Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 120

H Ú N A V A K A 118
– RÓIÐ.... RÓIÐ... RÓIÐ.. æpti sá sem stóð með svipuna. Allt í einu kom
brot á skipið og sá með svipuna þeyttist eftir gólfinu og lenti á bakinu í hinum
enda lestarinnar. Þar lá hann í hnipri, greinilega vankaður eftir flugferðina.
– Við erum að sökkva, heyrðist kallað.
Það upphófust mikil læti þegar fangarnir reyndu að losa keðjurnar, sumum
tókst að rífa upp borðin sem héldu keðjuhringjunum og æddu upp á þilfar
dragandi keðjurnar á eftir sér. Aðrir rétt gátu dregist áfram eftir gólfinu með
þungar keðjur og borðin hangandi í keðjunum.
Svo kom annað brot og skipið liðaðist í sundur undan gríðalegu afli sjávar
og vinda sem unnu saman við að fullkomna eyðilegginguna.
Ekki leið á löngu þar til allt var orðið hljótt á ný og öldurnar kyrrðust smátt
og smátt. Langt yrði þar til einhver í landi frétti af örlögum þeirra sem
öldurnar gleyptu þessa nótt.

**
Einn daginn þegar Hrefna kom heim úr skólanum sá hún flutningabíl fyrir
utan. Þá vissi hún að hjónin með ólátabelgina voru að flytja í nýja húsið sitt og
það yrði loks þögn í húsinu. Ekki væri gamla konan á efsta loftinu með læti,
auk þess var hún líka sjaldan heima, dvaldi oft langdvölum á spítala, aumingja
konan.
Þórdís horfði brosandi á dóttur sína – Jæja, nú fáum við loks að sofa á nótt-
unni, sagði hún og kímdi.
Þó að þetta væri ágætisfólk er oft erfitt að vera í fjölbýli, sérlega þegar börn-
in vaka allar nætur og húsgögn eru færð til á nóttinni af óskiljanlegum ástæð-
um.
Kvöldið kom og flutningabíllinn fór með ólátabelgina, þögnin varð ríkjandi
og kærkomin en um nóttina vaknaði Þórdís og hlustaði. – Hvað var þetta?
Ekkert heyrðist svo hún dró sængina upp yfir höfuð og sofnaði.
Nokkrir dagar liðu og gamla konan á loftinu lenti í enn einni spítalaferðinni
svo nú voru mæðgurnar einar í húsinu og gátu látið eins og þær væru
drottningar í stórri höll.
Þær borðuðu kvöldmat saman og allt var hljótt. Það var næstum eins og
húsið væri að bíða eftir einhverju.
– Það er næstum of hljótt, sagði Hrefna allt í einu og leit á móður sína.
– Það kemur bráðum einhver á efri hæðina, þá fer aftur að heyrast tipl í
fótum sem fara um yfir höfðum okkar, sagði Þórdís glaðlega og tók diskana af
borðinu.
Þá gerðist það. Einkennilegt hljóð kom frá efri hæðinni eins og skellur.
– Hvað var þetta? spurði Hrefna og hjartað tók kipp í brjósti hennar.
– Ég veit það ekki. Kannski hefur skellst gluggi sem ekki hefur verið nógu
vel lokaður.
Aftur heyrðist hljóð núna, eins og eitthvað væri dregið eftir gólfinu og síðan
fótatak. Mæðgurnar litu hvor á aðra. Smá ótti, smá spenna og örlítið uppglennt
augu. Nú kom það aftur. Fótatak og eitthvað greinilega dregið eftir gólfinu.