Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.1993, Síða 42

Tímarit hjúkrunarfræðinga 1. tbl. 1. árg. 1993
Verknám fór eftir sem áður fram á sjúkrahúsunum. Nú hefur sá skóli verið lagður
niður og sjúkraliðar hljóta sína menntun í fjölbrauta- og verkmenntaskólum. Þar
hefur Fjölbrautaskólinn í Breiðholti verið í forystu og stutt dyggilega þá skóla er á
eftir komu.
Svo var það Nýi hjúkrunarskólinn. Stuttu eftir að ég kom í ráðuneytið kom
Jón Sigurðsson, borgarlæknir, að máli við mig og spurði hvort ekki væri hægt að
skipuleggja hjúkrunarnám fyrir ljósmæður sem vildu leggja fyrir sig hjúkrun,
styttra nám og þá meira samanþjappað en það sem boðið var upp á í Hjúkrunar-
skóla íslands. Ljósmæðranám var eitt almanaksár. Ég bar saman námsgreinar, efni
og kennslustundafjölda í þessum tveim skólum og taldist svo til að ef ljósmæður
slepptu einstaka greinum og styttu verknám á fæðingardeildum væri hægt að
stytta nám þeirra án þess að slá af námskröfum. Heilbrigðisráðuneytið ákvað að
hefjast handa og undirbjó hjúkrunarnám fyrir ljósmæður. María Pétursdóttir tók
að sér forstöðu þess fyrir ráðuneytið.
Á þessum árum var mjög bagalegt hve illa gekk að manna stöður hjúkrunar-
fræðinga. Þess vegna var til umræðu að koma á fót öðrum hjúkrunarskóla í
tengslum við Borgarspítalann. Ég tók sæti í nefnd með tveimur fulltrúum frá
menntamálaráðuneytinu, borgarlækni og framkvæmdastjóra Borgarspítalans.
Fulltrúar borgarinnar vildu fá annan hjúkrunarskóla. Fulltrúar menntamálaráðu-
neytisins töldu af og frá að hægt yrði að fá hjúkrunarkennara að öðrum skóla þar
sem ómögulegt var að fá nógu marga kennara að skólanum er fyrir var. Það urðu
mikil átök í þessari nefnd. Ég var að vissu leyti oddamaður og mér fannst ég bera
mikla ábyrgð á að þetta mál hlyti framgang. Borgarspítalinn bauð húsnæði í hinni
nýju Grensásdeild, en allt sat fast með að fá hjúkrunarfræðinga til kennslu. Eftir
nokkra fundi sagði formaður nefndarinnar, Birgir Thorlacius, ráðuneytisstjóri:
, Jæja, Ingibjörg, ef þú getur útvegað hjúkrunarfræðing til þess að taka að sér
skólastjórn, þá skal ég ekki setja mig upp á móti öðrum skóla.“
Ég fékk frest í eina viku. Nú voru góð ráð dýr. Ekki gat ég beðið kennara
Hjúkrunarskólans um að sækja um stöðu skólastjóra enda ekki um marga að ræða.
Þá datt mér í hug María Pétursdóttir. Ég leit svo á að eðlilegra væri að hjúkrunar-
nám fyrir ljósmæður færi fram í skóla en að það heyrði undir heilbrigðisráðu-
neytið. Ég hringdi til Maríu um kvöldið og við ræddum málið góða stund. María
sagði: ,,Ég skal gefa þér svar á morgun.“ Klukkan var rétt rúmlega níu morguninn
eftir þegar María hringdi og svaraði: ,,Ef þið treystið mér skal ég taka þetta að
mér. Að minnsta kosti skal ég sækja um stöðuna, verði hún auglýst." Mér fannst
ég geta hoppað hæð mína af feginleik og var kotroskin á næsta fundi þegar ég
kom með þessar upplýsingar.
María var þjóðkunn fyrir störf sín að hjúkrunarmálum og hafði verið kennari
við Hjúkrunarskóla íslands í mörg ár. Enda stóð ekki á samþykki fundarmanna og
Birgir stóð við sitt. Magnús Torfi Ólafsson var þá menntamálaráðherra. Hann var
mjög hlynntur því, að stofnaður yrði nýr skóli og gaf honum nafnið Nýi
hjúkrunarskólinn. Skólinn hóf starfsemi sína haustið 1972. Reglugerð var sett og
skyldi skólinn starfa eftir sömu lögum og Hjúkrunarskóli íslands. Þessi skóli tók
þó fljótt aðra stefnu. í fyrstu var þar kennsla í hjúkrunarfræði fyrir nokkra hópa
ljósmæðra og eina tvo hópa nýnema í hjúkrunarnámi. Ég sat í stjórn skólans