Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2003, Blaðsíða 36

Valgeröur Katrín Jónsdóttir
Hvers vegna láta hjúkrunarfræðingar
þetta viðgangast?
- spyr Suzanne Gordon sem segir hjúkrunarfræðinga þurfa að skilgreina sig á annan
hátt til að rödd þeirra heyrist í auknum mæli í samfélaginu
Blaðamaðurinn og rithöfundurinn Suzanne Gordon var hér
á landi í byrjun október, var með vinnusmiöju fyrir hjúkr-
unarfræðinga og sótti heim hjúkrunarfræðideildirnar á
Akureyri og í Reykjavík auk þess sem hún flutti fyrirlestur
á félagsráðsfundi sem haldinn var í húsakynnum Félags ís-
lenskra hjúkrunarfræðinga að Suðurlandsbraut 22.
Suzanne hefur skrifað bókina „From silence to voice" sem
sagt hefur verið frá hér í tímaritinu áður. Þar leggur hún
áherslu á að hjúkrunarfræðingar segi frá því sem þeir eru
aö gera og komi upplýsingum um mikilvægi starfa sinna og
þekkingar á framfæri við fjölmiðla. Ritstjóri Tímarits hjúkr-
unarfræðinga fékk tækifæri til að spjalla við hana þegar
stund var milli stríöa í þétt skipulagðri dagskrá og lék for-
vitni á að heyra hvaö hefði vakið athygli hennar á störfum
hjúkrunarfræðinga. Suzanne segir að faöir hennar hafi ver-
ið augnlæknir og hún því alist upp á sjúkrahúsum. Hún
segist þó lítið hafa velt fyrir sér störfum hjúkrunarfræöinga
og mundi lítið eftir þeim frá fyrstu ævidögum sínum.
Hún hóf nám til að verða gagnrýnandi franskra bókmennta en
hætti því og gerðist blaðamaður, skrifaði um ýmis mál er vörð-
uðu konur, ritaði um félagsleg vandamál, bók um einmana-
Ieika í Bandaríkjunum, bók um indíána, bók um hinn raun-
verulega heim ballettdansara þar sem margir þjást af lystar-
stoli og margvíslegum meiðslum og fleira í þeim dúr. „Ég var
mjög pólitísk, er femínisti og skrifaði mikið á móti styrjöldum,
fór m.a. til Kaliforníu og vann í nokkrar vikur með Jane Fonda
þar sem hún og fleiri börðust gegn Víetnamstríðinu.“ En er
hún var 38 ára gömul fæddi hún fyrsta barn sitt og það var á
litlu sjúkrahúsi rétt utan við Boston þar sem hún býr nú. Vin-
kona hennar, sem var lærður læknir, vann á sjúkrahúsinu og
hún segist hafa búist við að hún fylgdi sér í gegnum fæðing-
una. Hún deyfði hana, en það voru hjúkrunarfræðingar sem
komu henni í gegnum fæðinguna og hún segir að þeir hafi
kennt sér allt sem hún þurfti að vita, svo sem hvernig hún átti
að annast barnið, og áttu svör við öllum vandamálum hennar.
„Ég varð mjög hrifin og undrandi, við vitum flest
að þegar við erum veik förum við til læknis en
ekki hjúkrunarfræðings. Þegar við förum hins
vegar á sjúkrahús eru margir undrandi á því að
þeir komast ekki lifandi heim af sjúkrahúsinu án
hjúkrunarfræðings. Það hefur verið sagt að
barnsfæðing sé eðlileg en það dóu margar konur
og börn við barnsburð hér áður fyrr. Það eru því
hæfir hjúkrunarfræðingar sem koma í veg fyrir
dauðsföll. Ég fór á sjúkrahúsið og hélt að lækn-
arnir væru aðalstarfsfólk sjúkrahúsanna en í ljós
kom að það voru hjúkrunarfræðingarnir," segir
hún og bætir við að þetta sé sú ímynd sem fólk
hafi almennt af störfum lækna og hjúkrunarfólks
þar til það þurfi á þjónustunni að halda en þá
komi hið sanna í ljós.
Astæðan fyrir þessum misskilningi segir hún vera
að læknar hafi verið mun duglegri að koma sér á
framfæri í fjölmiðlum og ef upp koma mál sem
varða heilbrigðisþjónustu sé mun oftar leitað til
Tímarit íslenskra hjúkrunarfræöinga 5. tbl. 79. árg. 2003