Morgunblaðið - 01.10.2016, Page 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. OKTÓBER 2016
✝ Kristján Jó-hannesson
fæddist á Vöðlum í
Önundarfirði 20.
september 1938.
Hann lést á heimili
sínu, Unnarstíg 6 á
Flateyri, 21. sept-
ember 2016.
Foreldrar hans
voru Jóhannes
Kristjánsson bóndi
í Ytri-Hjarðardal,
Önundarfirði, f. 8. des. 1911, d.
24. des. 2002, og kona hans,
Ingibjörg Jóhannesdóttir, f. 27.
des. 1913, d. 11. júlí 2006.
Systkini: sammæðra Eiríkur
Ásgeirsson, f. 1933, d. 2014, El-
ín Sigríður Jóhannesdóttir, f.
1942, d. 2012, drengur, f. 1945,
d. 1946, og Helga Margrét
Anna Jóhannesdóttir, f. 1951,
d. 2007.
Kristján kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðrúnu Jóns-
dóttur, f. 7. september 1940,
unnusti Hermann Andri Smelt,
f. 11. sept. 1996. Börn Stein-
þórs og Mörtu eru c) Sigurður
Oddur, f. 28. júlí 2007, og d)
Guðrún Hrafnhildur, f. 9. maí
2009. Dóttir Hildar er Tinna
Ólafsdóttir, f. 10. febr. 1986, m.
Gylfi Ólafsson, f. 2. maí 1983,
dóttir þeirra: Elín Bergþóra, f.
28. ágúst 2015. Dóttir Mörtu er
Unnur Eyrún Kristjánsdóttir, f.
21. nóv. 1999. 4) Margrét, f. 6.
des. 1968, og 5) Hlynur, f. 18.
nóv. 1981, sambýliskona Harpa
Oddbjörnsdóttir, f. 14. júlí
1977.
Kristján lauk búfræðiprófi
frá Bændaskólanum á Hvann-
eyri árið 1958 og gerðist bóndi
í Ytri-Hjarðardal, bjó þar í tví-
býli við foreldra sína til ársins
1985, er hann fluttist ásamt
eiginkonu sinni til Flateyrar
þar sem hann bjó til æviloka.
Þar starfaði hann hjá Kaup-
félagi Önfirðinga sem af-
greiðslumaður og hjá fisk-
vinnslufyrirtækjunum Hjálmi
hf. og Kambi ehf., meðal ann-
ars sem saltfisksmatsmaður.
Útför Kristjáns verður gerð
frá Flateyrarkirkju í dag, 1.
október 2016, kl. 14. Jarðsett
verður í Holtskirkjugarði.
25. júní 1961. Börn
þeirra: 1) Jóhann-
es, f. 15. okt. 1961.
K. Hulda Björg
Baldvinsdóttir, f.
29. mars 1956,
börn þeirra a)
Ingibjörg Rún, f. 9.
júlí 1990, og b)
Kristján Ingi, f. 28.
ágúst 1992. 2) Jón
Jens, f. 19. mars
1963, k. Kolbrún
Guðbrandsdóttir, f. 7. apríl
1963, synir þeirra a) Bjartmar,
f. 24. apríl 1985, og b) Guð-
brandur Grétar, f. 26. maí
1987, sambýliskona Brynja
Guðjónsdóttir, f. 18. mars 1987.
3) Steinþór Bjarni, f. 10. jan.
1966, k. Marta Sigríður Örn-
ólfsdóttir, f. 7. mars 1975. Dæt-
ur hans með Hildi Halldórs-
dóttur a) Arnheiður, f. 10.
ágúst 1994, unnusti Tómas Ari
Gíslason, f. 6. okt. 1993, og b)
Jóhanna María, f. 31. okt. 1998,
Þá er komið að kveðjustund-
inni hans pabba. Það kemur
frekar á óvart hve brátt hana
ber að, þrátt fyrir að hún hafi
verið yfirvofandi eftir að hann
greindist með alvarlegt
krabbamein í janúar sl. Hann
tók lyfjameðferð, sem hann var
settur á eftir að meinið greind-
ist, betur en vonir stóðu til og
um tíma vöknuðu vonir um að
hægt yrði að fjarlægja meinið.
En vágesturinn gaf engin grið
og kláraði sitt verk að lokum.
Pabbi ákvað ungur að feta í
fótspor forfeðra sinna, nam bú-
fræði við bændaskólann á
Hvanneyri og gerðist bóndi í
Ytri Hjarðardal í tvíbýli við afa
og ömmu. Í upphafi búskap-
arins og fram yfir 1970 var
ekki rafmagn í útihúsunum og
var unnið við gegningar, þ.m.t.
handmjöltun, við ljós frá stein-
olíulukt. Fjósið var byggt úr
torfi og grjóti. Alltaf var þó
heldur verið að bæta aðbún-
aðinn, bárujárnsklætt þak sett
á fjósið, það þiljað að innan,
rafvætt og mjaltir vélvæddar.
Síðustu árin sem pabbi bjó í
Hjarðardal byggði hann ný-
tísku fjós, á þeirra tíma mæli-
kvarða, fyrir helmingi fleiri
gripi en hann hafði verið með
áður. Þannig bjó hann í haginn
fyrir næstu kynslóð, en Jón
bróðir og Kolla tóku við búinu
árið 1985. Þá fluttu pabbi og
mamma til Flateyrar þar sem
þau hafa búið síðan. Pabbi
starfaði við afgreiðslu hjá
Kaupfélagi Önfirðinga meðan
það var og hét. Síðan vann
hann hjá fiskvinnslufyrirtækj-
unum Hjálmi hf. og Kambi ehf.
við hin ýmsu störf, þar á meðal
saltfiskmat. Var sama við hvað
hann starfaði, alls staðar rækti
hann sín störf af dugnaði og
stakri trúmennsku. Í mínum
huga voru það aðalsmerki
hans.
Eftir að um hægðist í hans
daglega amstri fór hann að
sinna margvíslegum áhugamál-
um. Pabbi og mamma voru
dugleg að ferðast, fóru mikið
innanlands og ræktuðu sam-
bönd við gamla kunningja.
Einnig fóru þau margar ferðir
til útlanda, bæði með Bænda-
ferðum og eins á eigin vegum,
þá með Steinþóri bróður og
hans fjölskyldu og systrum
mömmu og þeirra mökum. Þá
gaf söngurinn honum mikla
lífsfyllingu, bæði í litla kirkju-
kórnum í Önundarfirði og ekki
síður í Sunnukórnum á Ísa-
firði. Í þessu voru þau mamma
mjög samhent eins og svo
mörgu öðru sem þau tóku sér
fyrir hendur í liðlega hálfrar
aldar sambúð. Þá kom hann
sér upp gróðurhúsi og gerði
þar tilraunir í ræktun hinna
ýmsu matjurta. Var það þó
ekki áhugi hans á neyslu slíkra
matvæla sem hvatti hann
áfram í því, né heldur berja-
tínslunni, en í henni var hann
hamhleypa, eins og flestu sem
hann tók sér fyrir hendur.
Berjatínslan ásamt gönguferð-
unum finnst mér lýsa best
hversu nátengdur hann var
náttúrunni og naut þess að
vera í návist hennar. Hann hélt
áfram að fara í gönguferðir
fram á sína síðustu daga og
var ekkert að láta veikindin
stoppa sig í því.
Að leiðarlokum vil ég þakka
fyrir að hafa átt þennan
trausta og góða mann að föður,
þakka fyrir allt sem hann var
mér, mömmu, okkur systkin-
unum og fjölskyldunni allri og
vona að ég geti ævinlega sýnt í
verki hvaða mann hann gerði
úr mér. Bið ég okkur öllum, og
þá sérstaklega mömmu, sem
mest hefur misst, Guðs bless-
unar og styrk til að takast á
við sorgina.
Jóhannes Kristjánsson.
Ég er viss um að við barna-
börnin getum öll verið sam-
mála um að það hafi alltaf ver-
ið einstök tilfinning að koma í
heimsókn til afa Didda og
ömmu Dúnnu. Það skiptir ekki
máli hvort það var við hátíðleg
tilefni eða hversdagsleg, mót-
tökurnar hafa alltaf verið jafn
hlýjar.
Það er erfitt að hugsa um að
geta ekki heimsótt afa aftur,
knúsað hann og spjallað við
hann um daginn og veginn.
Þegar þær hugsanir leita á
mann þá er gott að geta yljað
sér við allar þær góðu minn-
ingar sem við eigum með hon-
um afa, minningar sem munu
lifa með okkur alla tíð.
Ég naut þeirra forréttinda
að fá að alast upp á Flateyri, í
næsta nágrenni við afa og
ömmu svo þau hafa bæði átt
stóran þátt í mínu lífi. Það er
því mikið tómarúm og feikna-
leg sorg sem ég finn fyrir við
fráfall afa, en í senn fyllist
hjartað mitt af hlýju og þakk-
læti. Þakklæti fyrir allar þær
góðu stundir sem ég hef átt
með afa mínum, fyrir að hafa
fengið að kynnast þessum ein-
staka manni og fyrir allt það
sem hann hefur gefið mér.
Minningarnar eru óteljandi.
Fyrstu minningarnar mínar á
„Dragginu“ þegar afi kenndi
mér að spila veiðimann og ol-
sen olsen. Að fá að gista hjá
ömmu og afa var alltaf jafn
spennandi. Hádegismatur á
nánast hverjum degi fyrstu sjö
ár grunnskólagöngu minnar,
lautarferðirnar, árlegu bíltúr-
arnir um Vestfirði, fjölskyldu-
ferðirnar til Spánar og Ver-
mont. Allir „brönsarnir“ og
kvöldverðirnir þar sem amma
og afi reiddu fram dýrindis
máltíðir – önnur eins samvinna
er vandfundin. Allir afmælis-
dagarnir og jólin, ég hef enn
ekki upplifað þau jól þar sem
ég fæ ekki að hitta afa og óska
honum gleðilegra jóla. Rólegar
samverustundir í stofunni yfir
vel löguðum kaffibolla, fjörug-
ar stundir í veislum með fjöl-
skyldunni og ekki má gleyma
þorrablótunum. Og Sunnukór-
inn, þvílíkur heiður að fá að
syngja með ömmu og afa í
þessum yndislega kór.
Allar þessar minningar, og
fleiri til, eru mér svo ósköp
dýrmætar. Þær eru órjúfanleg-
ur hluti af mér, hluti sem ég
mun varðveita allt mitt líf.
Árið byrjaði ég á því að
knúsa þig, elsku afi minn, og
óska þér gleðilegs árs. Ekki
datt mér í hug að það yrði í
síðasta sinn. Árið varð ekki
eins gleðilegt og við óskuðum
okkur og nú er erfitt að sætta
sig við það sem orðið er. Ég
veit þó að þú munt alltaf fylgja
mér og öllum sem þér þótti
vænt um, því þú átt stóran
stað í hjörtum okkar allra.
Mikið sem ég var heppin að
eiga afa eins og þig.
Arnheiður Steinþórsdóttir.
Afi nafni hefur kvatt.
Frá því við munum eftir
okkur hefur hann verið órjúf-
anlegur hluti af Önundarfirði,
fallið inn í landslagið eins og
hafið og fjöllin. Hvassbrýndur,
fáorður og þrekinn var hann
holdgervingur liðins tíma,
beislaðrar íslenskrar karl-
mennsku af gamla skólanum.
Hann talaði ekki mikið og aldr-
ei að óþörfu, en húmoristi var
hann engu að síður og náði
alltaf að koma sínu til skila án
þess að verða langorður. Sér-
staklega minnisstæð eru
þorrablótin í seinni tíð, þar
sem hann var hrókur alls fagn-
aðar og reytti af sér brand-
arana. Aldrei urðum við vitni
að því að fólk minntist á hann
öðruvísi en af virðingu eða að-
dáun. Væntumþykja geislaði
ávallt af honum þrátt fyrir
hart ytra byrðið. Ömmu var
hann ávallt sem klettur og
sama hvað við reynum að
styðja við hana getur ekkert
komið í hans stað. Þrátt fyrir
ótímabært fráhvarf hans kem-
ur hann alltaf til með lifa í
hjörtum okkar og í firðinum
sem við elskum svo heitt.
Ingibjörg Rún Jóhann-
esdóttir og Kristján
Ingi Jóhannesson.
Það er óhjákvæmilegur
fylgifiskur þess að eldast að
þeim fjölgar samferðamönnun-
um sem maður horfir á eftir
yfir landamæri lífs og dauða.
Einn af þeim sem hefur fylgt
mér og ekki sá sísti þeirra hef-
ur nú kvatt. Kristján Jóhann-
esson var stór og stæðilegur
en hvorki orðmargur né stór-
yrtur. Hann var rólegur og
yfirvegaður eins og títt er með
slíka menn en fastur fyrir ef
því var að skipta. Hann var
óneitanlega mótaður af harðri
lífsbaráttu vestfirskra vetra,
tók jafnframt sérkennilega til
orða eins og sönnum Vestfirð-
ingi sæmir. Það mun ekki hafa
verið mulið undir hann frekar
en aðra þegar hann var að
alast upp, enda harðbýlt í Ön-
undarfirði. Það er tæplega hálf
öld síðan ég hitti hann fyrst,
en konur okkar eru systur frá
Hóli í Mosvallahreppi í Önund-
arfirði. Það fór alla tíð vel á
með okkur, enda erum við af
líku bergi brotnir. Ekki sátum
við dags daglega saman til
borðs í gegnum árin enda rúm-
lega þingmannaleið, svo ekki
sé nú meira sagt, á milli heim-
ila okkar. En það breytti engu,
það var gaman að fá þau hjón í
heimsókn enda bæði létt og
skemmtileg. Það vildi nú
stundum teygjast á spjall-
stundunum því maðurinn var
fróður og mikið lesinn. Sér-
staklega var þetta hér á ár-
unum meðan ég var til sjós og
sigldi oft á ári og eitt og annað
var til í kjallaranum. Þá var nú
óþarfi að líta á klukkuna með-
an nóttin var ung. Þetta eru
eftirminnilegar stundir og
margar þeirra ógleymanlegar,
þessar minningar ætla ég að
geyma vel í mínu hugskoti.
Þau hjón bjuggu lengst af í
Ytri-Hjarðardal í Önundarfirði
á föðurarfleifð hans, en fluttu
til Flateyrar fyrir mörgum ár-
um. Við hjónin heimsóttum þau
á heimili þeirra í ágúst síðast-
liðnum, þá var hann farinn að
láta á sjá en jafngott að koma
til þeirra og venjulega. Mót-
tökurnar voru höfðinglegar
eins og ávallt og hann jafn-
skemmtilegur og fyrr og æðru-
leysið einstakt, en hann mun
fyrst hafa fundið fyrir sjúk-
dómi þeim er lagði hann loks
að velli fyrir um það bil ári síð-
an. En það má segja um Guð-
rúnu konu hans eins og þær
Hólssystur allar að hún er stór
og traust eins og fjöllin í
kringum fjörðinn þeirra, og í
veikindum hans var hún vakin
og sofin yfir heilsu hans. Ég
hygg að hann hafi kvatt þenn-
an heim á þann hátt sem hann
vildi, á heimili sínu, hægt og
hljótt og við hlið konu sinnar.
Ég og fjölskylda mín minn-
umst Kristjáns með virðingu
og þökk og þökkum allar gleði-
stundirnar á liðnum áratugum
og sendum fjölskyldu hans svo
og aðstandendum öllum sam-
úðarkveðjur. Þeir einir geta
mikið misst sem mikið hafa átt.
Góður drengur er genginn.
Sigurður Helgi Sigurðsson
frá Dalabæ.
Kveðja frá Lionsfélögum
Það voru óvænt sorgartíð-
indi er bárust þess efnis að
Kristján Jóhannesson frá Ytri-
Hjarðardal í Önundarfirði væri
fallinn frá. Að leiðarlokum vilj-
um við félagar í Lionsklúbbi
Önundarfjarðar kveðja mætan
félaga og vin og votta ástvinum
samúð.
Kristján gerðist félagi þegar
á stofndegi klúbbsins og var
einn af burðarásum hans alla
tíð. Það kom snemma í ljós að
hann átti ríkulegt erindi á vett-
vang klúbbsins. Þar undi hann
sér vel og hann fann sig í sam-
félagi okkar félaganna. Hann
var ósérhlífinn og duglegur og
gaf sig allan í starfið. Kristján
lagði ævinlega gott til mál-
anna, jafnlyndur og góðlyndur
og var klúbbnum mikill styrk-
ur í honum. Hvort sem um var
að ræða staðbundin verkefni
eða verkefni á landsvísu þá tók
hann virkan þátt í öllum verk-
efnum klúbbsins og taldi ekki
eftir sér sporin, hvort sem um
var að ræða að ganga með fé-
lögunum í hús og selja ljósa-
perur eða jóladagatöl eða
verka skötu til að selja á að-
ventunni. Öllu fremur naut
hann þess að leggja fram
krafta sína og hæfileika í þágu
góðs málefnis, hvort sem það
var innan héraðs eða teygði
anga sína til fjarlægra heims-
álfa. Því var það ekki að
ástæðulausu að hann var gerð-
ur að Melvin Jones-félaga, sem
er æðsta viðurkenning innan
hinnar alþjóðlegu Lionshreyf-
ingar. „Við leggjum lið“ –
þetta eru einkunnarorð Lions-
hreyfingarinnar og Kristján
Jóhannesson sýndi í verki að
hann var sannarlega reiðubú-
inn að leggja hinum góðu mál-
efnum hreyfingarinnar lið. Þau
voru fá trúnaðarstörfin á veg-
um klúbbsins sem honum hafði
ekki verið falin gegnum tíðina.
Öllum gegndi hann af þeirri
samviskusemi og æðruleysi
sem ætíð einkenndi hann og öll
hans störf. Trúnaði hans og
tryggð í hvívetna var við
brugðið. Vissum við félagarnar
ævinlega að hlutirnir væru í
góðum höndum ef Kristján
hefði tekið þá að sér.
Hann var söngelskur sem
oft kom í góðar þarfir þegar
vantaði forsöngvara við ýmis
tækifæri. Það er mikill sjón-
arsviptir að Kristjáni Jóhann-
essyni, bæði fyrir okkur er
með honum störfuðu á vett-
vangi klúbbsins, sem og alla þá
er honum kynntust á lífsleið-
inni.
Félagar í Lionsklúbbi Ön-
undarfjarðar votta fjölskyldu
Kristjáns Jóhannessonar og
ástvinum hans öllum innilega
samúð á skilnaðarstundu.
Valdimar Hreiðarsson.
Fyrir hönd félaga í lions-
klúbbi Önundarfjarðar,
Valdimar Hreiðarsson.
Kristján
Jóhannesson
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegs bróður okkar,
mágs og frænda,
KRISTJÁNS MÁS ÓLAFSSONAR.
.
Ólafur Haukur Ólafsson, Sigurbjörg H. Gröndal,
Ásdís Katrín Ólafsdóttir, Pål O. Borgen,
Sigríður Edda Ólafsdóttir, Magnús Jón Sigurðsson
og fjölskyldur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ALDA SÓLRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést mánudaginn 19. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Einihlíðar.
.
Guðmundur Sigtryggsson, Þuríður Þráinsdóttir,
Guðrún Hulda Sigtryggsdóttir, Kári Halldórsson,
Sigtryggur Sigtryggsson, Álfheiður Atladóttir,
barnabörn og langömmubarn.
Þökkum samúð og hlýhug við andlát og
útför
GUÐMUNDAR SIGURÐSSONAR
læknis,
Hrólfsskálavör 11, Seltjarnarnesi.
.
Guðrún Þorbjarnardóttir,
Anna Guðmundsdóttir, Kristín Guðmundsdóttir,
Sigurður Guðmundsson, Jón Guðmundsson.