Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 97

H Ú N A V A K A 95
sólskini í algjört myrkur. Þetta fannst okkur skrýtið um hásumarið. Eins komu
stundum þessar voðalegu drunur og allt nötraði og lýstist upp en þetta voru
þrumur og eldingar sem við vorum alls óvanir.
Eina nóttina var bankað á dyrnar á herberginu okkar og forstöðumaður
hótelsins bað mig um einn Camel pakka. Ég heyrði hávaða og glasaglaum, í
ljós kom að það var partý hjá honum og hann langaði þessi lifandis ósköp til
að gefa fólkinu amerískar sígarettur. Ég rétti honum tvo pakka og þá tók hann
upp veskið og vildi láta mig hafa peninga en ég bandaði honum í burtu og
sagðist ekki vilja neina greiðslu. Kvöldið eftir kom hann til mín með flösku af
víni sem ég varð að taka við í staðinn fyrir sígaretturnar.
Eins og fyrr segir borðuðum við hádegismatinn í stöðinni en á kvöldin
notuðum við mest gróft brauð og höfðum með því svínafitu sem við notuðum
eins og smjör ofan á brauðið og þetta var bara ágætt. Með þessu drukkum við
bjór, ekki var um annað að ræða þar sem vatnið var ódrekkandi því það var
svo mikið kalk og krít í því.
Ekki er sama hver myntin er
Einu sinni fórum við á hárgreiðslustofu og létum klippa okkur og að því loknu
var komið að því að borga. Stúlkan nefndi einhverja upphæð sem ég borgaði
en hún stóð áfram og horfði á mig. Ég fór að velta því fyrir mér hvort henni
litist svona ljómandi vel á mig en það var nú ekki. Hákon áttaði sig þá á því að
hún væri að bíða eftir þjórfé. Við vorum auðvitað alls óvanir slíku fyrirkomulagi
en þjórféð var í raun þeirra aðalkaup fyrir vinnu sína. Svona var þetta víða og
áreiðanlega greiddum við oft þjórfé sem var í hærra lagi.
Þegar við flugum út höfðum við fengið í hendurnar danskar krónur til að
nota í Danmörku, bæði á útleið og heimleið og einnig nokkuð af vestur-
þýskum mörkum. Einu sinni gerðist það í stöðinni að til mín kom maður og
spurði hvort ég gæti ekki selt sér nokkur mörk. Ég varð við því og þá borgaði
hann fjögur austurþýsk mörk fyrir hvert vesturþýskt. Þessi viðskipti spurðust
auðvitað út á meðal verkamannanna og þá komu fleiri og ég seldi nokkrum.
Ég hélt fyrst að þeir ætluðu til Vestur-Berlínar að kaupa eitthvað en Stefán
sagði mér að það væri nú öðru nær. Þeir hefðu áreiðanlega í hyggju að flýja og
væru því að safna þessum peningum til að vera ekki staurblankir ef þeir
kæmust vestur yfir. Það var mikið um að fólk flýði í burtu því þarna var múrinn
ekki kominn eins og áður sagði og allar aðstæður svo miklu betri vestan megin.
Eftir eina helgina mættu til dæmis ekki átján manns til vinnu og það þurfti
ekkert að ræða það, gengið var út frá því að þeir væru flúnir.
Eins og fyrr segir vann margt kvenfólk í stöðinni og það var svolítið
einkennilegt að þegar maður mætti ungu stúlkunum og brosti og bauð góðan
daginn þá var það eins víst að þær hvorki sæju okkur né heyrðu. Þær sneru sér
á hinn bóginn að okkur og brostu allan hringinn ef enginn eftirlitsmaður var
í augsýn. Ég held að þeim hafi verið harðbannað að skipta sér nokkuð af
þessum útlendingum. Það horfði allt öðru vísi við með fullorðnu konurnar því