Morgunblaðið - 01.04.2017, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. APRÍL 2017
Borghildur Þórð-
ardóttir, móðursyst-
ir mín, er síðasta
systkinið frá Einars-
stöðum í Stöðvarfirði, sem kveður
þessa jarðvist.
Ég var hjá henni þegar hún bjó
í Hvammsgerði, þegar ég missti
hálfbróður minn, Sigmund Egg-
ert, sem dó daginn fyrir afmælið
mitt, 27. janúar 1993. Séra Árni
Bergur kom heim að Reykjaborg
til að segja okkur pabba andlátið.
Þá leið mér illa. Borghildur kom
þá og sótti mig og fór með mig
heim til sín. Ég elskaði Sigmund
mikið og saknaði hans sárt. Ég
hafði kveikt ljós um nóttina, áður
en ég frétti að Sigmundur væri
dáinn. Borghildur þekkti Sig-
mund vel, hálfbróður minn og
systurson sinn. Pabbi sinnti Sig-
mundi ekkert, því hann var ekki
tengdur honum. Guð almáttugur,
mér líður ekki vel. Sigmundur átti
vinkonu, sem ég þekkti, en ekkert
varð úr þeirra sambandi. Ég var
hjá Borghildi í nokkurn tíma eftir
að Sigmundur lést.
Svo veiktist pabbi minn um
haustið, sama árið, og þá var ég
hjá Elínu Ingvars, sem passaði
búið fyrir pabba. Svo fór ég aftur
til Borghildar, móðursystur minn-
ar. Þetta var árið 1993. Svo dó
pabbi 24. október 1993, síðasti
bóndinn í Reykjavík.
Borghildur var mér alla tíð góð.
Móðir mín, Rósa Ólöf, sá mig ný-
fædda en veiktist níu dögum síðar
og dó frá mér þegar ég var fjög-
urra mánaða gömul.
Borghildur var mín stoð og
Borghildur
Þórðardóttir
✝ BorghildurÞórðardóttir
fæddist 21. sept-
ember 1926. Hún
lést 18. mars 2017.
Útför Borghild-
ar fór fram 31.
mars 2017.
stytta þegar eitthvað
bjátaði á í mínu lífi.
Hún fylgdist með
mér og ég gisti hjá
henni um jól og há-
tíðir á meðan heilsa
hennar leyfði. Sein-
ustu ár voru Borg-
hildi erfið.
Borghildur var
söngelsk og var í kór
til margra ára, ferð-
aðist með kórnum
sínum til útlanda og naut lífsins.
Borghildur var góð kona, sem mér
þótti vænt um.
Borghildur var dugleg að vinna,
var listræn í höndunum, bakaði
fínar kökur og bjó til góðan mat.
Ég þakka Borghildi umhyggju
og kærleik, sömuleiðis börnunum
hennar og afkomendum.
Blessuð sé minning góðrar
móðursystur minnar.
Rósa Stefnisdóttir.
Með Borghildi hefur kvatt sú
síðasta úr systkinahópi pabba.
Hún var yngst og þau pabbi voru
mjög samrýnd þrátt fyrir níu ára
aldursmun og síðar meir skemmdi
ekki fyrir góð vinátta pabba og
Helga manns hennar en þeir voru
jafnaldrar. Borghildur var fasti
punkturinn í lífi okkar krakkanna
þegar komið var „suður“ til
Reykjavíkur, fyrst í litlu kjallara-
íbúðinni í Samtúni og síðar í
Hvammsgerði 3. Borghildur var
gleðimanneskja, hún hafði gaman
af að vera með fólki og lifa lífinu.
Hún hafði unun af að syngja og
dansa, og var gefin fyrir spila-
mennsku eins og fleiri í fjölskyld-
unni. Borghildur var sérlega rækt-
arleg og gestrisin. Heimili hennar
var athvarf fjölda fólks og gesta-
gangur mikill. Ekki bara systurn-
ar Alla og Bína og fjölskyldur
þeirra frá Englandi og Bandaríkj-
unum eða frændfólk og sveitungar
að austan, heldur alls konar fólk
víða að, skólakrakkar yfir vetrar-
tímann eða gestir sem fengu hjá
henni góðan viðurgerning. Pláss-
leysi var óþekkt hugtak og engum
var ofaukið. Afi og amma bjuggu
hjá Borghildi eftir að þau fluttu til
Reykjavíkur og þar til yfir lauk.
Við fjölskyldan fórum ekki var-
hluta af gestrisni Borghildar.
Þórður bróðir bjó hjá henni einn
vetur og Guðlaugu og Solveigu
sem leigðu úti í bæ var tekið með
kostum og kynjum þegar þær
komu svangar og blankar í heim-
sókn til Borghildar. Þegar mestur
var gestagangurinn var búið um í
öllum rúmum en Borghildur var
sjálf í eldhúsinu og lét einskis
freistað að veita gestum gott at-
læti. Við systkinin kynntumst vin-
um barna hennar og þar gat
kviknað ævilöng vinátta. Tímamót
tengjast sterkt minningu Borg-
hildar, hún mundi alla afmælis-
daga og mætti oft með köku eða
brauðtertu á afmælum Solveigar
og Guðlaugar. Svo hagaði til að
pabbi var staddur í Reykjavík á
fertugsafmæli sínu í júlí 1957 en
Borghildur gerði sér lítið fyrir og
hélt honum veglega veislu. Sömu
trakteringar fékk Gerður er hún
sem barn var stödd í Reykjavík á
afmælisdaginn meðan foreldrarn-
ir voru í siglingu. Borghildur bauð
öllum krökkunum í götunni til
veislu, Gerður skyldi sko fá að
halda upp á afmælið sitt.
Borghildur unni sjálfstæði sínu
mikið. Hún fór að vinna utan
heimilis eftir að börnin uxu úr
grasi, vann á Hótel Borg við að
„uppvarta“ eins og það hét og í
slátri hjá Sláturfélagi Suðurlands.
Mesta útrás fyrir athafnasemina
fékk Borghildur þó með heima-
gistingu sem hún rak. Óhætt er að
segja að hún hafi verið meira en
hálfri öld á undan sinni samtíð.
Hún seldi útlendum ferðamönn-
um gistingu og þar var höfðings-
skapurinn samur við sig. Öll rými
voru nýtt og sem fyrr var Borg-
hildur í eldhúsinu ef því var að
skipta. Ekki einungis var dýrindis
morgunmatur innifalinn heldur
útbjó hún gestina með nesti og
keyrði þá út um allt en hún hafði
auðvitað tekið bílpróf þegar Ópel-
inn var keyptur á sínum tíma.
Borghildur var bráðvel gefin,
skörp og ritfær og stálminnug
fram á síðasta dag. Hún var mikl-
um mannkostum búin, traust og
heiðarleg. Við systkinin þökkum
henni örlætið og samfylgdina og
sendum samúðarkveðjur til barna
hennar og fjölskyldna þeirra.
Solveig, Unnur, Pálmi,
Gerður og stórfjölskyldan.
Kær vinkona mín, Borghildur
Þórðardóttir, lést að Hjúkrunar-
heimilinu Eir þann 18. þessa mán-
aðar.
Hún hefur átt við mikil veikindi
að stríða í mörg ár og hefur sýnt
mikla þolinmæði og hetjuskap í
þessum slæmu aðstæðum.
Hún átti góða fjölskyldu sem öll
gerði henni lífið léttara, heimsótti
hana daglega, sem hún kunni vel
að meta og var þakklát fyrir.
Ég á svo margar skemmtilegar
minningar frá löngu liðnum dög-
um, en við kynntumst ungar á
Laugarvatnsskóla og höfðum allt-
af gaman af því að fara þangað.
Eitt sinn fórum við saman á Laug-
arvatn með nesti og leigðum okk-
ur herbergi. Þarna var hestaleiga
og hestarnir sem Flosi leikari
hafði voru ekki allir góðir. Við
Borghildur tókum einn á leigu. Ég
fór fyrst á bak og fann fljótt að
hesturinn vildi henda mér af sér.
Borghildur vildi samt prófa, ekki
hætta við, og hesturinn lék sama
leikinn og ég horfði á eftir Borg-
hildi fram af hestinum eins og hún
væri að stinga sér til sunds. Ég
hljóðaði upp yfir mig. „Guð minn
góður, ert þú ekki meidd?“ „Nei,
nei,“ sagði hún. Þegar hún kom til
Reykjavíkur var hún mynduð og
reyndist fingurbrotin en hún var
nú ekkert að kvarta yfir því. Ég
frétti svo hjá Önnu frænku að
hesturinn okkar Borghildar var
meri og kölluð Brella, enda stór-
skrítin og brellótt. Borghildur var
sérstaklega vönduð og traust
manneskja og við áttum svo marg-
ar skemmtilegar stundir saman.
Alltaf vildum við fara saman í
berjamó á haustin, sama þó að við
þyrftum að leita mikið. Við vildum
rækta kartöflur, áttum garð í
mörg ár en hættum þegar við réð-
um ekki lengur við uppskeruna
eða áburðarpokana.
Við vorum lengi saman í sauma-
klúbb. Nú erum við Una Aradóttir
bara tvær eftir á lífi og sauma-
klúbbur okkar hættur. Í 21 ár tók
hún á móti ferðamönnum í gist-
ingu og morgunverð og þar varð
enginn svikinn, enda var hún fork-
ur dugleg.
Borghildur var í mörg ár í kór
eldri borgara og fór í skemmtileg
ferðalög með þeim.Það er óhætt
að segja að hún var mikil fé-
lagsvera, gestrisin og hjálpsöm.
Ég kveð nú mína kæru vinkonu
með þakklæti og söknuði og votta
börnum hennar og öllum barna-
börnunum innilega samúð.
Ólöf Stefánsdóttir.
Það eru mikil forréttindi að
kynnast einstaklingum sem eru
frábærir. Og það eru líka forrétt-
indi að búa í nágrenni við frábæra
einstaklinga. Einn slíkra einstak-
linga var Borghildur Þórðardóttir
sem ég kynntist þegar hún leigði
mér kjallarann sinn í nokkra mán-
uði. Síðan flutti ég yfir götuna þeg-
ar ég eignaðist mína íbúð og var
því áfram nágranni hennar.
Ég var nýfluttur til landsins eft-
ir áratuga fjarveru erlendis og
hringdi í Borghildi eftir auglýs-
ingu og falaðist eftir kjallaraíbúð-
inni sem hún hafði til leigu. Málið
var strax klárað og ég flutti í kjall-
arann.
Borghildur bjó þá með seinni
manni sínum, Jóhanni Eyþórs-
syni, sem er látinn fyrir nokkrum
árum. Hún var frá Stöðvarfirði,
hann frá Hnífsdal og ég frá Vest-
mannaeyjum.
Tengingin var því á réttum stað
og umræðan um sjósókn og lands-
byggðina ásamt þeirri lífs- og heim-
speki sem Borghildur og Jóhann
kunnu best en það var að sýna fólki
virðingu og tala jákvætt um það.
Ég var ekki búinn að vera lengi
í kjallaranum þegar Borghildur
bauð nýja leigjandanum í kaffi. Ég
gerði auðvitað grein fyrir uppruna
mínum og einhverju af lífsleiðinni.
Borghildur náði þegar tenging-
unni og komst að því að sonur
hennar og bróðir minn þekktust úr
Kennaraskólanum. Þar með datt
ég inn í þessa frábæru veröld
þeirra hjóna og ekki varð aftur
snúið.
Nokkru eftir að ég flutti inn í
kjallarann til þeirra hjóna flutti
eiginkona mín einnig í kjallarann,
þá ófrísk af okkar fyrsta barni. Svo
kom lítil stúlka í heiminn og í öllu
óðagotinu gleymdi ég að kaupa
barnarúm þegar frúin kom heim af
sjúkrahúsinu og allar búðir lokað-
ar. En Borghildur reddaði málun-
um snarlega með þessu fína burð-
arrúmi sem hún Solla dóttir
hennar átti.
Þótt við fjölskyldan flyttum yfir
götuna héldu samskiptin áfram og
margan fékk ég kaffisopann í eld-
húsinu hjá Borghildi. Þar lærði ég
að drekka Braga-kaffi og því
fylgdu oft góðar kökur og tertur.
Einnig voru Borghildur og Jóhann
ómissandi í afmælum okkar og
dæturnar fengu gjafir sem voru til
að styrkja þær í íslenskunni og það
hafði sín góðu áhrif.
Og svo fluttu Borghildur og Jó-
hann á Sléttuveginn og þá var að-
eins lengra að fara. Ekki gat ég
hugsað mér skemmtilegri stund
en að horfa með þeim hjónum á
landsleiki í handbolta. Þá var sleg-
ið upp veislu með kaffi og tilheyr-
andi tertum og oftast kvöldmatur
á eftir. Þar var heldur betur stjan-
að við mann.
Fyrir þennan tíma er ég afar
þakklátur. Umgengnin við Borg-
hildi gaf mikið. Hún átti ekki til
neikvæða hugsun og hennar gild-
ismat gagnvart fólki og umhverfi
sýndi hvað hún hafði góðan og já-
kvæðan einstakling að geyma.
Þegar gott fólk hverfur á braut
verður manni ljóst að það er þetta
góða fólk sem heldur heiminum
saman. Þrjótarnir reyna að kljúfa
hann í sundur.
Ég votta fjölskyldu Borghildar
mína samúð við fráfall hennar og
ég veit að minningin um hana
verður þeim, og öllum sem henni
kynntust, í hávegum höfð.
Jón Bernódusson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Elsku frænka, í dag kveð ég þig
eftir erfið veikindi. Ég þakka þér
fyrir samverustundirnar. Það er
ekki hægt að minnast þín án þess
að nefna prjónaskapinn. Þú hélst í
prjónana og prjónaðir til síðasta
dags.
Elsku Lilja Petrea og Ari Grét-
ar, hugur minn er hjá ykkur.
Inga Líndal.
Maður rekst á margt fólk á lífs-
leiðinni. Sumu fólki man maður
Jóhanna Líndal
Jónsdóttir
✝ Jóhanna LíndalJónsdóttir
fæddist 2. júlí 1968.
Hún lést 21. mars
2017.
Útför Jóhönnu
fór fram 31. mars
2017.
betur eftir en öðru.
Sumir hafa bara svo
sterka og eftir-
minnilega nærveru
að þeir skilja meira
eftir sig hjá manni.
Jóhanna var ein af
þeim. Ég man fyrst
eftir henni í Nýju
línunni. Ég hljóp oft
þar yfir götuna til
þess að kaupa eitt
og annað fyrir
mömmu saumakonu og staldraði
yfirleitt aðeins við og skoðaði lit-
ríka tvinna og tölur. Þar var sæt
og góð stelpa sem tók alltaf bros-
andi á móti manni og spjallaði við
mann. Þó að maður væri bara lítill
krakki í sendiför. Hún var töff og
eftirtektarverð týpa, með rokkaða
klippingu og lokk í nefinu. Hún
var fyrsta stelpan sem ég sá með
lokk í nefinu og rakað hár og mér
fannst hún frámunalega töff og
skemmtileg. Þetta voru fyrstu
kynni mín af Jóhönnu og ég mundi
alltaf eftir henni og fallega bros-
inu hennar og hlýjunni og góð-
mennskunni sem stafaði af henni.
Þegar leiðir okkar lágu aftur
saman mörgum árum seinna á for-
eldrafundi í Brekkubæjarskóla þá
tók við mér kunnuglegt bros og ég
var afskaplega ánægð að komast
að því að Lilja litla, sem dóttir mín
hafði mikið verið að leika við, var
einmitt dóttir Jóhönnu. Stelpurn-
ar okkar náðu strax vel saman og
það gerðum við Jóhanna og Ari
Grétar líka og hefur sá vinskapur
verið okkur fjölskyldunni afar
dýrmætur. Hvenær sem eitthvað
stóð til hjá okkur komu mæðgurn-
ar gjarnan saman, með litla sæta
gjöf handa okkur til að samgleðj-
ast. Það var einmitt eitthvað svo
ekta Jóhanna, að gefa sér tíma í að
gleðja aðra, alveg sama hvernig
stóð á hjá henni sjálfri, og mér
þótti alltaf jafnvænt um það.
Við Jóhanna vorum mömmur
saman. Það tengdi okkur órjúfan-
legum böndum síðustu mánuðina
og við áttum saman notalegar og
innilegar stundir þar sem við
ræddum dætur okkar, litlu blómin
okkar, og óskir okkar fyrir þær og
framtíðina. Jóhanna var auðvitað
alltaf með eitthvað fallegt á prjón-
unum fyrir fólkið sitt á meðan við
spjölluðum. Hún var einhvern
veginn alltaf að gefa af sér – hvort
sem það var í formi samveru eða
fallegra prjónaðra listaverka. Við
ræddum heima og geima, grétum
og hlógum og knúsuðumst, fuss-
uðum og sveiuðum yfir sumu og
glöddumst innilega og þökkuðum
fyrir annað. En miðpunkturinn
hjá henni var alltaf sá sami – Lilja
litla og Grétar.
Elsku Ari Grétar og Lilja, við
fjölskyldan samhryggjumst ykk-
ur innilega vegna ykkar mikla
missis en við þökkum líka auð-
mjúkt fyrir að hafa fengið að vera
með ykkur á þessari erfiðu
kveðjustund. Jóhanna var einstök
kona og einstök móðir. Við vorum
stelpumömmur saman og við
skildum hvor aðra svo óskaplega
vel og síðustu mánuðina töluðum
við oft saman án orða því við viss-
um sko alveg hvað hin var að
hugsa. Ég vildi óska þess að við
ættum áralanga vináttu fram und-
an en þakka samt fyrir þann góða
tíma sem við fengum og ég vona
að ég geti miðlað áfram öllu því
sem ég lærði af því að hafa þessa
yndislegu, hlýju og gefandi konu í
lífi mínu.
Elsku Jóhanna, ég mun gæta
að litla fallega blóminu þínu og
varðveita þína minningu um
ókomna tíð.
Þín vinkona,
Tinna.
„Ert þú Elín?“ „Já,“ sagði ég.
„Ertu búin að kaupa bókina í líf-
færafræði?“ „Nei.“ „Ekki kaupa
hana, ég skal lána þér hana.“
Á þessum stuttu samskiptum
hófst vinátta okkar Jóhönnu. Þeg-
ar samtalið fór fram var ég með
hausinn undir hillu og sá ekkert
nema rauða skó.
Jóhanna var með stórt og gott
hjarta, það sá ég fljótt. Hún var
vinur í raun og vinur í gleði. Mikið
höfum við brallað síðan leiðir okk-
ar lágu fyrst saman. Flutt milli
íbúða, stíliserað, ferðast, farið út
að borða, eldað og borðað heima,
hlegið, grátið, farið í spa og allt
þar á milli. Jóhanna var alltaf fljót
að taka ákvarðanir. Oft sagði hún:
„Ég var að ákveða að fara, þú
kemur með.“ Við fórum saman til
Bandaríkjanna, til Bahama og nú
síðast til London. Við komumst
ekki í síðustu ferðina sem við vor-
um byrjaðar að plana til Hawaii.
Jóhanna var mikil áhugakona
um skó. „Þú getur aldrei átt of
mikið af skóm“ sagði hún oft. Eitt
sinn þegar við fórum til Banda-
ríkjanna keypti Jóhanna 14 pör af
skóm.
Fyrir 11 árum kynntist Jó-
hanna eftirlifandi eiginmanni sín-
um Ara Grétari. Eins og allt sem
Jóhanna tók sér fyrir hendur voru
ákvarðanir teknar hratt. Það leið
ekki nema mánuður frá því að hún
sagði já við bónorði Ara Grétars
þar til þau voru gift. Þau eignuð-
ust einn gullmola, hana Lilju Pet-
reu, sem fylgdi okkur í ófá ævin-
týrin.
Í september 2015 kom svo
höggið. Jóhanna var greind með
banvænt krabbamein. Eins og allt
sem Jóhanna tók sér fyrir hendur
tókst hún á við krabbameinið eins
og verkefni. Hún sagði við mig
stuttu eftir að hún greindist: „Ég
veit að þetta er banvænt en ég
ætla ekki að eyða þeim tíma sem
eftir er með einhverjum grátkór.
Ég ætla að búa til skemmtilegar
minningar. Þið eigið ekki að vera
með neina væmni“ – ég og Ari
Grétar.
Elsku Jóhanna mín, líf mitt er
ríkara eftir að hafa kynnst þér.Við
bundumst sterkum böndum, ég
fékk eina systur í viðbót og þú
fékkst eina systur. Við vorum
systur þrátt fyrir að vera ekkert
skyldar. Ég vona að þér líði betur
núna. Ég mun alltaf sakna þín.
Þín vinkona
Elín.
Elsku Jóhanna, nú ertu búin að
fá hvíldina, hversu sárt sem það
nú er þeim sem eftir standa.
Minning þín lifir björt og litrík,
stundum stormur en oftast logn.
Þú varst metnaðarfull í þínu starfi
og vildir öllum vel. Varst með fullt
af góðum hugmyndum sem munu
áfram nýtast öðrum. Þú sagðir
oft; „maður er ekki bara í einu
hlutverki“, enda varst þú í mörg-
um, móðir, stjúpa, eiginkona, dótt-
ir, stjúpdóttir, og systir að
ógleymdum þeim góða vin sem þú
varst alla tíð, já vinur okkar hjóna,
raunar allrar fjölskyldunnar en þó
fyrst og fremst Elínar, dóttur
okkar.
Ekki verður hjá því komist að
minnast þess er hópurinn stækk-
aði með komu öðlingsins Ara
Grétars, verðandi eiginmanns
þíns, að ógleymdum ávextinum
ykkar henni Lilju Petreu.
Þín verður sárt saknað, elsku
Jóhanna, en við vitum að allir
þurfa að læra að lifa með sorginni,
hversu sárt sem það nú er.
Við áttum góðan tíma í desem-
ber þegar piparkökurnar voru
málaðar. Jólaballið var orðið fast-
ur liður í tilverunni með börnum
og barnabörnum, samvera sem
við nutum og hlökkuðum til ár
hvert. Samverustundirnar í Tung-
unum voru dásamlegar stundir
okkur og börnum til mikillar
ánægju, já allt eru þetta góðar
minningar sem enginn tekur frá
okkur.
Elsku Ari Grétar, Lilja Petrea,
Svanhvít og aðrir fjölskyldumeð-
limir, við færum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðj-
um þess að algóður Guð varðveiti
ykkur og styrki í sorginni.
Bryndís, Engilbert
og Kristín.
Það var mikil sorg þegar okkur
bárust þær fréttir að kær félagi
okkar í Lionsklúbbnum Eðnu á
Akranesi hefði kvatt þennan heim
21. mars síðastliðinn eftir erfið
veikindi. Jóhanna kom inn í félag-
ið 11. mars 2014 og var virkur og
traustur félagi. Eigum við margar
góðar minningar um góðan félaga
og viljum við sérstaklega nefna
ferð okkar Lionskvenna til Búda-
pest vorið 2016 þar sem við áttum
skemmtilegar og ljúfar stundir
með Jóhönnu þar sem ýmislegt
var brallað.
Við þökkum Jóhönnu fyrir allar
samverustundirnar og þann tíma
sem hún gaf Lionsklúbbnum
Eðnu og munum við minnast
hennar sem yndislegs félaga.
Við vottum eiginmanni, dóttur,
foreldrum, bræðrum og öðrum að-
standendum okkar innilegustu
samúð og biðjum algóðan Guð að
styrkja þau á þessum erfiðu tím-
um.
Fyrir hönd félaga í Lionsklúbb-
unum Eðnu Akranesi,
Auður Vestmann.