Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 51

H Ú N A V A K A 49
Lukkupotturinn, hvar var hann? Hann hugsaði um ævina sína, börnin sín,
kulnuð sambönd, brostnar vonir og tækifæri sem ekki gengu upp. Af hverju fór
þetta svona? Hvar byrjaði það? Hvenær varð hann flóttamaður í eigin lífi?
Hann hafi einu sinni dottið í lukkupottinn, þá var hann tuttugu og eins og
kynntist ástinni sinni. Hann var samt bara unglingur. Hún var sextán. Vá,
hvað hún var falleg, stóru augun svo full af ást og væntingum. Hún var
skemmti leg, hún var eins og stormsveipur inn í lífið, ung og glöð. Hann kolféll.
Hann trúði því að nú væri hamingja hans fullkomin, hann hafði hitt ástina í
lífi sínu og nú myndi þau verða að eilífu hamingjupar. Þau áttu frábærar
stundir, skemmtu sér, elskuðust og nutu þess að vera saman, einnig í kyrrðinni.
Hann hafði aldrei gleymt henni, gat það ekki, vildi það ekki. Þetta var svo
einstakt, sérstakt. Þau gátu tjáð hvort öðru ást sína, sagt hvort öðru allt en líka
þagað saman. Þetta var hin fullkomna hamingja.
Þau höfðu bara aldrei reiknað með að það væru fleiri persónur og leikendur
í þeirra lífi. Foreldrum hennar leist ekki á hann, hann var of gamall fyrir hana
sagði fólk, vinirnir höfðu neikvæð áhrif og allt í einu var allt glatað. Hann sár
og reiður, aðallega sjálfum sér, önnur stelpa orðin ófrísk eftir hann, það var
not að á hann og hann missti sjónar af því sem honum var dýrmætast. Aðrir
fóru að stjórna lífinu þeirra.
Auðvitað elskaði hann börnin sín. Þau voru óendanlega dýrmæt og hann
hefði aldrei viljað vera án þeirra. En það hafði eitthvað gerst. Eftir að þetta
fyrsta ástarævintýri var glatað byrjaði kapphlaupið. Hann var aldrei ánægður.
Ný og ný sambönd við konur, mislöng og misgóð. Nýjar og nýjar vinnur og ný
og ný tækifæri, mislöng og misgóð. Ekkert af þessu fullnægði honum. Hann
fann óróleikann í taugunum, depurðina í sálinni sem var svo óskiljanleg.
Hvern ig er hægt að vera svona dapur og finna ekki frið í neinu þegar ekkert
var að? Það var ekki hægt að skilja það og hann vissi líka að enginn skildi hann.
Hann var álitinn ístöðulaus og ótraustur. Það var samt ekki það sem hann vildi.
Hann gekk að barnum og pantaði annan. „On the road again“ var
undirspilið og hann glotti. Langaði enn ekki að blanda geði þó að kunningjar
frá öðrum borðum veifuðu í hann. Það var eitthvað við þetta kvöld, hann vissi
bara ekki hvað.
Kannski var hann loksins núna að skilja hvað brostnar vonir unglings gátu
haft mikil áhrif. Hann hafði aldrei komist yfir þessa ást. Hún var þarna alltaf.
Hann frétti líka stundum af þessari gömlu ást, hvar hún bjó, að hún átti börn
og mann.
Hann drakk ölið og fannst gott að finna örlítinn yl færast í líkamann. Hann
var allavega lifandi en líka afar hugsi. Vissi fólk hvað það var að gera þegar
það steig inn í örlög barna sinna og beindi þeim í aðrar áttir? Hann vissi það
ekki. Hann vissi samt að líklega var hann núna búinn að finna rótina. Líklega
hafði þessi höfnun og þessi vonbrigði verið of mikið og hann hljóp af stað,
lengra og lengra til að finna eitthvað betra sem var ekki til. Kannski voru þetta
bara örlögin. Kannski átti hann aldrei að finna hamingjuna og kannski myndi
restin af lífinu líða í flótta frá sjálfum sér. Hann vissi ekki svarið. En hann vissi
að hann hafði á þessum flótta sært marga og honum líkaði það ekki heldur.