Fréttatíminn - 27.05.2016, Síða 34

Námsmenn í Vestur-Berlín. Íslenskar mæður og börn í almenningsgarði á 17. júní 1989, nokkrum mánuðum áður en múrinn féll
Frá vinstri: Soffía Gunnarsdóttir, starfsmaður íslenska sendiráðsins í Berlín, með dóttur sína. Sesselja Auður Eyjólfsdóttir, aðstoðarskólastjóri Langholtsskóla. Hrönn Kristins-
dóttir kvikmyndaframleiðandi. Sigríður Þorgeirsdóttir heimspekingur með Elísabetu í fanginu. Krjúpandi er Jóna Fanney Friðriksdóttir framkvæmdastjóri, Hrafnhildur
Ragnarsdóttir sérkennslukennari. Margrét Rósa Sigurðardóttir menntaskólakennari. Jórunn Sigurðardóttir útvarpskona. Börnin eru frá vinstri fremst, Sölvi Tómasson í
fanginu á Jórunni, Stígur Helgason hjá Hrafnhildi, Hildur Guðnadóttir með Þórarin Guðnason í fanginu á Jónu, Arnór Óskarsson fremst fyrir miðju, Guðbjörg Ágústsdóttir,
Borghildur Indriðadóttir, Auður Anna Kristjánsdóttir lengst til vinstri. Fyrir aftan Auði er síðan Una Stígsdóttir og við hliðina á henni er Elísabet Ágústsdóttir með kaskeiti. 
Mynd | Ósk Vilhjámsdóttir
Innmúraðar mæður í Berlín
Á níunda áratugnum hljómaði þýsk­
an einsog flauel í kvikmyndum Fass­
binders, Trottu og Wenders, trega­
full fegurð og ný dýpt í mennsku
sem hafði ekki farið mikið fyrir í
kvikmyndum fram að því. Á sama
tíma var hreyfing innan myndlistar­
innar sem kallaði sig „Neue Wilden“
og náði meir að segja til fleiri en bara
listunnenda. Neue Wilden voru mik­
ið til bara strákar að mála stórt og
klæddu sig í leður og spiluðu á bassa­
gítar eða trommusett, dálítið einsog
Utangarðsmenn að mála myndir.
Fyrir unga manneskju, sem var svag
fyrir nýjungum, var allt þetta ágætis
aðdráttarafl til þess að flytja búferl­
um og setjast að í Berlín.
„Eyjan í rauða hafinu“
Berlín „Eyjan í rauða hafinu“ var
hernumin og skipt í franska, am­
eríska og breska hlutann innan
múrsins en Rússarnir fengu Aust­
ur­Berlín og allt fyrir utan múrinn.
Þetta var lítið að abbast upp á okk­
ur Íslendingana, maður vissi þó að
ef viðkomandi labbaði nógu lengi
í eina átt þá blasti við múrvegg­
ur. Það var þó helst þegar einhver
skriðdrekasýning poppaði upp í
hverfinu að henni fylgdi svona óljós
áminning um að Berlín hafði einu
sinni verið leiksvæði ógnvekjandi
atburða sem vonandi myndu ekki
endurtaka sig og núna var hún und­
ir eftirliti.
Ég bjó í Kreuzberg og hjólaði
meðfram ánni Spree á markaðinn
þegar veður leyfði. Það gat hins­
vegar verið alveg skuggalega kalt í
Berlín á veturna. Ég hef aldrei upp­
lifað eins mikinn kulda, fyrir utan
kannski á Svalbarða. Þegar verst lét
þá hreinlega fraus andardrátturinn,
og loftið var svart af mengun vegna
kolanna sem voru notuð í upphitun
húsanna og fyrir verksmiðjurnar í
Austur­Berlín.
Það voru stærðarinnar svæði
innan Berlínar sem voru óbyggð
og höfðu staðið óáreitt síðan í stríð­
inu. Þessi svæði voru mögnuð af því
að þau sögðu svo mikla sögu með
því að segja ekki neitt og vera
Þegar Berlínarmúrinn
féll 1989 var í borginni
talsvert samfélag
íslenskra námsmanna
sem upplifði þessa
sögulegu tíma. Hér er
brot af sögu þeirra og
afkomenda, sem í dag
búa margir í Berlín.
Alda Lóa Leifsdóttir
aldaloa@frettatiminn.is
Potzdamerplatz, landið í kringum bókasafnið og fílharmóníuna þar sem flóamarkaðurinn var
um helgar og hinn ástsæli þýski leikari Curt Bois ráfaði um í myndinni Himmel über Berlin.
Í dag kallast þetta svæði Sony center, eftir að stórfyrirtæki byggðu það upp og heppnaðist
nokkuð vel að byggja þarna algjöran óskapnað sem engum þykir vænt um.
34 | FRÉTTATÍMINN | FÖSTUDAGUR 27. MAÍ 2016