Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 104

H Ú N A V A K A 102
og skoðuðum okkur um, litum
auðvitað í búðarglugga og þar
var margt fallegt að sjá en
kostaði sitt. Það eina sem ég
keypti var sófaborð, þrjú saman
sem féllu hvert undir annað en
ég hafði lofað konu einni heima
að kaupa þetta. Við Löngulínu
má segja að sé einskonar þorp
og Nýhöfn er fræg fyrir
skemmtanaiðnað og ýmislegt
fleira en við vorum nú ekkert að
spekúlera í stelpustússi. Þarna er
samfelld röð af sjoppum og
börum og við komum víða og
keyptum okkur sumstaðar bjór
en gættum þess að drekka í hófi.
Það var betra að gæta sín á
því hvað sagt var því víða voru
Íslendingarnir. Inn á einn barinn sem við heimsóttum komu tvær stórhugguleg-
ar stelpur og þá segir Eðvarð stýrimaður. „Mikið lifandis ósköp væri gaman að
hitta þessar stelpur án klæða.“ Þá snýr önnur þeirra sér að honum og segir á
þessari fínu íslensku – „Heldurðu það góði?“ Varð nú stýri maðurinn ansi
vandræðalegur og við yfir gáfum fljótlega staðinn.
Ofsarok og öldugangur
Dvölin í Kaupmannahöfn var bara tveir dagar og svo var siglt af stað heim.
Við þurftum ekki að taka lóðs því okkur var alveg treyst til að komast út úr
höfninni hjálparlaust. Þegar við vorum komnir út á haf var stefnan tekin fyrir
Noreg og síðan á Færeyjar. Þá byrjaði að vinda og allt í einu var komið ofsarok
og það svo að ekki var lengur áfram haldið. Þetta var norðaustan veður og
Hákon snéri bátnum upp í veðrið til að geta varið hann. Svo slæmt og
ofsafengið var veðrið að ég varð að keyra Mannheim vélina stöðugt á 600
snúningum en mest gat hún gengið 800 snúninga.
Engan mat var að hafa því hann var frammi í lúkar og ekki nokkrum manni
fært þangað því það var óðs manns æði en við höfðum á hinn bóginn vatn að
drekka. Svo sem vænta mátti var mannskapurinn um borð ekki allur til
stórræðanna í þessu ofboðslega veðri. Íris, kona Hákonar, var mjög veik og það
kom í minn hlut að sinna henni eins og best ég gat. Hákon vék aldrei frá
stýrinu meðan á veðrinu stóð en það varði í tvo sólarhringa samfleytt.
Sigmundur 2. vélstjóri veiktist illa og gat ekki hreyft sig úr koju vegna veikinda.
Það var því mikið álag á mig því á þessum tíma var ekki vaninn að láta
vélarnar ganga mannlausar. Engar bjöllur voru og engin viðvörunarljós og því
Hákon og Íris kona hans en hún sigldi með heim.
Ljósm.: Sigmundur Magnússon.