Morgunblaðið - 10.09.2016, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2016
✝ GuðmundurHraunberg
fæddist í Bolung-
arvík 9. desember
1927. Hann lést
þar 2. september
2016.
Fullu nafni hét
hann Guðmundur
Sigvaldi Hraun-
berg, en alla tíð
kallaður Hraun-
berg af Bolvíking-
um og öðrum sem hann þekktu
vel. Foreldrar Hraunbergs
voru hjónin Steinunn Sigrún
Júlíusdóttir, fædd á Hóli í Bol-
ungarvík 25. apríl 1905, dáin í
Bolungarvík 14. mars 1972, og
Egill Guðmundsson, fæddur í
Efstadal í Ísafjarðardjúpi 6.
nóvember 1884, dáinn 20. mars
1953. Þau bjuggu öll sín bú-
skaparár í Bolungarvík. Hraun-
berg var elstur fjögurra
bræðra, hinir eru Gunnar Júl,
f. 4. mars 1933, Jón Magnús, f.
7. september 1940, og Þorberg-
ur Maron, f. 30. desember
1945, þeir lifa allir bróður sinn.
Þann 9. desember 1950 gift-
ist Hraunberg Helgu Svönu
Ólafsdóttur, f. 3. ágúst 1926 í
Tjaldtanga í Hestfirði. For-
eldrar hennar voru hjónin
María Rögnvaldsdóttir frá
Uppsölum í Seyðisfirði, f. 13.
sem til féllu í Bolungarvík, svo
sem við sjóróðra og beitingu,
en mest við verslunarstörf hjá
verslun Bjarna Eiríkssonar.
Hann vann um tíma í Vél-
smiðju Bolungarvíkur og hugð-
ist gerast vélsmiður og nam við
Iðnskólann á Ísafirði, en varð
að leggja iðnnámið til hliðar
vegna heilsubrests. Eftir það
réð hann sig aftur hjá þeim
feðgum Bjarna og Benedikt í
Bjarnabúð og vann þar við
verslunar- og skrifstofustörf
allt þar til hann lét af störfum
sjötugur að aldri. Um áratuga-
skeið sá Hraunberg til þess að
sveitungar hans væru snyrti-
legir til höfuðsins því hann var
hinn ágætasti hárskeri þó ófag-
lærður væri. Á yngri árum tók
Hraunberg mikinn þátt í
félagslífi Bolvíkinga, m.a. í
skátastarfi og var einn af
stofnendum skátafélagsins
Gagnherja og stofnfélagi í
Lionsklúbbnum í Bolungarvík.
Hraunberg tók mikinn þátt í
leiklistarlífi þorpsins og var
liðtækur leikari. Einnig tók
hann mikinn þátt í safnaðar-
starfi kirkjunnar og var ára-
tugum saman meðhjálpari og
þjónaði mörgum prestum. Eftir
að Hraunberg komst á eftir-
laun beitti hann lengi vel
nokkra bala á dag og tók þann-
ig áfram þátt í atvinnulífi Bol-
víkinga.
Hraunberg verður jarðsung-
inn frá Hólskirkju í Bolung-
arvík í dag, 10. september
2016, og hefst athöfnin klukk-
an 14.
janúar 1891, d. í
Bolungarvík 19.
október 1989, og
Ólafur Hálfdáns-
son, f. 4. ágúst
1891, frá Hvítanesi
Ögurhreppi, d. í
Bolungarvík 26.
mars 1973. Hraun-
berg og Helga
Svana bjuggu allan
sinn búskap í Bol-
ungarvík. Börn
þeirra eru: 1) Ólöf Svanhildur,
f. 14. febrúar 1950. Hún var
gift Per Inge Laberg, þau
skildu, og eiga þau tvö börn. 2)
Steinunn, f. 4. janúar 1952, gift
Pálma Á. Karvelssyni. Þau eiga
þrjú börn og fimm barnabörn.
3) Egill, f. 20. febrúar 1953,
giftur Kristinu Andersson. Þau
eiga þrjú börn. 4) María, f. 12.
júlí 1955, gift Karli J. Bald-
urssyni. Þau eiga tvö börn og
þrjú barnabörn. 5) Ólafur
Helgi, f. 16. júní 1959, giftur
Sólveigu Guðjónsdóttur. Þau
eiga tvö börn og eitt barna-
barn. 6) Guðrún, f. 4. júlí 1960,
gift Erni Ólafssyni. Þau eiga
fjögur börn og tvö barnabörn.
7) Rögnvaldur, f. 23. ágúst
1963, giftur Sigríði Guðmars-
dóttur. Þau eiga þrjá syni.
Að loknum barnaskóla vann
Hraunberg ýmis almenn störf
Tengdafaðir minn, Guðmund-
ur Hraunberg Egilsson, er lát-
inn.
Við Hraunberg hittumst fyrst
um páskana 1985 þegar ég og
yngsti sonur hans og Helgu
Svönu vorum að draga okkur
saman.
Við skötuhjúin sátum að tafli
þegar stórfjölskyldan geystist
inn með ættarhöfðingjann
fremstan í flokki. Mér leist strax
vel á verðandi tengdaforeldrana,
fannst þau vera fjörlegt og traust
fólk og var svo uppnumin af fund-
inum að ég steingleymdi skák-
inni. Árið eftir fluttum við til Bol-
ungarvíkur og fengum að búa í
kjallaranum að Vitastíg 12 þang-
að til við kæmumst í eigin hús-
næði. Ég var hálfnuð með guð-
fræðinám þegar ég fluttist vestur
og hafði lítið kynnst kirkjustarfi.
Úr því var bætt þegar ég kom í
hornið hjá Helgu og Hraunberg.
Tengdapabbi vann í Bjarna-
búð á virkum dögum og gegndi
kirkjuvörslu og meðhjálpara-
starfi fyrir Hólssöfnuð með versl-
unarstörfunum. Hann hafði ein-
staka þjónustulund og sá
eiginleiki hans prýddi bæði versl-
unarstörf og kirkjustörf. Hraun-
berg var tryggur í störfum sínum
og leysti allt það sem honum var
trúað fyrir af nákvæmni og alúð.
Hann hugsaði vel um kirkju-
húsið og gætti þess að allir hlutir
væru á réttum stað í guðshúsinu.
Á gamlárskvöld hringdum við
klukkunum og horfðum á rakett-
urnar springa í byggðinni fyrir
neðan. Í sunnudagaskólanum var
Hraunberg sjálfkjörinn sem les-
ari framhaldssögunnar „Emils og
Skunda“. Hann las svo skemmti-
lega að krakkarnir veltust um af
hlátri. Þegar jarðað var í kirkj-
unni var Hraunberg útfararstjóri
og sinnti syrgjandi fólki af hlýju
og fagmennsku.
Hraunberg var mér mikilvæg
fyrirmynd í starfi. Allar sálma-
bækur skyldu snúa rétt í hillunni
með bandið niður, messuskrárn-
ar allar snúa eins, og skrúðhúsið
átti að líta vel út. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á helgihaldi,
það skyldi vera fallegt og án til-
gerðar. Ég geng um kirkjur
næstum hvern dag og get ekki
gengið fram hjá sálmabókahillu
án þess að snúa öllum bókunum
rétt. Og þar sem ég stend og sný
bókum og greiði úr bókarböndum
hugsa ég til Hraunbergs.
Þessi næstum ósjálfráða natni
við sálmabækur og skrúða er arf-
ur og skólun frá góða meðhjálp-
aranum sem ég kynntist í
Bolungarvík þegar ég steig mín
fyrstu skref í þjónustu við kirkj-
una.
Hraunberg var góður ljós-
myndari. Ég man hvað það var
gaman þegar hann tók fram
slidesmyndavélina og sýndi okk-
ur skemmtilegu myndirnar frá
æskuárum barnanna. Hann tók
bæði fjölskyldumyndir og lands-
lagsmyndir, var heillaður af
brimi og bátum og kirkjumyndir
átti hann ófáar.
Þrátt fyrir mikla vinnu og
barnalán hafði hann margvísleg
áhugamál og gegndi fjölmörgum
félagsstörfum í Bolungarvík.
Hann var fróður maður, gest-
risinn og veitull, lítillátur og dag-
farsprúður, hláturmildur og glað-
lyndur. Umfram allt var hann
góðmenni.
Hraunberg reyndist mér ein-
staklega vel og var sonum mínum
frábær afi. Ég minnist hans með
mikilli hlýju og þakka fyrir rúm-
lega þrjátíu ára tengdir og vin-
áttu.
Ég gæti ekki óskað mér betri
tengdaföður og er þakklát fyrir
að hafa kynnst honum. Guð blessi
minningu Guðmundar Hraun-
bergs Egilssonar og geymi hann í
náðarfaðmi sínum.
Sigríður Guðmarsdóttir.
Ég man það alltaf þegar ég
settist upp í rakarastólinn hjá afa
og hann spurði: „Jæja nafni, hvað
má bjóða þér í dag?“ „Ha, nafni?“
svaraði ég hissa enda alveg með
það á hreinu að afi hét Hraun-
berg. Þá hló afi og spurði hvort
ég væri ekki GHE, Guðmundur
H. Egilsson, rétt eins og hann?
Síðan þá hef ég verið stoltur af
því að vera nafni hans afa.
Mér fannst afi alltaf mikill töff-
ari, með hártoppinn greiddan í
sveip og axlaböndin á sínum stað.
Enginn harðfiskur var betri en
harðfiskurinn sem afi verkaði
sjálfur og fátt betra en að sitja við
eldhúsborðið og borða harðfisk
með smjöri með honum afa.
Þrátt fyrir að hafa alist upp á
þeim tíma þegar hvorki var renn-
andi vatn né rafmagn í húsum var
afi alltaf með á nótunum hvað
varðaði nýjustu tækni og fannst
mér fjöldi símtóla á Vitastígnum
endalaus og bílsíminn hans stór-
merkilegt apparat.
Ekkert var þó skemmtilegra
en að fara á sjó með afa á trillunni
sem hann hafði í höfninni í Bol-
ungarvík á sumrin. Um borð í
trillunni var afi óbrigðull skip-
stjóri sem vissi alltaf hvar fisk-
urinn hélt sig, en um borð í bátn-
um var lítið pláss fyrir ærslalæti
og best að gera eins og afi sagði.
Undir það síðasta var líkam-
legt þrek afa farið að þverra en
mér fannst hann alltaf bera sig
með reisn og stutt í gamansem-
ina hjá þeim gamla.
Ég minnist afa míns og nafna
með mikilli hlýju og er afar þakk-
látur fyrir þær stundir sem ég
átti með honum vestur í Bolung-
arvík, hvort sem var á sjó á litlu
Þjóðarskútunni eða við eldhús-
borðið að borða harðfisk.
Guðmundur Hjálmar
Egilsson.
Guðmundur Hraunberg Egils-
son hefur lokið jarðvist sinni og
verður útför hans gerð frá Hóls-
kirkju í dag.
Hann átti mörg sporin upp á
Hólinn, þar sem kirkja okkar
Bolvíkinga stendur svo fallega,
sýnileg hvaðanæva úr byggðinni.
Um árabil var hann kirkju-
vörður og meðhjálpari auk þess
að sitja í sóknarnefnd sem ritari.
Hann og Helga Svana áttu sín
föstu sæti í kirkjunni eftir að hún
hætti að syngja með kirkjukórn-
um og hann hafði lokið formleg-
um störfum fyrir sóknina.
Þau unnu bæði kirkju sinni og
safnaðarstarfinu og hafa um ára-
tugaskeið verið miklir hollvinir
og stuðningsfólk kirkjunnar.
Hraunberg var afar vandaður
maður til orðs og æðis. Hann
vann öll störf sín af stakri trú-
mennsku og samviskusemi. Hann
var annálað snyrtimenni og hag-
ur bæði á járn og tré, auk þess
sem hann gat gert við flest sem
aflaga fór. Þess naut sóknin í rík-
um mæli. Þau Helga Svana færðu
kirkjunni ýmsar gjafir, m.a. gerði
Hraunberg upp rafljósastjaka
sem prýtt höfðu altari Hólskirkju
um áratuga skeið og gaf söfnuð-
inum vinnu sína. Ljósin prýða nú
safnaðarheimilið.
Hraunberg var ávallt tilbúinn
að leysa af við athafnir og inna af
hendi störf í þágu kirkjunnar
meðan hann hafði heilsu til.
Áhuginn á málefnum safnaðarins
hélst allt til dauðadags. Hann var
hafsjór af fróðleik varðandi
kirkjuhúsið, kirkjugarðana og
allt kirkjulegt starf í Bolungar-
vík. Það hefur því verið mikils
virði í gegnum árin að hafa getað
leitað í smiðju hans. Hraunberg
var ómetanlegur nýjum prestum
sem komu til starfa í Bolungar-
vík. Hann gat leiðbeint á ýmsa
lund, enda var hann ekki skoð-
analaus um framkvæmd kirkju-
legra athafna. Sóknarnefnd Hóls-
sóknar þakkar af heilum hug
fórnfúst starf Hraunbergs í
gegnum árin.
Guðmundur Hraunberg var
mikill heiðursmaður og minnis-
stæður þeim er honum kynntust.
Í áratugi var hann nánast aldurs-
laus, breyttist lítið í útliti þótt ár-
in færðust yfir. Hann var í senn
alvörugefinn og glaðsinna, kvikur
í hreyfingum og dálítið suðrænn í
útliti.
Hraunberg var mikill gæfu-
maður í sínu einkalífi. Eiginkona
hans, Helga Svana Ólafsdóttir,
var einn virtasti og vinsælasti
kennari sem Bolungarvík hefur
alið. Hún náði á starfsævinni að
kenna þremur kynslóðum.
Þau voru afar samrýnd hjón og
nutu mikils barnaláns. Alla tíð
var gott að koma á þeirra hlýlega
og menningarlega heimili
Hraunberg vann margvísleg
störf um ævina enda vel gefinn,
vandvirkur og verklaginn. Að
leiðarlokum koma upp í hugann
minningar um Hraunberg í Vél-
smiðjunni, Hraunberg að klippa
okkur strákana í kjallaranum á
heimili sínu og Hraunberg við
skrifstofu- og verslunarstörf í
verslun Bjarna Eiríkssonar. Góð-
ar minningar frá heimilinu eru
tengdar góðri og langri vináttu
okkar Egils sonar hans.
Við Guðrún erum þakklát fyrir
að hafa átt vináttu Hraunbergs
og sendum Helgu Svönu, börnum
og fjölskyldum þeirra einlægar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Guð-
mundar Hraunbergs Egilssonar.
Einar Jónatansson.
Hraunberg, eins og hann var
alltaf kallaður í heimabyggð, var
nánasti samstarfsmaður föður
okkar í rekstri Verslunar Bjarna
Eiríkssonar, sem enn starfar og
verður 90 ára á næsta ári, og út-
gerðar- og fiskvinnslufyrirtækis-
ins Græðis hf. Á milli þeirra ríkti
mikið traust og þar starfaði
Hraunberg nær alla sína starfs-
ævi af einstakri trúmennsku og
þau Helga Svana góðir fjöl-
skylduvinir frá því við munum
eftir okkur.
Hraunberg var mikið snyrti-
menni, reglufastur, agaður og
nýtinn og einstakur hagleiksmað-
ur í höndum, gat gert við hvað
sem var og fundið góðar lausir á
öllu sem laut að góðu verkviti.
Allt var aðgengilegt og á sín-
um stað. Það kom því ekki á óvart
að hann hafði einstaklega fallega
rithönd.
Sem dæmi um reglusemi og
nýtni voru bönd um kassa aldrei
skorin í Bjarnabúð, heldur hnút-
ar leystir og hönkin sett í sér-
staka skúffu, þar til hún kom aft-
ur að notum.
Við frágang á seðlum að lokn-
um verslunardegi skyldu allir
seðlar sléttaðir, án hornbrota og
allir áttu þeir að snúa eins.
Við lærðum því margt af
Hraunberg, sem dugað hefur
okkur á lífsleiðinni.
Við systkinin erum sammála
um, að Hraunberg hafi átt all-
nokkurn þátt í okkar uppeldi og
verkviti, þótt þau Helga ættu sjö
börn sjálf.
Eitt af mörgu sem við lærðum
og gerðum, þegar við unnum
tímabundið í Bjarnabúð, en nýt-
ist okkur þó ekki lengur, var að
saga kjötskrokka og salta kjöt í
tunnur eftir uppskriftinni úr
Kvennafræðaranum.
Var pækilstyrkurinn þá mæld-
ur með því hvernig kartafla flaut
í pæklinum.
Það er minnisstætt að þegar
Hraunberg hafði leyst eitthvert
flókið viðfangsefni, átti faðir okk-
ar oft til að brosa og segja „já,
það stendur ekkert fyrir gamla
skátanum“.
Síðar áttuðum við okkur á að
„gamli skátinn“ var tilvitnun til
þess að Hraunberg var einn af
fimm stofnendum skátafélagsins
Gagnherja, sem stofnað var árið
1944 í stofunni hjá ömmu og afa í
Bjarnahúsi og hafði mjög mót-
andi félagsleg áhrif á uppheldi og
þroska bolvískra ungmenna um
áratuga skeið.
Í gegnum árin hafa Hraun-
berg og Helga lagt ómetanlega til
velferðarmála í bænum, hann
með þátttöku í ýmsum fé-
lagsstörfum og hún sem barna-
kennari alla sína starfsævi. Sem
dæmi má nefna að Hraunberg
var um áratuga skeið meðhjálp-
ari í Hólskirkju og umsjónarmað-
ur kirkjunnar og lét sér ekkert
óviðkomandi um hag og útlit
kirkjunnar. Kom þar sér þá vel
hagleiksgáfa Hraunbergs.
Í kirkjustarfinu áttu þeir faðir
okkar og Hraunberg einnig sam-
eiginlegt áhugmál og langt og
gott samstarf.
Það er merkileg tilviljun eða
forsjón almættisins, að Hraun-
berg fór á vit feðra sinna sama
mánaðardag og afi okkar og
amma, Bjarni og Halldóra, sem
bæði féllu frá sama mánaðardag
og lengst af sínum búskap bjuggu
í sama húsi og Hraunberg starf-
aði í mestan hluta sinnar starfs-
ævi, húsi sem honum þótti einkar
vænt um.
Við systkinin sendum Helgu
Svönu, börnum þeirra Hraun-
bergs og fjölskyldum þeirra okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin um góðan vin mun
lifa.
Einar, Halldóra,
Bjarni og Ómar,
Benedikts og Hildar börn.
„Ég ætla að biðja þig að kalla
hann pabba ekki Guðmund. Það
þekkir hann ekki nokkur maður
undir því nafni,“ sagði Egill son-
ur Hraunbergs við mig þegar ég í
aðdraganda jóla 1982 hringdi
vestur til að falast eftir verustað
næstu vikur eða mánuði. Hrökk-
brauðsprestur, blautur á bak við
eyrun, hafði fengið það verkefni
að þjóna Bolvíkingum um hátíð-
irnar og þar til sóknarprestur
hefði verið skipaður til frambúð-
ar.
Símtalið var upphaf kynna og
samstarfs okkar Hraunbergs.
Þau Helga Svana skutu skjóls-
húsi yfir prestinn og vinátta
þeirra og elskusemi og kynnin við
þeirra stóra og samheldna barna-
hóp og fjölskyldu áttu ekki
minnstan þátt í því að mér leið frá
fyrsta degi vel í Bolungarvík og
ílentist þar næstu sjö árin.
Hjá þeim voru mín „föðurhús“
í Víkinni, eitt af nokkrum heim-
ilum þar í bæ, sem ég gekk inn á
án þess að berja að dyrum. Það
var hlýtt hús að vitja, bóka- og
menningarheimili, og viðmótið
alltaf einlægt og alþýðlegt og
gott að eiga þar athvarf. Kynnin
við þau og þeirra fólk auðvelduðu
mér einnig kynnin við samfélagið
í Víkinni, siði þess og venjur, allt
frá því að verka harðfisk með
þeim Hálfdáni Ólafssyni, ýmsar
aðstæður og kjör fólks, til þess
hvernig vel og réttilega er staðið
að kirkjuathöfnum á helgum og
hátíðum og viðkvæmustu stund-
unum í lífi einstaklinga og sam-
félags.
Egill, faðir Hraunbergs, var
sagður hafa haft yfirbragð og fas
fransks aðalsmanns. Hraunberg
var sannarlega líka dökkur yfir-
litum, kvikur í hreyfingum, og
hafði meðfædda háttvísi og hóg-
værð, sem voru hans aðal og
prýddu allt hans dagfar og störf.
Hann maður hefðanna og það
kom fram í störfum hans og öllu
hans lífi.
Gildi voru gildi og þeim var
ekki offrað á altari tískudynta og
tíðaranda, hvorki í Bjarnabúð né
Hólskirkju. Öllu var sinnt af alúð
og elju, samviskusemi og smekk-
vísi.
Góður meðhjálpari er ómetan-
legur samstarfsmaður hverjum
presti og sem trúnaðarmaður
sóknarinnar í öllu sem að helgi-
haldi og kirkjuathöfnum lýtur.
Enginn endist í því starfi sem
ekki býr að einlægri trú og löng-
un til að þjóna kirkju sinni og
samferðarfólki heilum huga. Ég
hef stundum sagt, að ég hafi notið
þess að hafa haft í Hraunberg –
að öðrum góðum ólöstuðum –
„hinn fullkomna meðhjálpara“
(og ekki mundi honum hafa líkað
lofið), en það er nærri sanni.
Hann hafði vakandi auga fyrir
því sem vel mátti fara í öllum að-
búnaði, umgjörð og framkvæmd
athafna og leiðbeindi og leiðrétti
af látleysi, ef eitthvað brá út af,
svo að engin truflun varð og varla
eftir tekið.
Hólskirkja var honum, sem og
öðrum Bolvíkingum afar kær, og
hann hirti um hana af þeirri virð-
ingu, sem henni bar, svo að aldrei
mátti þar að neinu finna.
Allt var í föstum skorðum og
samkvæmt reglum og hefðum.
Áramótum fagnaði Hraunberg
í Hólskirkju. Hringdi klukkum,
sló upp í sálmabók og las sálminn,
sem upp kom, undir klukkna-
hljómum. Lauk ferðinni með því
að skjóta flugeldum af Hólnum.
Þetta var hans hefð.
Hraunberg var farsæll gæfu-
maður og það var gæfa að eiga
hann að samstarfsmanni og vini.
Guð geymi hann blessi ástvini
hans alla.
Jón Ragnarsson.
Guðmundur
Hraunberg Egilsson
Útfarar- og lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Snævar Jón Andrésson
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Við önnumst alla þætti
undirbúnings og framkvæmd
útfarar ásamt vinnu við dánar-
bússkiptin. Við þjónum með
virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.