Morgunblaðið - 09.09.2016, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2016
✝ Sigríður Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. júní 1937. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 30. ágúst
2016.
Foreldrar Sig-
ríðar voru Guð-
mundur Karl Pét-
ursson, yfirlæknir,
f. 8. september
1901, d. 11. maí 1970, og Inga
Jóna Karlsdóttir, hjúkr-
unarkona, f. 29. nóvember 1905,
d. 22. júní 1999.
Systur Sigríðar eru Margrét,
f. 3. september 1943, Ragnheið-
ur Þorbjörg, f. 30. apríl 1947,
og Auður, f. 2. júní 1949.
Eiginmaður Sigríðar var
Friðjón Guðröðarson, sýslumað-
ur, f. 1. ágúst 1936, d. 10. júlí
2003. Börn þeirra eru: 1) Inga
Sólveig listljósmyndari, f. 12.
september 1956. Fyrri maður
hennar var Kristján Már Hjart-
arson smiður. Þau skildu. Barn
þeirra er Sigríður Ragna Krist-
jánsdóttir hárgreiðslukona, f. 1.
nóvember 1975, eiginmaður
Hilmar Ramos, þýðandi, f. 13.
júní 1975. Börn Sigriðar Rögnu
frá fyrra hjónabandi eru Reg-
nokkurra ára skeið sneri Sig-
ríður sér aftur að kennslu og
hóf störf við Fossvogsskóla
haustið 1971. Þar tók hún þátt í
að móta starf skólans en Foss-
vogsskóli var brautryðjandi á
mörgum sviðum og meðal ann-
ars einn af fyrstu skólum borg-
arinnar sem voru einsetnir.
Þegar Sigríður og Friðjón flutt-
ust ásamt börnum sínum til
Hafnar í Hornafirði árið 1974
fékk hún stöðu við barnaskól-
ann og starfaði þar til vors
1978. Það ár flutti hún aftur til
Reykjavíkur og sneri á ný til
starfa við Fossvogsskóla. Þar
vann hún þar til hún fór á eft-
irlaun, að undanskildum vetr-
inum 1987-1988 en þá gegndi
hún starfi þular hjá Rík-
isútvarpinu. Næstu ár á eftir
leysti hún gjarnan af sem þulur
hjá útvarpinu en starfaði einnig
sem ritstjóri og lesari valinna
greina hjá Blindrafélaginu. Sig-
ríður var meðal stofnfélaga
kvennadeildar Reykjavík-
urdeildar Rauða kross Íslands
árið 1966 og starfaði sem sjálf-
boðaliði við að bæta líðan aldr-
aðra eftir að hún hætti kennslu.
Hún hafði mikið yndi af söng og
var lengi kórfélagi í Léttsveit-
inni. Einnig söng hún í kór eldri
kennara, Ekkó, og Senjórítun-
um en það var einmitt með þeim
sem hún fór í sína síðustu utan-
landsferð, til Færeyja, nú í vor.
Útför Sigríðar fer fram frá
Neskirkju í dag, 9. september
2016, klukkan 15.
inn Uni, f. 8. októ-
ber 1997, og Sölva
Magdalena, f. 7.
mars 2000. Seinni
maður Ingu Sól-
veigar var Ásbjörn
Morthens tónlist-
armaður. Þau
skildu. 2) Halldóra,
sérfræðingur í fjár-
mála- og efnahags-
ráðuneytinu, f. 26.
nóvember 1959. 3)
Sigríður Jóhanna, ríkissaksókn-
ari, f. 28. nóvember 1961. Maki
hennar er Sigríður Aðalheiður
Pálmadóttir, yfirhjúkrunar-
fræðingur, f. 23. september
1956. 4) Guðmundur Karl, f. 13.
maí 1964. Sigríður og Friðjón
skildu.
Sambýlismaður Sigríðar frá
1994 til ársins 2001 var Trausti
Aðalsteinsson, f. 21. nóvember
1945. Þau slitu samvistum.
Sigríður ólst upp að Eyrar-
landsvegi 22 á Akureyri og lauk
stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1956. Hún
útskrifaðist sem kennari frá
Kennaraskóla Íslands 1959 en
hafði áður kennt tvo vetur við
barnaskólann að Laugalandi í
Eyjafirði. Eftir að hafa sinnt
börnum og heimilisstörfum um
Tengdamóðir mín Sigríður
Guðmundsdóttir er látin. Ég sit
hér og horfi á þetta fallega haust-
veður og hugsa, hví hlutirnir
breytist svona snöggt?
Það var 30. júlí sem hún gekk
inn á Slysó – ekki mátti kalla til
sjúkrabíl – líklega með nýafstaðið
gallsteinakast. Síðan lá leiðin
hratt niður á við og kom í ljós að sú
þreyta og verkir sem höfðu verið
að angra hana síðustu vikur og
mánuði áttu sér dýpri rætur en
gigtina. Krabbi hafði náð að dreifa
sér á einu til tveimur árum á lyk-
ilstaði líkamans og stökk nú fram
með óútskýranlegum hraða miðað
við hennar aldur. Þó ljóst væri að
komið var að kveðjustund reyndi
hún samt að slá á létta strengi,
brosti við góðum vinum og reyndi
að segja eitthvað fallegt við við-
komandi.
Leiðir okkar hafa nú legið sam-
an í 20 ár og margs er að minnast.
Sigríði var oft líkt við svan enda
hálslöng, tignarleg og bar sig vel.
En hún var glysgjörn eins og
hrafn, alltaf flott til fara og kunni
vel að koma fyrir sig orði. Hennar
málvitund var 100% á meðan mín
er svona 55% en það var ekki
nema einstaka sinnum sem hún lét
mig finna það og kennarinn í
tengdamömmu kom í ljós. Hún
hafði gaman af að spila eins og ég.
Að „skrafla“ við hana var gjör-
samlega glatað því hún var svo
flink í nýyrðasmíði og vonlaust að
reyna að rökræða um orðin, hún
hafði alltaf betur.
Sigríður var ungamamma og
passaði ungana sína mjög vel.
Hún sýndi þeim og því sem þau
voru að gera ávallt athygli. Þetta
átti ekki bara við um hennar börn
heldur systrabörnin, mín börn og
barnabörn, barnabarnið Sigríði
Rögnu og hennar börn tvö, Regin
Una og Sölvu Magdalenu. Sigríð-
ur í 3. og 4. veldi – við vorum oft
saman þrjár til fimm Sigríðarnar
og þótti mörgum nóg um. Ekki
fannst tengdó slæmt þegar hún
var talin systir dætra sinna en
ættarsvipurinn leynir sér hvergi.
Sigríður var vinmörg enda naut
hún þess að vera innan um fólk og
kunni að gleðjast með öðrum og
segja frá og njóta augnabliksins.
Hún var kennari árum saman og
söng með yfir 100 konum í Létt-
sveitinni, síðar Senjorítum og
Ekkó kór eldri kennara. Hún var
þula hjá RÚV um tíma og Rauða-
krossvinur sem las fyrir „gamla“
fólkið sem var lítið yngra en hún
sjálf.
Það kom mér á óvart hversu vel
hún þekkti vini barna sinna og þau
hennar vini.
Líklega hafa þó börnin hennar
og barnabarn verið hennar bestu
vinir. Ég hef staðið mig að því síð-
an hún kvaddi að hafa bæði ætlað
að hringja í hana til að segja frétt-
ir og eins að elda handa henni ný-
veiddan silung. Svona er erfitt að
sleppa.
Gengin er merk og góð kona
sem kveið því að verða gömul og
geta ekki hugsað um sig sjálf en
langlífi er vel þekkt í móðurætt
hennar. Hún þarf ekki að kvíða
slíku nú komin í Sumarlandið.
Ég þakka fyrir öll árin og um-
hyggjuna í minn garð, barna
minna og barnabarna sem fengu
að njóta hennar sem ömmu og
langömmu.
Það er ekki bara okkur fjöl-
skyldunni sem finnst hún hafa far-
ið allt of fljótt heldur líka vinirnir
og skólafélagar úr MA sem hafa
sent falleg orð og hlýjar hugsanir í
þessum stuttu en snörpu veikind-
um. Hennar er og verður sárt
saknað.
Kveð með kvæði eftir Hjörleif
Kristinsson, póst og heimspeking,
Gilsbakka:
Þegar byljir bresta á,
best, að allir megi
leika sér að ljósmynd frá
liðnum sumardegi.
Þín tengdadóttir,
Sigríður.
Elsku besta fallega amma mín.
Nú hefur þú yfirgefið þessa jarð-
vist og ég sit hér og leyfi minning-
unum um þig að streyma fram.
Þær eru svo margar, svo góðar,
fallegar, tilfinningaþrungnar, erf-
iðar og umfram allt hlýjar. Lífið
verður ekki eins skemmtilegt án
þín.
Með þér fannst mér ég alltaf
einstök, enda eina barnabarnið.
Þú tókst mér ávallt opnum örmum
og varst til staðar fyrir mig, Regin
og Sölvu í blíðu og stríðu. Þú ert
ein af mínum sterkustu kvenfyr-
irmyndum. Þú varst sjálfstæð
kona, félagslynd, opin og hafðir
gaman af lífinu. Þú hafðir að sjálf-
sögðu líka skoðanir á hlutunum en
jafnframt húmor fyrir sjálfri þér.
Þú varst gædd þeim hæfileika að
geta blásið lífi í hversdagslegar
frásagnir þannig að einfaldur
göngutúr breyttist í himneska út-
sýnisferð á fallegasta degi ársins
þegar þú sagðir frá honum.
Þegar ég var lítil var alltaf
spennandi að fá að koma í heim-
sókn og gista hjá Siggu ömmu
sinni. Þá dróstu fram lítið box með
þremur skúffum og neðstu skúff-
una mátti ég eiga út af fyrir mig. Í
hverri heimsókn hafði einhver fal-
legur smáhlutur bæst í safnið í
skúffuna og þegar ég kom var það
fyrsta sem ég sagði: Amma, hvar
er skúffan? Eitt sinn hafði bæst
við lítill kassi, aðeins stærri en eld-
spýtustokkur, fóðraður silki-
mjúku efni, og þar lá lítil dúkka
sem ég kallaði Þumalínu. Þar voru
líka trélitir, litabók, glerkúlur, lít-
ill fugl og margt fleira. Yfir þessu
gat ég svo setið endalaust og leikið
mér. Fyrir ekki svo löngu rakst ég
á kassann í geymslunni þinni og
þar var skúffan, merkt mér, vel
varðveitt eins og þín er von og
vísa.
Við gátum dundað okkur við
ýmislegt og á ég margar ljúfar
minningar um þegar þú last mig í
svefn með miklum tilþrifum.
Einnig hélstu fast í þá hefð að
bjóða mér í leikhús við hvert tæki-
færi. Þú endurvaktir síðan þessa
hefð með Regin og Sölvu, þeim til
mikillar ánægju.
Á erfiðari tímum léstu þig held-
ur ekki vanta. Þegar ég bjó í
Bandaríkjunum og átti erfitt
dreifst þú þig út til mín og fékkst
mig til að koma aftur heim í faðm
fjölskyldunnar.
Ég hlýddi, sem var það besta
sem ég gat gert fyrir mig og börn-
in og í raun á ég þér líf mitt að
launa. Ég bjó hjá þér um tíma og
þú aðstoðaðir mig við að koma
undir okkur fótunum. Síðustu ár
bjuggum við í göngufæri hvor við
aðra og á Kjarrveginum var alltaf
kaffi á boðstólum. Þrátt fyrir yf-
irlýsingar um að ekkert væri nú til
þá var eldhúsborðið dekkað með
alls kyns kræsingum. Það var ekki
hjá hverjum sem er að maður fékk
alltaf rjóma í kaffið.
Við brölluðum ýmislegt saman,
ferðuðumst innanlands sem utan,
tvær einar eða með fjölskyldunni.
Þú vaktir hvarvetna athygli og
fólk bar mikla virðingu fyrir þér.
Enginn gleymir Siggu ömmu.
Þú varst ekki einungis amma
mín, þú varst líka ein af mínum
bestu vinkonum og ég gat leitað til
þín með nánast allt. Við munum öll
sakna þín meira en orð fá lýst, þú
ert svo stór hluti af okkur öllum og
lifir áfram í minningunni. Sölva
vildi bæta þessu við: Ég vildi óska
að langamma hefði séð sjálfa sig
með okkar augum.
Ég elska þig, amma mín.
Þín
Sigríður Ragna (Sigga litla).
Á haustdegi 1951 streymdu ný-
nemar MA í gamla virðulega
skólahúsið. Meðal þeirra kom ég
auga á glæsilega stúlku, hávaxna,
dökka á brún og brá, tígulega sem
prinsessu úr 1001 nótt.
Mörgum árum síðar var ég orð-
in kennari, einstæð þriggja barna
móðir og bjó á 3. hæð í blokk.
Íbúðin á móti beið nýrra íbúa. Ég
heyrði hljóð og gægðist fram.
Hjartað tók stökk! Þarna var á
uppleið drottningin sjálf með
mann og fjögur börn. Hún leit á
mig dökkum augum, meðan hún
lengdist við hverja tröppu og
gnæfði loks 25 cm yfir mig þegar
við heilsuðumst á stigapallinum.
Fyrir slysni hlaut skaparinn að
hafa hnuplað nokkrum háls- og
hryggjarliðum ætluðum mér,
handa henni.
Vináttan á milli okkar kviknaði
eins og blys sem logaði glatt þau
fimm ár sem þetta tilfætissambýli
stóð og rofnaði aldrei.
Allar dyr upp á gátt og hurðir
féllu ekki að stöfum fyrr en kom-
inn var háttatími. Það var siður
hjá okkur að segja: Hvað þarft þú
að gera í dag? Hittumst eftir kort-
er og montum okkur yfir kaffi-
bolla! Svo stukkum við hvor í sína
áttina.
Einn aðfangadag jóla barst
nístandi neyðaróp frá húsfreyj-
unni. Jólasteikin hafði þá stokkið
úr ofninum í ilmandi sósuefninu út
á gólf! Ég læsti eldhúsinu og hvísl-
aði: Varstu ekki búin að þvo gólf-
ið? Jú! Jæja, settu gæsina í ofninn,
komdu með teskeiðar og við aus-
um soðinu aftur upp! Algjörri
þögn var heitið og sósan varð víst
óvenju gómsæt!
Sigga var mjög hæfileikarík,
farsæll kennari og hafði mikla frá-
sagnargáfu. Það var eftir því tekið
hve rödd hennar var hljómfögur í
útvarpinu þar sem hún vann um
skeið.
Raddsvið Siggu var bæði vítt og
hátt og stundum notað ótæpilega
þegar lítið bjátaði á en þegar al-
varlega á reyndi var hún hetja,
kvartaði sjaldnast þótt hún væri
svo þjökuð af gigt að hún gat varla
gengið.
Hún söng í mörgum kvenna-
kórum utanlands sem innan og
var það ein hennar mesta gleði.
Hún hafði afar næma leiklistar-
hæfileika. Hún sótti alla helstu
viðburði sígildrar tónlistar gömlu
meistaranna, eftir því sem því
varð við komið. Hún var frábær
húsmóðir, kokkur, veisluhaldari
og annálaður grínisti. Hið tignar-
lega drottningarfas fylgdi henni
alla æfi.
Þar komu sér vel háls- og
hryggjarliðirnir sem hún hafði
fengið í vöggugjöf. Þeir 25 cm sem
munaði á okkur urðu okkur enda-
laust hlátursefni og settu svip á öll
okkar samskipti. Eftir fimm ára
samfellda gleði í Hvassaleitinu
flutti Sigga hundruð kílómetra frá
mér en ekkert hafði gleymst þeg-
ar hún kom síðar til baka.
Þráðurinn brast að lokum, eftir
sit ég með söknuð en þakklæti fyr-
ir það sem hún gaf mér og mun
verða mitt nesti um ófarinn veg.
Hún gaf mér minningar um óend-
anlega vináttu, hlýjan faðm, gleði,
leiftrandi fyndni, saklausan grall-
araskap og bætiefnum hlaðnar
smástelpuskríkjur!
Það ríkti friður og kærleikur
þar sem vinkona mín lá, þrotin að
kröftum, á Líknardeild. Hún sagði
ekkert en fylgdist þó með þegar
ég rifjaði upp sumt það sem við
höfðum brallað. Hún brosti og
þegar ég kvaddi sneri hún höfðinu
og kyssti mig á vangann. Síðasta
gjöfin frá henni er mér mjög dýr-
mæt.
Hún hafði þekkt mig á okkar
hinstu stundu saman!
Herdís Egilsdóttir.
Sigríður Guðmundsdóttir, eða
Sigga Guðmunds, eins og mér er
tamt að kalla hana, er mér minn-
isstæð frá fyrsta starfsdegi mín-
um í Fossvogsskóla. Hún kom inn
á kennarastofuna kát og kankvís
og það fylgdi henni hressileiki og
gleði. Við náðum fljótt saman og
urðum vinkonur þegar við kennd-
um sama árgangi samfleytt í sex
ár. Samstarfið var náið enda deild-
um við stofu megnið af tímanum.
Eftir kennslu unnum við svo í stof-
unni, fórum yfir verkefni og und-
irbjuggum kennslu næstu daga.
Það var gaman að vinna með
Siggu og lærdómsríkt fyrir mig að
vinna með svo reyndum og frjóum
kennara. Sigga var hæfileikarík
og margir af hennar bestu eigin-
leikum nýttust vel í kennslunni.
Hún flutti texta einstaklega vel,
hvort sem var bundið eða óbundið
mál og var öðrum kennurum betri
að kenna upplestur og framsögn.
Hún hafði leikhæfileika og reynslu
af starfi í áhugaleikhúsum og leik-
stýrði nemendum af snilld enda
voru þau mörg leikritin sem sýnd
voru í skólanum undir hennar
stjórn. Oft nutum við góðs af hæfi-
leikum Siggu, t.d.upplesturs og
fallegrar rithandar hennar.
Starfsfólk skólans kom gjarnan
saman á aðventunni og hún las
fyrir okkur valda kafla úr jólabók-
unum svo unun var á að hlýða. Sú
bókmenntakynning auðveldaði oft
bókavalið fyrir jólin.
Það munaði um Siggu á kenn-
arastofunni, ég hlakkaði alltaf til
að hitta hana í matar- og kaffitím-
um. Hún var mikill húmoristi en
líka tilfinningarík, djúp og víðsýn.
Hún las mikið, fór oft í leikhús og
hafði yndi af tónlist. Umræðuefnin
voru óþrjótandi, lítið um vand-
ræðalegar þagnir – og það sem við
gátum hlegið! Mikið saknaði ég
Siggu minnar þegar hún hætti
kennslu nokkrum árum á undan
mér en sem betur fer héldum við
áfram að rækja og rækta vinátt-
una, okkur báðum til yndis. Hún
kíkti stundum í heimsókn þegar
hún átti leið í Mjóddina og það
gladdi mig þegar hún stóð á tröpp-
unum og tilkynnti að bíllinn hefði
bara neitað að beygja á ljósum og
stefnt beint í Stuðlaselið. Við hitt-
umst við og við en núna finnst mér
að það hafi ekki verið nærri nógu
oft. Ég hélt að við hefðum meiri
tíma enda þótt aldurinn færðist
yfir og tíminn liði sífellt hraðar.
Síðast kom hún í heimsókn til þess
að segja okkur Helga frá alvar-
legum veikindum sínum. Við
ræddum um dauðann, kærleikann
og vináttuna en enn hélt ég að tím-
inn væri ekki svona naumur.
Ég kveð yndislega vinkonu
mína með trega og sárt þykir okk-
ur að geta ekki fylgt henni síðasta
spölinn. Frá Osló sendum við
Helgi börnum hennar og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Sigríðar
Guðmundsdóttur.
Margrét Erlendsdóttir.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt,
sérhver alda rís en hnígur jafnan skjótt,
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur alltof fljótt.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi V. Skúlason)
Elsku Sigga mín, erfitt er að
kveðja eftir 58 ára vináttu. Takk
fyrir samverustundirnar ótal
mörgu og gleðina sem þeim fylgdi.
Takk fyrir tryggðina. Takk. Guð
blessi minningu þína og börnin þín
og fjölskylduna þína. Þú varst ein-
stök.
Þín vinkona,
Elsa.
Við áttum sextíu ára stúdents-
afmæli í vor. Komum saman á Ak-
ureyri. Við vorum glöð og fögn-
uðum endurfundum. Vorum ekki
öll jafn fött og forðum eða kvik á
fæti en ákveðin þó að þetta skyldi
gleðifundur. Sigríður var mætt,
glæsileg sem alltaf fyrr. Vissi þó
um vágestinn. Var greinilega ráð-
in í að láta ekki verða veisluspilli.
Kjarkurinn óbilaður. Hittumst
fyrst á Flugsafninu á Akureyra-
flugvelli. Þaðan tókum við svo
flugið.
Skólaslit 17. júní. Fjarska voru
bekkjarsystkinin montin af Sigríði
þá. Hún flutti ávarp fyrir okkar
hönd og afhenti gjöf okkar. Þar
fór allt saman, tíguleg framkom-
an, snjall stíllinn og hljómmikill
flutningur. Þessari hátíð okkar
lauk með hestaskál í Hofi. Þar
kvöddumst við.
Árin í MA, ljúf og glaðvær, þótt
Þessi tími ævinnar sé fráleitt auð-
veldur né átakalaus . Við vorum
samferða gegnum skólann þessi
fjögur ár og vorum í góðum hópi
bekkjarsystkina og fannst skólinn
hafa verið okkur hollur.
Sigríður var skörp til náms og
lét til sín taka í skólalífinu. Gust-
mikil ef við átti, en hrókur fagn-
aðar þar sem efnt var til sam-
kvæma og á bekkjarmótum okkar
síðastliðna áratugi. Það er að
heyra á þeim sem luku prófi vorið
1956 að skólinn hafi verið góður
rammi um allt það sem við vildum
gera af okkur og það sem við kus-
um að læra af bókum og öðruvísi.
Svo urðu til vináttubönd. Sum
trosnuðu ekki síðan. Vinskapur
okkar Sigríðar hafði staðið síðan
og var mér dýrmætur.
Ég var eftir stúdentspróf kom-
inn til Edinborgar. Hún orðin
skólastjóri að Laugalandi í Eyja-
firði. Þangað í Learmont Gardens,
þar sem ég átti heima, bárust bréf
reglulega og ég man að sambýl-
ingar mínir öfunduðu mig af bréf-
unum og þótt ekki væri annað sáu
þeir af glæsilegri utanáskriftinni,
að hér voru engin venjuleg bréf á
ferðinni. Þau voru það ekki. Hún
var að skrifa mér af atburðum úr
sinni sveit og ævintýrum en þó
einkum af hugleiðingum sínum
um lífið og framtíðina. Þetta voru
fjörlegar lýsingar, leiftrandi stíll,
stundum ærslafenginn, um það
sem gerðist í umhverfi hennar og
einnig það sem olli henni áhyggj-
um eða eftirvæntingu. Ég skrifaði
henni af mínum högum og teikn-
aði það sem fyrir bar, sem ekki var
mikilfenglegt.
Svo liðu þessi æskuár. Það er
kallað að alvara lífsins taki við.
Sigríður lauk kennaraprófi og var
kennari að atvinnu og guðsnáð en
hafði auk þess fjölbreytilega hæfi-
leika á öðrum sviðum, kom að leik-
list, kórastarfi og ýmiskonar fé-
lagsstörfum öðrum. Við vorum
síðan sitt á hvoru landshorninu.
Þau voru dugleg að fylgjast með
okkur, þau Friðjón, að heimsækja
okkur í Ólafsfjörð þegar við vor-
um komin þangað og síðar hingað
til Akureyrar. Aufúsugestir. Og
hún ein síðar.
Stutt eru þessi minningabrot.
sem ég hef verið að rekja, per-
sónuleg, það eru sextíu ár á milli
þeirra, að hluta, laustengd. Þetta á
samt að vera kveðja okkar sam-
stúdenta hennar 1956, allra. Við
þökkum Sigríði samfylgdina, eft-
irminnileg ár saman í MA og ótal
gleðistundir síðar. Börnum henn-
ar og afkomendum öðrum sendum
við samúðarkveðjur.
Kristinn G. Jóhannsson.
Skömmu eftir að Fossvogsskóli
í Reykjavík tók til starfa árið 1971
réðust þangað nokkrar konur til
kennslu. Þær komu ekki allar
sama haustið, voru ekki allar á
sama aldri og áttu sér mismun-
andi bakgrunn. En dálítill hópur
þeirra þróaði fljótlega með sér
nána samvinnu og einlæga vináttu
sem enst hefur alla tíð síðan. Sig-
ríður Guðmundsdóttir var ein
þeirra.
Það gustaði af Siggu og það var
engin lognmolla í kringum hana.
Hún leyndi ekki tilfinningum sín-
um, var hnyttin og snögg upp á
lagið í tilsvörum, stundum, hvass-
yrt ef þannig viðraði í skapgerð-
inni. Hún var mörgum hæfileikum
búin, hugmyndarík og skapandi.
Hún naut elsku og virðingar nem-
enda sinna og okkur vinkonum
sínum og samstarfskonum var
hún ekki síður frábær félagi. Hún
lék jafnan á als oddi þegar við hitt-
umst, hvort sem það var í
tengslum við vinnuna eða ein-
hverjar þær samkomur sem við
stofnuðum til. Við munum sann-
Sigríður
Guðmundsdóttir