Morgunblaðið - 07.04.2017, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. APRÍL 2017
✝ Gústaf Magn-ússon fæddist í
Hafnarfirði 11. nóv-
ember 1942. Hann
lést á heimili sínu 30.
mars 2017.
Foreldrar hans
voru Sigurlín
Ágústsdóttir, hús-
móðir í Hafnarfirði,
f. í Hjallabúð í Fróð-
árhreppi 1. júlí 1923,
d. 29. september
2003, og Magnús Thorberg, f. á
Ísafirði 12. júlí 1917, d. 2. október
1991. Sigurlín giftist Guðmundi
Ársæli Guðmundssyni, skipstjóra
í Hafnarfirði, f. á Hellissandi 28.
september 1921, d. 7. mars 2002,
sem gekk Gústaf í föðurstað.
Systkini Gústafs sammæðra eru:
Alfreð Guðmundsson netagerð-
armeistari, f. 1. ágúst 1946, d. 20.
maí 2009, Guðmundur Gunnar
Guðmundsson vélstjóri, f. 17.
febrúar 1948, Lilja Ágústa Guð-
mundsdóttir, kennari og fjöl-
miðlafræðingur, f. 17. febrúar
1948, Ársæll Guðmundsson hag-
fræðingur, f. 16. júní 1952, Guð-
Gústaf stundaði nám í Barna-
skóla Hafnarfjarðar og Flens-
borgarskólanum. Hann lauk
fiskimannaprófi hinu meira frá
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík vorið 1966. Jafnframt lauk
hann 1. stigi vélstjórnarnáms frá
Vélskóla Íslands vorið 1997.
Gústaf byrjaði til sjós 13 ára
gamall á mótorbátnum Ársæli
Sigurðssyni á reknetum við Eld-
ey. Á árunum 1958-60 var Gústaf
háseti hjá fósturföður sínum,
Guðmundi Ársæli, sem var þá
skipstjóri á Álftanesinu. Eftir að
Gústaf lauk prófi frá Stýri-
mannaskólanum var hann m.a
stýrimaður á Röðli og Þormóði
goða og rúmlega þrítugur tók
hann við skipstjórn á Þormóði
goða. Gústaf var á hinum ýmsu
togurum, Apríl, Maí og Júní frá
Hafnarfirði, en einnig Viðey,
Helgu II og Karlsefni. Árið 1993
hóf Gústaf störf hjá Hafnarfjarð-
arhöfn sem skipstjóri á hafn-
sögubátum, ásamt því að sinna
ýmsum störfum á vegum hafn-
arinnar. Gústaf lét af störfum í
nóvember árið 2012.
Útför Gústafs fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 7.
apríl 2017, og hefst athöfnin
klukkan 13.
rún Hrefna Guð-
mundsdóttir
skólameistari, f. 8.
febrúar 1957. Syst-
kini Gústafs sam-
feðra eru Þorbjörg
Gyða Thorberg, f.
20. apríl 1947, d. 6.
september 2006,
Kristín Thorberg,
f. 13. nóvember
1948, Helga Thor-
berg, f. 7. júlí 1950.
Gústaf var kvæntur Björgu
Helgu Sigmundsdóttur, f. 10.
apríl 1948, d. 25. febrúar 1978.
Börn Gústafs eru: 1) Jóhanna
Gústafsdóttir, f. 14. apríl 1970, d.
2. júlí 1973. 2) Heiða Björg Gúst-
afsdóttir, f. 12. febrúar 1978,
maki Garðar K. Vilhjálmsson,
börn Bjarni Halldór, Gunnar
Geir, Arnar Freyr og Helga
Björg. 3) Ágúst Örn Gústafsson,
f. 17. janúar 1980, börn Mikael
Máni og Esekíel Örn. 4) Sigurlín
Gústafsdóttir, f. 12. júlí 1983,
dóttir Alexandra Björg.
Sambýliskona Gústafs var Elín
Schicke.
Elsku hjartans pabbi minn.
Síðustu orð þín nokkrum
klukkustund fyrir andlát þitt til
mín voru: „Ég læt heyra frá mér,
Heiða mín.“ Og svo heyrðist ekki
meir. Söknuðurinn er mikill,
nánast óbærilegur, en það er
mér huggun harmi gegn að þið
mamma séuð loks sameinuð á ný
í Sumarlandinu góða falleg og
heilbrigð.
Mig setur hljóða á þessari
stund sem skilur okkur að í þess-
ari jarðvist svo ég kveð þig með
þessum orðum:
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Megi algóður Guð varðveita
ykkur mömmu um ókomna tíð.
Ég elska ykkur.
Heiða Björg Gústafsdóttir.
Elsku afi.
Mér líður ekki vel í hjartanu
mínu af því þú ert dáinn. Ég
sakna þín, þú varst svo skemmti-
legur afi og svo góður við mig og
Helgu. Ég man þú varst alltaf á
svölunum með íslenska fánann
þinn að horfa á mig í sundlaug-
inni í Búlgaríu og á Spáni líka.
Þú varst líka alltaf að gefa mér
og Helgu nammi og þú áttir allt-
af kók. Mamma segir að núna líði
þér vel og ég held þú sért með
ömmu Björgu og þá er ég glaður.
Bless, elsku afi.
Þinn
Arnar Freyr Bjarkason.
Fimmtudagsmorgun, þann 30.
mars, féll frá mikilvæg mann-
eskja og fyrirmynd í mínu lífi.
Það er mikil og djúp sorg sem
fylgir því að kveðja afa sinn,
manneskju sem hefur verið
manni svo náin og kær alla ævi.
Á einhvern hátt finnur maður
líka til sektarkenndar. Hann afi
dreifði því víða að afabarnið hans
gæti mögulega farið inn á þing á
næstunni. Hann beið mjög
spenntur og spurði mig reglu-
lega hvenær slíkt gæti orðið að
veruleika, eða síðast tveimur
dögum áður en hann lést. Það er
einkar sársaukafullt að hafa ekki
náð því fyrir hann á meðan hann
var enn á lífi.
Ég get þó huggað mig við að
hann hafi verið stoltur afi. Að
hann hafi verið hamingjusamur
og góður afi líka. Hann var hetja
í orðsins fyllstu merkingu og
barðist af fullum krafti síðustu
árin til að geta notið lífsins. Að
lokum kvaddi hann á sólríkum og
fallegum degi, sem þó hæfði hon-
um vel, enda alltaf mikið fyrir
sólina. Það verður ekki eins lit-
ríkt án hans, afa tattú, eins og ég
kaus að kalla hann þegar ég var
yngri. Elsku afi, þín verður sakn-
að af mörgum.
Bjarni Halldór Janusson.
Mig langar að minnast Gústa í
nokkrum orðum.
Móðir mín Elín, oftast kölluð
Ella, kynntist Gústa fyrir nokkr-
um árum, þá bjó hún á Völlunum
og hann í Móabarði í Hafnarfirði.
Í fyrstu voru þau góðir vinir og
voru í fjarbúð fyrsta árið. Gústi
var búinn að bjóða henni að búa
hjá sér sem tók hana nokkra
mánuði að fallast á. Fór það svo
að hún flutti heim til hans og
bjuggu þau þar saman og studdu
hvort annað, hún sá um heimilið,
að halda því fínu og hreinu,
rækta blómin sín og halda utan
um þvott og strauja og mjög
dugleg að skipa um sængurver.
Gústi sá aftur á móti meira um
eldamennskuna enda var hann
góður kokkur og margt til
listanna lagt í þeim efnum, sós-
urnar hjá honum voru sérstak-
lega góðar, Kjöt í karríi, lamba-
læri og hryggur klikkaði ekki hjá
honum.
Þegar móðir mín og Gústi
voru að kynnast var Gústi enn að
vinna við Hafnafjarðarhöfn
sinnti þar ýmsum störfum og var
hvað mest að stýra lónsbátnum,
þá bauð hann stelpunni stundum
með sér þegar gott veður var úti
á sjó, hann kallaði mömmu oft
stelpuna þrátt fyrir að þau væru
bæði orðin löggilt gamalmenni.
Gústi ræddi oft um fjölskyldu
sína við mig, um systkinin sín
talaði hann af væntumþykju og
hlakkaði alltaf til að fara í sviða-
veisluna til Sæla bróður síns sem
hann var með árlega. Hann var
þakklátur Gígju systur sinni fyr-
ir að taka son sinn inn á heimilið
sitt og styðja hann við að fara í
nám. Þó kynntist ég lítið fjöl-
skyldu Gústa nema hafði hitt
Sillu dóttur hans nokkrum sinn-
um heima hjá pabba hennar, þó
finnst mér ég þekkja þau mörg
talsvert vegna þess að Gústi
ræddi svo oft um börnin sín,
barnabörn, móður og systkini,
fólkið sem átti svo stóran part í
hjarta hans. Hann sagði mér líka
oft söguna um þegar barnsmóðir
hans féll frá ung að aldri og
börnin lítil og hann þurfti að
hætta til sjós. Þetta hefði verið
honum virkilega erfitt tímabil og
áfall sem erfitt var að sættast
við.
Eitt það besta sem ég kunni
við Gústa var hversu hreinn og
beinn hann var í samskiptum og
góður hlustandi. Hann reyndist
mér vel, manninum mínum og
Tómasi Loga syni mínum enda
kallaði hann Gústa afa. Mér
fannst gott að koma til þeirra í
Móabarðið og kom þangað
ósjaldan. Gústi og Hjálmar mað-
urinn minn náðu vel saman enda
Gústi skipstjóri og Hjálmar vél-
stjóri. Þeir töluðu sama tungu-
mál, sem sagt sjómannamál, þar
sem þeir skildu hvor annan.
Mamma og Gústi nutu bæði góðs
af því að búa saman, þeim þótti
vænt um hvort annað, voru vinir
og höfðu félagsskap hvort af
öðru. Gústi reyndist henni góður
og hún honum og það er það sem
skiptir máli. Þau voru nýlega
komin frá Kanarí og voru ánægð
með þá ferð saman.
Kæri Gústi minn, hvíl þú nú í
friði og bestu þakkir fyrir kynnin
okkar og það var gaman að fá að
kynnast þér.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Ég votta nánustu aðstandend-
um og vinum mína dýpstu sam-
úð.
Hafdís Ósk Karlsdóttir.
Sjómannslíf, ástir og ævintýr.
Þessi hending úr sjómannalagi
er það fyrsta sem kemur í hug-
ann þegar rennt er yfir æviskeið
Gústafs Magnússonar bróður
míns eða Gústa Sillu. Það var oft
sláttur á kallinum, ekki síst eftir
að komið var úr siglingum. Og
margt kom hann með frá útland-
inu m.a. hjól fyrir litla bróður.
Gústi byrjaði ungur til sjós og
var sjómennska hans lífsstarf
uns hann hætti á sjónum um
1995 og gerðist hafnsögumaður.
Um 1960 fór hann með Hamra-
fellinu í Svartahaf og á svipuðum
tíma var hann á Vetti, sem lenti í
miklum sjávarháska á Ný-
fundnalandsmiðum. Skipið þótti
heimt úr helju þegar það kom til
hafnar.
Síðan var hann lengi á togar-
anum Maí með Halldóri Hall-
dórssyni skipstjóra og urðu þeir
Halldór góðir vinir. Síðasta skip-
ið sem Gústi var skipstjóri á var
Viðey RE. Hann þótti mikill afla-
maður, einkum þó við karfaveið-
ar. T.d. var veiðistaður í Faxa-
flóa nefndur eftir honum og
kallaður Ágústa.
Ég naut þess að fara nokkra
túra á togara með bróður mín-
um. Það var á skipunum Þormóði
Goða, Hamranesi og Karlsefni.
Þarna kynntist maður bróður
sínum í hlutverkum bátsmanns,
stýrimanns og skipstjóra. Þar
var öðrum persónuleika að
mæta, hörkuduglegum harðjaxli,
sem lét sér fátt fyrir brjósti
brenna.
Samband okkar hefur ávallt
verið mjög náið og var varla farið
svo í sumarbústað að við færum
ekki saman, enda var ekki spurt
hvort við værum að fara heldur
hvenær eigum við að mæta. Mik-
ill samgangur var á milli fjöl-
skyldnanna, enda var vinskapur
hans við Birnu og syni okkar
mjög náinn og einlægur. Það var
föst regla að Gústi kæmi til okk-
ar á gamlárskvöld og oftlega
bæði á jólum og páskum með
börnum sínum ásamt gömlu
hjónunum. Þá var glatt á hjalla
og mikið spilað. Það verður tóm-
legt að fá ekki símtölin eða heim-
sóknirnar. Enda var vart hægt
að hugsa sér skemmtilegri og líf-
legri gest. Hreinskilni var hon-
um í brjóst borin og kom hann til
dyranna eins og hann var klædd-
ur.
Um 1970 kynntist Gústi til-
vonandi eiginkonu sinni, Björgu
Helgu Sigmundsdóttur frá Siglu-
firði. Þau hófu búskap á Suður-
götu 58, hjá Ágústi afa og Lilju
ömmu. Þessi tími var yndislegur
í okkar lífi, enda mikið samneyti
og félagsskapur með afa og
ömmu. Samskipti Bjargar og
Lilju ömmu verða lengi í minn-
um höfð. Síðar bjuggu þau á
Sléttahrauni og á Breiðvangi.
Þeim varð þriggja barna auðið,
allt hin mannvænlegustu börn.
Björg deyr úr krabbameini árið
1988 og reyndist það tímabil sem
í hönd fór honum og börnunum
erfitt.
Að leiðarlokum viljum við
hjónin þakka Gústa bróður inni-
lega fyrir allt sem hann hefur
fyrir okkur gert. Við gleymum
aldrei þegar hann og Björg
komu færandi hendi til okkar
þegar við vorum að hefja okkar
búskap 1973.
Og oft og tíðum færði hann
okkur fisk í soðið og ýmislegt
kruðirí eftir siglingar. Fyrir allt
sem hann hefur fyrir okkur gert
verður seint fullþakkað.
Síðustu árin var Gústi í sam-
búð með Elínu Schicke og leið
þeim mjög vel saman, enda bjó
hún honum snyrtilegt og fallegt
heimili.
Við vottum aðstandendum
dýpstu samúð. Guð blessi minn-
ingu Gústafs Magnússonar.
Ársæll og Birna.
Gústaf Magnússon
✝ Hanna SoffíaGestsdóttir
fæddist á Siglufirði
29. september 1928.
Hún andaðist 31.
mars 2017.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Svava Guðmunds-
dóttir húsmóðir, f.
5. febrúar 1909, d.
15. febrúar 1933,
og Gestur Valdi-
mar Bjarnason, hafnarvörður á
Akureyri, f. 13. febrúar 1904, d.
12. september 1935. Hanna var
elst systkina sinna, sem voru þrjú
talsins. Þau voru auk Hönnu
Bjarni, f. 26. febrúar 1930, og
Freyr, f. 12. júní 1932. Þeir eru
báðir látnir. Eftirlifandi maki
Bjarna er Ester Kristjánsdóttir.
Freyr var kvæntur Margréti Ket-
átti Páll Þór Ástu Huldu Ármann,
f. 1988, og Ágústu Ármann, f.
1992.
Sara Margrét Sigurðardóttir, f.
6. október 1978, maki Sigtryggur
Sigurðsson. Börn þeirra eru Alex-
ander Þór, f. 6. desember 2011, og
Júlía Freyja, f. 3. mars 2015.
Sólveig Íris Sigurðardóttir, f.
17. janúar 1981, maki Luca Ram-
pone og eru börn þeirra Ísabella
Sóley, f. 13. júlí 2013, og Sebastian
Óliver, f. 30. september 2015.
Svava Jóhanna Stefánsdóttir er
búsett í Danmörku og maki henn-
ar er Jón Garðarsson.
Hanna lærði hanskagerð á
Akureyri og starfaði á sauma-
stofu Iðunnar og Gefjunar. Hanna
starfaði í mötuneytinu í Búrfelli
meðan á byggingu virkjunarinnar
stóð. Hún vann á saumastofu í
Reykjavík og síðar í mötuneytinu
hjá Íslenska álfélaginu í Straums-
vík þar til hún hætti sökum ald-
urs.
Útför Hönnu fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 7. apríl
2017, og hefst athöfnin klukkan
13.
ilsdóttur en þau
skildu.
8. nóvember 1947
giftist Hanna Stefáni
Eiríki Sigurðssyni, f.
að Dæli í Haganes-
hreppi í Skagafirði 6.
febrúar 1921, d. 30.
maí 2003.
Hanna og Stefán
eignuðust tvö börn.
Þau eru Sigurður, f.
24. febrúar 1947, og
Svava Jóhanna, f. 24. febrúar
1952, fæddust þau bæði á Ak-
ureyri.
Sigurður eignaðist þrjár dæt-
ur. Þær eru: Hanna Sigríður Sig-
urðardóttir, f. 8. desember 1967,
maki Páll Þór Ármann og eru
börn þeirra Þórunn Eva Ármann,
f. 27. október 2002, og Tara Dís
Ármann, f. 4. mars 2006. Fyrir
Í dag kveðjum við ömmu
Hönnu, en hún hefur verið stór
hluti af fjölskyldu okkar frá því
að afi Stefán féll frá. Það var
einhvern veginn þannig að
amma Hanna var alltaf með.
Amma Hanna og ég, nafna
hennar, áttum yndislegt sam-
band í 30 ár eða allt frá því að
ég flutti til Reykjavíkur. Við
gátum spjallað um heima og
geima og treyst hvor annarri
fyrir leyndarmálum. Ófáar bíl-
ferðir um Reykjavík þar sem
hún kom með rifjast upp og var
hún hin rólegasta meðan ég út-
rétti hingað og þangað um bæ-
inn.
Þegar langömmubörnin fædd-
ust ákvað amma að hún skyldi
nú hjálpa til á heimilinu. Hún
sótti stelpurnar á leikskólann og
gekk með þær heim og spjallaði
við þær á leiðinni. Hún var því
mikil hjálp þegar hugsað er til
baka og einstakt fyrir okkur og
stelpurnar að fá slíka umönnun.
Áttu Þórunn Eva og Tara Dís
margar góðar stundir með henni
sem oft eru rifjaðar upp.
Amma flutti úr Skipasundinu
í Hæðargarðinn fyrir fimm ár-
um. Það verður að segjast eins
og er að flutningarnir fóru til að
byrja með ekkert sérstaklega
vel í hana. En við vorum sann-
færð um að þetta væri gott fyrir
hana enda var hún amma ein-
staklega félagslynd og fannst
gaman innan um fólk. Amma
naut sín því vel í fjölbýlinu í
Hæðargarði og eignaðist þar
góða vini. Hægt og rólega varð
þetta líka bara það besta sem
gat gerst. Það var stutt fyrir
stelpurnar að skjótast í Hæð-
argarðinn og oft voru pönnsur á
boðstólum.
Amma Hanna hafði gaman af
handavinnu og þá sértaklega út-
saumi og kortagerð. Hin fjöl-
mörgu fallegu gjafakort sem hér
eru til voru saumuð á listilegan
hátt og lifa sem minning um ein-
staka ömmu og langömmu.
Við kveðjum því ekki bara
ömmu og langömmu heldur líka
góðan vin. Hvíl í friði.
Hanna Sigríður, Páll Þór,
Þórunn Eva og Tara Dís.
Elsku amma Hanna.
Það var sárt að vakna við
fréttirnar að þú væri farin okk-
ur frá. Við systurnar fylgdumst
með þér úr fjarlægð og heyrð-
um í þér í síma. Þú varst alltaf
til í að spjalla um heima og
geima, fá fréttir af fjölskyldunni
og heyra hvað við værum að
gera í fjarlægum löndum. Minn-
ingar með ömmu Hönnu eru
margar og góðar með hlátri og
gleði.
Alltaf var gaman að fara með
þér út í nokkra leiðangra, þér
þótti gaman að sjá mannlífið og
prófa nýja staði, mat og kaffi-
hús. Í gamla daga þegar við
komum í heimsókn fengum við
ævinlega smá aur til að fara í
sjoppuna og leigja mynd og
kaupa nammi. Í hvert sinn var
mikil leit en á endanum sama
myndin leigð, þér þótti það mjög
skondið.
Það var svo mikill lúxus að
koma til ömmu og afa, þau voru
gjafmild og vildu allt fyrir okkur
gera. Ferðir í Straumsvík voru
fyrir okkur eins og að fara til
útlanda, jólaböllin þar ógleym-
anleg og að sjá ömmu með
svuntuna og hattinn sinn fína í
eldhúsinu er ljóslifandi í minn-
ingunni.
Amma Hanna og afi Stebbi
fóru með okkur í mörg ár á
gamla Volvonum fyrst á Álfa-
skeið og seinna á Flúðir í hjól-
hýsið.
Á leið austur var stoppað í
tívolíinu og á leiðinni tilbaka
stoppað í Eden og keyptur ís.
Þar var alltaf kósý að sitja inni
og spila eða frammi í fortjaldi að
njóta sumarsins og stundum
rigningarinnar. Það var eins og
að koma inn í íbúðina í Skipa-
sundi, minnti meira á fallegt
heimili en hjólhýsi. Allt skreytt
með blómum og allt í stíl. Amma
var mikil smekkskona, það var
svo fallegt hjá ömmu, okkur
þótti íbúðin eins og kastali
skreyttur með gulli og kristöll-
um.
Það var ekki bara fallegt
heima hjá ömmu og í hjólhýsinu
heldur var amma sjálf alltaf
flottust, hún var alltaf með tú-
berað hárið og vissi alltaf hvað
var í tísku, eða „móðins“ eins og
hún sagði sjálf. Amma var sú
flottasta og fínasta kona sem við
þekktum.
Maturinn hennar var líka allt-
af góður, amma eldaði lúxus
máltíðir á gashellunum í hjól-
hýsinu og heima var allur matur
dýrindis veisla en ekki þótti
okkur síðra að fá bláberjaskyrið
sem var hrært annan hvern dag
og borðað í morgunmat svo ára-
tugum skipti.
Amma hafði líka skemmtileg-
an húmor, hún gat reytt af sér
brandarana þegar hún fann að
áheyrendur nutu þess. Amma
hló innilega og þegar við vorum
litlar bentum við henni á hvað
bumban hennar hristist mikið
þegar hún hló, þá sprakk amma
úr hlátri.
Amma var alltaf flott í fram-
komu en við fengum að sjá hlið
á henni sem fáir fengu að njóta.
Amma var gjafmild við fólkið
sitt, kleinur voru steiktar fram á
nótt fyrir brottför til náms er-
lendis og hvert tækifæri sem
gafst nýtti amma til að senda
nýsteiktar kleinur út í heim.
Hún var líka stolt af barna-
barnabörnunum sínum þau
veittu henni ómælda gleði og
áttu þau stóran hluta af lífi
hennar. Við munum minna þau
reglulega á orðin þín sem fylgdu
hverju útsaumuðu korti frá þér:
„Guð skóp gleðina þér til góðs.“
Elsku amma Hanna, við
kveðjum þig hinstu kveðju og
þökkum fyrir að hafa átt þig
svona lengi að og hversu mikið
þú elskaðir okkur.
Við elskum þig, amma Hanna,
hvíli í friði.
Sara Margrét og
Sólveig Íris.
Hanna Soffía
Gestsdóttir