Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 112

H Ú N A V A K A 110
ursköstum, sagðist bara hafa verið að
stríða þeim og vita hver viðbrögðin
myndu verða. Hann bætti svo við.
„Sendið þá strax til mín og þeir fá
alla þá peninga sem þeir vilja.“
Á nýju ári fórum við á vertíð suður
til Grinda víkur og þá sem fyrr var
Björn vel vakandi varð andi neta út-
bún aðinn og okkur gekk bærilega að
fiska þar eins og fyrir norð an. Gert
var ráð fyrir að það væru níu menn á
netunum en við vorum allt af átta og
skiptum auka hlutnum á milli okk ar.
Það gaf meiri tekjur en jafnframt líka
aukið erfiði. Síðan tók síldarvertíðin
við en hún gekk ekki sér lega vel því
það var lítið um vaðandi síld þetta
sumar og tækjabúnaður í þann tíma ekki eins og síðar varð. Árinu lukum við
svo á reknetum á Húnaflóa og Ísafirði og þá var aftur komið haust og næsta
línuvertíð hófst á heimaslóð.
Við vorum ungir og hressir og í landlegum gengum við oft um með hvíta
hatta sem á var letrað Húni HU 1 svo ekki færi á milli mála hvaða höfðingjar
væru hér á ferð enda vorum við oft nefndir unglingadeildin á Húna. Og víst
gat það komið fyrir ef við lágum við plön eða bryggjur og biðum löndunar að
blessaðar stúlkurnar, sem alltaf stóðu tvöfaldar við tunnurnar, þurftu að rétta
aðeins úr bakinu og gengu stundum meðfram bátnum okkar, en hvort þær
voru að skoða bátinn eða unglingasveitina veit ég ekki en til gamans þá var
Hákon sá eini sem var í sambúð.
Í lok síldarvertíðar pantaði Björn nýja nót í Nótastöðinni á Akureyri. Seint
og um síðir var hringt í hann, sagt að nótin væri tilbúin og óskað eftir að hún
yrði sótt en þá hafði seinkað mjög að afhenda hana. Björn spurði hvað hún
væri löng og fékk það svar að hún væri 180 faðmar eins og beðið hefði verið
um. Björn var fljótur til svara, sagði að svo langt hús væri ekki til á Skagaströnd
og þess vegna gæti hann ekki tekið hana til geymslu og kvaddi síðan í skyndi.
Næsta vor, þegar við tókum nótina á Akureyri, hafði verkstjórinn í Nótastöðinn
ljót orð um útgerðarmanninn sem héldi að ekki væri hægt að brjóta nótina
saman og þetta hlyti að vera algjör sauður. Málið var hins vegar að Björn hafði
engan áhuga á að taka nótina strax þar sem vertíðin var búin og auk þess hafði
hann ekki hugsað sér að borga hana nema við afhendingu.
Danska talstöðin átti eftir að koma að góðu gagni þegar við fórum að róa
um haustið. Við gátum alltaf haft hana opna því spennan var beint frá vél.
Þess vegna heyrðum við alltaf ef einhver bátur kallaði og var í vanda. Í öðrum
bátum kölluðu menn bara á ákveðnum tímum og þá einkum til að láta vita
hvenær þeir yrðu í landi en annars var stöðin lokuð því ekki var orka til staðar.
Þetta fyrsta haust sem við rerum tókum við sjö báta í tog sem höfðu bilað eða
voru í einhverjum vanda.
Vinna við net í höfninni í Grindavík.
Ljósm.: Sigmundur Magnússon.