Morgunblaðið - 07.04.2017, Qupperneq 31

urnir vorum u.þ.b. 10 ára. Ég hef
sjaldan skemmt mér jafnvel. Ég
er nokkuð viss um að Rudolf sé
mér sammála, þrátt fyrir hafa
fengið myndarlegan sólbruna. Ég
mun aldrei gleyma minningunni
um ömmu að maka nokkrum ís-
köldum jógúrtdollum á bakið á
mínum elskulega frænda. Eitt af
fjölmörgu sem hún amma mín
kenndi mér.
Kærleikur og umhyggjusemi
einkenndi ömmu. Fráfall ömmu
skilur eftir sig gríðarlega mikið
tóm. Þetta tóm er bein afleiðing
þeirra áhrifa sem amma hafði á
fólkið í kringum sig og ber skýran
vott um að hún hefur sannarlega
komið auga á það sem máli skiptir
í lífinu.
Um leið og ég er þakklátur fyr-
ir að Unnur Sigríður hafi fengið
að hitta langömmu sína er ég
sorgmæddur yfir því að stundir
þeirra saman verði ekki fleiri. Ég
mun í staðinn sjá til þess að minn-
ing ömmu lifi, ekki síst með því að
gera mitt allra besta til að Unnur
Sigríður verði gædd sömu kostum
og langamma hennar.
Elsku amma, það er komið að
kveðjustund. Þú trúir því ekki
hvað ég á eftir að sakna þín mikið.
Ég elska þig.
Jón Gunnar Ásbjörnsson
(Nonni).
Elsku amma mín.
Það var alltaf svo skemmtilegt
hjá okkur. Það sem við gátum
hlegið þegar við fífluðumst með
Hafnarfjarðarferjuna og frægu
ferðina okkar í Fjarðarkaup. Ég á
eftir að sakna þess að geta ekki
komið til þín í kjötsúpu í hádeginu
og allra matarsendinganna sem
þú varst svo dugleg að senda okk-
ur öllum. Ég á svo skemmtilegar
myndir af þér og Móheiði sem ég
hlakka til að sýna henni og segja
sögur af því hversu glæsileg,
skemmtileg og góð kona þú varst.
Þín verður sárt saknað, elsku
amma.
Rudolf Jón Árnason.
Fallin er frá vinkona okkar,
Halla Daníelsdóttir, eftir langvar-
andi og erfið veikindi. Halla fædd-
ist á Akureyri og ólst þar upp með
foreldrum sínum og tveimur
systkinum. Hún minntist oft með
gleði æskuáranna í hópi frænd-
fólks og vina. Ung fluttist hún suð-
ur og fór í húsmæðraskóla að
þeirrar tíðar hætti. Þar tókst vin-
skapur með þeim skólasystrum
sem entist æ síðan. Þær stofnuðu
saumaklúbb sem var annarrar
gerðar en margir aðrir með sama
heiti, þar var nefnilega saumað af
kappi. Halla giftist Jóni Ásbjörns-
syni og bjuggu þau síðan í Reykja-
vík og lengi á Seltjarnarnesi. Þau
eignuðust tvö börn og tengda-
börn, fimm barnabörn og nú síð-
ast Halla tvær langömmustelpur.
Halla var stolt af sínu fólki og
mátti hún vera það.
Kynni okkar hófust fyrir rúm-
lega 30 árum. Við fórum oft í hópi
góðra vina í sumarbústaði, spiluð-
um brids og slógum upp stór-
veislum, í matargerð var Halla
fremst meðal jafningja. Við fórum
árum saman í skíðaferðir til Aust-
urríkis en oftast til smábæjar
Frakklandsmegin í Pýrenea-
fjöllum. Við héldum okkur gjarn-
an í aflíðandi brekkum meðan
meiri kappar í hópnum lögðu á
brattann. Margar ferðir fórum við
í hús Höllu á Spáni, einnig til fleiri
landa, m.a. í tvær dásamlegar
Frakklandsferðir. En eftir allar
þessar skemmtilegu ferðir og fínu
veislur var ánægjulegt að sitja í
eldhúsinu á fallegu heimili hennar
Höllu með kaffibolla og heimabak-
að. Við glímdum saman við kross-
gátu Moggans í mörg ár og höfð-
um gaman af því að fetta og bretta
hugsunina. Halla var listamaður í
höndunum. Þegar unglingur okk-
ur tengdur fermdist fyrir allmörg-
um árum horfði yngri systir yfir
góssið þar sem glóði á skart og
glampaði á tölvu í peningahrúg-
unni, benti og sagði: Mig langar í
svona sokka. Voru það listilega út-
prjónaðir ullarsokkar frá Höllu.
Skilnaður þeirra Jóns á sínum
tíma var Höllu þungbær en lífið
hélt áfram og hennar góða fjöl-
skylda og vinir stóðu þétt að baki
hennar. Síðustu árin voru Höllu
erfið. Heilsan var brostin og þrek-
ið þvarr. Börnin hennar, tengda-
börn og barnabörn sinntu henni af
mikilli umhyggju. Þegar sorg og
söknuður sækir að er gott að eiga
sjóð minninga. Kæra fjölskylda,
við samhryggjumst ykkur inni-
lega. Geymd er góð minning.
Valgerður Kristjónsdóttir,
Björn Theodórsson.
Mig langar til að skrifa nokkur
kveðjuorð til hennar Höllu sem ég
var búin að þekkja síðan við vor-
um um tvítugt og hún kom nýtrú-
lofuð Jóni, frænda mínum, á heim-
ili foreldra Jóns á Nýlendugötu
29, þar sem ég var heimagangur.
Okkur kom strax vel saman og
töpuðum við aldrei okkar góða
sambandi þó að leiðir þeirra Jóns
skildi og áttum við Garðar alltaf
gott samband við Höllu. Hún fór
með okkur vestur að Deildará
nokkrar ferðir eins og þau Jón
höfðu gert áður, öll nutum við
okkar vel í kyrrð afskekktrar
byggðar þótt við værum orðin
þrjú og lentum við í ýmsum æv-
intýrum. En eftirminnilegast var
þegar Garðar minn vildi bera
berjafötuna hennar Höllu yfir
Lurká, sem var þá óvenjuvatns-
mikil og hann hrasaði og fór á
bólakaf í ána, fyrst brá okkur mik-
ið en allt breyttist í hlátur þegar
sást að allt væri í lagi.
Jón og Halla byrjuðu að búa á
Nýlendugötunni á hæðinni fyrir
ofan foreldra Jóns og eignuðust
fljótlega tvö myndarleg börn, sem
glöddu ömmu og afa. Mér fannst
ég alltaf koma heim er ég kom til
frændfólksins á Nýlendugötu sem
alltaf var svo gott samband við.
Því miður var Halla vinkona
mín ekki heilsuhraust síðustu árin
en hún lét samt ekkert buga sig og
var ótrúlega dugleg að reyna að
halda heilsunni. Við hjónin viljum
þakka Höllu fyrir allt góða sam-
bandið sem við höfðum á lífsleið-
inni og aldrei bar skugga á. Fyrir
rúmu ári bauð hún nánustu ætt-
ingjum Jóns heim með góðri að-
stoð systur sinnar og áttum við þá
góða stund saman í fallegu íbúð-
inni á Hrólfsskálamel, sem Halla
fékk allt of stutt að búa í.
Ég trúi því að í sumarlandinu
hitti ég ykkur öll, ættingja mína
og vini, og veit að Halla hefur
fengið góða heimkomu til Guðs,
eins góð kona og hún var. Við
hjónin vottum börnum Höllu og
ættingjum innilega samúð og biðj-
um þeim Guðs blessunar.
Guð veri með þér góða vinkona,
Ásta og Garðar.
Við kynntumst í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur 1957-1958.
Hópurinn kom víðs vegar að af
landinu. Halla kom frá Akureyri.
Þetta var skemmtilegur vetur.
Við lærðum allt sem átti að gera
okkur að góðum húsmæðrum;
matargerð, bakstur, fatasaum, út-
saum, prjón, hekl, vefnað og þrif
meðal annars.
Þegar skóla lauk um vorið fóru
flestar sem voru utan af landi aft-
ur heim. Við sem eftir vorum
ákváðum að stofna saumaklúbb.
Við vorum 10 og var Halla okkar
ein af þeim.
Við höfum haldið hópinn allan
þennan tíma og á næsta ári verða
liðin 60 ár frá því að við byrjuðum
að hittast í saumaklúbb.
10 sinnum á ári höfum við hald-
ið saumaklúbb til skiptis hjá hver
annarri. Það hefur alltaf verið til-
hlökkun að mæta í saumaklúbb og
ekki síst til Höllu. Hún var snill-
ingur í eldamennsku og bakstri og
bráðmyndarleg í höndunum.
Halla var mjög smekkleg og bar
heimili hennar því gott vitni.
Á þessum tíma höfum við farið
saman ýmsar ferðir, innanlands
og utan. Alltaf var Halla hrókur
alls fagnaðar.
Hún Halla okkar var svo góð og
falleg til orðs og æðis, hvað við
eigum eftir að sakna hennar sárt.
Fjölskyldu Höllu viljum við
votta innilega samúð.
Fyrir hönd vinkvennanna í
saumaklúbbnum,
Sigríður Óskarsdóttir.
Á sorgarhafsbotni sannleiksperlan
skín,
þann sjóinn máttu kafa, ef hún skal
verða þín.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Höllu kynntist ég sem móður
Ásdísar vinkonu minnar og sá
strax að þar var einstök kona á
ferð. Glæsileg, klár og gefandi og
elskaði að gleðja aðra. Þegar við
vinkonurnar hittumst var oftast
sending frá henni, kökur, brauð
eða annað bakkelsi, ullarsokkar
eða önnur listaverk sem hún hafði
gert handa okkur.
Halla kom að vinna með mér í
Má Mí Mó og var í nokkra mánuði
að hanna og sauma og ekki tók
hún í mál að þiggja laun, sagðist
vinna ánægjunnar vegna. Hún var
miklu færari en ég í saumaskap og
var góð í hönnun og kenndi mér
margt verklegt auk þess að miðla
mér af lífsreynslu sinni. Við urð-
um góðar vinkonur og nutum
samvistanna og ég er þakklát fyr-
ir samveru okkar.
Nú er hún laus við veikindin og
komin í faðm ástvina sem hlúa að
henni.
Ég sendi fjölskyldu Höllu og
vinum mínar samúðarkveðjur.
Guðlaug Ágústa
Halldórsdóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. APRÍL 2017
✝ Jón Hanssonfæddist í
Hafnarfirði 29.
ágúst 1923. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 21.
mars 2017.
Foreldrar hans
voru Sesselja Eng-
ilrós Helgadóttir, f.
1889, d. 1962, og
Hans Sigurbjörns-
son, f. 1878, d. 1941.
Systkini Jóns voru Hjalti, f.
1909, látinn, Vigdís, f. 1911, lát-
in, Sigurbjörn, f. 1914, látinn,
Sigríður, f. 1916, látin, Þórdís, f.
1920, látin, Vilborg, f. 1922, lát-
in, og Bergþór, f. 1925, látinn.
Jón giftist Þorgerði Sigurjóns-
dóttur 29. maí 1946, f. 21. ágúst
1923, d. 2. febrúar 2006. Börn
þeirra voru: 1) Hafsteinn Hafn-
fjörð, f. 3. janúar 1946, giftur
Helgu Guðbjartsdóttur, börn
þeirra eru Jón Hafnfjörð, Páll
Hafnfjörð, Guð-
bjartur Hafnfjörð
og Guðrún Halla. 2)
Guðbjörn Hafn-
fjörð, f. 3. janúar
1946, giftur Lydiu
V. Jónsson, börn
hans eru Jón Þor-
geir og Jóhanna
Guðrún. 3) Ingi-
björg, f. 4. júlí 1948,
gift Karli Guð-
mundssyni, börn
þeirra eru Guðrún Margrét,
Þorgerður, Þröstur, Guðbjarni,
Alda Björg og Hafþór. 4) Sess-
elja, f. 6. október, gift Hreini
Sigurgeirssyni, börn þeirra eru
Ásdís og Arnar. 5) Gísli, f. 6.
september 1957, giftur Noru
O’Sullivan Jónsson, hans börn
eru Ólöf Hildur, Lilja og Frey-
steinn. Aðrir afkomendur eru54
talsins.
Jón var jarðsettur frá Hafnar-
fjarðarkirkju 27. mars 2017.
Elsku pabbi minn kvaddi okkur
þann 21. mars á Hrafnistu í Hafn-
arfirði.
Betri pabba var ekki hægt að
hugsa sér. Foreldrar mínir
byggðu sér hús í Háukinn og ól-
umst við þar upp, svo fluttu þau í
Stóraberg árið 1978 og undu sér
vel á fallega heimilinu sínu. Þau
voru mikið fyrir að dansa svo tekið
var eftir.
Eftir að mamma dó bjó hann
þar áfram en kaupir sér svo íbúð á
Höfn við Sólvangsveg 1 í Hafnar-
firði. Pabbi var mikið snyrtimenni
og alltaf flottur í tauinu. Hann var
mikill hestamaður og var með
hesta í hesthúsahverfinu í Hafn-
arfirði.
Eftir að hann hætti að vinna
tók hann að sér að gefa yfir 100
hestum fyrir aðra hestamenn og
þetta var morgungangan hjá hon-
um í húsin. Eftir að mamma veikt-
ist var hún á Sólvangi og það var
tekið eftir því hvað hann kom allt-
af á sama tíma til að heimsækja
hana og sat hjá henni góða stund.
Hann var duglegur að fara með
okkur krakkana í veiði við Þing-
vallavatn og fórum við yfirleitt
þangað um hverja helgi.
Hann vann fram að hádegi á
laugardögum og þá var farið af
stað, stundum vorum við í viku og
amma Sesselja fór alltaf með okk-
ur, fyrir utan margt annað sem
þau gerðu með okkur. Hann flutti
á Hrafnistu í Hafnarfirði 19. febr-
úar. Eftir að hann veiktist vorum
við mikið hjá honum og vikum
ekki frá honum síðustu dagana.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyrir
þær stundir sem ég átti með þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir
Ingibjörg.
Mig langar að minnast föður
míns í fáeinum orðum en pabbi
náði 93 ára aldri er hann lést 21.
mars síðastliðinn á Hrafnistu í
Hafnarfirði eftir stutta veru þar.
Hann var jarðsunginn frá Hafn-
arfjarðarkirkju mánudaginn 27.
mars. Eftir standa margar góðar
minningar um ljúfan og traustan
pabba sem var alltaf hægt að reiða
sig á og vildi allt fyrir alla gera.
Betri maður er vandfundinn.
Margt kemur fram í hugann á
þessari stundu, veiðiferðir, ferða-
lög innanlands, samvera í Krýsu-
vík þar sem hann og mamma undu
sér í kofanum sínum innan um
hestana sína en þar áttu þau góðar
stundir með öðru hestafólki við út-
reiðar í sumarnóttinni. Margar
voru ferðir barnabarna sem fengu
að fljóta með í helgarferðir og
kenndi afi þeim að umgangast
hestana sína og tók þau með sér í
útreiðartúra, einnig voru spilin
ekki langt undan, dýrmætar
minningar sem gleymast ekki.
Pabbi og mamma voru flott á
dansgólfinu en þau lærðu dans í
nokkur ár hjá Hermanni Ragnars
og átti ég ófá danssporin við þenn-
an öðlingsmann. Hann fylgdist vel
með þjóðlífi og flestum íþróttum
og lét engan leik í sjónvarpi fram
hjá sér fara. Hann hafði mikinn
áhuga á hvað barnabörnin tóku
sér fyrir hendur og fylgdist vel
með. Mikill dýravinur var hann og
var með hesta til margra ára.
Hann gegndi ýmsum störfum í
Hestamannafélaginu Sörla og var
í Krísuvíkurnefnd til nokkurra
ára. Hann var vinur vina sinna og
var alltaf reiðubúinn að rétta fram
hjálparhönd. Nú hafa mamma og
pabbi sameinast á ný en þau voru
einstaklega samrýnd hjón. Þakk-
læti er efst í huga að hafa átt föður
eins og hann.
Hvíl i friði, elsku pabbi.
Sesselja.
Komið er að leiðarlokum og nú
kveðjum við afa og langafa sem
lést 21. mars á 94. aldursári. Kær-
komin hvíld fyrir hann og loksins
eru hann og amma sameinuð á ný
eftir 11 ára aðskilnað. Þau voru af-
skaplega samrýnd hjón og fannst
afa oft erfitt ef hann dreymdi
ömmu og vaknaði upp um morg-
uninn og það rann upp fyrir hon-
um að þetta var bara draumur en
það lýsir mjög vel hve samrýnd
þau voru sem er aðdáunarvert.
Afi var hestamaður mikill og
ófáar voru ferðirnar og reiðtúr-
arnir í Krýsuvík í kofann hjá
ömmu og afa. Afi kenndi okkur
barnabörnum að umgangast dýr,
hvort sem þau voru stór eða smá,
af virðingu.
Amma og afi voru dugleg að
bjóða okkur í ísbíltúr, hvort sem
það voru styttri ferðir eða lengri
og höfðu áhuga á að vera með okk-
ur. Allar minningar ylja á svona
stundum og verða ómetanlegar.
Undanfarin átta ár fór heilsan
að bresta hjá stálhraustum og
stoltum manni sem var vanur að
hreyfa sig mikið og passaði meðal
annars vel upp á viðhaldið á
tveggja hæða húsi – lítið mál að
klifra upp á bratt þakið og mála
með kaðal sem öryggislínu. En afi
þekkti vel sín takmörk og minnk-
aði við sig þegar hann sá fram á að
geta ekki sinnt viðhaldi og aftur
afar skynsamur maður þegar
hann tilkynnti að hann væri hætt-
ur að keyra 92 ára gamall, að nú
væri komið gott.
Hef ég verið lánsöm að fá að
fylgja afa mínum í meðal annars
læknisheimsóknir og gantaðist
hann við starfsfólkið að hann væri
með sína einkahjúkku með sér.
Við urðum ágætisteymi ofan á
okkar ríku vináttu, enda ræddum
við dauðann, gleði og allt milli
himins og jarðar og einnig þegar
það kæmi að leiðarlokum. Ekki er
langt síðan neistinn hvarf hjá
honum og vissi ég hvert stefndi.
Mér finnst forréttindi að ég fékk
að annast afa og hann treysti á að
við værum til staðar fyrir hann.
Ég er þakklát fyrir allar okkar
stundir, allt það sem afi kenndi
mér og að dætur mínar fjórar hafi
þekkt langafa sinn vel sem er
kannski ekki algengt í dag. Þær
hlökkuðu til samveru með langafa
en hann passaði alltaf upp á að
eiga ís til að bjóða upp á.
Þessi hjartahlýi klettur fylgd-
ist alveg með í öllu því sem maður
tók sér fyrir hendur og spurðist
frétta þar til undir það síðasta.
Elsku afi minn, komið er að
leiðarlokum eins og við höfðum
talað um og þið amma sameinuð á
ný. Hvíldu í friði – þín verður sárt
saknað.
Ég sakna þín á sumrin, og þegar sólin
skín.
Er ég heyri í regninu, þá hugsa ég til
þín.
Ég veit að þú ert alltaf, í huga og hjarta
mér.
En á samt óskina, að hafa þig enn hér.
(SDG)
Takk fyrir allt.
Ásdís, Karen Fjóla,
Helena Líf,Andrea Sif
og Elín Freyja.
Jón Hansson
Vinur minn Garð-
ar Eymundsson er
horfinn á braut.
Við sem héldum
að við yrðum að ei-
lífu ung erum nú elst og horfum á
eftir meisturum okkar og fyrir-
myndum með eftirsjá og virðingu
og reynum eftir bestu getu að
vera ekki þeirra eftirbátar.
Það eru mikil forréttindi að
alast upp í litlum bæ þar sem all-
ir þekkjast og allir hafa hlutverki
að gegna í sameiginlegri tilveru.
Garðar var stórleikari á bæj-
arsviðinu og skilaði hlutverki
sínu af kunnáttu og glæsileik.
Hann var óhræddur eldhugi,
róttækur umbótamaður, lista-
smiður og listamálari, söngmað-
ur og náttúruunnandi.
Ég kynntist honum fyrst þeg-
ar ég var lítil stelpa. Hann og afi
minn Jón á Álfhóli voru vinir.
Einhvern tímann fékk ég að
fljóta með þeim í náttúruskoðun-
arferð í Breiðdalinn þar sem
Garðar opinberaði fyrir mér ger-
semarnar, sem dalurinn fól í
skauti sínu. Ametystar, jaspisar,
glerhallar og geislasteinar, allt
varð þetta mér ógleymanlegt æv-
intýri.
Á þili í stofunni minni heima á
ég olíumálverk sem Garðar mál-
aði ungur maður og gaf afa mín-
um. Ég kom því þannig fyrir að
ég horfi inn í það þegar ég drekk
morgunkaffið mitt.
Myndin er í gullnum haustlit-
um af tveim mannverum á lítilli
Garðar
Eymundsson
✝ Garðar Ey-mundsson
fæddist 29. júní
1926. Hann lést 16.
mars 2017.
Útförin fór fram
31. mars 2017.
skektu á lygnu vatni
í dulúðugu landslagi
sem er hvorki þessa
heims né annars.
Handbragðið er
óaðfinnanlegt og
mótífið sýnir inn í
hugarheim róman-
tísks náttúruunn-
anda.
Þegar ég full-
orðnaðist tengd-
umst við Garðar
nánar vegna sameiginlegs áhuga
á húsvernd og listum.
Þegar þau hjónin, hann og
Kalla, gáfu áhugafólki um mynd-
list og menningu glæsihúsið
Skaftfell. varð það tilefni margra
hugarflugsfunda með skemmti-
legu og frjóu fólki.
Svo undarlega skipaðist til að
ég, sem var arkitektinn að
endurbótunum, var gerð að
byggingarstjóra yfir þessum
þaulreynda smið. Hann tók því
vel, hlustaði á það sem honum
þótti skynsamlegt en sleppti
hinu.
Þessi rausnarlega gjöf þeirra
hjóna skipti sköpum fyrir það
listalíf sem byrjaði að spíra í firð-
inum á síðasta ártug síðustu ald-
ar.
Þannig lagði listmálarinn
Garðar grunninn að listsköpun
framtíðar í bænum sem fóstraði
hann. Það er gott.
Það verður tómlegt að koma í
fjörðinn vitandi að vinur minn er
þar ekki lengur.
Megi andi hans og annarra
genginna góðra Seyðfirðinga
vaka yfir bænum okkar.
Ég sendi Köllu og krökkunum
öllum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Þóra Bergný
Guðmundsdóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Minningargreinar