Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2004, Blaðsíða 21

VIÐTAL
„Vorum þaulsætnar á alþingi"
Svona voru aðstæðurvið störfin i þorpunum þarsem þær Margrét og María unnu.
Eitt barnið i sjúkraskýlinu stökk óvænt upp i fangið
á henni er hun var að skipta um umbúðir.
Á þeim tíma, sem María hefur starlað við hjúkr-
un, hefur gífurlega margt breyst. Hún rifjar upp
þegar hún fór eftir útskrift 1952 og nokkurra
mánaða starf á handlækningadeild Landspítal-
ans til Bandaríkjanna. Maríu bauðst 6 mánaða
styrkur frá Alþjóðaheilbrigðismálastofnuninni
(WHO) til að kynna sér hjúkrun lömunarveiki-
sjúklinga, með í för var Sigríður Gísladóttir
sjúkraþjálfari. Förinni var heitið á Children
Medical Center í Boston. Þegar þangað kom var
mikill faraldur í gangi og veiktust aðallega börn
en margir fullorðnir voru þar einnig í endurhæf-
ingu. „Þetta voru lærdómsríkir mánuðir.“ Um
þetta leyti var bandarískur vísindamaður, dr.
Salk, að kynna nýtt bóluefni sem átti el’tir að út-
rýma sjúkdómnum að mestu.
Að lokinni dvöl í Boston var haldið til Vander-
biltháskóla í Nashville íTennessee. Hún segir að
henni hafi liðið vel þar, vann fimm daga vikunn-
ar og fannst hún alltaf í fríi! Eftir 6 mánaða starf
á bæklunardeildinni var haldið í ferðalag þvert
yfir Bandaríkin og síðan heim.
Hjalti Þórarinsson læknir var að byrja með brjóstholsaðgerðir
og á þeim tíma var María á leið á ráðstefnu til Kaupmanna-
hafnar. Hún gat í leiðinni kynnt sér hjúkrunarmeðferð slíkra
sjúklinga en hún fólst í slökun og öndunaræfingum.
„Þetta kom sér vel því engir sjúkraþjálfarar voru starfandi á
spítalanum.'* Mjög þröngt var um lungnasjúklinga á handlækn-
ingadeildinni og því var opnuð Iungnadeild fyrir 12 sjúklinga
og tók María við stjórn þeirrar deildar. „Þar fannst mér gott að
vera og hjúkrunin markvissari. En svona fámennar deildir eru
stjórnunarlega erfiðar og fjárhagslega óhagkvæmar."
Leiðin lá svo til Danmerkur, í þetta sinn á lýðháskólann Hind-
holm að nema uppeldis- og sálarfræði 1959-1960. I lún segir
að það hafi átt eftir að verða sér heilladrjúgt í námi síðar meir.
„Þaðan lá leið mín í kennslu í Hjúkrunarskóla Islands, þar
kenndi ég almenna hjúkrunarfræði, verklega hjúkrun, hand-
lækningahjúkrun og lítils háttar í verklegri hjúkrun á deildum
en það var þá nýjung. Ég minnist þessa tfma með ánægju og
það er mjög gaman að hitta gömlu nemendurna.
„María fór sínu fram og lyfti andanum"
Þegar heim kom réð hún sig sem deildarstjóra á
kvennagang handlækningadeildar Landspítal-
ans. „Á deildinni voru um 50 sjúklingar, en á
þessum tíma var verið að skipta henni í kvenna-
og karladeild. Kvennadeildin var þung, með 25
sjúklingum, þar af barnastofa með 3 börnum
sem voru frá nokkra vikna upp í táningsaldur. Á
þessum árum var engin gjörgæsludeild, sjúkling-
arnir komu beint af skurðstofu á deildina.“
„Ég kynntist Maríu er við störfuðum báðar við kennslu í
Hjúkrunarskólanum á árunum eftir 1960,“ segir Hertha Jóns-
dóttir. „Hún var reyndur hjúkrunarfræðingur með viðbótar-
nám að baki, bæði í Danmörku og í Bandaríkjunum, víðreist
og víðsýn, en ég með tveggja ára starfsreynslu og nánast blaut
bak við eyrun. Það var mjög gaman að kynnast þessari víðsýnu
konu, hún var hress og ólöt að segja frá og svo var hún svo
glöð, hló mikið og hátt svo ekki fór fram hjá okkur hvar Mar-
ía var hverju sinni. Þetta var hressandi því á þessum árum
þótti ekki viðeigandi að hlæja hvar sem var en María fór sínu
fram og lyfti andanum.“
Tímarit hjúkrunarfræöinga 1. tbl. 80. árg. 2004 19