Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.1994, Blaðsíða 4

Tímarit hjúkrunarfræðinga 2. tbl. 70. árg. 19 94
i
Segjum sögur
Fræðimenn í hjúkrun, m.a. dr. Patricia Benner,
hvetja hjúkrunarfræðinga eindregið til að segja
reynslusögur úr starfi. Af sögunum eigum við að
læra og verða ríkari í anda. Tímarit hjúkrunarfræð-
inga ætti að vera góður vettvangur fyrir reynslu-
sögur af þessu tagi. Hér með er óskað eftir sögum
íslenskra hjúkrunarfræðinga. Vinsamlegast skrifið
sögur og sendið til blaðsins eða takið upp símtól-
ið og hringið þær inn í síma 687575. Víst fólk
verður síðan fengið til að leggja út af hverri sögu.
Nafn sögumanns þarf ekki að birtast með sögun-
um þó að nauðsynlegt sé að gefa það upp hjá
tímaritinu. Gjörið svo vel, hér er fyrsta sagan.
r
Afallahjálp er
sjálfsögð
Ég vinn á bráðadeild þar sem
vinnuálag er mikið. Þrátt fyrir eril
reynum við hjúkrunarfræðingarnir
að fylgja ákveðnum starfsreglum
sem eiga að tryggja góða hjúkrun.
Við reynum þannig að gefa okkur
tíma til að taka vel á móti fólki og
að veita einstaklingsbundna hjúkr-
un. Stundum kemur þó fyrir að
við getum ekki gert eins vel og
við vildum. Þá líður mér illa og
finnst ég þurfa að tala um það við
einhvern. Ég á þá við einhvern
utanaðkomandi sem hjálpar mér
og þeim sem vinna með mér að
létta á hjartanu og sjá atburðina í
nýju Ijósi. Ég hef stungið upp á
að fá aðstoð prests eða einhverja
áfallahjálp en það fær ekki mikinn
hljómgrunn á deildinni. Mér hefur
reynst erfitt að tala um þetta þar.
Ég segi hér sögu af einu slíku
tilfelli.
Einu sinni sem oftar var fár-
veikur maður lagður brátt inn á
spítalann til okkar. Það var hræði-
lega mikið að gera og þegar hann
kom hafði enginn tíma til að
sinna honum almennilega.
Skömmu síðar var hafin á honum
mjög erfið meðferð, umsvifalaust
að kalla. Venjulega gefum við okk-
ur góðan tíma og leggjum okkur
fram við að undirbúa fólk fyrir
þessa meðferð en þarna brást
það. Svo var hann viðloðandi
deildina í nokkra mánuði. Eins og
endranær var mikið álag á deild-
inni og margir mjög veikir
sjúklingar. En hann virtist hrædd-
ur og sorgmæddur. Hann bar
þjónustuna, sem við veittum,
saman við þjónustu sem hann
hafði fengið áður á sjúkrahúsi
annars staðar, og samanburðurinn
var ekki beint okkur í hag. Það var
mjög erfitt að nálgast hann. Mér
fannst ég ekki ná til hans og
fannst ég aldrei hafa tíma til að
leggja mig fram við það að nálg-
ast hann. Sjúkdómur hans var
mjög margslunginn og mér fannst
honum ekki sinnt sem skyldi og
alls ekki andlega. Konan hans,
sem var oft með honum, kvartaði
undan sinnuleysi lækna. Hann
varð einhvern veginn út undan.
Hverju var um að kenna? Var það
persóna hans, röng forgangsröð-
un, tímaskortur, léleg hjúkrun eða
hugsunarleysi? Ég veit það ekki.
Svo fór konan hans í frí. Hann
dó á spítalanum á meðan hún var
í burtu. Ég var beðin um að vera
til staðar þegar hún kom eftir
andlátið því að ég hafði þrátt fyrir
allt sinnt þeim hjónum hvað mest
af okkur á deildinni. Aðstoðar-
læknirinn var líka til staðar og ég
bað sjúkrahúsprestinn um að
koma og vera með okkur. Svo
tókum við þrjú á móti konunni og
ég var fegin því að hún kvartaði
ekki undan þjónustunni þá. Hún
meira að segja þakkaði fyrir hjúkr-
unina.
Á eftir leið mér samt illa. Mér
fannst meðferð mannsins og kon-
unnar hans svo endaslepp. Ég
held að hann hafi dáið ósáttur við (
lífið. Þó að hann segði það ekki
berum orðum var eins og eitthvað
vantaði upp á til að honum gæti
liðið betur hjá okkur. Þetta var allt
svo sorglegt og ófullnægjandi. Ég
var viss um að hinum á deildinni
leið svipað og mér. Við höfðum
oft rætt um hann án þess að taka
á vandamálinu og mín reynsla
sagði mér að ég væri ekki ein um
þessar tilfinningar. Ég talaði um
þetta við prestinn og bað hann
um að koma og tala við okkur. Ég
var sannfærð um að það myndi
gera öllum gott ef utanaðkomandi
aðili kæmi og gæfi okkur tækifæri
til að létta á innibyrgðum tilfinn-
ingum.
Daginn eftir sagði ég sam-
starfsfólki mínu frá því hvernig
mér leið og að ég hefði beðið
prestinn um að koma. Þá varð allt
vitlaust. Ég var beðin vel að lifa,
starfsfólkið vildi engan prest til að
stumra yfir sér. Fólk er náttúrlega
misjafnlega sterkt í trúnni og
sumir sem vinna þarna hafa hina
mestu skömm á kirkju og prest-
*■
4