Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2003, Blaðsíða 51

BRÉF FRÁ LESENDUM
mmammmmmamma
mmmma
Og þá var kátt í höllinni
Undarfarnar vikur hef ég verið öfugum megin
viö heilsulínuna og því ekki mætt á fundi í rit-
stjórn tímaritsins okkar. Það var því með eft-
irvæntingu að ég tók upp blaöið síðast er það
barst til mín. Ritrýnd grein um eflandi og nið-
urbrjótandi samskiptahætti og samfélög eftir
dr. Sigríði Halldórsdóttur, prófessor við HA,
var einkar áhugaverð lesning. Mikið var ég
sammála nýja formanninum okkar, Elsu B.
Friðfinnsdóttur, um að hjúkrunarfræðingar
væru vannýttur auður innan heilbrigðisþjón-
ustunnar. Hér er kona sem veit hvað hún
syngur og ég er einstaklega ánægð með það
að hún skyldi Ijá stéttinni starfskrafta sína.
Síðast í blaðinu var lesendabréf sem byrjaði á hinu
vinsamlega ávarpi Kæru lesendur. Eg er einn af
þeim, hugsaði ég og byrjaði að lesa bréfið sem
skrifað var af Hrafni Ola Sigurðssyni á Landspítal-
anum. Mikið varð ég glöð þegar ég lauk lestrinum.
Orðin voru eins og töluð út úr mínu hjarta og hug-
urinn reikaði mörg ár aftur í tímann. Ég stað-
næmdist við árið 1965 þegar ég var á fyrsta ári í
hjúkrunarnámi og María Pétursdóttir var að kenna
okkur íslenska hjúkrunarsögu. Að segja okkur frá
brautryðjendunum sem hófu merkið á loft og neit-
uðu að verða deild í danska hjúkrunarfélaginu en
kröfðust þess að vera sjálfstætt félag. Þetta var
árið 1919 sama ár og María sjálf fæddist. Þau
fylgdust nefnilega alltaf að, félagið og hún, jafnt í
leik sem starfi. Næst var staldrað við árið 1973 er
ég kom heim frá námi í hjúkrunarkennslu við há-
skólann í Ósló og hóf störf við Hjúkrunarskóla Is-
lands. Það ár stofnuðum við kennaradeild innan
Hjúkrunarfélagsins sem barðist gegn því með oddi
og egg að menntamálaráðuneytið færi með hjúkr-
unarnám í nýstofnaða fjölbrautarskólana. Upp í
hugann hrönnuðust minningar frá ótrúlegum
fundum í deildinni þar sem ungur formaður
reyndi að stýra höfuðkempunum í hjúkrunarstétt
þegar þær voru ósammála. Þrátt fyrir orrahríð á
stundum voru þó allir sammála um eitt, að styðja
við bakið á nýstofnaðri námsbraut í hjúkrunar-
fræði sem félagið hafði mikið barist fy'rir.
Árið 1982 var merkilegt í mínu lífi en þá tók ég
við sem formaður félagsins af Svanlaugu Arna-
dóttur og í hönd fór krefjandi og skemmtilegt
tímabil. Þegar ég leit yfir farinn veg árið 1991, er ég hætti for-
mennsku, fannst mér stór hluti af mínum tíma hafa farið í það
að leita leiða til að sameina hjúkrunarfræðinga í eitt félag. Hver
skyldi trúa því í dag sem ekki þekkir söguna, en þannig var það
nú. I nóvember árið 1989 var mikið um dýrðir því að þá varð
Hjúkrunarfélag Islands 70 ára. Afmælisnefndin og stjórn höfðu
unnið að undirbúningi allt árið og reyndar gott betur. Enda var
hátíðin einstök þar sem haldin v'ar ráðstefna um hjúkrun sem
þjóðfélagslegt afl, margir voru heiðraðir og deginum lauk á dýr-
legri skemmtun um kvöldið. Ritun hjúkrunartals var þá í fullum
gangi og lagðar voru fram á næsta fulltrúafundi árið 1990 vel
útfærðar tillögur um sameiningu hjúkrunarfélaganna tveggja.
Og nú stendur fyrir dyrum á næsta ári 85 ára afmæli félagsins
ásamt 80 ára afmæli félagsmerkisins, blágresisins, og tímaritið
verður 80 ára árið 2005. Þegar tímarit félaganna sameinuðust
árið 1993 vorum við ekki þroskaðri en svo að fyrsta tölublaðið
hét Tímarit hjúkrunarfræðinga 1. tölublað 1. árgangur 1993!
Hjúkrunarfræðingar höfðu þá gefið út tímarit frá júní 1925 eða
í 68 ár og státað sig af því að vera með annað elsta fagblað
landsins. Sem betur fer vitkuðumst við og réttur árgangur leit
dagsins ljós. 15. janúar 1994 var stofnfundur Félags íslenskra
hjúkrunarfræðinga. Samningaferlinu, sem staðið hafði sleitu-
laust í fjölda ára, var loksins lokið. Um haustið átti félagið af-
mæli, varð 75 ára. Þá voru tímarnir svo viðkvæmir að helst átti
að strika yfir alla fortíðina og byrja á núlli enda var afmælinu
ekki fagnað eða þess getið á nokkurn hátt. Ég minntist þess þá
hversu myndarlega Danir héldu upp á 75 ára afmælið sitt og
fylltist tómleikatilfinningu og hugsaði með mér hvers virði allt
þetta streð hefði verið fyrir sameiningu ef þurrka ætti fortíðina
út. Heldur höfðum við þó þroskast er kom að 80 ára afmælinu,
upp á afmælið var haldið á Kjarvalsstöðum og rætt um að sam-
tök hjúkrunarfræðinga ættu 80 ára afmæli. Trúlega óraði stjórn-
ina ekki fyrir því að svo margir hjúkrunarfræðingar vildu fagna
áfanganum því að húsið bókstaflega sprakk og enginn heyrði
neitt nema þeir sem allra fremstir stóðu.
Og nú erum við bráðum 85 ára. Ég vona að stjórnin beri gæfu
til þess að halda myndarlega upp á afmælið og að því verði
komið inn í söguvitund hjúkrunarfræðinga að þeir eiga sér 85
ára félagssögu, 80 ára félagsmerkissögu og árið 2005 verði
tímaritið okkar 80 ára en ekki 12 ára eins og það hefði orðið
ef ekki hefði verið breytt um og réttur árgangur skráður.
Hattinn tek ég ofan fyrir Hrafni Óla að vekja máls á þessu
mikilvæga máli og ef við gerum RÉTT, eins og hann leggur til,
heiti ég því sem ég heiti Sigþrúður Ingimundardóttir að hatt-
inn skal ég éta.
Sigþrúður Ingimundardóttir
Tímarit islenskra hjúkrunarfræöinga 5. tbl. 79. árg. 2003
49