Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 127

H Ú N A V A K A 125
AUÐUNN BRAGI SVEINSSON:
Skáldið og dalabóndinn Sveinn
frá Elivogum
Síðari hluti greinar Auðuns Braga Sveins sonar, sem birtist í Lesbók Morgunblaðsins, 41.
og 42. tbl. árið 1973, um föður hans, skáldið Svein frá Elivogum. (Sjá Húnavöku 2015).
Fyrir kom að Sveinn hirti nokkuð djarft í óþurrkatíð svo að í heyinu hitnaði
meira en góðu hófi gegndi: Grasi úr svokallaðri Veitu, engjabletti norður frá
bænum, var þurrkvant. Einu sinni hirti Sveinn talsvert hey úr Veitunni illa
þurrt. Fór svo að í því hitnaði heldur betur. Brann allt til ösku. Þá orti Sveinn
um sig sjálfan:
Sveinn á Sneis fékk skaðaskell,
skarpt þó þeysi fáknum ljóða.
Aflinn heys í ösku féll;
auðnuleysi hendir sóða.
Ég held að heyskapurinn hafi slitið foreldrum mínum fyrir aldur fram. Allt
var unnið með handverkfærum. Vinnudagurinn um sláttinn óhæfilega langur.
Sveinn var ekki gamall maður þegar hann bjó að Sneis en þá var afturfarar
tekið að gæta eins og eftirfarandi vísa ber með sér.
Fyrrum bar ég blak af mér,
bjartsýnn var og glaður.
Fyrr en varir orðinn er
afturfarinn maður.
Laxárdalur er upp til háfjalla og mjög snjóþungur. Fjöllin eru há og sést ekki
sól þar langan tíma að vetrinum. Að austanverðu í dalnum voru flestir þeir
bæir sem í byggð voru er ég var að alast upp þar. Sneis og Refsstaðir eru báðir
um miðbik dalsins en þar er hann einmitt snjóþyngstur. Sveinn þoldi illa
skammdegið. Hann var þá ekki mönnum sinnandi og dróst varla úr honum
orð svo dögum skipti. Stundum lagðist hann beinlínis í rúmið og var með
háhljóðum, líkt og hann væri sárþjáður. Setti þessi háttsemi húsbóndans
skiljanlega dapurlegan svip á heimilið. En kæmi gestur, þó ekki væri lengra
aðkominn en af næsta bæ, glaðnaði yfir Sveini. Hann var ræðinn og
skemmtilegur í viðræðu. Það var því hátíð í kotinu ef gest bar að garði.