Morgunblaðið - 10.09.2016, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2016
✝ Jón Bjarnasonfæddist 27.
apríl 1928 að Á á
Skarðsströnd í
Dalasýslu. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skóg-
arbæ 7. ágúst
2016.
Foreldrar hans
voru Bjarni Jóns-
son, f. 5. mars
1896, d. 13. ágúst
1963, og Margrét Guðmunds-
dóttir, f. 28. desember 1903, d.
19. mars 1988. Bræður Jóns:
Ástvaldur Ragnar, f. 6. júní
1930, d. 14. september 1992, og
Trausti Valgeir, f. 5. apríl 1936,
bóndi á Á. Uppeldissystir
þeirra bræðra er Svanhildur
Theodóra Valdimarsdóttir.
Þann 28. desember 1958 gift-
ist Jón Helgu Sigríði Árnadótt-
ur, kennara í Stóru-Vogaskóla,
f. 31. mars 1937. Foreldrar
hennar voru Árni Klemens
Hallgrímsson, f. 17. október
1893, d. 9. ágúst 1965, og María
Finnsdóttir, f. 25. mars 1894, d.
ur og Hjalti Birkir.
Jón ólst upp á Á við hefð-
bundin sveitastörf. Hann fór
ungur að heiman til vinnu.
Hann gegndi ýmsum störfum,
m.a. fiskvinnslu í Stykkishólmi
og byggingavinnu í Reykjavík.
Eftir að Jón flutti í Vogana
vann hann í fyrstu hjá varnar-
liðinu, en síðast sem verkstjóri
á véladeildinni hjá Íslenskum
aðalverktökum. Jón og Helga
bjuggu lengst af í Vogum á
Vatnsleysuströnd. Þar tók Jón
þátt í að móta sitt nánasta um-
hverfi með þátttöku sinni í fé-
lagsstörfum. Hann sat í ýmsum
nefndum á vegum sveitarfé-
lagsins, m.a. barnaverndar-
nefnd og var hann heiðraður
með fálkaorðunni fyrir þau
störf. Jón var einn af stofn-
félögum Lionsklúbbsins Keilis
og vann mikið fyrir Verk-
stjórafélag Suðurnesja, sá m.a.
um sumarhús félagsins. Hann
var meðhjálpari í Kálfatjarn-
arkirkju í mörg ár og einnig í
sóknarnefnd. Síðustu árin eða
frá 1999 bjuggu Jón og Helga í
Garðabæ.
Útför Jóns fór fram frá
Garðakirkju 18. ágúst 2016 í
kyrrþey að hans ósk.
1. október 1980.
Börn Jóns og
Helgu eru: 1)
María, f. 10. ágúst
1954, gift Guð-
mundi Viborg.
Börn hennar eru:
a) Berglind Harpa,
gift Einari Kára.
Börn þeirra eru
Björgvin Dagur,
Arnór Máni og Jök-
ull Kári. b) Jón
Bjarni, sambýliskona hans er
Katrín Olafsson. c) Fannar
Helgi, giftur Tinnu Ósk. Börn
þeirra eru Aníta Ósk, Hjördís
María og Fanney Erna. 2)
Bjarney Margrét, f. 7. júlí 1963,
dóttir hennar er Helga María,
gift James McEwan. Börn
þeirra eru Thomas Helgi og Jo-
hann Daniel. 3) Árdís Hrönn, f.
1. nóvember 1966, gift Helga
Þór Sigurbjörnssyni. Börn
þeirra eru Hlynur Þór og Halla
Margrét. 4) Jóhanna Kristín, f.
20. september 1971, sambýlis-
maður hennar er Heimir Jóns-
son. Börn þeirra eru Jón Bjart-
Pabbi fæddist og ólst upp í
gamla torfbænum á Á, ég er
svo lánsöm að vera elst dætra
hans og á svo ótal margar góð-
ar minningar þaðan. Við bjugg-
um í Vogunum, en ferðirnar
voru margar í Dalina. Oftar en
ekki varð ég eftir hjá ömmu og
afa og dvaldi í nokkrar vikur á
sumrin. Kynntist gömlum bú-
skaparháttum, eftirminnilegum
körlum og konum, vinum hans
og samferðamönnum í sveitinni.
Þekktist af honum, gjarnan var
sagt: „Þú ert dóttir hans Jóns á
Á, það fer ekki á milli mála.“
Það er gott að ylja sér við
minningarnar núna, þegar
pabbi minn er farinn í Sum-
arlandið, réttirnar á haustin,
rúning á vorin, amma að þvo
þvott á hlóðum í gamla eldhús-
inu, skola í ánni, alltaf við sama
steininn, heyskap og margt
margt fleira. Góða matinn sem
ég lærði að borða, sel og sel-
spik, skarf og lunda, saltaðan
mat og súrsaðan. Við pabbi og
amma Margrét vorum þau sem
borðuðu þennan mat á okkar
heimili, mér fannst það
skemmtilegt, við áttum það
sameiginlegt, en amma Margrét
bjó heima hjá mömmu og pabba
á veturna í rúmlega tuttugu ár.
Uppeldissystir afa Bjarna bjó
líka á Á. Ninna, sem varð ör-
lagavaldur í lífi pabba og
mömmu, hún flutti í Vogana.
Þegar pabbi fór að vinna á Suð-
urnesjum dvaldi hann hjá
Ninnu, þannig kynntist hann
mömmu, en hún átti heima þar.
Þau giftu sig og áttu saman 62
ár, eignuðust okkur fjórar syst-
urnar, bjuggu í Vogunum, þar
til þau fluttu í Garðabæinn
1999.
Við pabbi áttum annað sam-
eiginlegt og það var áhugi á fé-
lagsmálum, ekki endilega að við
værum alltaf sammála, en
deildum áhuganum, oftar en
ekki tekist á um menn og mál-
efni.
Pabbi sinnti ýmsum trúnað-
arstörfum á vegum sveitarfé-
lagsins, kirkjunnar og í félaga-
samtökum. Hann var mjög
skipulagður og nákvæmur,
gerði kröfur til sjálfs sín, var
einnig kröfuharður á aðra að
gera slíkt hið sama. Hann lá
ekki á skoðunum sínum og var
ófeiminn við að koma þeim á
framfæri, hvar og hvenær sem
tækifæri gafst.
Hann hafði afskaplega fal-
lega rithönd, var vel máli farinn
þó skólagangan væri ekki löng,
las mikið og var fróður um
landið og söguna. Ég man
pabba minn ekki öðruvísi en
fínan, uppábúinn þegar tæki-
færi gafst, svo myndarlegan og
flottan. Örlátur var hann, vildi
láta alla njóta ef hann hafði
eitthvað að gefa og þá ekki síst
okkur systur og fjölskyldur
okkar. Hann var ekki að tjá
okkur væntumþykju sína í orð-
um, en gerði það á ýmsan ann-
an máta, vildi sjá okkur njóta
og hafa gleði af því sem hann
og mamma gáfu okkur. Hann
var stoltur af okkur systrum,
barnabörnunum og langafa-
börnum, sennilega sagt það öðr-
um oftar en okkur, en það var
allt í lagi, við vissum það.
Síðustu mánuðir hans voru
erfiðir, þegar hann smátt og
smátt tapaði líkamlegum þrótti
og varð öðrum háður við alla
daglega umönnun, þung spor að
yfirgefa fallega heimilið í
Garðabæ og mömmu sem hugs-
að um hann heima eins lengi og
hún gat.
Útför hans var í kyrrþey að
hans ósk, skipulögð af honum
eins og honum var einum lagið,
fallegur söngur og fiðluspil
Hlyns Þórs.
Hvíl þú í friði, elsku pabbi
minn, og takk fyrir allt.
María.
Pabbi kvaddi þetta líf og hélt
í Sumarlandið á fallegum sum-
ardegi, þann 7. ágúst síðastlið-
inn. Ég trúi því að núna sé
hann farinn að hlaupa um sveit-
ina og sinna þeim störfum sem
þar þarf að sinna eða standi úti
í miðri á að veiða. Það eru
margar minningar sem koma
upp í hugann.
Pabbi var duglegur að
ferðast með okkur og voru farn-
ar margar ferðir um landið.
Helst man ég eftir ferðunum í
Húsafell þar sem gist var í hjól-
hýsi og sumarbústaðarferðum í
Þverárhlíð. Það var líka oft far-
ið í sunnudagsbíltúr, t.d. í
Hveragerði eða um Reykjanes-
ið.
Pabbi hafði gaman af því að
bjóða út að borða og voru nokk-
ur skiptin sem stoppað var í
Laugarási eða á Aski þegar far-
ið var í bæinn. Hann passaði
upp á það að allir væru saddir.
Pabbi var alltaf viljugur að
skutla mér þegar þess þurfti.
Þegar ég kom í Vogana að
vinna um helgar keyrði hann
mig oftast aftur heim á sunnu-
dögum og passaði að ég hefði
afganga af sunnudagssteikinni
með mér.
Stundum keyrði hann mig
upp á veg til að taka rútuna og
alltaf var ég kvödd með þeim
orðum: „Láttu mig vita þegar
þú ert komin heim.“
Það voru margar lífsins regl-
urnar sem pabbi kenndi mér,
m.a stundvísi og að passa mig á
öllu mögulegu.
Hann var alltaf hræddur um
okkur; við áttum ekkert með að
vera að leika okkur í fjörunni
og bryggjan var algjört bann-
svæði. Ekkert að vera að príla
og að passa okkur á bílunum.
Eftir að barnabörnin fæddust
heyrðist oft „passaðu barnið“.
Þetta fór mismikið í taugarnar
á mér en ég veit að þetta var
hans leið til að segja að honum
þætti vænt um okkur.
Eftir að pabbi var hættur að
vinna fluttu þau mamma í
Garðabæinn og bjuggu lengst
af í Brekkubyggðinni. Pabbi var
alltaf glaður þegar afastrákarn-
ir, Jón Bjartur og Hjalti Birkir,
komu í heimsókn og talaði oft
um að þeir væru einstaklega
ljúfir og góðir. Hann var mest
glaður þegar hann græddi út á
þá ís eða eitthvað gott með
kaffinu og vildi því helst að þeir
kæmu sem oftast.
Hann passaði upp á það að
alltaf væri til opal, tyggjó eða ís
sem hægt væri að gefa þeim.
Mest spennandi þótti þó strák-
unum þegar þeir fengu smápen-
inga í poka frá afa. Þegar Jón
Bjartur fékk fyrsta peninga-
pokann fannst honum þetta
mikill fjársjóður. Hann ætlaði
að kaupa fyrir þetta flugvél og
fljúga til útlanda til að kaupa
fullt af nammi. Það var líka
ótrúlega gaman að fá að skoða
alla jólasveinana hjá ömmu og
afa og var alltaf spurning um
hver hafði mest gaman af því að
hlusta á þá spila og dansa, afa-
strákarnir eða afi sjálfur.
Ég er þakklát fyrir allt sem
pabbi minn kenndi mér, þó að
ég hafi ekki alltaf kunnað að
meta það hér áður fyrr. Ég
ætla allavega að taka það frá
honum að halda áfram að vera
stundvís, passa mig í umferð-
inni og að leggja mig fram um
að vinna verkin mín af sam-
viskusemi og heilindum.
Jóhanna Kristín Jónsdóttir.
Jón afi var sérstakur maður.
Hann vildi að menn færu að
reglum, hvort sem það voru lög
og reglur samfélagsins eða hans
reglur. Þetta tvennt stangaðist
þó sjaldan á. Helstu minningar
okkar bræðra um afa eru ann-
ars vegar hann að sofa í sóf-
anum yfir sjónvarpinu eftir
góða máltíð og svo ferðirnar
vestur í Dali þegar við vorum
yngri. Það var miklu skemmti-
legra að vera í bíl með afa en
einhverjum öðrum. Vegna þess
að hann kunni svo margar sög-
ur.
Stundum hafði ég það á til-
finningunni að hann kynni sögu
af hverjum einasta steini á leið-
inni vestur. Kannski var það
heldur engin ímyndun.
Eftir því sem við urðum eldri
þá áttuðum við okkur betur á
því að þó svo að samskiptin við
Jón afa gætu stundum reynt á
vegna sífelldra leiðbeininga um
hvað maður ætti og ætti ekki að
gera þá var manni það alltaf
fullkomlega ljóst hversu vænt
honum þótti um allt sitt nán-
asta fólk.
Þannig vissi maður alltaf að
ef eitthvað kæmi upp á þá hefði
maður í afa mann sem maður
gat verið hundrað prósent viss
um að myndi gera allt sem
hann mögulega gæti fyrir mann
ef leitað væri til hans.
Við bræður áttum eiginlega
bara einn afa sem við höfðum
einhver samskipti við og erum
mjög þakklátir fyrir að sá afi
skyldi vera Jón Bjarnason. Því
hann kenndi okkur ekki bara
margt gott heldur tókst honum
sérlega vel við uppeldi á dætr-
um sínum fjórum, mömmu og
systrum hennar sem síðan sáu í
sameiningu um uppeldið á okk-
ur.
Jón Bjarnason skilur eftir sig
fjölskyldu af afskaplega góðu
fólki og þar á hann stóran þátt.
Öfugt við marga af hans kyn-
slóð þá var hann fullkomlega
fordómalaus og tók fólki ein-
faldlega eins og það var. Það er
kannski ekki fyrr en nú þegar
hann er farinn sem við sem eft-
ir erum tökum eftir öllum þeim
jákvæðu áhrifum sem hann
hafði á sitt fólk.
Jón Bjarnason var sérlega
minnugur, mundi allt sem hann
hafði lesið – fyrir ekki löngu
þegar nafni hans og annar
þeirra sem hér rita var í heim-
sókn hjá honum fór hann að
lesa Góða dátann eftir Jaroslav
Hasek. Með mjög reglulegu
millibili spurði afi nafna sinn
hvert hann væri kominn, eftir
að svarið kom hló hann og fór
yfir vitleysuna í honum Svejk á
næstu blaðsíðum þar á eftir.
Bless, afi, og takk fyrir allt
Fannar Helgi
og Jón Bjarni.
Ég fylgdi honum afa mínum,
Jóni Bjarnasyni, síðasta spölinn
hinn 18. ágúst síðastliðinn. Mig
langar að kveðja hann með
þessu ljóði Jóhannesar úr Kötl-
um:
Þó að þreyttar litlar lóur
leiti norður bláan geim,
enn er kalt – því vorið virðist
vera langt á eftir þeim.
– Þú varst líka þreyttur, vinur,
þráðir mjög að komast heim.
Eins og þær þín önd er flogin
yfir torsótt reginhaf
– hún í gegnum hylji blámans
hefur einnig komist af.
Lofuð veri himnesk hátign
hans, sem líf þitt tók og gaf.
Margt er hér að muna og þakka
– mjúklát þögnin geymir allt.
Innst og dýpst í okkar vitund
áfram heill þú lifa skalt.
Vorið kemur – lóuljóðin
lifna brátt, þó enn sé kalt.
Seinna, þegar sólin bjarta
sumarblómið fagurlitt
vefur örmum yndislegum,
eins og móðir barnið sitt,
þá mun enn sem gullið glóa
góða, trygga hjartað þitt.
Þá mun ástrík öðlingshöndin
eins og geisli strjúka um kinn,
fjallablær þíns heiða hugar
hljóður leita í brjóstið inn,
augun horfa af hæðum nýjum
heim í gamla dalinn sinn.
Takk fyrir margar ógleyman-
legar stundir, elsku afi minn.
Þegar ég var barn í Vogunum.
Þegar ég var unglingur, sem
bjó hjá ykkur ömmu þegar ég
vann uppi á Keflavíkurflugvelli
á sumrin.
Eftir að ég varð fullorðin og
kom til ykkar ömmu í kaffi og
lagaði fyrir þig tölvuna eða
prentarann. Jökli þinn kveikir
reglulega á kerti og sendir
langafa góðar hugsanir.
Berglind Harpa.
Jón Bjarnason
✝ Óli JóhannKlein fæddist
7. júlí 1945 í
Reykjavík. Hann
lést í bílslysi á
Þingskálavegi,
Rangárvöllum, 20.
ágúst 2016.
Hann var sonur
hjónanna Elínar
Færseth frá Siglu-
firði og Jens
Christian Klein,
kjötiðnaðarmanns úr Reykjavík,
sem bæði eru látin. Átti hann
eina systur, Önnu Margarethe,
en hún lést í lok apríl 2015. Óli
Jóhann lætur eftir sig þrjá syni:
1) Sigurður Óskar,
fæddur 10. mars
1968. 2) Jens Krist-
ján, fæddur 10.
febrúar 1972. 3)
Elías, fæddur 5.
apríl 1973.
Barnabörnin eru
sex og eitt barna-
barnabarn.
Óli Jóhann ólst
upp í Reykjavík þar
sem hann starfaði
sem bifvélavirki og rútubílstjóri
mestan hluta ævi sinnar.
Útför Óla Jóhanns fór fram í
kyrrþey 31. ágúst 2016 frá Foss-
vogskirkju.
Það var okkur áfall þegar við
fengum þær fréttir hingað til
Flórída að vinur okkar og félagi
til margra ára Óli Jóhann Klein
hefði látið lífið í bílslysi. Kynni
okkar Óla hófust fyrir hartnær
fjörutíu árum, þar sem við vor-
um samstarfsmenn um skeið.
Fljótlega þróuðust þessi kynni
yfir í vináttu sem aldrei bar
skugga á. Í mörg ár leið ekki svo
dagur að við hittumst ekki eða
töluðum saman í síma.
Fyrir um þrjátíu árum fórum
við ásamt góðum félögum í
hringflug um landið á þrem
einkaflugvélum. Þá var Óli í ess-
inu sínu enda vandfundinn
skemmtilegri ferðafélagi.
Fyrir stuttu leit Óli inn hjá
okkur í kaffi og spjall og bar þá
margt á góma frá liðnum árum.
Þegar hann kvaddi var ekki að
sjá að þar færi maður sem ný-
lokið hefði starfsævi sinni. Hann
var að vanda kvikur og hress
enda minnumst við þess ekki að
honum hafi nokkurn tíma orðið
misdægurt. Starfsævi Óla tengd-
ist akstri hópferða- og flutninga-
bíla og einnig viðgerðum en
hann var bifvélavirki að mennt
og rak um skeið sitt eigið verk-
stæði.
Við sendum sonum Óla og
fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Farðu vel, kæri vinur og fé-
lagi, með hjartans þökk fyrir all-
ar samverustundirnar
Eyjólfur Sigurðsson,
Ásdís Gunnarsdóttir.
Óli Jóhann Klein
Elsku pabbi
minn.
Með miklum
söknuði vil ég kveðja þig með
þessum orðum.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóðan.
Við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigfús Sig.)
Þinn sonur,
Ásmundur.
Gunnar Pétur
Pétursson
✝ Gunnar Pétur
Pétursson
fæddist 7. júní
1947. Hann lést
3. ágúst 2016.
Jarðsungið var
5. september
2016.
Elsku Pétur
minn, tengdapabbi
minn og afi dætra
minna. Þetta er erf-
iðara en ég gerði
mér grein fyrir að
kveðja þig, elsku
Pétur minn.
Þú varst alltaf
kátur og hress þó
það hafi nú farið
mjög vel um þig í
sófanum heima í
Lækjargötu.
Bríana og Klara hlupu inn til
ykkar og leituðu alltaf fyrst að
þér þar, ef þú varst ekki í róleg-
heitum þar varstu líklega ekki
heima.
Ég á eftir að sakna þín og sím-
talanna þar sem þig vantaði
klippingu og það helst í gær og
kannski smá strípur líka. Þér
þótti ég nú oft rosalega flott í
tauinu og þá helst ef ég var með
fallegt glimmer á augum, þá
sagðir þú mér alltaf hvað ég væri
glæsileg.
Elsku Pétur, ég og öll fjöl-
skyldan munum sakna þín sárt en
þú mátt vita það að við munum
hugsa vel um hana Björgu þína
og hlúum vel að hvert öðru. Elsk-
um þig endalaust.
Kveðja, þín tengdadóttir,
Barbara og stelpurnar.
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
KYNNINGAR
VERÐ
Verið
velkomin