Dagblaðið Vísir - DV - 20.10.2017, Blaðsíða 58

34 fólk - viðtal Helgarblað 20. október 2017
móðurmál rokksins og því sömd­
um við á ensku.“ Hann segir að
áður fyrr hafi allar íslenskar hljóm­
sveitir sem vildu „meika'ða“ sungið
á ensku, til dæmis Jet Black Joe sem
náði nokkrum vinsældum erlendis.
Það var trommuleikari Dimmu,
Birgir Jónsson, sem kom með
hugmyndina að því að prófa ís­
lenskuna. „Ég samdi íslenskan og
enskan texta við nýtt lag og við gáf­
um það út á báðum tungumálun­
um, sem Crucifixion og Þungur
kross. Fólk tengdi strax við ís­
lensku útgáfuna og það lag gerði
mjög mikið fyrir okkur. Við end­
um enn þá alla tónleika á því lagi.
Eftir þetta var ekki aftur snúið og
síðan hafa allar okkar plötur verið
á íslensku. Íslenskan gerði það
að verkum að fólk tengdi betur
við tónlistina og fannst hún ein­
lægari.“ Ingó hlýnar um hjarta­
rætur þegar hann segist hafa hitt
aðdáendur með textabrot Dimmu
flúruð á líkamann. „Mér finnst
þetta æðislegt, að sjá flúraðan
texta sem ég hef samið hérna í sóf­
anum.“
Meðlimir Dimmu eru ákaflega
ólíkir og með ólíkan bakgrunn
en þeir sameinast í tónlistinni.
„Biggi, sem starfar sem fram­
kvæmdastjóri, hefur mikla þekk­
ingu á markaðsfræði og sér um
öll peningamál hljómsveitarinnar.
Silli bróðir hefur mjög gott eyra fyr­
ir tónlist og sér um upptökurnar.
Hann hannaði einnig merki sveit­
arinnar. Ég kem inn sem afkasta­
mesti laga­ og textahöfundurinn
en allir semjum við þó eitthvað.
Stebbi Jak söngvari og ég náum
svo vel saman með sjónræna
hlutann.“
Dimma er einmitt orðin mjög
þekkt fyrir sviðsframkomuna,
skrautlega búninga, ljósin, eldinn
og sprengingarnar. „Það hef­
ur lengi loðað við þá tónlistar­
menn sem gera eitthvað sjón­
rænt, eins og til dæmis Kiss, Alice
Cooper eða Rammstein, að þeir
séu að reyna að bæta upp fyr­
ir vankunnáttu í tónlist. En sagan
hefur sýnt að tónlist þeirra stend­
ur fyrir sínu og lifir enn. Fyrir mér
hefur þetta alltaf verið rjóminn
ofan á kökuna. Það er ekki gaman
að horfa á tónleika þar sem allir
lúta höfði, þá getur maður al­
veg eins setið heima og hlustað
á diskinn. Það þarf eitthvað til að
grípa augað, sérstaklega á þessum
tíma þar sem er endalaust fram­
boð á skemmtiefni.“ Ingó segir þá
hafa gengið langt í að gera tónleik­
ana eftirminnilega fyrir áhorfend­
ur. „Eitt sinn héldum við tónleika
í Háskólabíói og við vorum búnir
að panta svo mikið af sprengjum
að við urðum að borga undir full­
mannaðan slökkviliðsbíl sem var
til taks fyrir utan. En það var vel
þess virði.“
Losnar aldrei við þunglyndið
Ingó og félagar hans í Dimmu hafa
talað opinskátt um geðheilbrigðis­
mál og þunglyndi á undanförnum
árum. „Þetta stendur okkur nærri.
Sjálfur hef ég barist við þunglyndi
frá barnæsku.“ Þegar Ingó var sex
ára gamall fór hann að finna fyrir
sjúkdómnum en hann var ekki
sá eini í fjölskyldunni. Faðir hans
hefur einnig þurft að glíma við
þunglyndi. „Fyrir mér er þetta fötl­
un. Þetta er geðsjúkdómur sem
maður ræður ekkert við. Leið mín
út úr honum er tónlistin, töfrarnir
og önnur áhugamál mín.“
Baráttan við þunglyndið kemur
sterkt fram í textunum sem hann
skrifar. Lög eins og Myrkraverk,
Illur arfur og Næturdýrð eru dæmi
um lög sem bera þess merki. „Ég á
aldrei eftir að losna við þetta. Ég er
búinn að vera langt niðri undan­
farið en svo koma tímabil þar sem
ég er mjög góður og í jafnvægi.
Þetta er ekkert endilega háð að­
stæðum eða umhverfi. Stundum
kemur þetta upp hjá manni þegar
manni er að ganga allt í haginn.
Maður finnur samt enga ánægju
eða tilhlökkun, í besta falli doða.
Þá gerir maður sér grein fyrir því
hversu sjúkt ástand þetta er því
það er allt sem segir mér að mér
ætti að líða vel. Þetta er magnað­
ur og óhugnanlegur sjúkdómur.“
Ingó hefur aldrei lagst inn á geð­
deild en hann hefur leitað til sál­
fræðinga. „Þegar ég er niðri loka
ég mig af félagslega, mér finnst
best að takast á við þetta sjálfur.“
Á þessu ári hefur gengið yfir
mikil sjálfsvígsbylgja í íslensku
þungarokksenunni. Fimm ungir
menn hafa svipt sig lífi síðan í
apríl en þetta er alls ekki nýtt
vandamál. Ingó segir marga af
hans æskufélögum hafa val­
ið þá leið að svipta sig lífi og að
Silli bróðir hans hafi misst sinn
besta vin þegar hann var átján
ára gamall. „Ég ætlaði sjálfur að
fara þessa leið þegar ég var 32 ára
en það mislukkaðist sem betur
fer. Ég var þá á þunglyndislyfjum
og sturtaði öllu úr glasinu ofan í
mig. Það hefði getað farið illa en
skammturinn var blessunarlega
ekki nógu stór. Ef það hefði gerst
þá hefði ég aldrei látið þessa tón­
listardrauma mína rætast og ég
hefði aldrei eignast dóttur mína.
Flest það besta sem ég hef upplif­
að hefur gerst í seinni tíð.“
Ingó segist hafa lært að berjast
gegn þunglyndinu með árunum.
„Þetta hamlar mér að mörgu leyti
en ég skammast mín hins vegar
ekkert fyrir þetta. Maður á ekki að
skammast sín fyrir eitthvað sem
maður ræður ekki við, ef það skað­
ar ekki aðra. Þetta er sjúkdómur
sem fer ekki í manngreinarálit.
Tökum sem dæmi Chris Cornell,
rokkstjörnu með heiminn í hönd­
um sér og fjölskyldumann. Sjálfs­
víg hans sló alla.“ Ingó segir þung­
lyndi sjúkdóm sem byggist fyrst
og fremst á ranghugmyndum.
„Fólk getur ekki sett sig inn í þetta
ef það þekkir þetta ekki af eigin
raun. Það er mjög erfitt að tala við
manneskju sem er á þessum stað.
Margir deyfa þetta með lyfjum en
aðrir fá útrás í öðru, til dæmis tón­
list.“ Það er sú leið sem hann sjálf­
ur hefur farið. „Ég held að ég sé
dæmi um að maður á aldrei að
gefast upp. Maður verður að passa
sig á því að láta þetta ekki ná tök­
um á manni og ég er sannfærð­
ur um að dauðinn er aldrei leiðin
því dauðinn er endanleg lausn á
tímabundnu vandamáli. Það kem­
ur alltaf dagur eftir þennan dag og
maður á að láta drauma sína ræt­
ast, alveg sama þótt öðrum finnist
þeir fáránlegir.“ n
„Mér finnst
þetta
æðislegt, að sjá
flúraðan texta
sem ég hef samið
hérna í sófanum.
Töframaður „Í þessum heimi
er sagt að bestu töframennirnir
séu þeir sem kunna að fela
mistök sín.“ Mynd SigTryggur Ari