Morgunblaðið - 31.12.2016, Síða 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. DESEMBER 2016
„Ert þú líka að
fara með?“ spurði
ég Grétar skóla-
bróður minn úr
Hvassaleitisskóla og MH sól-
ríkan vordag er við hittumst úti
á dekki um borð í Dettifossi ár-
ið 1977. „Já, Matti réð mig,“
sagði hann. „Mig líka,“ svaraði
ég. Matthías Matthíasson, mág-
ur Eddu, móður Grétars, þá yf-
irstýrimaður og samstarfsmað-
ur föður míns hjá Eimskip,
hafði óafvitandi tengt okkur
Grétar saman. Hér var 40 ára
vinskapur að hefjast. Við Grét-
ar sigldum saman um sumarið
með svipsterku samferðafólki
til Englands og Þýskalands. Nú
hófust ævintýrin. Hér lærðum
við á lífið, til sjós og lands.
Okkur fannst við óskaplegir
töffarar. Veraldarvanir. „Þið
látið eins og þið séuð komnir
með lífsreynslu á við þrjú elli-
heimili,“ sagði Elli Árna háseti
og kímdi – hann kenndi okkur
margt. Grétar var hamhleypa
til verka, með afbrigðum orð-
heppinn og með bráðsmitandi
hlátur. Glæsilegur. Á milli þess
sem farið var í land eða farið á
vakt í brúnni tók hann í hann-
yrðir – uppalinn á litríku heim-
ili Helga Sigurðs úrsmiðs og
Eddu, sem tók stúdentspróf
með þrjú lítil börn og lauk lög-
fræði eftir það. Í Hlyngerðið
átti ég eftir að koma í ótal
skipti.
Í mannbætandi samveru.
Skipin tengdu okkur Grétar.
Ég flutti til Svíþjóðar – hann
kom þangað í heimsókn með
Mánafossi. Ég fór í siglingar
Grétar Helgason
✝ Grétar Helga-son fæddist 14.
janúar 1958. Hann
lést 24. desember
2016.
Grétar var jarð-
sunginn 30. desem-
ber 2016.
aftur og hann í úr-
smíði í Danmörku.
Þá flutti ég hann
stundum á milli
landa á Mánafossi.
Við hittumst og
skemmtum okkur
á danskri grundu.
Oft hjá Gúnda E.,
skólabróður okkar
á Öresundskolleg-
iet. Og með vinum
okkar, hjónunum
Óskari og Berglindi á Íslandi.
Svo flutti ég utan sjálfur og
áfram hittumst við. Tengdumst
fyrir lífstíð. Eitt sinn talaði ég
við Grétar í talstöð utan af sjó.
„Ég þarf að segja þér dálítið
þegar þú kemur í land.“ Mín
biðu fréttir. Grétar og Erla,
skólasystir okkar úr MH, voru
byrjuð saman. Hinn helming-
urinn af Grétari. Ég er óend-
anlega heppinn að hafa átt þau
sem samferðafólk og einlæga
vini.
Á Laugaveginum, á Skóla-
vörðustígnum, í Garðabænum.
Í sumarbústöðum út um allt
land, í danstímum, skíðaferð-
um, gönguferðum, sjóferðum, á
Stokkseyri. SMS-in sem fóru á
milli okkar, og tengdu okkur
reglulega í fjarveru hvert frá
öðru, kölluðu fram svo mikinn
hlátur að maður varð máttlaus.
Húmor Grétars hitti beint í
hjartastað. Gaf okkur betra líf.
„Hvar ertu kelikarl?“ skrifaði
hann eitt sinn. Ég vissi hvað
það þýddi: „Eigum við að hitt-
ast og detta í gleði?“ Þá var
gaman – það var alltaf gleði
með Grétari og Erlu. Þau ferð-
uðust mikið um heiminn og
landið. Nýttu tímann, nutu
samvista með fjölskyldunni,
systkinunum og börnunum,
Hildi Eddu, Helgu Láru og
Daníel.
Fyrir á Erla Lindu Rún.
Innan við viku áður en Grétar
kvaddi fór ég til hans á líkn-
ardeildina með myndband af
okkur öllum úr sumarbústað.
Sannkölluð gæðastund. Húmor.
Dæmigerð fyrir 40 árin sem við
áttum saman. Gerðu mig að
betri manni með Grétari og
Erlu, börnunum, Helga og
Eddu og systkinunum. Ég er
þakklátur fyrir þennan tíma.
En honum er ekki lokið. Hinn
helmingurinn af Grétari og fjöl-
skyldan er hér enn þá. Inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Óttar Sveinsson.
Góður drengur er genginn,
já ef einhver á skilið það sæmd-
arheiti er það Grétar Helgason,
frændi minn og vinur.
Ég minnist Grétars fyrst og
fremst sem góðmennis og prúð-
mennis sem aldrei lagði illt til
nokkurs manns en studdi og
hjálpaði þeim sem á aðstoð
þurftu að halda.
Grétar var óvinur sýndar-
mennsku og fláttskapar og lét
jafnan lítið fyrir sér fara, var
hógvær og lítillátur í allri sinni
framgöngu.
Grétar var ótrúlega velvilj-
aður maður, hann vildi allt fyrir
alla gera. Ég þurfti ekki annað
en hugsa til hans ef ég var í
vanda með eitthvert verk og
þurfti aðstoð, þá var hann
mættur með kúbein eða önnur
þau verkfæri sem nota þurfti.
„Hvar ertu, frændi?“ spurði
hann í síðasta samtali okkar nú
fyrir nokkrum dögum. „Ég sit
nú bara í stofunni heima og
horfi á veggina sem þú hreins-
aðir steypumótin af í den.“
Ég er lánsamur og stoltur af
kynnum mínum og lífi með
Grétari. Mér þótti mjög vænt
um þennan góða dreng og það
kviknar í brjósti mér hlý og
notaleg tilfinning þegar ég
minnist Grétars Helgasonar.
Ég votta Erlu, Eddu systur
og Helga, börnum, barnabörn-
um, ættingjum og vinum mína
dýpstu samúð.
Guðjón E. Ólafsson.
Kær vinur okkar hjóna til 40
ára, Grétar Helgason úrsmiður,
er nú fallinn frá eftir erfiða
sjúkdómslegu. Vinátta okkar
strákanna náði þó lengra, eða
allt aftur til þess að við vorum
bekkjarfélagar í Ísaksskóla.
Grétar varð reglulegur gest-
ur okkar hjóna í Espigerðinu
fljótlega eftir að við hófum bú-
skap, en þá bjó hann enn í for-
eldrahúsum í Hlyngerði. Grétar
hélt til náms í úrsmíði til Dan-
merkur en við hjónin fórum til
Bandaríkjanna. Að námi loknu
tókum við upp vinasamband að
nýju við Grétar og Erlu en þá
hafði Grétar verið í sambúð
með Erlu sinni í nokkur ár,
dæturnar orðnar þrjár, og síðar
bættist sonurinn við.
Í gegnum okkar langa vin-
áttusamband koma fram marg-
ar góðar minningar, svo sem
útilegur með börnin okkar sem
voru á svipuðum aldri, sum-
arbústaðaferðir, ánægjulegar
heimsóknir á Laugaveginn og í
Garðabæinn, og einnig
skemmtilegar gönguferðir, þar
sem nestið var oft í hávegum
haft.
Grétar og Erla voru mikið
fjölskyldufólk og höfðu unun af
fjölskylduferðum bæði innan-
lands og erlendis. Vinur okkar
var ávallt iðinn og duglegur að
skapa sér og sínum verkefni að
vinna að.
Börn þeirra hjóna bera þess
merki að koma af góðu heimili.
Barnabörnin eru þrjú og eitt á
leiðinni. Ekki er laust við að
Grétar hafi komist við þegar
talið barst að þessum gimstein-
um hans.
Í huga okkar var okkar kæri
vinur fyrst og fremst góður
drengur, ljúfur og alltaf stutt í
brosið og húmorinn. Það var
okkur mjög kært að enn örlaði
á brosinu og húmornum í okkar
síðustu heimsóknum.
Elsku Erla. Við vottum þér,
börnum og fjölskyldum ykkar
okkar dýpstu samúð á þessum
erfiðu tímamótum í lífi ykkar.
Óskar og Berglind.
Hugurinn leitar
til æsku minnar og
uppeldis í Grundar-
firði nú þegar Elli
frændi hefur kvatt.
Ég ólst upp á Grund, Grund-
argötu 27, hús er stendur við
hlið Grundargötu 29 hvar Elli
og Bára búa og ólu upp sín
börn. Þar var ég nokkurs konar
heimalningur á sínum tíma
enda vorum við Gaui sonur
þeirra afar samrýmdir og erum
enn. Elli var á Dvalarheimilinu
Fellaskjóli síðustu æviár sín
enda leyfði heilsa hans ekki
annað. Þar átti hann góðar
stundir og vel var um hann
hugsað af kærleiksríku starfs-
fólki.
Það var ætíð gott að koma til
Báru og Ella á Grundargötu 29.
Ég var tíður gestur hjá fjöl-
skyldunni hvort sem það var í
æsku eða síðar þegar ég var
fluttur að heiman. Alla tíð var
vel tekið á móti mér með trakt-
eringum og spjalli um lífið og
tilveruna. Það var hlegið, spek-
úlerað, farið með vísur og ljóð
og svo öll heimsins vandamál
leyst.
Ekki síður er eftirminnilegt
þegar Pétur Konn, faðir Báru,
sat með okkur við eldhúsborðið
á þeim gleðiríku stundum.
Í nokkur sumur á mennta-
skólaárunum starfaði ég hjá
hreppnum, eins og það var kall-
að, og var Elli þar verkstjóri.
Elis Guðjónsson
✝ Elis Guð-jónsson fæddist
9. ágúst 1931. Hann
lést 20. desember
2016.
Útförin fór fram
29. desember 2016.
Hann leiðsagði af
umhyggju en einn-
ig festu, kenndi
manni að vinna.
Allt vissi hann
og kunni. Það
fannst mér í það
minnsta.
Svo dæmi sé
tekið að ekki voru
til teikningar eða
kort af lögnum í
jörðu, sem oft var
unnið að viðhaldi við, en Elli
var með þetta allt á hreinu.
Þannig var það oft í þá tíð,
vitneskjan bjó hjá fólkinu.
Að leiðarlokum þakka ég vin-
áttu alla, umhyggju og leið-
sögn. Góður maður er genginn.
Ég votta elsku Báru, Ómari,
Gauja, Ægi, Elísabetu og fjöl-
skyldum svo og fjölskyldu Pét-
urs þeirra heitins mína dýpstu
samúð.
Halldór Páll Halldórsson
(Dolli).
Elli Guðjóns var húmoristi af
bestu gerð. Hann gekk að vísu
ekki um sáldrandi skemmtisög-
um að tilefnislausu, þó hann
kynni þær margar. Það var
glettnin og jákvæð afstaða til
manna og málefna sem ein-
kenndu hann og gerðu hann,
auk annarra kosta, að þeim
góða samstarfsmanni og
skemmtilega félaga sem hann
var.
Ég kynntist Ella fyrst á
barnsaldri, sem pabba hennar
Siggu Betu vinkonu minnar og
bekkjarsystur. Elli var eins og
flestir pabbar á þeim tíma, oft-
ast í vinnunni. Hann rakst þó
inn í hádeginu og kaffinu, ef vel
stóð á, oftast á hraðferð. Á
þeim tíma var hann verkstjóri
hjá sveitarfélaginu og mörg
stór verkefni hvíldu á herðum
hans og samstarfsmanna í ört
vaxandi þorpi á áttunda og
níunda áratug síðustu aldar.
Sumarið 8́3 unnum við Sigga
sem „hrepparar“ í útivinnu hjá
sveitarfélaginu eins og fleiri
unglingar, undir yfirstjórn
Ella.
Það var góður tími og lær-
dómsríkur, en umfram allt
skemmtilegur. Eins og þegar
við áttum að mála spýturnar í
grindverkinu við rúlluhliðið,
skærgulum lit, en ákváðum að
stríða Ella og mála blóm á
spýturnar. Ekki varð Elli upp-
rifinn yfir listaverkinu og
fannst vafalaust að tímanum
hefði mátt verja betur – og það
með réttu.
Mörgum árum síðar glotti
hann þó og hristi hausinn, þeg-
ar við minntum hann á þessa
skapandi vinnu okkar.
Seinna atvikaðist það svo að
ég tengdist fjölskyldu Ella, sem
var móðurbróðir hans Hemma
míns. Ýmis ættareinkenni
systkinanna frá Skallabúðum
hafa eðli máls samkvæmt
stungið sér niður í hópi afkom-
endanna og er þar ekki leiðum
að líkjast.
Eftir mörg og annasöm verk-
stjóraár flutti Elli sig á höfnina
og var þar hafnarvörður í all-
mörg ár. Það var ekki amalegt
fyrir ungan og forvitinn sveit-
arstjóra að eiga Ella að. Ef það
var ekki um hafnarmálin, þá
snerust samtölin okkar um hol-
ræsi, lagnir í götum og aðrar
verklegar framkvæmdir. Oftar
en ekki þurfti að „fletta upp í“
Ella og rifja upp hvernig hitt
og þetta var gert á árum áður.
Iðulega var frásögnin skreytt
viðeigandi skemmtilegheitum;
kankvíst bros og smitandi hlát-
urinn kórónaði svo frásögnina.
Elli hafði góða yfirsýn yfir á
skrifstofu sveitarstjóra úr eld-
húsinu þeirra Báru, hinum
megin götunnar, og átti það til
að labba yfir þegar komið var
fram á kvöld og enn tírði á
skrifstofunni.
Þá átti hann erindi um fram-
faramál hafnarinnar sem hann
taldi viðeigandi að fylgja vel
eftir og setja hafnarstjórann
inn í.
Eða þá að góðum áfanga
hafði nýlega verið náð. Þá dró
hann fram tvö lítil staup og
pela sem hann hafði meðferðis
og sagði að fyrir öllum góðum
verkum þyrfti að skála – en
bara smávegis. Honum fannst
reyndar með ólíkindum að slík-
ur peli væri ekki til í hentugum
hornskáp á umræddri skrif-
stofu, eins og hjá almennilegu
fólki.
Sumarið 1999 lét Elli af
störfum og var honum þakkað
dýrmætt 29 ára vinnuframlag í
þágu sveitarfélagsins. Lengi
eftir það var enn leitað til Ella
um ýmsan fróðleik um fram-
kvæmdir bæjarins, enda minnið
og hugurinn í góðu lagi.
Að leiðarlokum þökkum við
Hemmi samfylgdina við Ella
Guðjóns og færum Báru og
fjölskyldunni samúðarkveðjur.
Björg Ágústsdóttir.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Elsku bróðir okkar, mágur og frændi,
EIRÍKUR JÓNSSON,
Réttarholtsvegi 83,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans þriðju-
daginn 13. desember. Útförin hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hins látna.
.
Elísabet Jónsdóttir, Guðmundur Ingi Guðmundsson,
Ingibjörg Jónsdóttir, Hilmar Helgason,
Jensína Jónsdóttir,
Brynja Baldursdóttir
og frændsystkini.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
RÖGNVALDUR GEIR SIGURÐSSON,
Sefgörðum 24,
Seltjarnarnesi,
andaðist fimmtudaginn 15. desember.
Útför hans fór fram í kyrrþey að ósk hins
látna frá Seltjarnarneskirkju 28. desember.
Bestu þakkir fyrir auðsýnda samúð.
.
Karen Rögnvaldsdóttir, Ragnar Karlsson,
Svandís Rögnvaldsdóttir, Guðmundur B. Hannah,
Íris Rögnvaldsdóttir, Hilmir B. Jóhannesson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku móðir okkar, amma og langamma,
SVAFA KJARTANSDÓTTIR
frá Fremri Langey,
Ljósheimum 10,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
fimmtudaginn 29. desember.
.
Gretar Reynisson,
Rúnar Reynisson,
Erla Reynisdóttir,
Dagur, Hringur, Silfá, Magnús Reynir,
Laufey Svafa, Kjartan Hugi
og langömmubörn.
Eiginmaður minn,
BALDUR SIGURBALDURSSON
skipstjóri frá Ísafirði,
lést 15. desember.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hins látna
þann 20. desember frá Grindavíkurkirkju.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýju.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Valgerður María Guðjónsdóttir.
Okkar ástkær,
ÞORBERGUR BENEDIKT GUÐMUNDSSON,
hjúkrunarheimilinu Ísafold,
Garðabæ,
andaðist 14. desember.
Útförin fer fram frá Garðakirkju á Álftanesi fimmtudaginn 5.
janúar kl. 13.00.
.
Aðstandendur.