Læknablaðið - 01.03.2016, Page 34

142 LÆKNAblaðið 2016/102
U M F J Ö L L U N O G G R E I N A R
Bjarni Valtýsson svæfingalæknir hefur
um nærri 5 ára skeið starfað á einu
þekktasta sjúkrahúsi hins arabíska
heims og lýsir þeirri reynslu sem for-
vitnilegri og framandi en segir þetta
vera fyrst og fremst vinnustað en ekki
heimili, kostirnir séu margir en ýmsu
verði einnig að fórna.
Hvernig kom þetta til í upphafi?
„Það er nú löng saga að segja frá því en
í sem stystu máli er hún þannig að við
höfðum verið búsett erlendis talsvert
lengi, þrjú ár í Svíþjóð og síðan 10 ár í
Bandaríkjunum. Það blundaði þó alltaf
í okkur að flytja heim til Íslands og við
létum verða af því árið 1999. Ég réði mig
til starfa á gamla Landspítalanum en þá
var þó sameining sjúkrahúsanna rétt
handan við hornið. Ég er reyndar alinn
upp á Landspítalanum í tvennum skiln-
ingi, heimsótti föður minn oft hér á árum
áður, var þar sem deildarlæknir í sérnámi
og starfaði þar síðan sem sérfræðingur í
nokkur ár.“
Hér verður að skjóta því inn að faðir
Bjarna, Valtýr Bjarnason, var fyrsti yfir-
læknir svæfinga á Landspítalanum og
frumkvöðull í þeirri grein.
Landspítalinn olli vonbrigðum
„Ég hafði og hef margvíslegar taugar til
Landspítalans. En ég fór semsagt til að
ljúka sérnámi í svæfinga- og gjörgæslu-
lækningum í Uppsölum í Svíþjóð. Bauðst
síðan sérfræðings- og prófessorsstaða við
Háskólasjúkrahúsið í Madison í Wisconsin
sem ég gegndi þar til við ákváðum að
flytja heim. Kollegar mínir í Madison skilja
ekki enn hvers vegna við fórum til Ís-
lands, því við höfðum það gott þar og leið
vel. En heim komum við 1999 og ég hóf
störf á Landspítalanum og fyrsta kastið
var maður í sæluvímu en það bráði smám
saman af manni. Ég fór í rauninni fljótlega
að skoða möguleikana á að fara aftur til
starfa úti en það er ekki hlaupið að því að
rífa fjölskylduna upp á nokkurra ára fresti
og flytjast á milli landa. Við hjónin eigum
fjögur börn sem sum voru á þessum tíma
komin á unglingsaldur og það kom aldrei
til mála að flytja þau aftur. Ég var talsvert
á ferðinni næstu árin, leysti af á sjúkra-
húsum í Danmörku og víðar. Satt að segja
varð ég fyrir nokkrum vonbrigðum með
starf mitt á Landspítalanum, ég hafði um
margra ára skeið lagt mig eftir sérhæfingu
og rannsóknum í verkjameðferð og sinnti
því meðal annars á verkjadeild háskóla-
sjúkrahússins í Madison. Ég batt því vonir
við að geta komið á þverfaglegri verkja-
deild á Landspítala með verkjateyminu
sem þar var til staðar en við mættum
litlum skilningi að mínu áliti. Um þetta
mál allt saman gæti ég haldið langa tölu
en það hefur engan tilgang. Vandamálið í
hnotskurn er að þegar maður er starfandi
læknir með mikla klínískar skyldur hefur
maður engan tíma til að hanga á hurðinni
hjá stjórnendum spítalans en það virtist
eina leiðin til að hafa eitthvað fram. Á
endanum gafst ég hreinlega upp á þessu
og fór af Landspítalanum og starfaði í
Orkuhúsinu og síðar einnig á Handlækna-
stöðinni í Glæsibæ. Í Orkuhúsinu var ég
að stórum hluta með verkjameðferð en það
er ekki sérlega árangursríkt að vera einn
í slíku, ef vel á að vera þarf þetta að vera
unnið af þverfaglegu teymi. Síðan gerðist
það að vinur okkar Halldór Benediktsson
röntgenlæknir sagði mér frá því að hann
væri búinn að ráða sig til Sádi-Arabíu og
þetta var árið 2010. Ég hafði áhuga á að
reyna þetta og sendi þeim starfsferilsskrá
mína. Nokkrum vikum síðar hringdi Peter
Kimme yfirlæknir svæfingadeildarinnar
á King Faisal Specialist Hospital í Riyadh
í mig og bauð mér að koma og skoða að-
stæður. Þá fór þetta allt saman af stað.“
Konungsfjölskyldan kallar
Bjarni lýsir ráðningarferlinu sem löngu og
ströngu og Sádi-Arabar gefi engan afslátt
af skriffinnsku og pappírsvinnu.
„Maður verður bara að ganga að því
möglunarlaust því það þýðir ekkert að
deila við Sádi-Araba um þessi atriði. Í
fyrsta lagi verða allir pappírar að vera
skotheldir, lækningaleyfi, sérfræðiviður-
kenning og þvíumlíkt; síðan þarf að fara í
ýmsar blóðprufur og svo framvegis. Þetta
ferli tekur 3-5 mánuði. Síðan er manni
boðið að kynna sér aðstæður í fjórar vikur,
en þá eru þeir um leið að ganga úr skugga
um hvort þeir vilji ráða mann eða ekki.
Ef báðir aðilar eru sáttir er boðið upp á
samning, til eins árs. Þeir bjóða aldrei
lengri samning en hann endurnýjar sig
Framandi og forvitnilegt
en eingöngu vinnustaður
■ ■ ■ Hávar Sigurjónsson
– segir Bjarni
Valtýsson sem
starfar á King Faisal
Specialist Hospital í
Riyadh í Sádi-Arabíu