Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 121

H Ú N A V A K A 119
– Það er einhver að flytja upp núna, sagði Þórdís og slakaði á.
Hrefna leit út um gluggann. – Það er enginn bíll.
– Það er eflaust einhver að skoða. Kannski á hann ekki bíl.
Þær brostu hvor til annarrar. – Jæja, ætli ég horfi ekki á fréttir, sagði Þórdís
og settist inn í stofuna og kveikti á sjónvarpinu.
– Ég þarf að læra, sagði Hrefna og fór inn í sitt herbergi og lagðist upp í
rúmið sitt endilöng og fór að rýna í einhverja skólabók.
Lætin ágerðust þegar leið að kvöldi og Þórdís kom aftur fram. – Ég skil ekki
hvað fólkið er að gera þarna uppi því það er engu líkara en það sé verið að
draga keðjur eftir gólfinu.
Hrefna leit upp og hryllti sig. – Úff, en óhugnanlegt, sagði hún og lagði við
hlustir. Eftir skamma stund heyrði hún það. Hún leit á móður sína. – Fólkið er
örugglega að flytja. Kannski er það með eitthvert þungt húsgagn sem þarf að
draga með keðjum.
– Já, það er kannski rétt. Þórdís fór aftur inn í herbergið sitt.
Skyndilega hættu öll hljóð og allt varð hljótt. Hrefna lagði við hlustir til að
heyra hurðarskell þegar þau færu út en ekkert heyrðist. Fólkið ætlar líklega að
sofa hér í nótt, hugsaði hún með sér.
Morguninn eftir, þegar mæðgurnar litu út, sáu þær engin merki um fólkið
á efri hæðinni. Það var engu líkara en enginn væri fluttur inn.
– Gáðu hvort það eru ekki komnar gardínur uppi um leið og þú ferð í
skólann, sagði Þórdís spennt og vafði náttsloppnum þéttar að sér þegar húm
minntist á efri hæðina. Hún vissi ekki af hverju en það var eitthvað sem vakti
ugg með henni.
Hrefna leit upp í gluggana á efri hæðinni um leið og hún fór út. – Engar
gardínur, sagði hún við móður sína sem stóð í dyrunum.
Þær veifuðu hvor annarri og Hrefna gekk af stað í skólann, þær myndu svo
hittast aftur við kvöldverðarborðið þegar Þórdís væri búin að vinna í búðinni
sem hún vann í.
Þegar Hrefna kom heim úr skólanum seinna um daginn leit hún upp í
gluggana á efri hæðinni en sá enga hreyfingu. Það voru heldur ekki komnar
gardínur. Kannski hefur fólkið farið aftur þegar þær voru sofnaðar. Það kemur
ábyggilega aftur þegar líða tekur á daginn, hugsaði hún með sér.
Dagurinn leið og mamma Hrefnu kom heim en hún vann niðri í bæ og
þurfti að taka strætisvagninn heim á hverjum degi.
– Hefur þú ekkert orðið vör við nýju nágrannana í dag? spurði hún þegar
hún setti poka með matvörum upp á eldhúsborðið.
– Nei, þau eru kannski að vinna og koma í kvöld, sagði Hrefna sem innst
inni vonaðist eftir að nýja fólkið væri með unglinga með sér en ekki smábörn.
Þegar þær mæðgur voru að gæða sér á steiktum fiski og kartöflum stuttu
seinna byrjuðu lætin. Keðjur voru dregnar eftir gólfinu og stundum var eins og
eitthvað þungt dytti niður, stundum var eins og timbur væri að brotna.
Þær hrukku við og störðu hvor á aðra. Þessi hljóð voru farin að vera frekar
óhugnanleg.