Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.1993, Blaðsíða 39

Tímarit hjúkrunarfræðinga 1. tbl. 1. árg. 1993
mér að breyta til og þar sem öll mín fjölskylda var komin til Reykjavíkur eða
útlanda fannst mér tilvalið að reyna annað. Þegar ég var við nám í Danmörku
kynntist ég þvf að á hinum Norðurlöndunum öllum störfuðu hjúkrunarfræðingar í
heilbrigðisráðuneytum. Eli Magnusson, yfirmaður hjúkrunarmála í Sunheds-
styrelsen í Kaupmannahöfn, ræddi við mig um möguleika á að hjúkrunarfræðingur
starfaði í heilbrigðisráðuneyti á íslandi en farið var að huga að því hér heima.
Ég gerði mér ferð suður og ræddi við fyrsta ráðherrann í heilbrigðis- og trygg-
ingaráðuneytinu, Eggert G. Þorsteinsson, um hvort það væri til umræðu að
hjúkrunarfræðingur starfaði þar. Hann hafði ekki heyrt þess getið en sagðist
myndu athuga það nánar. Hann sagði að ráðuneytið væri í mótun en þar sem
hjúkrunarmál væru stór þáttur heilbrigðismála þætti sér eðlilegt að í ráðuneytinu
sinnti ákveðinn aðili þeim. Hann skyldi láta mig vita hvaða stefna yrði tekin. Það
var ágætt að ræða við ráðherra, og ég man að hann tók af mér loforð um að yrði
staða hjúkrunarfræðings í ráðuneytinu auglýst til umsóknar myndi ég sækja um
hana. Hann var svolítið sposkur á svipinn og sagðist ekki vilja auglýsa stöðu sem
enginn myndi sækja um.
Auglýsingin kom nokkru síðar. Þar var auglýst eftir fulltrúa sem lokið hefði
námi í hjúkrunarfræði. Bæði María Pétursdóttir, formaður Hjúkrunarfélags íslands,
og Þorbjörg Jónsdóttir, skólastjóri Hjúkrunarskóla íslands, hvöttu mig til þess að
sækja um stöðuna. Ég hlaut hana og mér er minnisstætt að ég lækkaði um fimm
launaflokka við að skipta um starf. Til þess að bæta mér það svolítið upp gerði
Magnús Kjartansson, sem þá var orðinn heilbrigðis- og tryggingamálaráðherra, mig
að deildarstjóra. Það var fyrsta deildarstjórastaða í ráðuneytinu. Við það hækkaði
ég um tvo launaflokka. Svona er að vera í starfi hjá Stjórnarráði íslands, þar verða
fáir rikir. En það hætti að skipta mig miklu máli. Mér þótti fljótlega mjög vænt um
þetta starf sem fyrir nokkrum árum var gert að skrifstofustjórastöðu.
Þessi deildarstjórastaða var sú fyrsta sem kona sat í Stjórnarráðinu og engin
kona sat í stöðu ráðuneytisstjóra. Nú er ein kona ráðherra, tvær konur ráðuneytis-
stjórar, nokkrar skrifstofustjórar og margar deildarstjórar. Það er ánægjuleg þróun.
Vakti þessi stöðuveiting athygli? Skipti það máii að hjúkrunarfræðingi ver falið sterfið en
ekki einhverjum með ennen bakgrunn?
Ekki minnist ég þess að þessi breyting á stöðu minni úr fulltrúa- í deildarstjóra-
stöðu vekti mikla eftirtekt. Þó man ég að Adda Bára Sigfúsdóttir, veðurfræðingur,
sem þá var aðstoðarmaður heilbrigðis- og tryggingamálaráðherra, tók við mig
viðtal fyrir 19. júní blaðið. Hún tók viðtal við nokkrar konur í stöðum sem henni
fannst að ætti að kynna. Adda Bára hefur alltaf verið baráttumaður um hagi
kvenna og glaðst ef þær ná einhverjum framgangi eða bættum kjörum.
Þú spyrð hvort það hafi skipt máli að ég var hjúkrunarfræðingur. Já, svo
sannarlega, enda var mér ætlað að sinna þeim málum í ráðuneytinu. Ráðuneytið
var mjög fámennt fyrstu árin. Páll Sigurðsson, fyrrum tryggingayfirlæknir, var
ráðuneytisstjóri og fyrstu mánuðina vorum við einu starfsmennirnir sem komið
höfðu nálægt heilbrigðismálum. Ég undanskil tryggingamálin. Þau sá skrifstofu-
stjóri ráðuneytisins, Jón Ingimarsson, lögfræðingur, um. Nokkru síðar kom lyfja-
fræðingur til starfa og smám saman var bætt við starfsliðið lögfræðingum, félags-