Morgunblaðið - 10.09.2016, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2016
Það er sárt að
sakna og erfitt að
breyta venjum og
hefðum sem fylgt
hafa manni alla ævi. Það er
skrítið að geta ekki tekið upp
símann og spjallað við mömmu,
sagt fréttir, spurt álits eða bara
heyrt röddina.
Við mægður töluðum saman í
síma flesta daga og undir það
síðasta tvisvar til þrisvar á dag.
Við voru ekki bara mæðgur við
vorum líka vinkonur.
Mamma var hlédræg, hógvær
og ekki mikið fyrir að láta á sér
bera eða í sér heyra í marg-
menni. Hún gat þó alveg látið
gamminn geisa við okkur fjöl-
skylduna og látið í sér heyra.
Mamma hafði sínar skoðanir og
fylgdi þeim eftir af þunga ef á
þurfti að halda. Mömmu var
mikið í mun að börnin hennar
væru kurteis og sýndu fólki
virðingu. Ég man bara eftir að
hún hafi skammað mig einu
sinni og þá átti ég það full-
komlega skilið. Enda eiga börn
ekki að brjóta rúður. Mamma
var ljúf en staðföst og hafði svo
gott lag á að leiðbeina á jákvæð-
an og notalegan máta.
„Það á ekki að skamma börn
með hávaða,“ sagði hún oft og
lagði áherslu á hvert orð, það á
að tala við þau. Ég hugsa að
þau skipti hundruðum börnin
sem hún hefur „talað“ við í
gegnum tíðina. Með góðum ár-
angri.
Hún átti ekki bara okkur
börnin sín heldur heilan hóp af
börnum sem hún kynntist á
gæsluvöllunum og leikskólanum.
Og svo átti hún heilmikið í
frændsystkinum sínum og öðr-
um börnum sem komu til dvalar
í sveitinni.
Sveitin var mömmu afar kær
og fylgdist hún þar með öllu al-
veg fram á það síðasta. Hvernig
gengur heyskapurinn? Hvað
vantar margar kindur af fjalli?
Hvenær byrjar sauðburðurinn?
Hvað með þetta og hvað með
hitt?
Svandís Hallsdóttir
✝ Svandís Halls-dóttir fæddist
25. febrúar 1943.
Hún lést 27. ágúst
2016.
Útför Svandísar
fór fram 7. sept-
ember 2016.
Sálin var oft í
sveitinni og við nut-
um góðs af.
Mamma hugsaði
alltaf fyrst um aðra
og ekkert var mik-
ilvægara en að okk-
ur börnunum og
fjölskyldunni liði
sem best. Hún
fylgdist vel með
okkur öllum og var
í miklu sambandi
við sitt fólk. Samband hennar
og systkina hennar var líka afar
náið. Systrahringurinn eins og
við köllum þær systur gjarnan
tala saman eins oft og mögulegt
er. Samstaða var málið en það
mátti alveg rökræða um hlutina.
Samband mömmu og Sverris
var líka náið en þau deildu sam-
eiginlegum áhugamálum s.s.
ferðalögum um hálendi Íslands,
leikhúsferðum og bókalestri.
Einnig nutu þau sín vel hér
hjá okkur í Hallkelsstaðahlíð en
hálfsmánaðar stopp yfir sumar-
ið var orðið regla eins og viku
vetrarheimsóknin.
En áhugamál þeirra númer
eitt, tvö og þrjú var fjölskyldan
og núna síðustu árin þegar
ömmu- og afabörnunum fjölgaði
hratt var gleðin mikil.
Ég trúi því að þau bæði fylg-
ist með hópnum sínum frá öðr-
um stað.
Þær eru margar góða
minningarnar sem rifjast hafa
upp síðustu daga.
Lítil stelpa í sveitinni sem
skottast með mömmu í öll úti-
verk, labbar í reykkofann og
spáir í tunglið.
Lítil stelpa sem fylgdist með
eldamennsku, hannyrðum og
daglegum heimilisstörfum.
Lítil stelpa sem naut þess að
heyra sögur og kúra í notalegu
bóli.
Lítil stelpa sem ólst upp við
þau forréttindi að hafa mömmu
hjá sér mestallan sólarhringinn.
Þó að söknuðurinn sé sár þá
er fyrir svo margt að þakka.
Þakka fyrir það sem hún var,
það sem hún gerði, það sem hún
sagði og það sem hún kenndi.
Það mikilvægasta er samt að
þakka fyrir bestu mömmu í
heimi.
Hvíl í friði, elsku mamma
mín.
Þín dóttir,
Sigrún Ólafsdóttir.
✝ Einar Sigurðs-son fæddist í
Reykjavík 31.
mars 1943. Hann
lést á heimili sínu í
Søvik í Noregi 25.
júlí 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
rún Gísladóttir, f.
2. maí 1911 á
Stokkseyri, d. 30.
janúar 1994, og
Sigurður Einarsson, f. 29.
febrúar 1908 á Meðalfelli í
Hornafirði, d. 27. febrúar
1988.
Systkini Einars eru Katla, f.
1933, d. 1935, Þórdís Katla, f.
1935, maki Hilmar Bjartmarz,
Jóhanna Sigríður, f. 1937, d.
15.11. 2015, maki Brynjólfur
Gunnar Halldórsson, Magnea
ember 1972. Foreldrar Odd-
hild voru Jenny Eiken og
Andreas Eiken.
Einar varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1963. Árið 1964 fór hann til til
náms í Norges Tekniske Høg-
skole í Þrándheimi og lauk
þaðan prófi í arkitektúr 1970.
Einnig nám í rekstrarfræði
við Bedriftslederskolen 1985-
1987. Rekstrarfræðingur það-
an 1987. Félagi í norska arki-
tektafélaginu NAL frá 1982.
Einar starfaði sem arkitekt
á nokkrum stöðum bæði í Ála-
sundi og Reykjavík, en eftir
að hann fluttist aftur til Nor-
egs 1981 starfaði hann við
skipasmíðastöðina í Brattvåg
og seinna í skipasmiðastöðinni
í Søvik sem innanhúsarkitekt
og rekstrarfræðingur allt til
ársins 2015.
Útför Einars fór fram frá
kirkjunni í Brattvåg 5. ágúst
2016.
Kolbrún, f. 1939,
maki Bjarni Pét-
ursson, Gísli, f.
1941, maki 1) Sif
Huld Sigurðar-
dóttir, maki 2)
Sigurrós Guð-
mundsdótttir. Þau
skildu. Örlygur, f.
1945, maki Sigrún
Björnsdóttir, Sig-
urjón, f. 1947,
maki Sigríður
Haraldsdóttir, Þorleifur Garð-
ar, f. 1948, Sigrún, f. 1951,
maki Terry Nilsen, og Flosi, f.
1955, maki Helga Krist-
insdóttir, þau skildu.
Einar kvæntist Oddhild
Eiken, f. 21.5. 1945 í Noregi
1967. Börn þeirra eru Andri,
f. 7. janúar 1968,d. 14. júlí
1980, og Gylfi, f. 19. sept-
Hann Einar, bróðir okkar, er
látinn langt um aldur fram að
okkar mati. Hann sem alltaf var
svo frískur og hraustur og
hugsaði vel um heilsuna sína. –
En allt hefur sinn tíma. Við
systkinin frá Brávallagötunni,
eins og við vorum og erum oft
nefnd af ættingjum okkar, vor-
um 10 talsins í 60 ár. Nú hafa
tvö okkar látist með stuttu
millibili, Jóhanna Sigríður og
Einar.
Það er margs að minnast frá
okkar æskuárum þar sem við ól-
umst upp í litlum húsakynnum í
verkamannabústöðunum og all-
ir urðu að taka tillit hver til
annars. Foreldrar okkar vildu
hag okkar sem bestan.
Þau voru hraust og unnu
mikið. Við vorum snemma send
í sveit á sumrin til ættingja okk-
ar austur á Hornafirði. Þau
elstu fóru strax á stríðsárunum.
Amma okkar bjó þá á Meðal-
felli og systkini pabba á nokkr-
um bæjum í Nesjum. Það var
góður skóli fyrir lífið að hafa
fengið að dvelja þar. Einar fór
austur fimm ára gamall og var
alltaf hjá ömmu á Meðalfelli öll
sumur fram yfir fermingu.
Foreldrum okkar var líka
kappsmál að við menntuðum
okkur. Fyrir það erum við þeim
ævinlega þakklát. Hann Einar,
bróðir okkar, var alltaf dagfars-
prúður, yfirvegaður og jákvæð-
ur drengur og ber okkur öllum
saman um ljúfmennsku hans og
rólegheit.
Einar og Oddhild bjuggu
flest sín hjúskaparár í Noregi
að undanskildum árunum 1974-
1981, þegar hann vann hér á Ís-
landi. Þegar þau voru nýflutt til
landsins veiktist Andri sonur
þeirra af hvítblæði og var inni
og úti af spítölum í sex ár.
Þrátt fyrir það lauk hann allt-
af skólagöngu eins og jafnaldrar
hans. Hann lést úti í Noregi árið
1980 er hann var í einni meðferð
þar. Árið 1981 fluttu þau svo
aftur til Noregs og hafa búið
þar síðan. Þau byggðu sér fal-
legt heimili í Søvik í Noregi,
timburhús með torfþaki. Þau
voru samhent hjón sem höfðu
gaman af að ferðast og skoða
áhugaverða staði svo sem söfn
og gamlar og nýjar byggingar .
Nú seinni árin komu þau oft-
ar til Íslands og nutu þess að
ferðast hér um landið.
Við Brávallagötusystkinin og
fjölskyldur okkar sendum Odd-
hild og Gylfa okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
góðan dreng lifir. Fyrir hönd
systkinanna,
Þórdís Katla Sigurðardóttir.
Enn eitt skarðið hefur verið
höggvið í hóp okkar bekkjar-
félaganna úr 6. X í MR 1963 ár-
gangsins við skyndilegt andlát
vinar og félaga frá mennta-
skólaárunum, en þar áttum við
fjögur ár samfellt í sama bekk
og vináttu æ síðan. Einar var
frekar hæglátur í fasi, en var
ávallt með í öllu, hvort sem var
bíóferð, dansleikur eða ferð upp
í sveit. Það draup ekki af hon-
um, en var ávallt staðfastur fyr-
ir og traustur félagi í alla staði.
Hann stundaði nám í arkitektúr
í Þrándheimi þaðan sem hann
útskrifaðist. Einar náði sér ekki
aðeins í háskólapróf í Noregi
heldur einnig í norska stúlku,
Oddhild Eiken, sem átti eftir að
verða lífsförunautur hans alla
ævi. Þau eignuðust tvo syni,
Andra og Gylfa. Stofnuðu síðan
heimili í Reykjavík, þar sem
Einar starfaði í fagi sínu, m.a. á
arkitektastofu Gísla Halldórs-
sonar. Minnisstætt er ferðalag
sem við fórum fjölskyldurnar á
þessum tíma norður í land, alla
leið til Melrakkasléttu,
skemmtileg ferð sem treysti
enn frekar á vináttuböndin.
Skyndilega dró ský fyrir sólu.
Andri, sonur þeirra, greindist
með hvítblæði og lést 12 ára
gamall á spítala í Noregi og var
hann þeim mikill harmdauði.
Eftir þetta áttu þau sér heimili
æ síðan í Noregi, fyrst í Bratt-
våg, þar sem Einar hóf vinnu í
skipasmíðastöð þar sem hann
teiknaði innréttingar í skip,
einkum ætluð fyrir birgðaflutn-
inga fyrir olíuvinnsluborpallana
en síðan byggðu þau sér hús í
Hamnsund í Søvik, nálægt Ála-
sundi og þar hélt hann áfram
starfi sínu við skipasmíðastöð-
ina, sem þá hafði sameinast
annarri á sama stað. Hann var
mjög stoltur af vinnu sinni og
sýndi okkur oft myndir af inn-
réttingunum sem hann hafði
teiknað. Með námi og prófi í
rekstrarstjórnun var honum fal-
in enn meiri ábyrgð. Einar var
virkur félagi í félagsskapnum
„Round Table“ og hann gekk í
Frímúrararegluna á Íslandi
þegar þau bjuggu hér og varð
síðar virkur félagi í norsku regl-
unni í Álasundi. Þau hjónin voru
einnig í sérstökum listvin-
aklúbbi í heimabyggð og ferðað-
ist klúbburinn vítt og breytt um
Evrópu til að skoða listasöfn og
frægar byggingar.
Eftir andlát Andra höfðu þau
frekar hægt um sig en fóru síð-
an oftar að koma í heimsókn
enda átti Einar stóran systkina-
hóp og þá foreldra á lífi. Vorið
1988 þegar við hjónin vorum ný-
flutt í hús okkar og ferming
yngri sonar okkar á næsta leiti,
börðu þau óvænt á dyr hjá okk-
ur með son sinn Gylfa og buðum
við þeim að gista hjá okkur.
Reyndust þau mikil hjálparhella
við að hnýta alla lausa enda eins
og ávallt verða við flutning í
nýtt húsnæði og að auki veisla í
aðsigi. Ávallt síðan þegar þau
komu í heimsókn til Íslands
heimsóttu þau okkur hjónin,
síðast á sl. ári. Blessuð sé minn-
ing okkar góða vinar. Samúð
okkar Maríu er með Oddhild,
Gylfa, systkinum og fjölskyldu
hans, og aðrir X-bekkjarbræður
minnast hans einnig með sam-
úðarkveðju til þeirra allra.
Birgir Arnar.
Einar Sigurðsson
✝ María ElfriedeTómasson
fæddist 26. júlí
1921 í Köln í
Þýzkalandi, dóttir
hjónanna Mariu og
Ernst Bell, kaup-
manns þar í borg.
Hún lést 18. ágúst
2016.
Þann 12. mars
1943 giftist Maria
Elfriede, eða „Frie-
del“ eins og hún var jafnan köll-
uð, Geir Reyni Tómassyni tann-
lækni. Synir þeirra eru: 1)
Reynir Tómas, f. 13. maí 1946,
giftur Steinunni J. Sveinsdóttur
og eru dætur þeirra: a) Ásta
Kristín, gift Justin A. Parker,
og b) María, gift Brynjólfi B.
Jónssyni. 2) Ernst Elmar, f. 25.
júlí 1948, giftur Sigríði Hjalte-
ar þar sem Geir vann sem tann-
læknir, lengst af í norðurhluta
Svíþjóðar. Þau Geir fluttu til Ís-
lands árið 1946 og hafði Friedel
því búið hér í Reykjavík í 70 ár
er hún lést, – fyrst í Skerjafirði,
svo á Þórsgötu og síðar á Lang-
holtsvegi, en lengst af við Há-
vallagötu. Friedel var húsmóðir
og vann iðulega einnig á tann-
læknastofu eiginmanns síns.
Hún studdi mann sinn í starfi
hans fyrir Tannlæknafélag Ís-
lands, þau áttu góðan hóp vina
meðal tannlækna og gamalla
vina hér á landi og erlendis, og
hún sjálf meðal þýskra kvenna
sem líkt og hún höfðu flust til
Íslands með íslenskum eigin-
mönnum. Hún talaði nær lýta-
lausa íslensku og aðlagaðist ís-
lensku samfélagi. Þau hjónin
byggðu árið 1972 sumarbústað
rétt innan við Hvolsvöll, þar
sem ræktunarstarf þeirra leiddi
til viðurkenningar sveitarfé-
lagsins á framlagi þeirra til
skógræktar.
Útförin fór fram í kyrrþey
þann 26. ágúst 2016.
sted og eru dætur
þeirra: a) Karin
Erna, gift Elmari
F. Kristjánssyni, og
b) Fríða Hrönn,
gift Magnúsi G.
Erlendssyni. 3)
Gunnar Kristinn, f.
27. október 1949.
Barnabarnabörnin
eru ellefu. Hún átti
albróðurinn Ernst
Bell og fósturbróð-
urinn Erik Regel.
Friedel ólst upp í Köln. Hún
lauk stúdentsprófi og síðan
snyrtifræðinámi áður en hún
giftist hinum unga Íslendingi
sem þá hafði lokið tannlækn-
anámi við Kölnarháskóla, en
orðið innlyksa í Þýzkalandi í
stríðinu. Þau komust nokkru
síðar um Danmörku til Svíþjóð-
Mig langar að kveðja móður
mína með nokkrum orðum og
þakka henni fyrir allt sem hún
gaf mér og okkur bræðrum í
lífinu, í uppeldinu og fyrir allan
hennar kærleika.
Hún fæddist í Köln í Þýska-
landi 1921 og átti sterkar rætur
þar og var sannur Rínarlend-
ingur, en var einnig samgróin
íslenskri menningu og átti hér
marga vini. Eftir tveggja ára
veru í Svíþjóð kom hún ásamt
eiginmanni sínum, Geir R.
Tómassyni, sem hún kynntist í
Köln, til Íslands árið 1946. Hún
var okkur bræðrum kær og góð
móðir og var alltaf til staðar í
blíðu og stríðu, – fyrir það
þakka ég sérstaklega.
Um blómum stráða, græna grund
mig Guðs míns leiðir föðurmund,
að svalarlindum silfurskærum
og svalar mér úr lækjum tærum.
Hans líknarhöndin hressir mig.
Og hjálpar mér á réttan stig.
(Valdimar Briem)
Þökk fyrir allt og hvíl í Guðs
friði.
Þinn sonur,
Gunnar.
Elskuleg amma okkar,
María Elfriede, eða Oma eins
og við kölluðum hana, var
jarðsungin 26. ágúst síðastlið-
inn í kyrrþey.
Oma fæddist og bjó í Köln
þar sem hún kynntist íslensk-
um strák úr Reykjavík, Geir
Reyni Tómassyni, sem hafði
stundaði tannlæknanám þar.
Í skugga yfirgangs nasista í
Þýskalandi giftu þau sig í
skyndi og komust eftir króka-
leiðum til Svíþjóðar þar sem
afi vann í rúm tvö ár.
Engar myndir eru til af
brúðkaupinu því vinafólk
þeirra geymdi filmuna í
bankahólfi en stuttu síðar var
bankinn sprengdur upp og
filman með. Árið 1946 komu
þau til Íslands. Það hefur ver-
ið skrítið skref fyrir unga
millistéttardömu frá Köln að
flytja þangað. Skemmtileg
saga er af því þegar Oma sauð
í fyrsta skipti fisk fyrir afa, en
þá setti hún fiskinn heilan í
pott með innvolsi og beinum.
Hún var þó fljót að læra og
rak heimili sitt af myndar-
skap.
Oma var hjartahlý amma og
langamma og var gott að
koma til þeirra hjóna, hvort
sem var á Hávallagötuna eða
upp í sumarbústaðinn Gils-
bakka í Hvolhreppnum.
Oma lagði mikið upp úr því
að fræða okkur um þýska
menningu og eru páskahefð-
irnar þar minnisstæðastar.
Hún kenndi okkur að mála
egg í skrautlegum litum og
var tilhlökkun mikil á páska-
dagsmorgun þegar upphófst
fjörug leit að litlum, litríkum
páskaeggjum sem falin voru á
ólíklegustu stöðum.
Þessar hefðir höfum við
systur haldið í heiðri og hafa
okkar börn jafngaman af því
og við.
Með Omu og afa Geir upp-
lifðum við margar og ánægju-
legar stundir og fyrir það
þökkum við innilega.
Elsku Oma, takk fyrir allt.
Minning þín mun ávallt lifa
áfram í litlu páskaeggjunum.
Þínar,
Karin og Fríða
Elmarsdætur.
Maria Elfriede
Tómasson
Dal einn vænan ég veit,
verndar Drottinn þann
reit.
Allt hið besta þar
blómgast hann lætur.
…
(Hugrún.)
Föstudaginn 2. september síð-
astliðinn skartaði Svarfaðardalur
sínu fegursta, haust sólin hellti
geislaglóði á menn og málleys-
ingja. Það var verið að kveðja
heiðursmanninn Einar Hall-
grímsson, bónda á Urðum, hinstu
kveðju þennan dag.
Við kynntumst Einari þegar
hann mætti til að dansa með fé-
lögum úr Félagi eldri borgara á
Dalvík, en við stýrðum dansi þar.
Einar sýndi ætíð af sér mikla
ljúfmennsku, jákvæðni – gleði,
brosið hans er mér minnisstætt.
Þó að við hjónin flyttum svo burt
Einar
Hallgrímsson
✝ Einar Hall-grímsson fædd-
ist 23. maí 1921.
Hann lést 26. ágúst
2016.
Útför Einars fór
fram 2. september
2016.
af svæðinu gleymd-
umst við ekki, falleg
jólakort og smágjaf-
ir handa Jónínu
dóttur okkar bárust
gjarnan um jól frá
Urðum. Svo er það
sem okkur finnst
eiginlega besta
minningin, er að
Einar hefur lagt það
á sig að koma til
Dalvíkur á Fiski-
daginn mikla undanfarin ár til að
sjá núverandi danshóp okkar
dansa, síðast mætti hann á
bryggjuna núna í ágúst, með sitt
bjarta bros, Hafliði tengdasonur
hans á þakkir skildar fyrir að sjá
til þess að þessi ósk gamla
mannsins gæti ræst.
Ég er íslenski bóndinn sem elskar sitt
land
og ævilangt bind við það tryggðanna
band.
Að lokum þá æfinnar sígur mín sól,
seinast þá fæ ég í moldinni skjól.
(Höf. G.Þ.G.)
Samúðarkveðjur sendum við
til aðstandenda allra, með þökk
fyrir góðar stundir.
Margrét og Gunnar.