur, marmelaði eða
brauð. Það var sjaldan svigrúm
til að veita sér frí eða fara í ferða-
lög en þrátt fyrir allt annríkið gaf
mamma sér alltaf tíma til þess að
skella plötu á spilarann eða
hækka í fallegu lagi í útvarpinu
og hleypa gleði og fjöri í húsið
eins og henni einni var lagið. Hún
bjó yfir einstökum léttleika og
húmor sem einkenndi andann á
heimilinu okkar, tónlistin, köku-
ilmurinn, rómantíkin, dönsku
blöðin. Það var mikið lagt upp úr
því að taka eftir þessu einfalda og
fallega í lífinu, við sátum oft sam-
an og horfðum á sólina setjast
bak við Eyrarfjallið, hlustuðum á
þögnina og fuglana syngja í
fjarska, nutum þess að finna ilm-
inn af grasinu og ég lærði að
virða og meta náttúruna og lífið
sem er allt í kringum okkur. Allt
hafði tilverurétt og virðingu,
hvort sem það voru blómin í garð-
inum eða dýrin á býlinu. Það sem
er mér eftirminnilegast sem barn
er samtölin sem við áttum saman.
Það var alltaf viss rútína hjá okk-
ur að setjast við eldhúsborðið á
kvöldin og spjalla um það sem
raunverulega skipti máli og eiga
notalega stund. Fyrir mig sem
litla stelpu var þetta svo mikil
upphefð og veitti mér öryggi og
hlýju. Með þessu fann ég að ég
hafði rödd í heimi fullorðinna, á
mig var hlustað og ég lærði að tjá
það sem mér lá á hjarta. Ég eign-
aðist svo margar ómetanlegar
minningar.
Elsku hjartans mamma, ég á
svo margt þér að þakka. Ég bjóst
við að við ættum svo mikinn tíma
eftir saman en lífið er stöðugt að
minna okkur á að ekkert í lífinu
er sjálfsagt og við þurfum að
vanda hvern dag vel. Takk fyrir
að hlusta þegar enginn heyrði,
takk fyrir að sjá það sem enginn
sá, takk fyrir trúna, vonina og
kærleikann.
Þín
Ástrós Geirlaug
(Ásta Lauga).
Í dag kveð ég hana Dísu
frænku með miklum söknuði.
Þegar ég lít yfir farinn veg þá
koma upp óendanlega margar og
yndislegar minningar, bæði frá
því að ég var barn og allt til dags-
ins í dag. Hún var hvers manns
hugljúfi og hafði hlýja og góða
nærveru. Dísa var ekki bara
frænka mín heldur náin vinkona
mín.
Það var alltaf tilhlökkun fyrir
mig og fjölskylduna mína að fara
á Berserkseyri í heimsókn til
þeirra hjóna. Þar fékk maður
alltaf hlýjar móttökur að hætti
Dísu og Hreins og eiga börnin
mín yndislegar minningar að
vestan. Maðurinn minn heitinn
sóttist sérstaklega í að fara til
þeirra og verja frídögum okkar í
sveitasælunni. Eitt sumarið
ákváðum við þó að fara á Akur-
eyri í fríinu og leigðum okkur
sumarbústað stutt fyrir utan bæ-
inn. Maðurinn minn entist þar í
rúman sólarhring og sagði á end-
anum hann vildi bara fara til Dísu
og Hreins, sem við og gerðum.
Berserkseyri var sveit barna
minna og fengu þau þar að kynn-
ast því að slá, sjá um dýr og njóta
sveitaloftsins. Það er ómetanlegt
og munu þau alltaf minnast
þeirra fallegu tíma.
Seinustu árin, þegar þau hjón
fluttust til Reykjavíkur, var auð-
veldara að skreppa til Dísu. Ein
af mínum bestu minningum var
þegar við fórum saman á Vínar-
tónleikana í byrjun janúar þar
sem hún hreinlega ljómaði af
ánægju. Við höfum átt yndislegar
stundir yfir kaffibollanum hér í
bænum og gátum alltaf spjallað
og aldrei kom þögn. Þrátt fyrir að
þögnin sé komin eru minningarn-
ar til staðar að eilífu.
Þóra Björg (Bagga)
og fjölskylda.
Undir Dalanna sól við minn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för.
Undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið en oftast í fögnuði
kysst.
(Hallgrímur Jónsson)
Þetta undurfallega sönglag
minnir mig alltaf á Dísu, sem
verður í dag kvödd hinstu kveðju.
Segja má að hún hafi gæfuna
gist þegar hún kom ung að árum í
heimsókn úr höfuðborginni að
Berserkseyri, með vinkonu sinni,
Guðrúnu Geirmundsdóttur,
heimasætunni þar, en þær höfðu
kynnst náið er þær unnu saman í
Verksmiðjunni Rekord í Reykja-
vík. Á Berserkseyri bjuggu heið-
urshjónin Bjarni Sigurðsson
hreppstjóri og Ástrós Elísdóttir
ásamt börnum þeirra Dagbjörtu
og Hreini, en Guðrún var uppeld-
issystir þeirra. Dísa og Hreinn
náðu strax vel saman og fljótlega
kom í ljós að hjörtu þeirra slógu í
takt. Þau felldu hugi saman, sem
endaði á því að þau gengu í hjóna-
band 25. september 1959. Þau
keyptu síðan hálfa jörðina á Ber-
serkseyri 1960 og hófu þar bú-
skap. Dísa og Hreinn voru sam-
hent um að dytta að og hafa
snyrtilegt í kringum sig, enda
voru þau verðlaunuð fyrir góða
umhirðu og snyrtimennsku á
jörðinni.
Þau bjuggu allan sinn búskap
á Berserkseyri og ólu upp
dótturina Ástrós Geirlaugu, sem
fæddist 1. ágúst 1976. Árið 2005
seldu þau jörðina og fluttu til
Reykjavíkur.
Allan þennan tíma var gest-
kvæmt á Berserkseyri og mikið
af sumarbörnum. Ég, borgar-
barnið níu ára gömul, varð þeirr-
ar miklu gæfu aðnjótandi að fá að
fara í sveit til Dísu frænku og
Hreins og hef ég alltaf síðan hjá
þeim í fögnuði gist. Fram á ung-
lingsár var ég þar öll sumur og
þess tíma minnist ég með mikilli
gleði en jafnframt söknuði í dag
þegar ég kveð Dísu mína. Ungu
hjónin urðu fyrirmyndir mínar í
lífinu í einu og öllu í ást og virð-
ingu sem þau sýndu hvort öðru
og fyrir mér urðu þau eins og
aðrir foreldrar mínir. Þessi sum-
ur eru stútfull af minningum þar
sem gleðin og húmorinn réðu
ríkjum á heimilinu. Alltaf var
slegið á létta strengi við okkur
sumarkrakkana en samt haldið
uppi nauðsynlegum aga eins og
þarf þar sem eru samankomnir
6-8 krakkar og eðlilega mikil ærsl
í gangi. Oft voru sagðar sögur,
m.a. af magalendingu kaupakon-
unnar í mýrinni í Flóanum í ein-
um haustleitunum. Alltaf var
gengið hreint til allra verka með
dugnaði og samviskusemi en
aldrei var glaðværðin og glettnin
langt undan og alltaf verðlaun og
hrós fyrir vel unnin störf. Á
mörgum dúnmjúkum sumar-
kvöldunum, með kvöldsólina í
vestrinu skínandi yfir Breiða-
fjörðinn, var dansað í eldhúsinu
undir lögum unga fólksins og oft
tóku þær vinkonurnar, Gunna og
Dísa, fram gítarinn. Þá voru tek-
in öll góðu rómantísku lögin, eins
og Dalakofinn, Kvöldið er fagurt,
Þú komst í hlaðið o.fl. o.fl. Þarna
upplifði ég bæði fallegasta og
öruggasta staðinn í heiminum og
er ég Dísu og Hreini ævarandi
þakklát fyrir veganestið sem þau
gáfu mér. Elsku hjartans Dísa
mín, ég kveð þig með ást og virð-
ingu og mínu dýpsta þakklæti.
Við Steini sendum Hreini, Ástrós
og barnabörnunum og ættingjum
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Rósa Ólafsdóttir.
Hjartans Dísa mín.
Ég er búin að hugsa stöðugt til
þín og eins og vanalega fyllist ég
þakklæti og ást. En núna bland-
ast saman við sár söknuður og
sorg.
Þú hafðir einstakt lag á að gefa
af þér. Bæði með augnaráði sem
fyllti mann hjartahlýju, og með
góðri nærveru sem einkenndist
af ró og friðsemi.
Stundum strýk ég strákunum
mínum um vangann og kalla þá
hjartagull. Og um leið hugsa ég
til þín því að þetta lærði ég af þér.
Elsku Dísa, hvað ég vildi óska
að ég hefði náð að gefa meira til
baka. Það að þú varst til staðar
og studdir mig með kærleikanum
þegar ég var lítil sorgmædd
stelpa er mér ómetanlegt.
Takk fyrir allt.
Sofðu rótt, sofðu rótt.
Heiðrún Ásta.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
allstaðar fyllir þarfir manns.
(Jónas Hallgrímsson)
Síðustu vikur hafa verið fjöl-
skyldunni frá Berserkseyri erfið-
ar. Dísa, eiginkona móðurbróður
míns, er látin.
Að Berserkseyri er tvíbýli, afi
og amma bjuggu á ytri bænum og
Dísa og Hreinn á innri bænum. Á
uppvaxtarárum mínum dvaldist
ég þar flest sumur. Þessu ynd-
islega fólki á ég margt að þakka
og höfðu þau mikil áhrif á mig.
Svo vel tókst þeim upp að ég var
hársbreidd frá því að feta í fót-
spor þeirra og gerast bóndi.
Dísa var traust og hörkudug-
leg og voru þau hjón afar sam-
hent og hamingjusöm við bú-
reksturinn. Með miklum dugnaði
tókst þeim að standa myndarlega
að ræktun jarðarinnar og öflugri
sauðfjárrækt enda var sveitabýli
þeirra þekkt fyrir mikla snyrti-
mennsku og góðan búrekstur.
Það var aldrei lognmolla í
sveitinni og alltaf margt um
manninn, enda næg verkefni sem
biðu. Dísa var einstaklega ljúf
manneskja og það var alltaf til-
hlökkun að koma í heimsókn í
sveitina til þeirra. Á sumrin
dvöldust að jafnaði mörg ung-
menni að Berserkseyri sem nutu
þess afar vel að fá að kynnast
sveitastörfum.
Heimili þeirra hjóna var afar
myndarlegt og bar heimilið glögg
merki um mikinn myndarskap
Dísu. Dísa var húsmóðir fram í
fingurgóma, hugsaði ákaflega vel
um heimilisfólkið, var gestrisin
mjög og mörgum sinnum á dag
svignuðu borð undan alls kyns
kræsingum.
Það er stórt skarð höggvið í
þessa samhentu fjölskyldu frá
Berserkseyri. Dísu skal hér
minnst með miklu þakklæti og
virðingu. Fjölskylda mín færir
Hreini, einkadótturinni Ástu
Laugu og börnum hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ásdísar Hall-
dórsdóttur frá Berserkseyri.
Yngvi Pétursson.
Mínar bestu bernskuminning-
ar eru frá þeim dögum, sem ég
var í sveit á Berserkseyri. Ég var
hjá Ástrósu og Bjarna og á hinum
bænum voru Dísa og Hreinn. Það
var oft mikill krakkaskari. „The
Seven Rolling Kids“, eða kannski
var það „seventeen kids“, stund-
um við norðurgaflinn í sólskini,
eða að leika sér við lækinn og
annars staðar eða að læra að
vinna.
Dísa var alltaf svo hlý og góð,
með bros á vör, sama hvar var
eða við hvaða aðstæður. Í eldhús-
inu var stór og mikil flott eldavél,
sem var jafnframt notuð til upp-
hitunar. Þetta var gjáfægð vél,
sem koksi var mokað í. Samt var
það einhvern veginn ekki þannig.
Þessi vél stóð þarna og Dísa sá
um að út úr henni kom alltaf eitt-
hvað nýtt og gómsætt. Hreinn
bar oft upp koksið af neðri hæð-
inni.
Held að ég hefði ekki þorað að
smakka, ef hann hefði reynt að
elda eða baka eitthvað. En verka-
skiptingin á þeim tíma var skýr.
Er samt viss um að femínisminn
var ekkert minni þá.
Hreinn og Ásdís hafa alltaf
verið svo miklir öðlingar. Verk
þeirra og lífshlaup tala fyrir sig
um það.
Það væri hægt að segja svo
margt fallegt um hana Dísu. Það
var okkur krökkunum til mikils
þroska og gleði að hafa fengið
tækifæri til að leika okkur og
starfa í sveitinni með henni og öll-
um ábúendum þar.
Blessuð sé minning hennar
Dísu á Berserkseyri.
Jóhannes Finnur
Halldórsson.
Ásdís
Halldórsdóttir
✝ Sigurður Krist-inn Daníelsson
fæddist í Reykjavík
19. október 1941.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 24. apríl 2016.
Foreldrar hans
voru Kristín Ólavía
Sigurðardóttir, f.
23. október 1916, d.
17. maí 2002, og
Daníel Sigurbjörns-
son, f. 1. desember 1909, d. 30.
júlí 1977. Sigurður var næst-
elstur fjögurra bræðra, þeir eru:
a) Hallgrímur Daníelsson, f.
1939, kvæntur Sigurlín Magnús-
dóttur. b) Sigurbjörn Daníelsson,
f. 1945, kvæntur Gyðríði Einars-
dóttur. c) Hreggviður Daní-
elsson, f. 1958, kvæntur Ingveldi
J. Valsdóttur.
Sigurður kvæntist Pálínu
Karlsdóttur 16. júní 1962. Börn
þeirra eru: 1) Kristján Friðrik
Sigurðsson, f. 27. desember 1962,
kvæntur Guðrúnu Sigurð-
ardóttur. Börn
Kristjáns eru: Ása
Dís Kristjánsdóttir,
í sambúð með Ant-
oni Hilmarssyni, og
Sigurður Egill
Kristjánsson. 2)
Kristín Ólavía Sig-
urðardóttir, f. 5.
janúar 1967, í sam-
búð með Pétri Þóri
Hugus. Dóttir Krist-
ínar er Pálína Guð-
rún Harðardóttir.
Sigurður og Pálína hófu bú-
skap hjá foreldrum hennar á
Langholtsvegi 141. Þaðan fluttu
þau á Leirubakka 10 og loks á
Sautjándajúnítorg 7 í Garðabæ.
Sigurður hóf störf á Rakarastofu
Leifs og Kára á Frakkastíg.
Hann vann lengst af við innrétt-
ingasmíði, síðast hjá GKS, við
spónlagningar, þar til hann lét af
störfum.
Útför Sigurðar fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 4. maí 2016,
klukkan 15.
Í dag kveðjum við bróður okk-
ar, Sigurð Kristin Daníelsson.
Siggi, eins og hann var alltaf kall-
aður, fæddist og ólst upp á
Laugaveginum, sem þá var ein af
aðalgötum Reykjavíkur. Lauga-
vegurinn, Grettisgatan, Skipholt-
ið, þar sem Framheimilið var í þá
daga, og svæðið þar í kring var
hans heimavöllur.
Siggi lærði rakaraiðn hjá Leifi
og Kára á Frakkastígnum. Ung-
ur kynntist hann Ínu sinni sem
þá var að vinna á Brauðborg á
horni Frakkastígs og Grettis-
götu.
Þau hófu síðan búskap á Lang-
holtsveginum hjá foreldrum Ínu.
Siggi bróðir var mikill vinnu-
þjarkur og sat sjaldan auðum
höndum, hjálpsamur var hann að
eðlisfari, bóngóður, vandvirkur
og allt lék í höndum hans, hvort
sem það var að klippa, smíða eða
að mála.
Þið Ína byggðuð ykkur sum-
arbústað í landi Drumbodds-
staða, í honum birtist handverk
þitt og gæði á vandvirkan,
smekklegan og látlausan hátt.
Hann var ykkar sælureitur.
Þú reyndist mér vel á upp-
vaxtarárum mínum og passaðir
upp á að ég fengi eins og allir
hinir. Þegar við Inga keyptum
okkar fyrstu íbúð kom enginn
annar til greina en þú, kæri bróð-
ir, að sparsla og mála.
Mannlífsins bratta bára
ber okkur milli skerja.
Víðfeðmar okkur velur
vegleiðir stundu hverja.
Markandi mannsins tíma
meitlandi spor í grundir,
mótandi margar götur
misjafnar ævistundir.
Lokið er vöku langri
liðinn er þessi dagur.
Morgunsins röðulroði
rennur upp nýr og fagur.
Miskunnarandinn mikli
metur þitt veganesti.
Breiðir út ferskan faðminn
fagnandi nýjum gesti.
Nú er vík milli vina
vermir minningin hlýja.
Allra leiðir að lokum
liggja um vegi nýja.
Við förum til fljótsins breiða
fetum þar sama veginn.
Þangað sem bróðir bíður
á bakkanum hinum megin.
(Hákon Aðalsteinsson)
Við leiðarlok viljum við þakka
þér samfylgdina, kæri bróðir.
Fyrir hönd okkar bræðra,
Hreggviður Daníelsson.
Sigurður Kristinn
Daníelsson
Jæja Björg mín, þá
ert þú líka búin að
kveðja, en einn hlekk-
urinn úr Jákvæða
hópnum, en það er
hópurinn úr Suðurbæjarlauginni,
sem stofnaður var á tíunda áratug
síðustu aldar. Stofnendur voru
fimm sunddrottningar „úr laug-
inni“. Það var sungið og trallað í
útiklefanum á Evuklæðunum, allt-
af fjölgaði í þessum Jákvæða hóp
og á endanum voru allar farnar að
syngja og hafa gaman. Þau voru
skemmtileg þessi skipti sem við
sunddrottningarnar fórum út að
borða.
Ég man að eitt sinn var ég á leið-
inni heim og hitti Valgarð, bónda
þinn, og vorum við samferða heim,
þá bjugguð þið í sama húsi og ég.
Eftir það urðum við oft samferða
heim „upp brekkuna“.
Eftir að Valgarður kvaddi og þú
fluttir í Stekkjarbergið kom ég
stundum í heimsókn. Ég man að
eitt sinn var ég á ferðinni í Set-
bergshverfinu í fljúgandi hálku og
datt illa, þú áttir leið þar hjá og
Björg Ívarsdóttir
✝ Björg Ívars-dóttir fæddist
25. ágúst 1928. Hún
lést 1. mars 2016.
Útför Bjargar fór
fram 11. mars 2016.
hjálpaðir mér á fæt-
ur.
Þegar þú hættir
að keyra keypti ég
bílinn af þér, Dai-
hatsu Sirion, sem
reyndist mér vel og
oft talaði ég um það
við þig að hann ætti
tvo eigendur, mig og
þig. Svo lenti bless-
aður bílinn í árekstri
og ég sagði þér að nú væri búið að
klessa litla græna Drekann okkar.
Seinna sagðir þú mér að þú
hefðir verið á ferð í Borganesi og
séð hann og var ungur maður á
honum og var hann búinn að klessa
hann ennþá meira. Ég fann að við
vorum hvorugar sáttar við það
hvernig var komið fyrir litla græna
Drekanum okkar. En við vorum
sammála um að hann hefði reynst
okkur mjög vel og áttum við góðar
minningar um hann. Ég vil þakka
þér, Björg mín, fyrir allar góðu
minningarnar.
Fjölskyldu þinni votta ég inni-
lega samúð og öllu samferðafólki
þínu.
Ég komst því miður ekki í jarð-
arförina, en þú ert nú komin í
kirkjugarðinn, sem er í grennd við
mig, svo það ætti ekki að vera mik-
ið mál að skreppa í heimsókn.
Helena Kristín Jónsdóttir.