Morgunblaðið - 04.05.2016, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 2016
Orð fá því varla
lýst hversu mikið
mér þykir vænt um
afa Gest og hversu
mikil áhrif hann
hafði á mig.
Afi Gestur var, eins og ég
þekkti hann, mjúkur maður.
Aldrei feiminn við að sýna tilfinn-
ingar sínar, tjá ást sína, svo ég tali
nú ekki um faðmlagið, betra
faðmlag finnur maður ekki. Afi
var með fallegustu hendur sem ég
hef augum litið og rithöndin eftir
því, fullkomin.
Þegar ég var lítil var ég svo
heppin að fá að búa um tíma
ásamt mömmu heima hjá ömmu
Maju og afa Gesti í Rauðagerð-
inu. Mikið var gott að vakna
snemma og skríða upp í til ömmu
og afa og kúra aðeins lengur. Afi
Gestur tók mikinn þátt í uppeldi
mínu og í að móta mig sem ein-
stakling. Reglurnar sem hann
hafði og lét mig fylgja eru reglur
sem mín börn þurfa að fylgja
einnig í dag.
Stundum fékk ég að fara með
afa í vinnuna. Oft á tíðum var
hann á fundum með mönnum úti í
bæ og það stoppaði hann ekkert
þó ég væri með, ég sat þessa
fundi með þeim og fannst ég mjög
mikilvæg dama og hlustaði vel og
vandlega.
Amma og afi voru dugleg að
Gestur Bjarki
Pálsson
✝ Gestur BjarkiPálsson fædd-
ist 14. maí 1934.
Hann lést 17. apríl
2016.
Útför Gests var
gerð 2. maí 2016.
fara í sund og fékk
ég oft að koma með.
Að sitja með þeim í
pottinum og hlusta á
umræðurnar sem
fram fóru held ég að
hafi gert það að
verkum að ég ber
mikla virðingu fyrir
eldra fólki og hef
alltaf gert. Reyndar
er eldra fólk mitt
uppáhaldsfólk.
Enda er ég sjúkraliði í dag og hef
starfað mestmegnis við umönnun
aldraðra.
Það er skrítið hvað situr eftir í
minningunni, jafnvel mjög
ómerkilegir hlutir. En þessar
minningar mun ég geyma í hjarta
mér að eilífu, elsku afi minn.
Takk fyrir skilninginn, gleðina,
samveruna og umhyggjuna. Takk
fyrir allt. Elska þig, afi minn.
Þín,
Thelma.
Elsku afi minn. Það sem ég
sakna þín mikið. Ég er svo þakk-
lát fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Minning-
arnar eru margar og mun ég allt-
af minnast þín með hlýju í hjarta.
Þú varst alltaf svo ánægður þegar
við fjölskyldan komum í heim-
sókn og ég gleymi því aldrei hvað
þér fannst gaman að hlýja og
nudda köldu tærnar mínar. Svo
naustu þess að hlusta á mig og
Evu systur spila á píanóið ykkar.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér, fyrir að
hafa þig í mínu lífi og þú gast allt-
af látið mér líða betur.
Ég mun aldrei gleyma þér,
minning þín lifir í hjarta mér og
ég hugsa til þín daglega. Þú ert
kominn á betri stað og þegar
minn tími kemur, þá hitti ég þig
aftur.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Ég elska þig og mun alltaf
gera.
Kveðja,
Anna Lóa.
HINSTA KVEÐJA
Elsku Gestur.
Þakka þér samfylgina í
40 ár.
Við mættumst fyrir til-
viljun og örlögin tóku völd-
in. Þakka þér fyrir allt sem
við áttum sameiginlegt,
sönginn, ferðirnar um land-
ið, sem og erlendis. Fyrir
stundirnar í Ferjunesi, sem
við byggðum upp saman.
Þegar við kveðjum skiljum
við eftir mikinn auð í börn-
unum okkar, sem við meg-
um vera þakklát fyrir.
Guð veri með þér á nýj-
um stað.
Þín eiginkona,
María (Maja).
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæll á ljóssins friðar strönd
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Gestur minn, megi
verndarenglarnir vaka yfir
þér. Ég veit að nú ertu
kominn í Sumarlandið og
líður vel.
Með kveðju, þín fóstur-
systir,
Stella Guðvins.
✝ Eysteinn Guð-laugsson fædd-
ist í Hafnarfirði 17.
júlí 1936. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 23. apríl
2016.
Foreldrar hans
voru Guðlaugur
Jónson, vélstjóri í
Hafnarfirði, f. 10.
maí 1909 á Eski-
firði, d. 19. mars
1992, og Torfhildur Torfadóttir,
f. 8.mars 1913 í
Móakoti,Vatnsleysuströnd, d. 5.
febrúar 1982.
apríl 1945 í Reykjavík. Foreldrar
hennar voru Guðm. Gunnar Hall-
dórsson, f. 10. apríl 1926, í Snæ-
fjallahreppi, og Friðdóra Jó-
hannesdóttir, f. 1. desember
1923 í Keflavík á Snæfellsnesi, d.
24. janúar 2009. Þau skildu. Börn
þeirra eru: a) Guðrún kennari, f.
11. apríl 1970 í Hafnarfirði. Hún
giftist Skarphéðni Eiríkssyni,
börn þeirra eru Sindri, f. 23. júlí
1990, og Hildur, f. 23. ágúst
1993. Þau skildu. b) Eysteinn
tónlistarmaður, f. 2. október
1976 í Hafnarfirði. Sonur hans
og Guðnýjar Önnu Þóreyj-
ardóttur er Eyþór, f. 23. janúar
1999. c) Gunnar Már Levísson
kaupmaður í Hafnarfirði, f. 18.
mars 1961. Maki hans er Guðrún
Johansen.
Útför Eysteins fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 4. maí
2016, klukkan 13.
Hann lauk barna-
skólaprófi og fiski-
mannaprófi frá
Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík
1962. Hann stund-
aði sjómennsku á
sínum yngri árum,
síðast sem stýri-
maður á Faxa GK
24. Árið 1976 hóf
hann störf hjá Til-
kynningaskyldu
fiskiskipa og starfaði þar til árs-
ins 2005.
Eysteinn giftist 12. september
1970 Ólöfu Gunnarsdóttur, f. 14.
Sterkur og traustur,
það var pabbi minn.
Fámáll og blíður,
það var pabbi minn.
Elskandi,
það var pabbi minn.
Snertandi og strjúkandi,
það var pabbi minn.
Iðandi,
það var pabbi minn.
Ja, þú ert eins og pabbi þinn,
getur aldrei legið kyrr, hvaða ið er
þetta alltaf í fótunum á ykkur? Þú
hefur þetta frá pabba þínum. Að
vera samt pollróleg eins og hann
var, ég er að vinna í því. Það hefst
ekkert með æsingi, ég veit, pabbi
minn, er að læra það.
Duglegur og fylginn sér,
það var pabbi minn.
Tryggur,
það var pabbi minn.
Að eiga garð, og rækta sitt, skiptir máli
það sagði pabbi minn.
Ættrækni og traust tengsl, að þykja
vænt um og sinna sínum
það var pabbi minn.
Hafið
það var pabbi minn
Leið best sem næst seltunni, útá sjó, á
vaktinni eða útí skúr, pus og sól, það var
pabbi minn.
Fyndinn og glettinn,
það var pabbi minn.
Ákveðinn og ósérhlífinn,
það var pabbi minn.
Handlaginn og hjálpsamur, ég
þekki engan sem getur allt þegar
kemur að framkvæmdum eins og
þú pabbi minn, kunnir allt, slá
upp, pípa, leggja rafmagn, múra
og allt hitt.
Hann gerði þetta allt með
vinstri og fór létt með og alltaf
með bros á vör og alltaf tilbúinn
að hjálpa, redda, gera og græja,
það var pabbi minn.
Eitthvað bilað – hringja í
pabba. Þarf að redda einhverju –
hringja í pabba. Pabbi, hvernig
skrifar maður, hvað segir maður
aftur þegar … Það er eins og
þessar nýtísku auglýsingar, þar
sem pabbinn reddar öllu séu inn-
blásnar af þér.
Fínn, nýrakaður og ilmandi,
man alveg þegar við vorum að
raka okkur saman, ég horfði dol-
fallin á þig, og fékk sápu á kinn,
eins og þú, svo skófum við skeggið
af saman og hlógum, það var
pabbi minn.
Þú varst sagnfræðingur.
Allar sögurnar og atvikin.
Hvernig mundirðu þetta allt, ég
kann fleiri sögur úr þinni æsku,
lífinu í Firðinum og öllu fólkinu
sem þú kynntist, en ég man úr
mínu lífi og æsku og mér finnst ég
þekkja allt þetta fólk, það var
pabbi minn.
En hann sagði mér líka prakk-
arasögur af sér í æsku, ja hérna.
„Af hverju fer afi alltaf langsíð-
astur að sofa, og þegar við vökn-
um er hann búinn að taka hring á
golfvellinum kominn á kaffi tvö
eða þrjú og býður okkur góðan
daginn.“ Spurði hann Sindri minn.
Kjötsúpan þín, að elda kjöt-
súpu í tvo til þrjá daga og bjóða
öllum til. Þú elskaðir það og við
nutum í botn.
Pabbi minn var besti pabbinn,
ekki spurning, hann gaf sér alltaf
tíma til að spjalla, hlusta og nostra
við barnabörnin sín, þau muna
það.
Þú varst pabbi minn og ég var
pabbastelpan þín.
Guðrún Eysteinsdóttir.
Elsku pabbi, eða Steini eins og
ég kallaði þig alltaf.
Margs er að minnast þegar ég
fer í hug mínum yfir þann góða
tíma
sem ég átti með Steina. Hann
gekk mér í föðurstað þegar ég var
sex ára og var alltaf stoð mín og
stytta.
Hann Steini hugsaði sitt í hljóði
og gekk síðan til verka og fram-
kvæmdi.
Ein af mínum góðu bernsku-
minningum með honum var þegar
hann var að gera við Benz-bíl sem
hann átti. Ég fékk að koma með á
verkstæðið, en hann var búinn að
fjarlægja botninn úr bílnum og
var að sjóða nýjan botn í bílinn.
Í barnsminni er þessi minning
skýr og yljar mér um hjartarætur
eins og svo margar aðrar minn-
ingar um Steina. Og ein önnur
minning kemur í huga minn, sum-
arið góða sem ég fór til sjós með
Steina.
Ég var þar með fengsælum sjó-
mönnum, þeim Steina, Munda
frænda og Stebba, þeir voru varla
búnir að stoppa bátinn þá fylltist
hann af fiski, já þetta voru góðir
tímar.
Kveðjustundina bar brátt að en
ég og systkini mín dáumst að og
erum
stolt af þeim styrk sem mamma
hefur sýnt.
Ég trúi að þú sért kominn á
betri stað, Steini minn.
Fann ég á fjalli fallega steina
faldi þá alla vildi þeim leyna,
huldi þar í hellisskúta heillasteina
alla mína unaðslegu óskasteina.
Langt er nú síðan leit ég þá steina
lengur ei man ég óskina neina
er þeir skyldu uppfylla um ævidaga
ekki frá því skýrir þessi litla saga.
Gersemar mínar græt ég ei lengur
geta þær fundið telpa eða drengur
silfurskæra kristalla með grænu og
gráu
gullna roðasteina rennda fjólubláu.
(Hildigunnur Halldórsdóttir.)
Kveðja,
Gunnar Már.
Í dag kveð ég minn elskulega
bróður.
Minningarnar eru margar sem
flögra um hugann minn, ljúfar, en
á sama tíma er sárt að horfa á eftir
bróður mínum sem mér þykir svo
vænt um.
Ég man þegar mamma var að
láta þig lesa, ég fylgdist með á
hvolfi og lærði að lesa um leið.
Þegar þú fórst með mig á
skauta og kenndir mér að hjóla
undir stöng.
Þú varst stríðinn og oft stutt í
grín og glens hjá þér en aldrei svo
að það særði neinn.
Ég man vel allar Borgarfjarð-
arferðirnar sem við fórum saman
ég, þú og Magga, þú varst svo
fróður og hafðir gaman að því að
fræða okkur um fjöllin og um-
hverfið. Það var svo yndislegt að
fara með þér því Borgar-
fjörðurinn var okkur svo kær.
Eftir að pabbi fór var svo gott
að koma í kaffi til þín, við áttum
góðar stundir, ræddum margt og
fórum yfir liðna tíð.
Síðustu mánuðir hafa verið þér
erfiðir en núna þú ert laus við
kvalirnar sem þú hafðir og þér líð-
ur betur og ég veit að mamma og
pabbi taka vel á móti þér.
Ég er þakklát fyrir alla þá um-
hyggju sem Ólöf sýndi þér í veik-
indum þínum.
Ólöfu og börnunum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur, megi
góður Guð vera með þeim og
styrkja í sorginni.
Guð geymi þig.
Þín systir,
Sigrún Ásta.
Þegar ég frétti að Steini frændi
minn ætti stutt eftir á þessu jarð-
ríki komu upp í hugann ýmsar
minningar, margar frá löngu liðn-
um tíma en einnig frá nýliðnum
árum. Og nú við þessi leiðarlok
minnist ég kynna okkar og sam-
verustunda með þakklæti og
söknuði. Ég minnist Steina fyrst á
æskuheimili mínu Gilsstreymi í
Lundarreykjadal sem barn, en
þar var Steini tíður gestur frá því
að ég man fyrst eftir mér, og alla
tíð síðan.
Bæði á sumrum og eins að vetri
til og einu sinni minnist ég þess að
hann var fram að jólum, gekk
hann jafnan til þeirra starfa sem
var verið að sinna á hverjum tíma.
Hann átti stað í huga mér og vil ég
með þessum orðum þakka fyrir
hlýju hans og umhyggju alla tíð.
Gaman var undanfarin sumur
þegar hann kom í heimsókn til
mín ásamt fjölskyldu sinni og
systrum og var með í sumarsam-
komu fjölskyldunnar frá Gils-
streymi. Auk annarra heimsókna
og samverustunda.
Elsku Steini, takk fyrir hlýju,
kærleik og allar ánægjustundir,
blessuð sé minning þín. Ég sendi
Ólöfu, börnunum og fjölskyldunni
allri mínar bestu samúðarkveðjur.
Helga Hannesdóttir.
Kær bróðir minn er fallinn frá
og verður hans sárt saknað.
En minningarnar ylja mér og
kalla fram góðu stundirnar sem
við áttum saman.
Hann var sjómaður af lífi og
sál. Eftir að hann hætti til sjós og
fór að vinna hjá Tilkynninga-
skyldu íslenskra fiskiskipa höfð-
um við meira samband og töluðum
oft saman bæði í síma og eins
heimsóttum við hvort annað en
eftir á að hyggja var það allt of
sjaldan.
Steini var mér afar góður og
kær bróðir og þegar ég fer að
hugsa til barnsáranna er mér efst
í huga hvað hann og Sverrir bróð-
ir okkar voru góðir við „litlu syst-
ur“. Þeir voru eins og góðir gestir
því þeir voru stutt heima en lengi
úti á sjó.
Alltaf færðu þeir mér gjafir eft-
ir að þeir komu úr siglingartúrun-
um. Eina gjöf varðveiti ég enn og
er mér afar kær, en það er kuð-
ungakassi sem Steini færði mér
úr einni ferðinni.
Steini var vel liðinn af öllum
sem hann þekktu, svolítið þrjósk-
ur og líka svolítið stríðinn en aldr-
ei stríddi hann mér en var mér
bara ljúfur og góður bróðir.
Ég man allar ferðirnar okkar í
Borgarfjörðinn, í Lundarreykjar-
dalinn þar sem við höfðum mikla
tengingu við skyldfólkið okkar, og
síðustu ár í Álftártungukot þar
sem við vorum boðin á systkina-
mót Gilsteymissystkinanna. Við
fórum líka á Vopnafjörð til Sverris
og Höbbu, á Humarhátíðina á
Höfn og á Kántríhátíðina á Skaga-
strönd.
Allt voru þetta ljúfar stundir
sem við áttum saman. Seinni ár
fóru Steini og Óla til Flórída í hit-
ann og sólina og var áætluð ferð
þeirra nú eftir síðustu páska en
þess í stað fór Steini í sína hinstu
ferð til Sumarlandsins, þar sem
við hittumst vonandi síðar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
…
(Vald. Briem)
Ég þakka kærum bróður fyrir
samfylgdina og við Unnþór vott-
um ykkur, elsku Óla, Guðrún, Ey-
steinn, Gunnar Már, Sindri, Hild-
ur og Eyþór, og fjölskyldum
ykkar innilega samúð.
Margrét (Magga).
Eysteinn
Guðlaugsson
Okkur hjónin
langar til að segja
nokkur orð við svip-
legt fráfall vinkonu okkar beggja,
en auðvitað miklu meiri vinkonu
Steinunnar eins og gengur. Þó að
þær hafi verið svo nánar í 70 ár að
þær töluðu saman nánast daglega
í síma eftir að þær urðu fullorðn-
ar, þá var hún Margrét Lúðvígs-
dóttir svo indæl vinkona Halldórs
líka að honum finnst mikið skarð
fyrir skildi í kunningjahópi okkar
hjóna.
Saga vinskapar þeirra Mar-
grétar og Steinunnar er ótrúleg.
Þær hittust fyrst í sex ára bekk og
af því að þær voru báðar í matr-
ósakjólum ákváðu þær að sitja
saman. Eftir þetta voru þær óað-
skiljanlegar vinkonur til æviloka
Margrétar og bar aldrei skugga á.
Báðar sjálfstæðiskonur miklar
eins og gengur í smábæjum og
kunnu góð skil á öðru fólki.
Þær stofnuðu báðar fjölskyldu
og eignuðust börn og bú. Við vor-
Margrét Lúðvígsdóttir
✝ Margrét Lúð-vígsdóttir
fæddist 2. júni 1937.
Hún lést 21. apríl
2016.
Útför Margrétar
fór fram 29. apríl
2016.
um vel kunnugir við
Þorfinnur, maður
Margrétar, og átt-
um vel skap saman.
Hann var mikill
húmoristi og glett-
inn í tilsvörum. Ég
var eiginlega búinn
að kynnast honum í
gegnum sameigin-
legan vin okkar,
hann Dóa Gísla, en
þeir höfðu verið samstúdentar á
Akureyri. Lauk Dói svo miklu
lofsorði á Honna og sagði sögur af
honum að mér fannst ég eiginlega
þekkja hann áður en við hittumst
fyrst. Og það var engu logið á
hann Honna, hann var hinn besti í
viðkynningu og við hlógum oft
saman.
Það var okkur mikið áfall og
auðvitað Margréti meira þegar
Honni varð bráðkvaddur fyrir fá-
einum árum. Hafði verið við bestu
heilsu fram að því. Þau áttu fallegt
heimili á Selfossi og allt virtist
benda til að þau myndu eiga góð
gullnu árin saman. Margrét bar
harm sinn vel og allt virtist leika í
lyndi. En skyndilega bilaði eitt-
hvað síðasta haust. Hún ruglaðist
mjög í ríminu og það ágerðist
fremur en hitt. Eftir það fór heils-
an hratt niður á við og hún átti erf-
iða síðustu mánuði. Hún hvarf eig-
inlega sjónum, svo skyndileg varð
þessi bilun sem nú hefur hana til
grafar leitt.
Margrét var einhver ljúfasta
manneskja sem maður yfirleitt
hitti. Hún talaði vel um alla og var
svo einstaklega jákvæð í öllu sem í
umhverfinu var . Hún var enda
vinamörg, flestir Selfyssingar
þekktu Möggu. Þau hjónin bjuggu
á Árbæ við Selfossi lengi en fluttu
svo í minna hús á Selfossi. Þau
stunduðu störf lengi utan heimilis
og voru vel látin af öllum sem
þeim kynntust.
Margrét var glæsileg kona og
vel á sig komin. Hún var í með-
allagi á hæð, hafði góðan vöxt,
réttholda og bar sig vel á velli.
Skolhærð og lagleg í andliti og
hafði þægilegan málróm. Kát og
skemmtileg í kynnum. Þorfinnur,
maður hennar, var stór og mynd-
arlegur vexti og bar sig vel. Hann
var sjómaður um tíma en kom í
land og fékk góða atvinnu sem
hann rækti með prýði. Magga rak
skóbúð föðurs síns í einhver ár eft-
ir fráfall hans. Börnin urðu þrjú
og barnabörnin sjö.
Að leiðarlokum flytjum við
börnum hennar og ástvinum inni-
legar samúðarkveðjur. Hún var
yndislegur vinur, svo einlæg,
fölskvalaus og trygg sem nokkur
manneskja getur orðið.
Minningin um hana Margréti
Lúðvígsdóttur er björt í hugum
okkar.
Steinunn og Halldór.