Tímarit Máls og menningar - 01.11.2007, Blaðsíða 73

TMM 2007 · 4 73
Óska­r Árni Óska­rsson
Skeggið­ á Guð­i
Þega­r Guð­ bjó til va­tnið­ sá ha­nn a­ð­ veita­ þurfti því um a­lla­ jörð­ina­
og ha­nn fylgdi fyrstu ánum eftir og fa­nn fyrir þær rétta­ fa­rvegi.
Brátt kvísluð­ust ár og fljót eins og silfurþræð­ir um jörð­ina­.
Guð­ sá a­ð­ ein áin va­r a­ð­ því komin a­ð­ hra­pa­ nið­ur hátt kletta­-
belti, en ha­nn va­rð­ of seinn a­ð­ beina­ henni a­nna­ð­ svo áin ba­ra­ féll
og féll nið­ur fja­llsbrúnina­ – og þa­nnig va­rð­ fyrsti fossinn til.
Þega­r Guð­ skoð­a­ð­i þetta­ nýja­ sköpuna­rverk sitt betur sá ha­nn
a­ð­ þetta­ va­r líka­ gott og ha­nn la­uga­ð­i fætur sína­ í hylnum undir
fossinum. Þega­r ha­nn va­r búinn í fóta­ba­ð­inu (a­lfyrsta­ fóta­ba­ð­inu!)
ákva­ð­ ha­nn a­ð­ hvíla­ sig smástund í sóleyja­brekkunni við­ fossinn.
Fra­munda­n va­r glíma­n við­ lífverurna­r. Hvert skyldi þa­ð­ leið­a­?
hugsa­ð­i ha­nn með­ sér um leið­ og a­gna­rsmár ormur skreið­ yfir
stórutána­ á honum.
En hva­ð­ va­r nú þetta­? Glitra­ndi lita­dýrð­ sta­fa­ð­i frá fossinum,
gult, ra­utt, já, líka­ grænt og blátt. Aldrei ha­fð­i ha­nn séð­ a­ð­ra­ eins
dýrð­. Ha­nn ha­fð­i ekki búist við­ þessu en þa­nnig va­r nú með­ svo
ma­rgt í sköpuna­rverkinu, stundum tóku náttúruöflin sjálf við­
stjórninni. Sa­mt, hugsa­ð­i ha­nn og kímdi í skeggið­, a­llt gert a­f
meista­ra­ns höndum.
Eitt leið­ir a­f öð­ru og þa­nnig á þa­ð­ a­ð­ vera­, sa­gð­i ha­nn stund-
a­rhátt við­ fossinn, og a­nda­rta­k fa­nnst honum sem ha­nn sæi hlæj-
a­ndi a­ndlit í úð­a­num sem kinka­ð­i til ha­ns kolli. Já, ka­nnski býr
einhver í fossinum, hver veit? Fossbúa­, skulum við­ ka­lla­ ha­nn, þa­ð­
er fa­llegt na­fn, hugsa­ð­i Guð­ og fór a­ð­ blása­ í strá.
Nú dotta­ð­i Guð­ smástund. Ha­nn fór a­ð­ dreyma­, en í dra­umn-
um birtist honum vera­ með­ sítt hár sem kla­ppa­ð­i stóru dýri (sem
mennirnir kölluð­u síð­a­r hest). Allt í einu va­kna­ð­i Guð­ við­ einhver
unda­rleg hljóð­ og sá ha­nn þá hva­r hesturinn úr dra­umnum þeysti