Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 148

H Ú N A V A K A 146
nöfn kvennanna og fól þeim að leggjast á eitt um að vernda mig fyrir öllum
óhöppum framvegis. Þær gengu rösklega til verks, létu hundsbit gróa og
marbletti lýsast og daginn eftir flutti ég í hlýtt herbergi með fullu fæði á
pensíonati sem rekið var af frú Nathelu Bondo. Aldrei hvarflaði það að þeirri
góðu konu að bera minna á borð en sjö rétti og það í öll mál. Á morgnana
jafnt og á kvöldin setti hún óbeðin fyrir mig kókflösku fulla af sterku vodka.
Að vísu þurfti ég að bíða í nokkra daga eftir að þetta vorhret gengi yfir og aftur
yrði ferðaveður. Samt getur maður ekki láð þessum fjórum heiðurskonum þótt
þær gætu ekki fyrirvaralaust snúið frá lægðum sem þegar voru mættar á
svæðið, þar sem þær þar á ofan allar voru bláókunnugar.
Hægra megin við þessa mynd er önnur miklu minni. Hún er af
unglingsstúlku með uppsett hár og sér í vinstra eyrað. Hún er ekki glaðleg á
svipinn, miklu fremur eins og áhyggjufull. Aftan í hnakkanum hafa nokkur hár
sloppið laus undan spennunum. Sumarið 1964 var þessi stúlka á síld austur á
Neskaupstað en ég í málningarvinnu vestur í Húnavatnssýslu. Um verslunar-
mannahelgina fór ég austur að finna hana, bílakandi, sem var miklu meira
fyrirtæki þá en nú er. Uppi á Öxnadalsheiðinni þurfti ég að pissa eins og fara
gerir. Þá týndi ég veskinu mínu með öllum farareyrinum og þessari mynd án
þess að taka eftir því. Vissulega var óþægilegt að vera blankur helgarlangt á allt
öðru landshorni en það slapp til. Á bakaleiðinni stansaði ég á Öxnadalsheiðinni
til að svipast um eftir veskinu. Það lá þá í vegkantinum, óhreyft en bæði blautt
og rykugt, sem er skýringin á því að myndin er síðan dálítið blettótt. Það er
lofsverð tryggð af mynd að bíða manns í rykugum vegkanti og öllum veðrum
heila verslunarmannahelgi, svo það þarf ekki að koma á óvart þó ég hafi
seinna kvænst þessari stúlku með uppsetta hárið, því þetta er hún Stefanía og
við höfum mestan part verið saman síðan.
Og þá er næst fyrir mér borðið. Þar er tölva, prentari, skjár, fjöltengi og
fleira dót sem hvorki á sál né sögu en undir glerplötu er landakort sem sýnir
Evrópu og allar götur austur í Mið-Asíu. Þar gnæfa Pamír-fjöllin við himin en
Marco Polo sagði að þau væru svo há að engir fuglar gætu flogið yfir þau
heldur gefist þeir upp í miðju hlíðum.
Skrifborðið er úr ljósum viði og var áður á skrifstofum KEA á Akureyri. Við
þetta skrifborð og önnur eins settust ungir menn nýútskrifaðir frá
Samvinnuskólanum á Bifröst. Þeir notuðu ermabönd og ungir fengu þeir há
kollvik. Þeir hétu fulltrúar eða bókarar og nutu almennrar virðingar á
Akureyri. Þeir stóðu upp fimmtíu árum síðar, þá orðnir þunnhærðir og dálítið
álútir af langvarandi ábyrgð sinni og dóu. Þá höfðu þeir fært grilljón tölur í
kladda og höfuðbækur, dagbækur og viðskiptamannabækur og allar voru þær
réttar. Á borðinu stóðu handsnúnar margföldunarvélar sem hétu Facit.
Kladdarnir voru geymdir í skrifborðsskúffunum.
Ég hef margtekið eftir því að það er eiginlega ekki hægt að gera vitleysur
við þetta borð og sitjandi við það er manni fyrirmunað að ljúga, varla að
maður geti ýkt svo orð sé á gerandi. Ekkert gat teflt velgengni Kaupfélags
Eyfirðinga á Akureyri í voða meðan þvílík borð mönnuðu skrifstofurnar. Það
var mesta feigðarflan að selja mér og öðrum borðin fyrir lítið fé fyrir