Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 123

H Ú N A V A K A 121
Hrefna starði undrandi á hann en hún sat beint á móti honum við borðið.
Þórdís setti dýrindis fiskrétt á borðið og settist síðan sjálf.
– Gjörið þið svo vel, sagði hún í hálfum hljóðum. Hún vissi ekki nema hún
væri að trufla Magnús við miðilsstörfin. Hún hafði aldrei farið til miðils, hvað
þá að hún vissi hvað miðlar gerðu eða hvernig þeir náðu sambandi við hina
framliðnu.
En Magnús opnaði augum. – Þakka, sagði hann og skammtaði sér á
diskinn.
Þegar þau voru búin að borða sátu þau áfram við borðið og fengu sér
kaffibolla.
Hrefna fór inn í herbergið sitt, hana langaði ekkert sérlega að sitja og bíða
eftir að Magnús næði sambandi við einhvern draug.
Skyndilega heyrðist dynkur á efri hæðinni og svo annar, síðan kom fótatakið
sem dró keðjurnar.
Magnús varð allt í einu skrýtinn til augnanna, þau urðu fjarræn. Það var
eins og hann væri farinn út úr líkamanum.
Þórdís varð hálf smeyk en þorði ekki að hreyfa sig, hún starði ofan í
kaffibollann sinn og á Magnús til skiptis, hún ákvað að gefa ekki frá sér eitt
einasta hljóð.
Magnús stóð allt í einu upp og gekk fram í forstofuna. Hann lagði báðar
hendur á vegginn sem var meðfram stiganum og aftur urðu augun fjarræn og
svipurinn tvíræður.
Þórdís elti hann fram en eins og áður þorði hún ekki að segja neitt, hún var
hrædd um að trufla einbeitinguna.
– Ég held að húsið sé byggt úr rekaviði úr gömlu galeiðuskipi og þrælar eða
fangar voru bundnir með keðjum og það eru þeir sem ganga aftur í húsinu,
sagði Magnús og virtist nú vera kominn til sjálfs sín.
Þórdís fann að ískuldi læddist að henni og gæsahúðin spratt upp eins og
kryppa á hræddum ketti. – Er ekki hægt að losna við þá? sko draugana? spurði
hún skjálfrödduð.
– Ég veit það ekki. Ég næ engu sambandi við þá, eflaust losna þeir ekki fyrr
en húsið verður rifið, sagði Magnús og varð sorgmæddur á svip.
– Það er allavega ekki að fara að gerast í bráð svo við verðum að þola
draugagang hér á hverju kvöldi, tautaði Þórdís og fór inn í íbúðina sína frekar
vonsvikin með verk miðilsins. Hún sem hafði haldið að miðilinn gæti bara
rekið draugana út í eitt skipti fyrir öll og málið dautt.
– Ég legg vernd yfir íbúðina ykkar svo ekkert illt hendi ykkur, sagði Magnús
alvarlega.
– Hvað eru þetta hættulegir draugar? spurði Þórdís og varð alvarleg á
svipinn.
– Nei, kannski ekki hættulegir en erfitt að kveða þá niður, sagði Magnús og
vildi gera sem minnst úr þessu. Hann kvaddi svo og fór í flýti.
– Við verðum þá að eiga við þessa drauga sjálfar. Hann Magnús guggnaði
á sambandinu við þá, sagði Þórdís við dóttur sína þegar hún hafði fylgt
Magnúsi til dyra.