Morgunblaðið - 08.10.2016, Side 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 2016
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ GuðmundurLúther Sverr-
isson fæddist á
Patreksfirði 14.
september 1962.
Hann lést af slys-
förum 21. sept-
ember 2016.
Foreldrar hans
voru Ásta S. Gísla-
dóttir, f. 17.12.
1935, d. 22.12.
2009, og Sverrir B.
Guðmundsson, f. 28.2. 1938, d.
4.10. 1998.
Guðmundur var elstur fimm
systkina. Sigurborg Sverr-
isdóttir, f. 1.5. 1964, hennar
maki er Loftur Gunnarsson.
Eyjólfur B. Sverrisson, f.
18.2. 1968, d. 4.11. 1989. Heiður
Þ. Sverrisdóttir, f.
14.8. 1970, hennar
maki er Gísli Haf-
steinsson.
Gísli E. Sverr-
isson, f. 13.7. 1976,
maki hans er
Nanna L. Svein-
björnsdóttir.
Guðmundur lauk
sveinsprófi í pípu-
lögnum 1985 og
meistaraprófi 1988,
og var það hans ævistarf auk
þess sem hann var útgerð-
armaður. Stundaði hann sjó-
mennsku á sumrin.
Útför Guðmundar verður
gerð frá Patreksfjarðarkirkju í
dag, 8 október 2016, klukkan
13.
Elsku Gummi bróðir, hér sit
ég og ætla að koma nokkrum
orðum á blað en einhvern veginn
finnst mér þetta svo óraunveru-
legt að það sé komið að því að
skrifa minningargrein um þig,
elsku bróðir.
Minningar streyma fram í
hugann þegar ég hugsa um stóra
bróður minn, minningar sem ég
og þú eigum saman og margar
eru bara okkar, en mörgum höf-
um við deilt með öðrum og þá
var oft kátt í kringum okkur og
mikið hlegið.
Margir hafa sagt að við vær-
um lík, ég get alveg tekið undir
það, allavega gerðum við margt
það sama þegar við vorum börn.
Til dæmis fórum við bæði í Skál-
eyjar í sveitina okkar þar sem
mamma okkar fæddist og ólst
upp, til frænda okkar, Jóhann-
esar og Eysteins. Þú varst líka
þegar amma og afi voru enn í
Skáleyjum, við fórum líka að
smala með eyjamönnum, þetta
þótti okkur báðum svo gaman og
gátum við talað mikið um það
þegar við fullorðnuðumst. Sagt
var að það sæist vel að við vær-
um systkini og hef ég alltaf talið
að við værum líkari pabba en
mömmu og þú tókst alveg undir
það.
Þú varst svo góður og mikill
frændi og börnin mín heppin að
hafa eignast þig sem frænda.
Þegar við töluðum saman í síma
var alltaf spurt, hvernig hefur þú
það, systir? Hvað er Gísli að
gera? Og hvað er að frétta af
Auði, Sverri og Ástu? Þetta var
alltaf byrjunin, þú vildir vita að
allir væru í lagi og öllum liði vel.
Systkinabörnin þín voru þér allt,
þér þótti svo ótrúlega vænt um
þau. Þá var hægt að fara að
spjalla um allt milli himins og
jarðar. Þú varst líka svo dugleg-
ur að koma í heimsókn, þegar þú
skrappst í borgina þá komstu oft
og borðaðir með okkur fjölskyld-
unni, þetta er svo dýrmætt í dag.
Þegar ég byrjaði í skóla núna,
komin yfir fertugt, og þú spurðir
hvað ég ætlaði að verða, svaraði
ég: Það er ekki hægt að láta þig
vera eina systkinið með ein-
hverja menntun, þá hlóstu dátt,
þetta svar þótti þér gott og fífl-
uðumst við oft með þetta.
Nú ertu kominn til mömmu,
pabba og Eyja, þetta var fólkið
sem þú saknaðir svo mikið. Einn-
ig veit ég að amma og afi í Hlið-
skjálf og amma og afi í Skál-
eyjum hafa tekið vel á móti þér.
Ég veit að Himmi minn hefur
verið með þeim öllum og tekið á
móti frænda sínum. Nú líður þér
betur, í sumarlandinu eru engir
sjúkdómar og þess vegna ertu
laus við allt sem var farið að gera
þér lífið erfiðara. En söknuður-
inn er mikill, að geta ekki heyrt í
þér eða boðið þér að koma og
borða með okkur er svo ótrúlega
erfitt, elsku bróðir.
Knúsaðu mömmu og pabba,
Eyja bróður, ömmur og afa okk-
ar og Himmann minn.
Takk, elsku Gummi bróðir
minn, fyrir allt, minning þín lifir
í hjarta mínu, sofðu rótt.
Þín litla systir,
Heiður.
Síðustu daga eftir að mér bár-
ust þær hörmulegu fréttir að
Gummi frændi minn hefði kvatt
þessa jarðvist hefur hugurinn
reikað heim í Skáleyjar.
Minningarnar hrannast upp,
þegar ég sem barn og seinna
unglingur fór á vorin vestur í
eyjar ásamt ömmu og afa. Til-
hlökkunin var mikil fyrir verunni
þar og öllu því sem fylgir eyjalíf-
inu á sumrin. Ekki síst var það
samveran með frændfólkinu
mínu og öðrum, sem komu til að
vera þar ár eftir ár.
Gummi var einn af vorboðun-
um, ásamt Þorgeiri frænda okk-
ar. Þarna fékk ég enn betur að
kynnast frændum mínum, sem
ég er svo óendanlega þakklát
fyrir í dag. Það var gott að vera í
öryggi ömmu okkar og afa,
áhyggjulaus við leik og störf.
Okkur var kennt að vinna af
vandvirkni þau störf, sem okkur
voru falin, hvort, sem það var við
kúasmölun, mjaltir, dúnleit,
heimilisstörf eða hvað annað sem
til féll. Ekki síst kenndu þau
okkur að bera virðingu fyrir
náttúrunni og fuglalífinu, sem er
svo mikið í eyjunum. Ég er ekki í
vafa um að þessi ár hafa verið
okkur frændsystkinum einn sá
besti skóli, sem við höfum notið.
Í öllu annríkinu sem fylgdi
eyjabúskapnum fengum við líka
tíma til að leika okkur og við Vig-
gutjörn áttum við börnin hvert
sitt bú. Þar voru útihús með
leggjum og skeljum, myndarbú-
skapur að okkur fannst. Ekki
var laust við smá samkeppni og
fannst mér þeir frændur mínir
alltaf hafa vinninginn. Þar var
fallega tálguðum bátum siglt á
tjörninni á milli bryggja. Þarna
fengum við að gleyma okkur við
leik ef tími gafst til.
Það er gott að ylja sér við góð-
ar minningar og þar skipar
Gummi frændi minn stóran sess.
Það er óhætt að segja að hann
hafi ekki alltaf fengið auðvelt
hlutverk í lífinu. Að berjast við
geðsjúkdóm, svo árum skiptir er
eitthvað sem enginn ætti að
þurfa að ganga í gegnum. En það
birti inn á milli og frændi minn
gat leikið á als oddi ef því var að
skipta. Einstakur ljúflingur.
Systkini hans og fjölskyldur hafa
misst mikið.
Þó að Gummi hafi ekki stofnað
til fjölskyldu sjálfur var hann
dáður af sínum systkinabörnum.
Enn eitt áfallið hefur dunið yfir
þau.
Mér er ofarlega í huga þakk-
læti til allra þeirra, sem tóku
þátt í leitinni að Gumma.
Ég kveð kæran frænda með
ljóði eftir afa okkar í Skáleyjum:
Síðustu geislarnir læðast yfir lönd.
Lágróma báran kyssir fjarðarströnd.
Húmtjöldin hníga, allt er orðið hljótt.
Ómþýðir vindar boða góða nótt.
Elskulega frændfólk. Guð
styrki ykkur og leiði í gegnum
sorgina.
Sigurborg Leifsdóttir.
Með mikilli hryggð og sorg í
hjarta kveð ég nú frænda minn
og vin til 54 ára sem lést þann 20.
september sl. Hann var elsta
barn bróður míns, Sverris Guð-
mundssonar, og konu hans, Ástu
Gísladóttur. Guðmundur var
mikill gleðigjafi okkur öllum sem
honum tengdust og umgengust
hann. Hann spratt sem fífill í
túni fjölskyldunnar að Brunnum
25. Honum lá á að verða stór til
að geta gegnt hlutverki stóra
bróður í stækkandi fjölskyldu.
Þetta tókst honum með prýði þó
sumum þeirra yngri þætti hann
um of gera sér óþarfa áhyggjur
af því sem ekkert væri, hann
ætti frekar að hugsa um sína vel-
ferð, þau sæju um sig. Þarna lá
kannski vandinn, honum lét bet-
ur að huga að öðrum en sjálfum
sér. Þetta var eðli hans og því fór
sem fór. Guðmundur var metn-
aðargjarn og vildi standa sig í
öllu því sem hann tók sér fyrir
hendur, aflaði sér góðrar mennt-
unar og stundaði lengst af iðn
sína, pípulagnir, ásamt hand-
færaveiðum á Búanum sínum á
sumrin. Hann var lúsfiskinn og
kunni hvergi betur við sig en á
skaki, reri þá gjarnan á Blíðfara-
bankann, þangað sem pabbi hans
sótti margan róðurinn á Blíðfara
sínum. En lífið var ekki bara
hamingja hjá Guðmundi. Það var
mikið áfall þegar Eyjólfur bróðir
hans lést í bílslysi, aðeins 21 árs
gamall. Það var mikil raun að sjá
á eftir miklum efnispilti sem þá
mátti ekki ætla annað en ætti
bjarta framtíð fyrir sér, og ann-
að áfallið þegar pabbi hans lést
eftir skammvinn veikindi, árið
1998. Vafalaust huggaði hann sig
við að reynast móður sinni vel og
sýndi henni mikla umhyggju allt
þar til hún lést, 2009. Blessuð sé
minning þeirra. Nú þegar að
frændi minn er kvaddur í hinsta
sinn minnumst við allrar þeirrar
ánægju sem hann veitti okkur í
gegnum árin. Hann gat verið
hnyttinn og gert skemmtilegar
athugasemdir í orðræðunni um
lausn vandamála dagsins á
hverjum tíma. Sú minning mun
hjálpa til að sefa sorgina.
Hjörleifur Guðmundsson.
Úr minningasjóðnum:
Tveggja ára drengur situr í
tröppu á náttfötum og er stúr-
inn. Ég vík að honum einhverj-
um orðum, en hann gleðst ekki
við þau og hótar að berja mig,
hann vantar mömmu sína. Hann
veit að hún er inni í eldhúsinu
rétt á hægri hönd, en þangað inn
óar honum við að hætta sér, það-
an berast háværar raddir
margra og stóreflis hlátrasköll
með. Að troðast inn í þann
vargahelli er honum um megn.
—
Seinna er honum óx fiskur um
hrygg var hann mörg sumur
vikapiltur afa síns og ömmu á
þessum sama stað. Kannski var
hann áhyggjufullur oft yfir litlu.
Hann lék sér að hornum eins og
fyrri kynslóðir höfðu gert og það
var honum ekkert hégómamál að
vel væri gengið frá öllu þegar yf-
irgefið var á haustin.
Hann lærði til verka. Rak kýr,
rifjaði hey og rakaði. Allt skyldi
vandað og vel gert. Stækkaði
meira og lærði að fara með báta.
Samviskusemin var hans aðal og
e.t.v. var einhver ótti jafnan við
að standa sig ekki sem skyldi.
Seinna fullorðinn maður, með
mínum styrkari stoðum haust
eftir haust við smölum í Kolla-
firði. Haust eftir haust, efsti
maður, samviskusemin söm og
e.t.v. áhyggjur líka. Kom
kannski í keng af fjalli, hafði
gleymt nestisbitanum og var í
sultar- og erfiðiskeng.
Þessi ljúfi maður leitaði dálítið
á náðir Bakkusar um tíma, en
fann ekki fró í því. Fann að
Bakkus var engin sárabót. Sár
hans voru í hans eigin sál og
kóngurinn læknaði þau ekki.
Hann lærði til pípulagninga-
manns og verk hans reyndust
misjafnlega þegar hann vann á
eigin vegum, en gat sér gott orð
undir annarra eftirliti í faginu.
Hann eignaðist bát og gerði út á
skak, fundvís á fiskinn en gleym-
inn á að hafa allt í lagi.
Til að hressa upp á sálartetrið
drifu vinir hans hann með sér
inn í leikfélagið í sinni heima-
byggð. Þar gat hann sér orð sem
leikari. Lék m.a. Eyjólf í Svart-
fugli Gunnars Gunnarssonar.
Burðarhlutverk ekki létt og hann
varð ræmdur af. Athyglisvert
með svo óframfærinn mann.
Séð hefi ég á prenti umsögn
manns, sem af eigin raun þekkti
kvillann sem hrjáði Gumma okk-
ar; að hann kallaði kvillann
„Svarta hundinn“.
Þegar hvarf hans varð opin-
bert töldu víst flestir að hann
hefði sjálfur fargað sér af ráðn-
um hug.
Þeir sem þekktu hann best
trúðu því þó ekki, enda mun ljóst
af ummerkjum að þetta var slys.
Hann er nú kominn til fundar
við foreldra sína og bróður. Við
trúum því að hans hafi verið
„heimvon helg“.
Minningin lifir um þennan
góða dreng. Einn viðmælanda
minna lét svo ummælt: „Enginn
átti jafnfallegt bros og hann.“
Jóhannes Geir Gíslason.
Veröldin er á sífelldri hreyf-
ingu, náttúran er einstök hvern
dag og við mannfólkið, órjúfan-
legur hluti hennar, komum og
förum. Sumir fara áður en háum
aldri er náð og þannig var það
með vin okkar Guðmund Lúther,
Gumma, sem fæddist að haust-
inu, þegar háloftadans norður-
ljósanna stendur sem hæst, nátt-
úran skrýðist sínum fegurstu
litum. Við njótum fegurðarinnar
agndofa áður en naprir vindar
norðurhvelsins bjóða upp á aðra
litatóna. Það voru erfiðar fréttir
sem bárust okkur síðla septem-
ber, Gumma var saknað, hans
var leitað um allt og við héldum í
vonina um að leitin bæri árangur
en vonin sú varð að engu, harma-
fregnin barst, hann fannst látinn.
Gummi var fæddur og uppalinn á
Patreksfirði þar sem fjaran,
þorpið og hlíðin voru leikvöllur
æskuáranna. Börnin í bænum
kynntust svo betur í skólanum
og mörg vinaböndin styrktust. Á
fullorðinsárum höfum við stefnt
fermingarsystkinum saman og
átt margar frábærar samveru-
stundir á nokkurra ára fresti.
Gummi naut þeirra stunda sem
og við öll enda alltaf tilhlökk-
unarefni að hittast. Hans er nú
sárt saknað, en við geymum í
hjörtum okkar minningu um ein-
stakan og ljúfan öðlingsmann.
Að leiðarlokum viljum við ferm-
ingarsystkinin í árgangi 1962
þakka okkar elskulega vini sam-
fylgdina í gegnum árin og trúum
því að nú njóti hann samvista á
ný við ástkæra foreldra og bróð-
ur.
Guð blessi minningu þína,
okkar elskulegi vinur.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Ólína Andrésdóttir)
Fyrir hönd fermingarsystk-
ina,
Anna Guðmundsdóttir.
Guðmundur
Lúther Sverrisson
Þegar raunir þjaka
mig,
þróttur andans
dvínar,
þegar ég á aðeins þig,
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni,
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum)
Með þessum orðum kveðjum
við ástkæran frænda okkar,
Þorleif Njál Ingólfsson, eða
Leifa eins og við kölluðum
hann. Sviplegur dauði hans
myndar skarð í hina gömlu og
góðu stórfjölskyldu sem við til-
heyrðum, en Guð ræður för.
Það er sárt að missa þennan
góða mann en það er huggun
harmi gegn að minning hans er
böðuð birtu og kærleik. Ljúf-
leiki, hlýja, þétt handaband,
stríðnislegt bros og glettin til-
svör einkenndu hann og svo ótal
margt annað. Þessi glókollur
hefur verið hluti af lífi okkar og
verður svo um ókomin ár. Við
þökkum allar þær stundir sem
við áttum með honum og gleðj-
umst yfir allri þeirri birtu sem
hann bar inn í líf okkar. Við
vottum Sigrúnu, Söru Kristínu
og Guðbjörgu Evu, svo og móð-
ur hans og bræðrum samúð
okkar.
Megi lífsins ljós lýsa ykkur í
sorginni.
Fjölskyldan Beinárgerði,
Stefanía Ósk Stefánsdóttir.
Látinn er langt fyrir aldur
fram félagi minn og vinur, Þor-
leifur Njáll Ingólfsson, fv. lög-
reglufulltrúi.
Hann var Austfirðingur,
hraustmenni, góðmenni sem öll-
um vildi vel og vandfundinn var
betri félagi.
Hann kom til náms í Lög-
regluskóla ríkisins og lauk hon-
um með láði upp úr 1990. Hann
flutti þá suður með konu sína,
nágranna úr sveitinni, Sigrúnu
Ásgeirsdóttur. Hann hafði þó
áður byggt verðandi fjölskyldu
sinni hús á Egilsstöðum. Þau
Sigrún eignuðust tvær mann-
vænlegar dætur. Hann vann í
lögreglunni í Reykjavík, fyrst
við almenna löggæslu en hæfi-
leikar hans til flóknari verka
leyndu sér ekki og hann var
orðinn rannsóknarlögreglumað-
ur er við skólastjórnendur ósk-
uðum eftir aðstoð þáverandi yf-
irlögregluþjóns
rannsóknardeildar, en okkur
vantaði mann í kennslu í rann-
sóknarfræðum.
Þorleifur Njáll
Ingólfsson
✝ Þorleifur NjállIngólfsson
fæddist 12. maí
1967. Hann lést 17.
september 2016.
Útför Þorleifs
fór fram 26. sept-
ember 2016.
Hann svaraði því
sem svo: Þið megið
fá alla nema Þorleif
og þar með var það
ákveðið að hann
kæmi að skólanum
sem lögreglu-
fulltrúi og annaðist
kennslu í rann-
sóknum auk ann-
arra starfa sem all-
ir þurftu að sinna.
Það er fljótsagt að
hann ávann sér mikla hylli nem-
enda og var jafnan hæstur í ár-
legu mati nemenda á kennurum
skólans.
Hann var gríðarlega metnað-
argjarn í allri sinni vinnu, lagði
hart að sér og uppskar vel og
það svo að sumum þótti e.t.v.
nóg um. Hraustmennið sam-
viskusama og metnaðargjarna,
sem engin hrukka mátti sjást á,
bjó fjölskyldu sinni fallegt
heimili og ástúðlegt. Fyrir
nokkrum árum var ljóst að
hann var ósáttur við eitthvað,
hvernig sem á því stóð og hann
sýndi þess merki sem þó leynd-
ust framan af. Hann var í senn
dulur og innilokaður og kátur
og hress og vildi ekki kvarta
eða níða neinn niður og sagði
aldrei til fulls það sem hann
meinti. Til þess var hann of
kurteis og „loyal“. Hvort það
varð til þess að sprunga kom í
austfirska bergtröllið eins og
við kölluðum hann stundum,
veit ég ekki með fullri vissu.
Þeir eru margir lögreglumenn-
irnir sem hafa lent í því að
sprunga kemur í bergið og
menn reyna að leysa vanda-
málið með misgáfulegum ráð-
um.
Það að hrukka hafði fallið á
hinn austfirska tröllkarl var
meira en hann þoldi. Hann leit-
aði lausnar, var ósáttur með
sumar aðgerðir yfirmanna lög-
reglunnar, utan skólans, sem
gerðu þó aðeins það rétta að
langmestu leyti. Sprungan
stækkaði og þó kíttað væri upp
í hana hélt það illa og nú síðast
voru stoltið og metnaðargirndin
svo særð að hann undi ekki við.
Þeir eru allt of margir lög-
reglumennirnir, félagar okkar
og vinir, sem hafa farið þessa
leið. Lögregluyfirvöldum ber að
leggja aukinn kraft í að fylgjast
með líðan starfsmanna sinna
svo koma megi í veg fyrir að illa
fari.
Ég átti þess kost að vinna
sérverkefni með Þorleifi og fór-
um við hringferðir um landið til
þess að hitta félaga okkar og
kanna líkamlega stöðu þeirra.
Aldrei nokkurn tímann kom
neitt upp á í þeim ferðum. Hann
var alltaf hinn sami gamli,
sterki og skemmtilegi vinur og
félagi.
Nú ert þú kært kvaddur,
Leifi minn, og ég bið fjölskyldu
þinni allrar Guðs blessunar á
komandi erfiðum tímum. Hún
og við vinir þínir söknum þín.
Gunnlaugur V. Snævarr,
fv. yfirlögregluþjónn.