Morgunblaðið - 04.05.2016, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 2016
✝ Hólmgeir Sæv-ar Óskarsson
húsasmíðameistari
fæddist á Siglufirði
26. desember 1945.
Hann lést á hjúkr-
unardeild Ljós-
heima á Selfossi 18.
apríl 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Anney
Ólfjörð Jónsdóttir,
f. 20. júní 1912, d.
28. nóvember 1975, og Óskar
Garibaldason, f. 1. ágúst 1908, d.
2. ágúst 1984. Systkini Hólm-
geirs eru: Hörður Sævar, f.
1932, íþróttakennari; Erla, f.
1936, hjúkrunarfræðingur;
Hlynur Sævar, f. 1942, tónlistar-
kennari; Hallvarður Sævar, f.
1944, málarameistari og Sig-
urður Helgi, f. 1950, d. 1961.
Hólmgeir giftist 26. desember
1967 Ólínu Sigríði Björnsdóttur,
f. 11. ágúst 1946. Börn þeirra
eru: 1) Heimir, f. 7. júlí 1964,
húsasmiður og grafískur hönn-
uður; sambýliskona hans er
Huldu Birnu, f. 29. maí 1966.
Börn hennar eru: a) Grétar Þór,
f. 18. september 1984, b) Gunn-
hildur, f. 12. mars 1989, c) Birk-
ir, f. 13. október 1994.
Hólmgeir ólst upp í foreldra-
húsum á Siglufirði. Á Siglufirði
lauk hann grunnskólanámi auk
þess að stunda nám við Tón-
skóla Siglufjarðar.
Árið 1964 fluttist hann á Sel-
foss þar sem hann stundaði nám
í húsasmíði hjá Sigurði Guð-
mundssyni húsasmíðameistara.
Hólmgeir lauk sveinsprófi í
húsasmíði árið 1968 og varð
húsasmíðameistari árið 1972.
Árið 1977 stofnaði hann
byggingafyrirtækið Dynjanda í
félagi við Gunnar Hallgrímsson
húsasmíðameistara og 1994
stofnaði hann auglýsinga- og
skiltagerðina Fagform ásamt
sonum sínum. Drýgstan hluta
starfsævinnar vann Hólmgeir
við húsasmíði og aðrar smíðar.
Hólmgeir sat í bygginganefnd
Selfosshrepps eitt kjörtímabil,
1974-1978. Hann lék lengi með
Lúðrasveit Selfoss og söng með
Karlakór Selfoss í nokkur ár.
Hólmgeir og Ólína hafa búið á
Selfossi frá árinu 1966.
Útför Hólmgeirs fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 4. maí 2016,
klukkan 13.30.
Louise Aagaard;
barn þeirra er
Andreas, f. 2. apríl
2011. Heimir á tvö
börn frá fyrri sam-
búð. Þau eru a)
Salka, f. 2. júní
1998, og b) Jóel, f.
5. júní 2000. 2)
Hilmar, f. 18. júní
1967, fram-
kvæmdastjóri;
eiginkona hans er
Elín Magnúsdóttir, f. 20. sept-
ember 1972; barn þeirra er Ól-
ína Sif, f. 15. nóvember 2001.
Börn Hilmars frá fyrri sam-
böndum eru Pétur Andri, f. 21.
september 1992, og Aron Örn, f.
27. desember 1993. Elín á Magn-
ús, f. 22. janúar 1999. 3) Stefán
Þór, f. 3. nóvember 1971, húsa-
smiður; sambýliskona hans er
Karolína Helga Eggertsdóttir.
Stefán á frá fyrra sambandi a)
Evu, f. 19. desember 2005, og b)
Freyju, f. 22. desember 2007.
Karolína á Smára Karl, f. 23.
apríl 2008. Hólmgeir eignaðist
Elsku pabbi.
Með sárum söknuði kveðjum
við þig í dag. Þú varst og verður
alltaf mín fyrirmynd, svo hjálp-
samur, duglegur, myndarlegur
og heiðarlegur maður, bara al-
gjör sjarmör. Ég er ekki hissa á
því að hún mamma hafi alla tíð
verið alveg vitlaus í þig. Þú vildir
alltaf allt fyrir mann gera, og í
minningunni var gott að alast
upp hjá þér og mömmu. Mörg
voru ferðalögin norður á Siglu-
fjörð á þínar æskuslóðir og sagðir
þú okkur margar skemmtilegar
sögur af hljómsveitarbrölti, veiði-
skap og skíðamennsku, enda
kenndir þú mér að veiða og á
skíði, svo studdir þú vel við bakið
á mér í íþróttum og hélst tónlist-
inni ávallt að okkur bræðrum.
Það var gott að vera í Sigtúninu
sem ungur drengur, þangað voru
allir velkomnir. Þú tókst á móti
öllum með þinni hlýju og góðu
nærveru. Þegar að við vinirnir
komum heim í Sigtún þreyttir
eftir æfingu eða leik, var alltaf
eitthvað til handa öllum, þó að-
allega mjólkurkex og mjólk eða
brauð með rúllupylsu sem þú
elskaðir. Það var aldrei lognmolla
í kringum þig, enda með háværa
rödd með norðlenskum hreim og
þú talaðir tæpitungulaust um
menn og málefni. Já, það var oft
fjör við eldhúsborðið, ég tala nú
ekki um hlátrasköllin í þér sem
voru nú ótt og títt, enda mikill
húmoristi. Ég lærði hjá þér tré-
smíði og unnum við lengi saman
við þá iðju og svo síðar í auglýs-
inga- og skiltagerð, sá tími var
frábær og lærdómsríkur sem gaf
mér mikið, þú varst frábær kenn-
ari og enn betri yfirmaður, skipu-
lagður og ósérhlífinn, tilbúinn að
hlusta, ræða málin og komast að
niðurstöðu.
Svo fóru barnabörnin að koma,
þá sá maður strax hvað þessi
yndislegi afi var umhyggjusamur
og áhugasamur um allt sem þau
voru að fást við. Elsku pabbi, í
þínum miklu veikindum sem þú
áttir í varstu alltaf eins og hetja
og kveinkaður þér aldrei og mað-
ur skynjaði í rauninni ekki hvað
þú varst orðinn mikið veikur und-
ir það síðasta, alltaf svo æðru-
laus. Þú varst bara yfirleitt með
þitt skemmtilega glott, svo hafðir
þú bara meiri áhyggjur af heilsu-
fari annarra. Það bar því skjótt
að þegar kallið kom, en kvöldinu
áður varstu brattur og farinn að
skipuleggja sumarið, glaður að
sjá mann og þakklátur fyrir
heimsóknina. Hugurinn hjá þér
að allt myndi fara vel og hug-
rekkið var alltaf til staðar.
Það er óendanlega sárt að
hitta þig ekki framar og heyra í
þér hljóðið í þessu jarðneska lífi,
hvatningin, dugnaðurinn og lífs-
gleðin eru minningar sem þú skil-
ur eftir í hjörtum okkar. Tónarnir
sem þú spilaðir fyrir mig í 40 ára
afmælinu mínu voru sennilega
þeir síðustu sem þú blést í tromp-
etinn, þeir tónar minna mig alltaf
jafn mikið á þig , þetta var lagið
þitt, My Way.
Elsku pabbi, það er komið
sumar og þú ert kominn á annað
tilverustig, klárlega farinn að láta
að þér kveða. Við öll sem þekkt-
um þig eigum eftir að sakna þín.
Minning um einstakan mann
mun lifa um ókomna tíð. Takk
fyrir allt, elsku pabbi. Þinn
Stefán.
„Strákar, ef þið ætlið að taka
mynd, hafið það þá hasar.“ Þessi
setning er ein af þeim ljúfu sem
maður á svo margar í minning-
unni um pabba. Svo horfðum við
saman í litla herberginu í Sigtúni
á hverja spennumyndina á fætur
annarri og ef ekki var spenna þá
var það Mr. Bean eða Chaplin og
hlátrasköllin þvílík í pabba að það
glumdi í veggjum. Þannig tók
pabbi þátt í öllu með okkur og oft
var margt um manninn í Sig-
túninu. Húsið stóð öllum okkar
vinum opið. Pabbi og mamma
veittu okkur bræðrum mikið
svigrúm til áhugamála. Stofan
var lögð undir hljómsveitaræf-
ingar og þegar tækin voru orðin
fullfyrirferðamikil innréttaði
pabbi bílskúrinn svo hægt væri
að æfa áfram og jafnvel stundum
halda tónleika. Þannig hafði hann
endalausa þolinmæði til að sitja
yfir manni við píanónámið og þó
maður jafnvel gréti af pirringi að
ná ekki því sem maður var að
læra, þá vottaði ekki fyrir óþol-
inmæði hjá þeim gamla. Þannig
fylgdist hann líka vel með okkur
bræðrum í íþróttum, kom út á
völl og hvatti okkur til dáða.
Þolinmæði hans var einstök.
Ég fór snemma að vinna með
pabba í byggingavinnu og þar var
ég nú tiltölulega fljótur að fara
segja honum til hvernig fram-
kvæma ætti verkin. Alltaf hlust-
aði hann jákvæður og áhugasam-
ur á öll góð ráð þó oft væri þetta
tóm vitleysa og þvæla sem ég var
að stinga upp á.
Eftir að við bræður stofnuðum
hljómsveit og fórum að spila á
böllum komum við oft heim um
miðjar nætur og áttum við það til
að fá okkur í svanginn. Þá kom
pabbi jafnan fram og fékk sér
tvær kæfubrauðsneiðar með okk-
ur og forvitnaðist um hvernig
gengið hefði á dansleiknum og
hvort ekki væri allt í lagi með
okkur drengina. „Eru ekki allir í
keyinu,“ sagði hann alltaf.
Upp úr tvítugsaldri ákvað ég
að gerast kaupmaður í Reykjavík
og tók pabbi nú svona sæmilega í
þá hugmynd eins og svo margar
hugmyndir sem ég hafði fengið
árin þar á undan. Engu að síður
studdi hann mig til allra verka og
hvatti mig áfram.
Það er einstakt að hugsa til
þess að ég minnist þess ekki að
hann hafi nokkurn tímann átt í
deilum við nokkurn mann og ég
minnist þess ekki að hafa nokk-
urn tímann séð hann reiðan eða
pirraðan.
Mamma og pabbi áttu alla tíð
gott samband og voru alla tíð
mjög góð hvort við annað. Það
var mjög verðmæt reynsla og
dýrmætt veganesti inn í lífið.
Fyrir þremur árum veiktist
pabbi. Í stuttu máli var ferð hans
í gegnum veikindin og hvernig
hann tókst á við þau stórum stöf-
um aðdáunarverð.
Mig langar að þakka þér,
pabbi, fyrir að vera besti pabbi
ungs drengs, besti pabbi ung-
lings og besti pabbi fullorðins
manns. Þú ert mér fyrirmynd og
ég vildi óska þess að ég hefði alla
þá eiginleika sem þú bjóst yfir.
Hilmar.
Látinn er kær vinur okkar og
samferðamaður, Hólmgeir S.
Óskarsson. Það er mér minnis-
stætt þegar bróðir hans, Hörður,
kynnti hann fyrir okkur í
Tryggvaskála fyrir rúmum fimm-
tíu árum síðan. Kominn var til
leiks ungur og fjölhæfur piltur
frá Siglufirði sem var tilbúinn að
samlagast staðnum. Það gerði
hann svo sannarlega, Hólmgeir
fór strax í trésmíðanám, lék í
Lúðrasveit Selfoss og söng í
Karlakór Selfoss í áratugi. Hólm-
geir var einstaklega tónnæmur
maður enda sagði hann frá því
þegar hann var að læra á hljóð-
færi að ekkert nema fullkominn
tónn kæmi til greina. Kom það
fram í þátttöku hans bæði með
lúðrasveitinni og karlakórnum.
Leiðir okkar fóru að eflast og
verða nánari þegar drengirnir
okkar fóru að vaxa úr grasi, en
þeir urðu nánir vinir með sameig-
inleg áhugamál. Fyrst var það
fótboltinn og síðar þátttaka
þeirra í hljómsveit ásamt öðrum
félögum þeirra.
Hólmgeir var mikill áhuga-
maður um fótbolta, hafði sjálfur
leikið knattspyrnu með K.S. á
Siglufirði á sínum yngri árum.
Stuðningur Hólmgeirs við dreng-
ina sína í starfi og leik var alltaf
fyrirliggjandi. Í byrjun snérist
áhuginn um knattspyrnuíþrótt-
ina, hann hjálpaði þeim og tók
þátt í starfi knattspyrnudeildar
eftir þörfum. Menn muna vel
hvað hann lagði á sig þegar
gangstéttasteypuverkefnið stóð
yfir hjá knattspyrnudeildinni
sem fjáröflun. Það var alltaf gam-
an að vera á vellinum samhliða
Hólmgeiri og fylgjast með hon-
um, hann lifði sig ávallt vel inn í
leikina og lét stundum einhver
orð falla á góðri norðlensku.
Hjálpsemi og góðvild Hólm-
geirs lýsti sér einnig þegar
drengirnir fóru að æfa saman í
danshljómsveit. Þá var ekkert
sjálfsagðara en að æfa í bílskúrn-
um hjá honum og smíðaði hann
svið fyrir hljómsveitina til að full-
komna verkið. Nú, hljómsveitin
varð vinsæl, en þegar heim var
komið eftir böllin stóð heimilið
þeim ávallt opið og drengjunum
gefið að borða að vild, þó klukkan
væri orðin nokkuð margt. Það
var drengjunum ómetanlegt og
sýndi best hvað heimili þeirra
hjóna Hólmgeirs og Línu bjó yfir
ríkum skilningi og velvild í þeirra
garð. Skemmtilegar stundir átt-
um við saman á heimilum hvor
annars þar sem tekið var í spil,
borðaður góður matur og dansað.
Þegar Hólmgeir kom á mitt
heimili settum við plötur á fóninn
eins og Herb Alperts og James
Last sem var í miklu dálæti hjá
honum. En á heimili hans hlust-
uðum við á hljómsveitina Gauta
og Karlakórinn Vísi frá Siglufirði
að sjálfsögðu.
Ég og mín fjölskylda erum af-
skaplega þakklát fyrir hafa feng-
ið að kynnast þér og þínu fólki.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við þig, kæri vinur, þú
barðist hetjulega til síðasta dags í
erfiðum veikindum. Við vottum
allri fjölskyldunni innilega samúð
á þessum erfiðu tímum og vonum
að minningin um góðan mann,
Hólmgeir, lifi með okkur öllum.
Guð styrki þig og varðveiti, Lína
mín.
Björn Ingi Gíslason.
Fregnin um andlát vinar okk-
ar, Hólmgeirs Óskarssonar, var
sár en þurfti ekki að koma á
óvart. Heilsu hans hafði hrakað
mikið undanfarin ár, hvert áfallið
hafði rekið annað, áföll sem hefðu
sennilega orðið venjulegu fólki
um megn en hugmaðurinn Hólm-
geir sigraðist á. En þetta var
þrátt fyrir allt barátta sem endar
aðeins á eina lund.
Hann var kominn af norð-
lenskum görpum, fæddur og upp-
alinn á Siglufirði á þeim árum
þegar Siglufjörður var með
stærri kaupstöðum á Íslandi. Á
unglingsárum Hólmgeirs var
Tónskóli Siglufjarðar stofnaður
með þeim ásetningi að alþýða
manna þyrfti að eiga þess kost að
þroska tónlistargáfur sínar, það
væri jafn sjálfsagður hlutur eins
og að læra að lesa og skrifa.
Starfaði skólinn af menningar-
legri reisn þannig að athygli vakti
um allt land enda engir aukvisar
fengnir til að veita honum for-
stöðu.
Þar fóru í fyrstu hugsjónamað-
urinn Sigursveinn D. Kristinsson
og síðar Geirharður Valtýsson,
Gerhard Schmidt.
Hólmgeiri gafst kostur á að
spreyta sig í skólanum og notaði
hann tækifærið vel. Það kom
snemma í ljós að maðurinn var
með afbrigðum músíkalskur.
Hann lærði á blásturshljóðfæri
og náði fljótt eftirtektarverðum
tökum á trompetleik og raunar
vafðist saxófónninn ekki heldur
fyrir honum. Um tíma spilaði
hann í danshljómsveit með
trompetsnillingnum Geirharði,
sem hefur örugglega verið hvetj-
andi og lærdómsríkt fyrir jafn
næman tónlistarmann. Eftir að
Hólmgeir fluttist suður naut
Lúðrasveit Selfoss tónlistarhæfi-
leika hans um árabil. Það munaði
um jafnteknískan blásara sem
spilaði af öryggi allt sem fyrir
hann var lagt, og með þessum
líka hreina tón.
Þegar ljóst var að Hólmgeir
ætlaði að læra húsasmíði var
hann beittur nokkrum þrýstingi
til að leggja tónlistina fyrir sig
með þeim rökum að húsasmíði í
landinu væri ekki á flæðiskeri
stödd en góðir trompetleikarar
væru hins vegar ekki á hverju
strái.
Það var að vonum að manni
með tónlistaruppeldið að norðan
þætti ekkert annað koma til
greina en að synir hans lærðu á
hljóðfæri og fyndist honum þeir
slá slöku við stóð hann yfir þeim
við æfingar og hvatti. Og ekki
munaði þá feðga um að slá upp
tónleikum heima í Sigtúni.
Hólmgeir hafði skarpar gáfur
og var fljótur að átta sig á aðal-
atriðum mála. Hann fylgdist vel
með þjóðmálum og hafði ærlegar
skoðanir, var hreinn og beinn,
var original. Honum var gefinn
meiri raddstyrkur en títt er um
fólk og var honum tamara að
beita röddinni en að hvísla. Þegar
hann hóf upp raust sína fór það
ekki framhjá neinum og ekki frítt
við að fólki, sem hafði vanist
venjulegum raddstyrk, brygði
við það hljóðmagn. Hann var stór
í sniðum og lét sér ekkert fyrir
brjósti brenna. Því stærri sem
verkefnin voru, því meir svall
honum móður.
Þá var ein heimanfylgja Hólm-
geirs sú að hann mátti ekkert
aumt sjá án þess að láta til sín
taka og bar löngum meir fyrir
brjósti hlutskipti annarra en sjálf
sín.
Það er með trega að við kveðj-
um þennan ærlega vin okkar.
Línu og fjölskyldu vottum við
okkar dýpstu samúð.
Ásthildur Bjarnadóttir,
Ásm. Sverrir Pálsson.
Ég kynntist Hólmgeiri fyrst
um 1980 í gegnum Hilmar son
hans og æskufélaga minn. Við
áttum samleið í fótboltanum og
síðar í hljómsveitabransanum og
þessum samskiptum okkar strák-
anna voru þau hjónin Ólína og
Hólmgeir samofin þar sem heim-
ili þeirra á Sigtúnum stóð okkur
alltaf opið. Við nokkrir félagar
stofnuðum hljómsveitina Lótus á
Selfossi haustið 1982 og eftir það
urðu samskiptin æ meiri enda bíl-
skúrinn hjá Hólmgeiri nýttur til
æfinga og geymslu fyrir græjur.
Það var ekki sjálfgefið að fá að
vera inni á heimilinu í tíma og
ótíma, hvað þá að fá að æfa og
vera með hávaða fram eftir á
kvöldin. Tveir elstu synir Hólm-
geirs og Línu, þeir Heimir og
Hilmar, voru í grúppunni og því
var samgangur við heimilið mikill
og búrið hjá Línu óspart nýtt fyr-
ir svanga félagana. Ég undraði
mig á því að Þjóðviljinn var blaðið
sem Hómmi las og hafði ég
nokkrar athugasemdir við það og
tókum við gjarnan laufléttar
snerrur um pólitíkina. Ég er
Hólmgeiri þakklátur og við félag-
arnir fyrir einstakan stuðning
þeirra hjóna við okkur strákana á
hljómsveitarárunum og þótt
stundum hvessti í var alltaf stutt í
glettnina og umhyggjan fyrir vel-
ferð okkar strákanna skein í
gegn. Vináttan hefur varað alla
tíð og aldrei borið skugga á. Enn
frekar styrktist svo vinátta okkar
Hólmgeirs þegar leið okkar lá
síðar saman í söng með Karlakór
Selfoss þar sem Hómmi söng
annan bassa af sinni einskæru
fagmennsku, enda var hann með
einstaklega næmt tóneyra sem
nýttist honum í söngnum og fé-
lögum hans öllum í öðrum bassa.
Hólmgeir lék líka í mörg ár með
Lúðrasveit Selfoss og þaðan kom
taktfestan hans, sem svo aftur
nýttist í söngnum og við lestur
nótna. Margs er að minnast en
upp úr standa heilindi, heiðar-
leiki og góðvild. Einstakur vinur
er kvaddur og verður sárt sakn-
að. Elsku Lína og fjölskylda, ég
færi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur.
Kjartan Björnsson.
Hólmgeir Sævar
Óskarsson
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærrar
eiginkonu, móður, tengdamóður og ömmu,
SIGURLAUGAR JÓHÖNNU
BERGVINSDÓTTUR
félagsliða,
Ársölum 1, Kópavogi.
.
Sveinn Símonarson
Sólveig G. Sveinsdóttir Ragnar Bogi Pedersen
Arnbjörg Ó. Sveinsdóttir
Símon G. Sveinsson Helena Sif Kristinsdóttir
Bergvin J. Sveinsson Hanna G. Brynjarsdóttir
Soffía Anna Sveinsdóttir
barnabörn
Ástkær faðir okkar,
ODDUR G. JÓNSSON
rafvirkjameistari,
lést á dvalarheimilinu Grund mánudaginn
2. maí. Útför hans fer fram frá
Fossvogskirkju þriðjudaginn 10. maí
klukkan 13.
.
Jóna Guðrún Oddsdóttir,
Gunnar Örn Oddsson,
Elín Jakobína Oddsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÁSDÍS ERLA GUNNARSDÓTTIR
KAABER,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund 30. apríl
2016. Útför hennar fer fram frá
Árbæjarkirkju föstudaginn 6. maí
klukkan 15.
.
Jón Magngeirsson, Margrét Snorradóttir,
Ástríður Sigvaldadóttir, Kristinn Páll Ingvarsson,
Þórarinn Sigvaldason, Jóhanna Jóhannesdóttir,
Kristinn Sigvaldason, Guðrún Jóhannesdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.