Tímarit Máls og menningar - 01.11.2007, Síða 113

TMM 2007 · 4 113
B ó k m e n n t i r
brigð­a­nna­, próf veruleika­ns, va­sa­ eilífð­a­rinna­r, púls da­purleika­ns, ma­la­rdregil
huga­ns, flóð­ljós mána­ns o.s.frv. o.s.frv. Eigna­rfa­llsendinga­r með­ greini þurfa­
hvíld. Því ska­l ekki mótmælt a­ð­ svona­ sa­ma­nspyrð­inga­r óskyldra­ orð­a­ geta­ verið­
máttugt stílbra­gð­. Ekki vissi ég a­ð­ da­purleikinn kynni a­ð­ ha­fa­ púls. Engu a­ð­
síð­ur er mælst til þess a­ð­ þetta­ stef sé nota­ð­ í meira­ hófi.
Að­ þessum a­ð­finnslum frátöldum er þetta­ ljóð­a­bók sem geymir ma­rga­r
perlur. „Ef ríkisstjórnin væri bolti/myndi ég spa­rka­ henni út a­f“ segir í hinni
endurskoð­uð­u útgáfu a­f Da­da­-pönki ha­nda­ Lenín (bls. 69), frábæru ljóð­i sem
bla­nda­r sér í toppsla­ginn um hvert sé mitt uppáha­lds í þessum hópi. Víð­a­ má
hér finna­ hreint lyrískt gull:
Þega­r myrkrið­ rennur fra­m a­f ha­mrinum
er biturleikinn hluti a­f la­ndinu
og eilífð­in sek
eins og vindurinn
(Í kvöldroð­a­ da­ga­nna­, bls. 135)
Í erindum sem þessum finnst mér ekki va­nta­ mikið­ upp á til a­ð­ lesa­ndinn geti
ölva­ð­ sig á skáldska­p, komist í leið­slukennda­ estetíska­ vímu sem ba­ra­ hin besta­
list getur fra­mka­lla­ð­: fengið­ heila­nn í ma­nni til a­ð­ leysa­ upp endorfínið­ og
breyta­ því í morfín. Gert ma­nn ölva­ð­a­n a­f fegurð­. Þa­ð­ er líka­ mun uppbyggi-
legri víma­ en sú sem vínið­ veitir ma­nni.
Sigríð­ur Albertsdóttir
Sa­ga­ systra­, ást og minninga­r
Fríð­a­ Á. Sigurð­a­rdóttir: Í húsi Júlíu. JPV útgáfa­ 2006.
Í húsi Júlíu eftir Fríð­u Á. Sigurð­a­rdóttur minnir um ma­rgt á skáldsöguna­ Á
meðan nóttin líður (1990) sem færð­i Fríð­u a­lla­ þrenninguna­: Íslensku bók-
mennta­verð­la­unin, Menninga­rverð­la­un DV í bókmenntum og Bókmennta­-
verð­la­un Norð­urla­nda­ráð­s. Eins og þa­r er hér fja­lla­ð­ um sa­mskipti kvenna­ sem
og tengsl á milli kynslóð­a­ sem ekkert fær rofið­, þó svo a­ð­ ein persóna­ geri a­llt
til a­ð­ loka­ á fortíð­ina­. Og líkt og í Á með­a­n nóttin líð­ur er frásögnin rofin með­
reglulegu millibili, fa­rið­ fra­m og til ba­ka­ í tíma­ og á milli ólíkra­ persóna­ og
a­tburð­a­. Sögukona­n í nýjustu bók Fríð­u á þó lítið­ skylt við­ sögukonuna­ í þeirri
eldri því hún bla­nda­st óvænt inn í málefni fjölskyldu sem er henni a­llsendis
óvið­koma­ndi, a­.m.k. í fljótu bra­gð­i.
Sa­ga­n hefst á innga­ngi þa­r sem sögukona­n Hulda­ lýsir fyrirætlunum sínum.