Morgunblaðið - 07.04.2017, Side 29

hún Viddú-Viddú. Við hlógum og
sögðum hvor annarri fyndnar sög-
ur þar til mál var að halda áfram.
Það var mannýgur tuddi í girð-
ingu á leiðinni sem við vorum
passlega smeykar við. Pössuðum
að minnsta kosti að vera alls ekki í
neinu rauðu því þá myndu leikar
æsast og hann gæti hugsanlega
stokkið yfir gaddavírinn og elt
okkur. Sei sei nei, ekkert rautt.
Við vorum spenntar að komast
á leiðarenda og berja Brúará aug-
um – þessa merkilegu og sögulegu
á. Þetta var orðið töluvert ferðalag
þegar tekið var með í reikninginn
að við áttum heimleiðina eftir.
Hvað er hægt að hugsa sér
betra en einmitt slíka stund?
Enda lifir hún í minningunni þar
til við erum báðar horfnar á braut.
Nú skilja leiðir og þú ríður honum
Grána um blómlegar grundir með
ljósið bjarta fram undan.
Elsku Júlla, Þorsteinn, börn,
barnabörn, ættingjar og vinir –
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur á þessari skilnaðarstund.
Edda Valborg Sigurðardóttir
(Trippa).
Setta, ég man fyrst eftir henni
þegar ég var í Fóstruskólanum,
hún þá með þessum mögnuðu
konum í framhaldsnáminu, þær
fóru eins og sveipur um skólann.
Hópur kjarnakvenna sem við
ungu nemarnir horfðum opin-
minntir á. Svo fór hún í Hlíðar-
borg og brátt heyrðust sögur af
nýjum vinnubrögðum, Setta hafði
lesið fræðin vel í framhaldsnám-
inu og fór strax í að innleiða vinnu-
brögð í anda gúrúanna Kami og
DeVries. Ég held að ég geti sagt
það með nokkurri vissu að hún
innleiddi valið í leikskólana.
Hvernig það þróaðist og varð alls-
konar er önnur saga. En sá veldur
miklu sem upphafinu veldur,
Setta tók þátt í að innleiða kerf-
isbundin og ný vinnubrögð í starf
leikskólanna. Í dag þætti það
skrítið leikskólastarf þar sem
börn hefðu ekki val í einhverri
mynd um daglegar athafnir og
leiki.
Seinna vann ég með henni að
stofnun Félags leikskólakennara,
sem hét þá Fóstrufélag Íslands,
ég var með henni í nefndum og
ráðum. Þær voru þar margar
skólasysturnar úr þessu fyrsta
framhaldsnámi. Hún var fylgin
sér og bar alltaf markmið og hag
stéttarinnar fyrir brjósti, var ein
þeirra sem oft komu í púlt, sagði
sína skoðun og mótaði viðhorf
okkar. Þegar ég lít yfir held ég
samt að hennar áhrifamesta starf
hafi verið í Kópavogi – ég er
stundum að hugsa hvað það var
mikil gæfa fyrir leikskólana þar að
fá hana til starfa. Þegar sársauka-
fullar sameiningar voru í gangi í
Reykjavík, þurfti þess ekki með í
Kópavogi. Settu, þvert á það sem
mörgum fannst heillavænlegt,
datt ekki í hug að byggja minna en
sex deilda leikskóla. Þörfin fyrir
sameiningar á krepputímum varð
því lítil.
Setta minnti mig á ljón, hún var
eins og ljónynja fyrir hönd barna
og réttinda þeirra. Birtingar-
myndirnar voru ýmsar, svo sem
að börn hefðu rétt til að hafa
menntað fagfólk. Setta eins og
fleiri vissi að menntun stéttar og
gæði starfs fara gjarnan saman,
þess vegna hafði hún forgöngu um
að ganga til samninga við Háskól-
ann á Akureyri um menntun leik-
skólakennara í fjarnámi. Ákvörð-
un sem sýndi kjark og skipti máli
og sem leiddi til hærra hlutfalls
leikskólakennara í Kópvogi en
víða annars staðar á höfuðborgar-
svæðinu. Það gladdi mig sérstak-
lega þegar henni var veitt Orð-
sporið, viðurkenning leikskóla-
kennarastéttarinnar og ýmissa
hagsmunaaðila leikskólans; mér
finnst fáir hafa verið jafn vel að því
komnir. Elsku Setta, hvíldu í friði.
Kristín Dýrfjörð.
 Fleiri minningargreinar
um Sesselju Hauksdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. APRÍL 2017
✝ Fjóla OddnýSigurðardóttir
fæddist í Merki,
Borgarfirði eystra,
24. júlí 1928. Hún
lést á heimili sínu
29. mars 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Einarsson, f. 1889,
d. 1939, og Una
Kristín Árnadóttir,
f. 1895, d. 1943.
Fjóla eignaðist 11 systkini og
eru 3 þeirra á lífi í dag. Þann 21.
desember 1963 giftist Fjóla Sig-
urgeiri M. Olsen, f. 1926, d.
1995. Börn þeirra eru: 1) Gylfi
Kr. Sigurgeirsson, f. 1956, í
sambúð með Bryndísi S. Eiríks-
dóttur. Sonur hans er Gylfi Geir
Gylfason, f. 1991. 2) Bára G. Sig-
urgeirsdóttir, f. 1958, einhleyp
og barnlaus. 3) Ásdís Sigur-
geirsdóttir, f. 1960, gift Viðari
Elliðasyni. Börn þeirra eru
Kjartan Viðarsson, f. 1986, og
Fjóla Dís Viðarsdóttir, f. 1997.
4) Inga Hulda Sigurgeirsdóttir,
f. 1963, einhleyp. Börn hennar
eru: Sigurgeir Magnús Magn-
stúlka og sóttist námið vel. For-
eldrar Fjólu létust með nokk-
urra ára millibili á árunum
1939-1943, voru bæði látin þeg-
ar Fjóla var 14 ára gömul. Fjóla
vann árin 1943-1944 á spít-
alanum á Seyðisfirði sem ganga-
stúlka, þá 15 ára gömul. Fjóla
vann á Elliheimilinu Grund í
Reykjavík árin 1945-1947 við
umönnunarstörf, en fór á sumr-
in heim á Borgarfjörð til að
hjálpa til við heyskapinn. Árið
1950 flytur Fjóla alfarið til
Reykjavíkur og hóf þá störf í
eldhúsi Landspítalans og kynnt-
ist hún þar verðandi eiginmanni
sínum, Sigurgeiri M. Olsen. Þau
giftu sig 21. desember 1963 og
áttu saman 6 börn, 2 drengi og 4
stúlkur. Þau bjuggu lengst af á
Vesturgötu 26A í Reykjavík.
Fluttust þau árið 1967 í Kópa-
voginn að Löngubrekku 6. Þar
bjó Fjóla í 40 ár frá 1967-2007
en þá flutti hún í Lækjarhjalla 2
í Kópavogi þar sem hún bjó síð-
ustu 10 ár ævinnar. Fjóla elsk-
aði blóm og garðrækt auk þess
sem hún var mikil hannyrða-
kona. Fjóla var lengst af heima-
vinnandi húsmóðir en eftir að
börnin komust á legg starfaði
hún í kjötvinnslunni í Síld og
fiski á árunum 1984-1994.
Útför Fjólu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 7. apríl
2017, klukkan 15.
ússon, f. 1983, Sæv-
ar Vilhelm Sölva-
son, f. 1991, d.
2013, Kolbrún Fjóla
Sölvadóttir, f. 1992,
og Aníta Sölvadótt-
ir, f. 2002. 5) Guð-
laugur S. Sig-
urgeirsson, f. 1965,
giftur Guðrúnu
Björgu Bragadótt-
ur, f. 1970. Börn
Guðlaugs eru Þór-
arinn Alfreð Guðlaugsson, f.
1987, Þórdís Guðlaugsdóttir, f.
1991, Þór Steinar Guðlaugsson,
f. 1995, og Hekla Líf Guðlaugs-
dóttir, f. 2006, er hún dóttir
þeirra Guðlaugs og Guðrúnar.
6) Guðbjörg Sigurgeirsdóttir, f.
1968, í sambúð með Kjartani
Magnússyni. Börn þeirra eru:
Snæfríður Kjartansdóttir, f.
1999, Magnús Geir Kjartansson,
f. 2001, og Oddný Áslaug Kjart-
ansdóttir, f. 2009. Fjóla Oddný
Sigurðardóttir fæddist í torf-
bænum Merki á Borgarfirði
eystra og var sú sjötta í hópi tólf
systkina. Fjóla gekk í Barna-
skóla Borgarfjarðar sem ung
Þegar ég horfi til baka sé ég
hve heppin ég var að eiga ynd-
islega og frábæra foreldra. Samt
voru þau skemmtilega ólík. Pabbi
var mikil félagsvera og leið best
þegar hann gat verið á ferðinni.
Þau voru bæði framkvæmdasöm
og var mamma mjög heimakær,
ótrúlega handlagin í alla staði.
Það var alveg sama hvað hún tók
sér fyrir hendur, allt gerði hún
snilldarlega vel.
Haustið 1967 fluttum við í
Löngubrekku 6 í Kópavogi, fyrst í
kjallarann og fimm árum seinna
upp á efri hæðina. Pabbi vann
mikið og man ég þegar iðnaðar-
mennirnir komu ekki eins og
áætlað var, þá byrjaði mamma
bara og oft var hún búin með
verkið þegar þeir mættu. Hún
gerði alla hluti vel, hvort sem var
að mála, smíða eða hanna garðinn
sinn sem varð fljótlega eitt blóma-
haf. Mamma var einstaklega fjöl-
hæf og vílaði ekki fyrir sér að
ganga í öll þau störf á heimilinu
sem brýnust voru hverju sinni.
Alla tíð stóð hún þétt við bakið
á mér og var alltaf til staðar fyrir
okkur systkinin. Hún var alltaf
tilbúin að passa börnin mín og það
var alveg sama hvað ég bað hana
um, hún var alltaf til í að hjálpa og
vera til staðar. Börnin mín voru
heppin að fá að vera í pössun hjá
elsku mömmu og kenndi hún þeim
ýmsa hluti og hafði gaman af að
dunda með þeim. Alltaf var dreg-
inn fram dótakassinn þegar við
fórum til hennar. Hjá ömmu var
ýmislegt byggt úr kubbum þar
sem hún hjálpaði að sjálfsögðu til.
Man ég þær stundir þegar hún sat
með mér og seinna með börnum
mínum og kenndi okkur að
prjóna, alltaf jafnþolinmóð og -ná-
kvæm. Mamma var ótrúleg hann-
yrðakona og oft fór ég með með
garn til hennar og afganga af mín-
um prjónaskap og dundaði hún
sér þá við að prjóna sokka, vett-
linga og þvottapoka í afmælisgjaf-
ir og jólagjafir sem hún kláraði
alltaf tímanlega.
Mamma var sterk líkamlega,
enda stundaði hún íþróttir sem
barn á Borgarfirði eystra og hafði
hún gaman af að fylgjast með
íþróttum alla tíð, þá sérstaklega
þegar sýndir voru handbolta- og
fótboltaleikir í sjónvarpinu.
Síðustu mánuðir voru búnir að
vera henni mjög góðir. Var hún
búin að jafna sig eftir aðgerð sem
hún fór í síðasta haust og var hún
komin á fullt að hugsa um rósirn-
ar og blómin sem hún var með á
svölunum sínum.
Þegar ég sit og skrifa þetta er
ég ekki enn búin að ná því að elsku
mamma sé farin og hef ég oftar en
einu sinni hringt í hana en fæ ekk-
ert svar. En elsku mamma mín,
ég er svo þakklát fyrir allt sem þú
gafst mér og mínum. Knúsaðu
elsku pabba og elsku Sævar minn
frá mér. Elska þig og sakna meir
en orð geta lýst.
Þín
Inga Hulda.
Elsku mamma.
Ég vil þakka þér samfylgdina
og handleiðsluna í gegnum lífið.
Þú varst hógvær og lítillát, en á
sama tíma svo stór manneskja.
Stór manneskja í þeim skilningi
að þú komst eins fram við alla, af
hlýju og virðingu, hvort sem það
voru börnin þín eða utangarðsfólk
sem átti í engin hús að venda og
þurfti á hjálp að halda.
Þú varst mikið náttúrubarn, þú
einfaldlega varst, eins og sagt er
um blómin og dýrin. Þú varst ein-
læglega til staðar fyrir börnin þín
og samferðafólk þitt í lífinu á svo
eðlilegan og fallegan hátt.
Þú fæddist í litlum torfbæ í
Borgarfirði eystra, í faðmi fjalla á
einum af fegurstu stöðum lands-
ins. Foreldrar þínir voru Sigurður
Einarsson og Una Kristín Árna-
dóttir sem bæði voru annáluð fyr-
ir dugnað og hagleik. Þá arfleifð
fékkst þú í vöggugjöf, enda vart
hægt að hugsa sé myndugri,
handlagnari og vandvirkari
manneskju en þig. Þú varðst mun-
aðarlaus aðeins 14 ára gömul þeg-
ar báðir foreldar þínir voru fallnir
frá. Sú lífsreynsla var þér afar erf-
ið. Þú syrgðir og saknaðir móður
þinnar alla þína ævi. Þú vannst
verk þín í hljóði, en þau unnust vel
og örugglega og voru óaðfinnan-
lega vel gerð.
Við systkinin litum upp til þín
og fylgdust með þér leysa hvert
verkefnið á fætur öðru þegar við
vorum að alast upp. Þú varst hinn
þjónandi leiðtogi í nútíma skiln-
ingi, þú kenndir okkur með fram-
komu þinni og gjörðum.
Þú hafðir unun af að skapa,
hvort sem það var heimilið þitt,
garðurinn þinn, hannyrðir af
ýmsu tagi eða listaverk úr reka-
viði og kuðungum svo eitthvað sé
nefnt. Þú varst mikil blómakona,
elskaðir blóm, tré og plöntur og
rósirnar á heimili þínu umvafðir
þú kærleika og hlýju allt fram í
andlátið.
Hafðu þökk fyrir allar þær dýr-
mætu gjafir sem þú gafst mér,
með því að vera sú sem þú varst.
Ég óska þér góðrar ferðar í Sum-
arlandið og hlakka til að hitta þig
aftur, í miðju blómahafinu. Sendi
ég þér nú hinstu sumarkveðju
með þessu ljóði sem heitir Gleði-
legt sumar, en gróandinn og sum-
arið var þinn tími.
Nú frjóvgast sérhvert fræ í mold
er fallið lá um vetrartíð.
Og grænum skrúða skrýðist fold
en skreyta blómin fjallahlíð.
Í huga vaknar hlýja og þrá
nær hljómar allt af fuglasöng.
En glitra fjöllin fagurblá
sem faðmi lykja skógar þröng.
Þín
Bára.
Elsku besta mamma mín er nú
farin og eftir sitja dýrmætar
minningar um frábæra mömmu.
Hún var traust, hlý og góðhjörtuð,
hógvær og heimakær og fannst
gott að hafa nóg fyrir stafni. Alltaf
var hún tilbúin að rétta okkur
hjálparhönd. Hún var snillingur í
höndunum, prjónaði, saumaði,
heklaði, málaði húsið að innan
sem utan, allt svo vel gert hjá
henni. Hún smíðaði ýmislegt sem
þurfti, svo sem stóran gróður-
kassa með loki og öllu fyrir jarð-
arberjaplönturnar sínar og margt
fleira. Hún elskaði að hugsa um
blómin sín og fyrstu morgunverk-
in voru að fara út á svalir í Lækj-
arsmáranum þar sem hún bjó síð-
ustu árin til að dekra og spjalla
svolítið við rósirnar sínar enda
blómstruðu þær endalaust fyrir
hana og þar leið henni vel.
Svo náði hún smá slökun í sól-
stólnum sínum sem hún hafði á
svölunum, þetta var litla paradísin
hennar.
Síðastliðið haust fór hún í að-
gerð á Landspítalanum, þá 88 ára
gömul, þar sem hún dvaldi á ann-
an mánuð og var vel hugsað um
hana.
Mamma átti fallega, bjarta
íbúð og var heimilið hennar alltaf
sérlega snyrtilegt og hlýlegt. Var
hún því alsæl þegar hún fékk að
fara heim til sín af spítalanum og
hélt nú sem fyrr áfram að elda
hafragrautinn sinn á hverjum ein-
asta morgni og las síðan dagblöð-
in í rólegheitum. Einnig fannst
henni svo notalegt að sitja við út-
varpið sitt og prjóna eitthvað fal-
legt með munstri eða köðlum og
fylgjast svo með lífinu fyrir utan,
en þar var alltaf eitthvað að sjá.
Síðustu mánuði var hún svo
glöð og ánægð með lífið og rifj-
uðum við þá upp fullt af sögum frá
því hún var lítil stelpa á Borgar-
firði eystra og fram á þennan dag.
Við skrifuðum niður og hlógum að
mörgu sem við börnin hennar
brölluðum hér áður fyrr. Þetta
voru okkur dýrmætar samveru-
stundir.
Mamma var dýrmæt perla sem
ég á fallegar minningar um.
Þín
Ásdís.
Elsku mamma.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý
því burt varstu kölluð á örskammri
stundu
Í huganum hrannast upp sorgarský
fyrir mér varstu þú ímynd hins göfuga
og góða
svo falleg, einlæg og hlý
en örlög þín ráðin- mig setur hljóðan
við hittumst samt aftur á ný
megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár
Þó komin sé yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár
(Höf. ókunnur.)
Þinn mömmustrákur
Guðlaugur.
Móðir mín fæddist í Merki og
ólst þar upp við kröpp kjör í
stórum systkinahópi. Hún lifði
byltingartíma í þjóðarsögunni. Af
slíkri konu mátti margt læra.
Merki var lítill torfbær með
baðstofu og eldhúsi en síðar var
öðru herbergi bætt við. Í baðstof-
unni sváfu systkinin, ýmist í rúm-
um sem fest voru á veggina eða á
gólfinu á grófum fiðursængum
þar sem rúmin voru ekki nógu
mörg. Áfast bænum var lítið fjós
sem rúmaði tvær kýr. Fyrir nú-
tímafólk er erfitt að ímynda sér
hvernig var að búa við slíkar að-
stæður.
Fljótlega lærðu systkinin að
hjálpa til og taka þátt í hinum
ýmsu störfum. Amma var mikil
hannyrðakona og auk þess að
sauma og prjóna föt á allan barna-
hópinn seldi hún einnig flíkur til
að drýgja tekjur heimilisins.
Óhætt er að segja að nýtni og
vinnusemi hafi verið Merkisfólk-
inu í blóð borin og það veganesti
sem systkinin tóku með sér út í líf-
ið. Dæturnar lærðu handbragð
móður sinnar og mömmu fannst
sjálfsagt að sauma og prjóna föt á
okkur systkinin fram á fullorðins-
aldur. Mamma nýtti allt sem hægt
var að nýta. Hlutum var ekki hent
ef hægt var að finna þeim nýtt
hlutverk. Þegar gluggatjöldin í
barnaherbergjunum voru tekin
niður þar sem þau höfðu þjónað
sínu hlutverki í áratugi, datt henni
ekki í hug að fleygja þeim heldur
gerði úr þeim handklæði.
Sigurður, faðir Fjólu, var mikill
lungnasjúklingur og eftir að hann
lést þurfti amma Una að bera hit-
ann og þungann af heimilishald-
inu. Fjórtán ára gömul var
mamma send í vist til Reykjavík-
ur en nokkrum mánuðum síðar
fórst móðir hennar með svipleg-
um hætti. Foreldramissirinn varð
mömmu gífurlegt áfall en hún bar
harm sinn í hljóði. Ég held að hún
hafi tekist á við þennan missi með
einhverjum hætti allt sitt líf.
Mamma vann við ýmis störf í
Seyðisfirði og Reykjavík næstu ár
og gat sér hvarvetna gott orð fyrir
vinnusemi og vandvirkni. Þau
pabbi kynntust þegar þau unnu
bæði á Landspítalanum. Hófu þau
búskap á Vesturgötu en reistu sér
síðan einbýlishús í Löngubrekku í
Kópavogi þar sem mamma sinnti
öllu heimilishaldi með glæsibrag.
Mamma var mikill náttúruunn-
andi og hafði mikla ánægju af því
að rækta blóm í garðinum og þar
átti hún sínar bestu stundir.
Ævikvöldinu eyddi mamma í
Lækjasmára, við eitt helsta um-
ferðarhorn Kópavogs þar sem
hvert háhýsið reis á fætur öðru.
Að heimsækja hana þangað var
eins og að vera á mörkum tveggja
heima. Hjá mömmu var allt í föst-
um skorðum, röð og regla á öllum
hlutum og eins og tíminn stæði í
stað. Hún undi sér best við hann-
yrðir og lestur.
Hún fylgdist vel með öllu sem
gerðist og hafði sínar skoðanir en
flest í nútímalifnaðarháttum
freistaði ekki. Kapphlaup neyslu-
samfélagsins var markleysa sem
hvarflaði aldrei að henni að taka
þátt í. Hún var hógvær og orð
voru dýr, betra var að segja
minna en meira. Mamma bað
aldrei um neitt og erfitt var að
finna gjafir handa henni þar sem
hún taldi sig ekkert skorta. Það
skipti hana öllu máli að hennar
nánustu liði vel og er óhætt að
segja að hún hafi lifað í samræmi
við það lífsviðhorf.
Guðbjörg Sigurgeirsdóttir.
Elsku Fjóla, nú ertu farin og
langar mig að þakka þér fyrir árin
okkar.
Það var árið 2004 að ég kynnt-
ist honum Gulla mínum, hann var
hennar næstyngsta barn. Hann
var einstæður faðir og átti þrjú
börn og alveg ótrúlega þétta fjöl-
skyldu.
Ætli við Fjóla höfum ekki verið
búnar að þekkjast í um tvö ár þeg-
ar við sátum saman og ég þakkaði
henni fyrir drenginn sem hún bjó
til handa mér, henni vöknaði um
augun, tók þétt í höndina á mér og
sagði að enginn hefði áður þakkað
henni fyrir börnin hennar. Oft
verður mér hugsað til þessarar
stundar sem við áttum og hversu
þakklát hún var.
Fjóla var ótrúlega lítillát kona
og ljúf, tók þarfir annarra fram
fyrir sínar eigin og vildi ekki að
neinn væri að hafa eitthvað fyrir
sér. Ég er þakklát fyrir hversu
ern hún var fram til síðasta dags.
Elsku Fjóla, hafðu þökk fyrir allt.
Minning þín lifir.
Þín tengdadóttir
Guðrún Björg.
Amma Fjóla var yndisleg kona
og mun ég ætíð minnast hennar
með mikilli hlýju. Þrátt fyrir mik-
inn aldursmun gátum við alltaf
spjallað saman um hina ýmsu
hluti. Þegar ég kom í heimsókn
var hún ætíð tilbúin að gefa manni
allan þann mat sem leyndist í eld-
húsinu hennar. Amma hefur alltaf
verið flink í höndunum og gat að
mér virtist alltaf fundið einhver
not fyrir jafnvel hina ómerkileg-
ustu afgangsbúta. Það er mér
minnisstætt þegar amma kenndi
mér að prjóna.
Ég held ég hafi náð svona átta
lykkjum, þó með hjálp hennar. Ég
hef alltaf dáðst að því hvað amma
gat prjónað fallegar flíkur og gaf
hún okkur barnabörnunum ótal
pör af vettlingum og sokkum. Mér
þykir mjög vænt um þá minningu
þegar við litla systir mín heim-
sóttum ömmu upp á spítala í vet-
ur. Ekki hafði ég oft farið í spít-
alaheimsókn og vissi ekki hvernig
ég átti að haga mér. Átti maður að
vera formlegur? Nei, aldeilis ekki.
Við áttum ótrúlega skemmtilega
stund þar sem við spiluðum og
hlógum allar þrjár og mér leið
eins og ég væri komin heim í stofu
til mömmu.
Hið allra besta við ömmu var að
hún tók manni eins og maður var
og reyndi ekki að breyta neinum.
Snæfríður Kjartansdóttir.
Elsku amma.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Fyrir hönd barnabarna og
barnabarnabarna,
Hekla Líf Guðlaugsdóttir.
Fjóla Oddný
Sigurðardóttir