Ráðunautafundur - 11.02.1985, Side 95

85
flutning.
I dag eru starfandi, og að komast i gagnið, ný húsakynni
fyrir næstum alla sláturstaði kjúklinga. Munu þá húsin full-
nægja ströngustu kröfum um heilbrigði, hollustuhætti og vand-
aóan vörufrágang. Það mátti batna og er nú að veróa bændum
og þeim sem hönd á plóginn leggja til sóma og neytendum til
heilla. Þjónusta hvers húss nálgast að vera orðin næstum eins
og hver bóndi óskar.
Milliliðir og sala
Mismunandi er hvernig einstök hús haga starfsemi sinni
varðandi sölu kjötsins. Nánast öll sláturhúsin taka til slátr-
unar frá hverjum sem er. Ekki selja öll húsin allt kjötið sem
fer i gegnum þau. Kemur það til af ýmsum ástæðum. Sumir vilja
selja sjálfir, aórir telja hag sinum betur borgið að láta aðra
annast söluna fyrir sig. Þannig er engin regla án undantekn-
ingar i þessum málum. Helst virðist þó tilhneiging vera i þá
veru aó einstaklingar, fyrirtæki eða sláturhúsin taki að sér
söluna.
Hugleiðingar um markaósmál
Nú vil ég víkja máli minu betur að markaðsmálura. I upphafi
skyldi endinn skoða: Við Islendingar höfum verið mikil landbún-
aóar- og veiðiþjóó fram til þessa og varla hægt að ætlast til af
okkur að veróa allt i einu gyðingslegir viðskiptafrömuðir, og
þótt við þurfum ekki að skammast okkar fyrir sjó og sveit, þurfum
vió einnig að fylgja þeirri þróun og breytingu sem hefur og er
aó gerast allt i kringum okkur.
Matvælaiðnaður, hvað er nú það? Hvað höfum vió gert til
að vinna vöruna áður en hún kemur á markaðinn. Er okkur að
fara aftur? Erum við komin aftur fyrir langafa og langömmu?
Varan er ekki lengur unnin á framleiðslusvæðunum. Afi og amma
reyktu hangikjötió heima og seldu þaó svo i þéttbýlinu.
1 okkar nútima þjóófélagi, verðum við að fylgjast mjög vel
með ef við ætlum aó hafa atvinnu og góóa afkomu i þessu landi.
Það dugar ekki lengur að vera vinur i viðskiptum og kenna þjóðum
sem kaupa af okkur fiskinn, hvernig skuli veióa hann hjá þeim