Dagblaðið Vísir - DV - 09.02.2018, Blaðsíða 56

56 9. febrúar 2018
„Ekki erfiðara að stýra fundi í
pólitísku ráði en æfingu hjá pönk-
hljómsveit“
Það var fleira sem rann upp fyrir
meðlimum Besta flokksins þegar
fram liðu stundir. Viku fyrir kosn-
ingar varð þeim til að mynda ljóst
að þau þurftu að fylla upp í svona
áttatíu til hundrað og tuttugu stöður
en Óttarr starfaði meðal annars
sem borgarfulltrúi, formaður í
hverfisráði miðborgar, varafor-
maður borgarráðs, varaformaður
skóla- og frístundaráðs og eins
konar utanríkisráðherra flokksins í
stjórn Sambands íslenskra sveitar-
félaga og erlendum samskiptum
ásamt fleiru. „Þegar dyrnar lokuðust
á eftir okkur þarna inn í ráðhúsið
þá þurftum við bara að bretta upp
ermar og setja okkur inn í málin.
Í mínum huga var þetta alltaf eins
konar þegnskylduvinna enda eiga
stjórnmálamenn alltaf að starfa
sem fulltrúar almennings, líkt og
þegar menn eru valdir af handahófi
í kviðdóm í Bandaríkjunum. Mér
fannst gaman að koma svona inn í
nýjar aðstæður og þurfa að læra á
þær. Aftur held ég að það sé þessi
bakgrunnur í pönkinu og þessum
„do it yourself “-kúltúr Íslendinga
sem ég kann svo vel við. Að læra
hlutina með því að ráðast í verkið.
Þetta var algjörlega þannig en svo
vorum við líka góður, vel mannaður
og samstilltur hópur sem Jón hafði
smalað saman. Allt fólk með reynslu
af því að þurfa að sjá fyrir sér sjálft
á eigin forsendum. Seinna áttaði ég
mig á að það er ekkert erfiðara að
stýra fundi í pólitísku ráði en æf-
ingu hjá pönkhljómsveit enda sama
dýnamík að mörgu leyti.“
Getur ekki hugsað sér að vera gaur
sem hangir í pólitík af gömlum vana
Undanfarin átta ár hefur Óttarr
haft það að aðalstarfi að vera at-
vinnupólitíkus eins og hann kallar
það. Þótt hann hafi aldrei stefnt á
þá braut í lífinu segist hann flokka
þetta undir tilraunagleði sína, sem
hefur meðal annars fengið útrás
í fatastíl hans, tónlist og annarri
sköpun. Óttarr elskar nefnilega að
ögra sjálfum sér og fara út fyrir
eigin þægindamörk.
„Þegar ég lít um öxl þá grunar
mig að þetta hafi verið hluti af
bæði tilraunagleði og fífldirfsku
en ég sé ekki eftir því. Á sama
tíma er ég mjög ánægður með að
hafa aldrei orðið atvinnupólitíkus
í þeim skilningi að gera allt til að
reyna að verja mína stöðu heldur
velja frekar að leggja allt undir
og keyra áfram. Það var ekki fyrr
en alveg undir lokin að ég lærði
hvernig maður ætti að passa sig,
velja slagina og svo framvegis, sem
er lógískt í þessu vinnuumhverfi,
en getur í raun verið alveg ban-
vænt í því sem ég kalla ábyrgð á
pólitísku starfi. Pólitík er einhvers
konar leikur, eða aðferðafræði, en
vettvangurinn snýst um að sýsla
með almannahagsmuni og það er
mikill ábyrgðarhluti. Þegar pólitíski
leikurinn fer að skipta meira máli
en ábyrgðin sem fylgir starfinu þá
er maður kominn á hálan ís,“ segir
hann og vísar meðal annars til
ástandsins í borgarpólitíkinni árið
2010. Þá höfðu fjórir borgarstjórar
starfað á einu kjörtímabili og alls
konar vitleysa fékk að viðgangast
sem bæði meðlimir Besta flokksins,
og aðrir borgarbúar, upplifðu að
hefði verið á kostnað almannahags-
muna.
„Þegar maður sjálfur er svo
orðinn þingmaður, eða ráðherra, þá
kemur í ljós hvað það getur verið
auðvelt að byrja að spila pólitík;
maður lærir að vanda sig við að
velja orðin til þess fá vinnufrið svo
maður geti komið einhverju góðu
til leiðar, nú eða til að komast hjá
rifrildi og svo framvegis. Nú, þegar
ég hef haft einhverjar vikur til að
velta þessu fyrir mér, þá sé ég að ég
var kannski aðeins orðinn þreyttur
og ómeðvitað byrjaður að hugsa
mig út úr þessum hlutverkum.
Ég get ekki hugsað mér að vera
svona gaur sem hangir í pólitík af
gömlum vana. Hvað þá fyrrverandi
pólitíkus sem er síröflandi um
hvernig hann myndi gera hlutina.
Það er það hallærislegasta sem ég
veit. Eiginlega eins og gamall pönk-
ari sem vælir yfir því hvað rapp sé
ömurleg tónlist!“
Ætlarðu alfarið að stimpla þig út
úr stjórnmálum eða langar þig að
snúa til baka?
„Nei, ég upplifi að nú sé rétti
tíminn til að láta gott heita enda er
ég búinn að vera vakinn og sofinn
yfir pólitík í fleiri ár. Undir það
síðasta upplifði ég að persóna mín
og gulu fötin væru byrjuð að taka
athyglina frá hugsjónum Bjartrar
framtíðar og það þótti mér miður.
Ég hef alltaf litið á starf stjórnmála-
mannsins sem þjónustustarf og
persóna viðkomandi ætti ekki að fá
meiri athygli en þau verkefni sem
hann eða hún eru að sinna. Það er
líka gaman að sjá framtíðina fyrir
sér sem óskrifað blað og vita ekki
hvað tekur við næst,“ segir hann
en eftir að hann lét af störfum sem
heilbrigðisráðherra hefur helsta
verkefni Óttars verið að taka upp
nýja plötu með hljómsveitinni
Dr. Spock. „Hún kemur út eftir
nokkra daga og við ætlum að halda
svakalega útgáfutónleika á Húrra á
föstudaginn eftir viku,“ segir hann
spenntur. Greinilega feginn að vera
aftur kominn á fullt í tónlistar-
bransann.
Barnlaus, reyklaus og án áfengis
Við vendum kvæði okkar í kross
og ræðum aðeins einkalíf og lífsstíl
Óttars sem líkt og annað í hans
tilveru er ekki sérlega hefðbundið.
Hann er bæði hættur að reykja og
drekka og reynir að forðast sykur
en elskar hins vegar kaffi. „Ég hef í
mér hið alræmda fíknigen og reyni
því að losa mig við einn löst í einu.
Hætti að drekka um aldamótin
og það er orðið nokkuð normalt
ástand núna. Þetta var auðvitað
löngu hætt að vera partí og byrjað
að trufla annað sem ég hefði átt
að vera að gera,“ segir Óttarr sem
hætti drykkjunni á eigin forsend-
um, án þess að fara í áfengismeð-
ferð. „Eftir því sem maður verður
eldri og sköllóttari þá finnur maður
meira fyrir neikvæðum afleiðing-
um lastanna. Mér fannst ekki erfitt
að hætta að drekka og ég sakna
hvorki bragðsins né áhrifanna en
þó kemur það fyrir, þegar maður
sér einhvern drekka viskí á mjög
töff hátt í bíómynd að maður hugsi:
Djöfull er þetta töff. Ég segi það
sama með reykingar. Mig langar
aldrei í sígarettu, en þegar ég sé
einhverja töffara reykja þá kemur
stundum þessi gamla tilfinning
yfir mig. Það erfiðasta við að láta af
löstum er kannski að sætta sig við
að maður ætli ekki að taka þátt í
þessu partíi lengur.“
Barnleysið aldrei truflað
Fyrir tæpum þrjátíu árum kynntist
Óttarr sambýliskonu sinni, Svan-
borgu. Hann segir hvorugt þeirra
muna hvar eða hvernig leiðir þeirra
lágu saman en líklegast hafi það
verið einhvers staðar á tónleikum.
Þau eiga engin börn en heimili
þeirra er stútfullt af heilbrigðum og
fallegum plöntum og svo eru þau
með fínasta fiskabúr. Hann segir
sameiginleg áhugamál og svipaðan
smekk binda þau sterkum böndum
og hann er þakklátur fyrir þá gæfu
að þau hafi fengið að uppgötva
hlutina saman. Hvað barneignir
varðar segir Óttarr þau eiginlega
ekki hafa pælt sérstaklega í því:
„Við höfum aldrei sest niður og
ákveðið að eignast ekki börn og
við höfum heldur ekki sest niður
og talað um hvað það sé ömurlegt
að hafa aldrei eignast þau og að
við þyrftum að gera eitthvað í
því. Við höfum bara notið þess
afskaplega vel að vera frænka og
frændi barnanna í fjölskyldum
okkar og barnleysið hefur aldrei
truflað okkur. Kannski er það
uppreisnargjarna genið í okkur sem
hefur ekki viljað gera neitt eins og
allir hinir? Eitthvað ómeðvitað? Á
pönktímanum gekk ég til dæmis
alltaf með bindi en um leið og ég
varð stjórnmálamaður tók ég það
af mér og vildi vera fulltrúi þeirra
sem ganga aldrei með bindi. Við
Svanborg fengum bæði borgaralegt
úthverfauppeldi en það er eitthvað
í okkur báðum sem streitist á móti
straumnum. Þegar ég segi það
þá hljómar þetta kannski svolítið
mótsagnakennt. Við búum jú í
steinhúsi við Garðastræti, söfnum
myndlist og eigum fallegan sófa.
Samt er alltaf þessi litli pönkari
inni í mér sem sem steytir hnefa
móti norminu og æpir: Eigi skal
bogna!“
„Við höfum aldrei sest niður
og ákveðið að eignast
ekki börn og við höfum held-
ur ekki sest niður og talað um
hvað það sé ömurlegt að hafa
aldrei eignast þau og að við
þyrftum að gera eitthvað í því
„Sem krakki
var ég alltaf
að stússast eitthvað
í tónlist. Spilaði á
evfóníum með lúðra-
sveit og var eflaust
hálfundarlegur. Ári
á undan í skóla,
dvergvaxinn og
þrammandi um með
risastóra túbu í lúðra-
sveit.