Fréttatíminn - 19.02.2016, Blaðsíða 27

að finna út hvað virkaði og hvað
ekki en ég er búin að tileinka mér
ýmislegt. Það þarf að fylla inn í
munninn ef það eru ekki gervi-
tennur og það þarf að setja inn í
augun ef augnlokin ganga saman.
Það er hægt að hreyfa húðina og
laga hana til en ég reyni alltaf að
skila fólki eins eðlilegu og hægt er.
Vinnan felst aðallega í því að laga
litinn á húðinni, taka blámann í
burtu og það virkar langbest að
nota bara venjulegt púður til þess.
En maður verður auðvitað að hafa
smá „sans“ fyrir þessu og það er
ýmislegt sem maður bara gerir
ekki. Það passar til dæmis alls ekki
alltaf að vera með rauðan varalit,
Inger Steinsson var
fyrsta konan til að verða
útfararstjóri á Íslandi.
„Þetta var algjör karla-
veröld og það voru nú
ekkert allir ánægðir með
að fá konu í bransann.
Prestarnir voru nú ekk-
ert voðalega ginnkeyptir
fyrir því að það væri
kona komin í starf út-
fararstjórans en tímarnir
hafa mikið breyst og nú
er sem betur komið fullt
af kvenprestum. Það
eru yndislegir drengir í
útfararbransanum en við
konurnar erum mýkri
og horfum bara aðeins
öðruvísi á hlutina. Ég fer
ekkert ofan af því.“
sérstaklega ekki ef sú látna er í
náttkjól. Það hentar mun betur
þegar þú ert uppáklædd, sem er
einmitt orðið miklu vinsælla í
dag.“
Öll lík fara í Fossvog
Þó kuldinn hafi aldrei reynst Inger
erfiður þá segir hún það hafa verið
erfiðara að venjast lyktinni. „Afi
minn dó þegar ég var unglingur og
hann var uppi á borðstofuborðinu
í fjóra daga. Það var ennþá algengt
þá. Það voru auðvitað allir gluggar
opnir og svo var alltaf verið að
spreyja en lyktin fannst, hún kem-
ur mjög fljótt og það er hlutur sem
þarf að venjast. Þess vegna þarf
útfararstjóri að koma sem fyrst að
sækja líkin, til að setja þau í kæli út
af lyktinni. Oft deyr fólk á hjúkrun-
arheimilum eða elliheimilum þar
sem er engin aðstaða og þá þarf
ég að koma mjög fljótt og sækja og
flytja viðkomandi niður í Fossvog
þar sem eina líkhúsið á höfuðborg-
arsvæðinu er staðsett. Þar eru allir
útfararstjórar með aðstöðu og þar
eru allir geymdir. Þar snyrti ég og
geng frá í kistuna,“ segir Inger sem
er til staðar í öllu ferlinu, frá því að
hinn látni er sóttur og þar til hann
er jarðaður. „Maður þarf að kunna
að tala við fólk og skilja sorgina.
Ég er búin að sitja mörg námskeið
í sorg en mikilvægast held ég að sé
að manni líði vel með fólki. Annars
finnst mér allt við þetta starf
yndislegt.“
Dauðinn er eins og fæðing
Dauðinn á að vera eðlilegur hluti
af lífi okkar en því miður er hann
allt of fjarlægur okkur, segir Inger
sem vill færa umræðuna um
dauðann í hversdaginn. „Fyrir
mér er dauðinn eins sjálfsagður og
fæðingin. Ég hef alið mín börn og
barnabörn upp í því að dauðinn
sé hluti af lífinu, enda er hann
það. Ég þurfti einu sinni að sækja
barnabarn á leikskólann á líkbíln-
um og þá var ég beðin um að koma
aftur á leikskólann til að sýna
krökkunum bílinn. Mér fannst
það alveg sjálfsagt enda voru
krakkarnir stórhrifnir og spurðu
endalausra spurninga um lífið og
dauðann. Það er hægt að tala um
dauðann á svo margskonar hátt,
fallegan og skemmtilegan og það
þarf ekkert að vera hræðilegt eða
sorglegt.“
Inger segir ólíka stíla einkenna fagið
en á Íslandi er látleysið í hávegum
haft, ólíkt Bandaríkjunum þar sem
líkum sé hreinlega breytt í brúður.
|27fréttatíminn | Helgin 19. febrúar–21. febrúar 2016