Morgunblaðið - 05.10.2017, Side 67

MINNINGAR 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. OKTÓBER 2017
✝ Anna Frið-bjarnardóttir
fæddist á Siglufirði
15. ágúst 1921. Hún
lést á hjartadeild
Landspítalans 27.
september 2017.
Anna var dóttir
hjónanna Sigríðar
Stefánsdóttur frá
Móskógum í Fljót-
um og Friðbjarnar
Níelssonar frá Hall-
landi í Eyjafirði. Hún ólst upp á
Siglufirði. Bræður hennar: Níels,
f. 1918, d. 2012, Kjartan, f. 1919,
d. 2003, Stefán, f. 1928, Kolbeinn,
f. 1931, d. 2000, Bragi, f. 1935, d.
1990.
Anna giftist Ásmundi Guðjóns-
syni frá Bæ í Lóni, f. 31.12. 1903,
d. 12.6. 1964, í Vestmannaeyjum
2015, fyrri kona hans Elín Hart-
mannsdóttir, sonur þeirra Ás-
mundur, f. 1979, k.h. María Birg-
isdóttir, þau eiga þrjár dætur.
Síðari kona Gísla var Guðrún
Jónsdóttir, þau áttu soninn
Ágúst, f. 1987, hann á eina dótt-
ur. Anna ól einnig upp fóst-
urdótturina Önnu Margréti
Bragadóttur, m.h. Birgir Jó-
hannesson, synir þeirra Kári, f.
1983, Markús, f. 1986, k.h. Eva
Dögg Þorvaldsdóttir, Markús á
tvö börn, og Hafliða, f. 1995.
Anna giftist Markúsi Jónssyni,
f. 3. apríl 1920, d. 27. apríl 1998, í
Vestmannaeyjum árið 1967.
Markús átti dæturnar Eiríku og
Þórunni og soninn Ágúst sem
lést ungur að árum.
Anna giftist Herði S. Ósk-
arssyni, f. 4. júlí 1932, árið 2005, í
Reykjavík. Hörður á fimm börn,
þau eru: Ómar Sævar, Harpa
Sjöfn, Anna Sigurborg, Óskar
Sigurður og Jón Hugi.
Útför Önnu fer fram frá Hvíta-
sunnukirkjunni Fíladelfíu í dag,
5. október 2017, klukkan 11.
árið 1942. Þau eign-
uðust þrjá syni; Atli,
f. 22. maí 1943, k.h.
Þrúður Helgadóttir,
dætur þeirra Sara
Lind, f. 1967, m.h.
Birgir Sigfússon,
þau eiga tvær dæt-
ur, og Hekla Dögg,
f. 1969, m.h. Úlfur
Grönvold, þau eiga
einn son; Kjartan, f.
23. maí 1949, k.h.
Sigrún Ásmundsdóttir, börn
þeirra, Anna Margrét, f. 1988, í
sambúð með Valgeiri Magn-
ússyni, þau eiga einn son, og Ás-
mundur, f. 1990. Fyrir átti Kjart-
an soninn Kristin Samúel, f.
1980, k.h. Hrafnhildur Þór-
isdóttir, þau eiga tvö börn. Gísli,
f. 15. september 1950, d. 18. mars
Aldrei kveldar, ekkert húm,
eilíf sýn til Stranda,
enginn tími, ekkert rúm,
allar klukkur standa.
Móðir okkar, Anna Margrét
Friðbjarnardóttir, átti ógengin
aðeins fjögur ár til að ná að fagna
aldarafmæli sínu.
Það virtust lengi allar klukkur
standa þegar mamma Bíbí var
annarsvegar.
Andlegt atgervi og heilsufar
almennt var lengstum óbugað af
árafjöldanum og er tíminn þó
óvæginn samningamaður við
flesta.
Hún átti sín æskuár á Siglu-
firði á þeim tíma sem hann var
mest heimsborg á Íslandi.
Staðurinn var þá sveipaður
ævintýraljóma síldaráranna.
Meðan flestir staðir og héruð
máttu búa við það að fjöll og fljót
settu atvinnuháttum og mannlífi
þröngar skorður og heimssýn og
menning var bundin við hreppa-
mörkin – þá var tilveran með öðr-
um blæ á Siglufirði.
Mokafli og auðsköpun ollu því
nefnilega að mannfjöldinn marg-
faldaðist á örstuttum tíma og
uppbygging var gríðarleg.
Menningarlíf var með ólíkind-
um. Þarna voru kórar og kenni-
menn, leikhús og lúðrasveit, skól-
ar og skemmtiklúbbar,
íþróttafélög og útgefendur. Og
þarna var funheit umræða um
pólitík, guðfræði og tilverunnar
hinstu rök.
Þetta er umhverfi Bíbíar í
æsku – iðandi mannlíf og menn-
ing.
Umhverfið og uppeldið skilaði
henni út í lífið vel lesinni, greindri
og kjarkmikilli. Ung giftist hún
Ásmundi Guðjónssyni, f. í Bæ í
Lóni, þar sem fegurðin er ofar
öllum skilningi. Þau bjuggu á
Gjábakka í Vestmannaeyjum öll
sín búskaparár, eða þar til hann
lést um aldur fram.
Hún var svo lánsöm að hitta
öðlinginn Markús Jónsson og
felldu þau hugi saman og giftust
og áttu saman farsælar stundir.
Þunghögg var forsjónin við
mömmu því hann var líka frá
henni tekinn alltof snemma.
Síðar hitti hún gamlan vin að
norðan, Hörð Sævar Óskarsson,
íþróttakennara eins og mamma
var sjálf, og milli þeirra mynd-
aðist djúp vinátta, virðing og ást
og það var yndislegt að verða
vitni að hlýjunni og umhyggjunni
sem þau sýndu hvort öðru. Við
viljum þakka Herði hversu góður
og vænn hann var við hana alla
tíð. Börn hans sýndu mömmu
einstaka ræktarsemi, sem við
viljum þakka.
Við munum vart eftir mömmu
öðruvísi en að bækur væru nærri,
og í þær greip hún hvenær sem
friður gafst frá heimilisönnum og
uppeldi, sem á stundum var tíma-
frekt.
Ljóð voru hennar ástríða. Hún
lét sér ekki nægja að sökkva sér í
skáldskap Jónasar, Stephans G.,
Davíðs frá Fagraskógi, Guð-
mundar Böðvarssonar og fleiri
meistara, heldur kunni hún obb-
ann af kvæðunum utanbókar, svo
ótrúlegt sem það er nú.
Í þennan fjársjóð hefur hún
löngum sótt og marga glatt með
ljóðum eða gefið ráð með hnit-
miðuðum tilvitnunum í höfuð-
skáldin. Og sjálf er hún skáld
gott, og skaði að hún skyldi ekki
helga sig ljóðagerð í ríkari mæli.
Lífsins gönguferð náði 96 ár-
um og mamma hjálpaði á leiðinni
mörgum, sem á þurftu að halda –
studdi og gladdi, og gerði líf
margra litríkara og ljúfara.
Við eftirlifandi börn hennar
þökkum samferðina. Guð geymi
hana.
Atli, Kjartan og
Anna Margrét.
Tengdamamma Bíbí var stór
kona. Sentimetrarnir sögðu
kannski annað en hún var stór í
öllu sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún var stórhuga, rausnarleg og
æðrulaus kona og kunni að lifa
lífinu öll sín 96 ár.
Smáatriðin gátu stundum
þvælst fyrir henni, eins og það að
ákveða hvenær skyldi farið í búð
eða hvað átti að vera í matinn, en
þegar kom að stórum ákvörðun-
um eða viðburðum tók hún öllu
með æðruleysi þess sem ekki
„rífst við forlögin“, eins og hún
orðaði það sjálf.
Í rétt tæp 50 ár steig tengda-
mamma ekki fæti sínum upp í
flugvél – hafði enda ung lent í al-
varlegu flugatviki sem olli því að
hún ákvað að fljúga aldrei fram-
ar. Um síðir þótti henni nóg kom-
ið af flugleysinu og lagðist í ferða-
lög með Herði sínum.
Saman fóru þau til Þýska-
lands, Kanaríeyja og meira að
segja til Vesturheims, þar sem
þau skoðuðu Íslendingaslóðir. Á
þeim tíma í lífi sínu ákvað hún að
tími væri kominn til að byrja aft-
ur að ferðast með flugvél og gerði
það bara – ræddi það svo aldrei
frekar.
Þegar Bíbí var rétt að verða
sjötug uppgötvaðist að hún var
með stórt æxli við heila. Í heila-
uppskurð fór hún og ræddi síðan
aldrei um það meir – svo virtist
sem hún bókstaflega hefði ákveð-
ið að gleyma því og þar með þeim
óþægindum sem heilauppskurð-
inum fylgdu.
Bíbí var mikill húmoristi og oft
hvein í henni hláturinn. Það var
ekki leiðinlegt að vera nálægt
þeim mæðginum, Bíbí, Atla,
Kjartani og Gísla, og hlæja með
þeim. Þá var stundum hlegið svo
mikið að margir stóðu á öndinni.
Þó að hún væri orðin háöldruð
var hún full af lífsþorsta. Fylgdist
með fréttum og lék sér að því að
ráða krossgátur með orðabækur
við höndina og las nýútkomnar ís-
lenskar bækur af áhuga. Henni
leiddist heldur dægurþras og
fýldi grön ef henni fannst einhver
fara of langt í vitleysunni.
Þegar ég kynntist henni fyrst
var tengdapabbi enn á lífi. Mark-
ús var ljúflingskarl og vildi veg
hennar sem mestan. Þau áttu 30
góð ár saman og henni var missir
hans mikið áfall. Þar kom þó að
hún hóf að vinna sig út úr því og
byrjaði m.a. að taka þátt í fé-
lagsstarfi aldraðra þar sem hún
fór fyrst af öllu á námskeið í
framsögn. Upp úr því fór að
verða erfiðara að ná í hana og
jafnvel svo að ekki heyrðist frá
henni heilu dagana – og jafnvel
næturnar. Hörður var kominn í
spilið. Þau Hörður áttu saman 15
ár. Þau tóku þátt í starfi Leik-
félags eldri borgara, Snúði og
Snældu, ferðuðust, fóru í leikhús,
bíó, listsýningar, sinfóníutónleika
og já – gerðu allt af lífi og sál.
Ástarsagan þeirra myndi slá í
gegn í bíóhúsunum. Hún var fal-
leg.
Tengdamamma Bíbí var stór
kona. Stórkostlegur karakter og
fyrirmynd í svo mörgu. Af henni
lærði ég að maður velur sér hlut-
skipti. Eitt af viðkvæðum hennar
var að hún hefði verið svo heppin
að hafa aldrei fundið til. Ég veit
að hún sagði þetta ekki af því hún
fyndi aldrei til heldur af því að
hún valdi sér þetta viðhorf. Alveg
mögnuð.
Sigrún Ásmundar.
Amma Bíbí hefur kvatt þenn-
an heim. Hún sem mér fannst
myndi verða hér að eilífu. Amma
var alla tíð hraust og það má með
sanni segja að hún hafi lifað lífinu
til fulls.
Yndisleg kona sem snerti
hvern sem hana þekkti. Lengst af
var langt á milli okkar ömmu en
síðastliðin ár höfum við búið í
sama hverfinu sem bætt hefur
upp fyrir löngu vegalengdir for-
tíðarinnar.
Við áttum þó okkar stundir
saman á Háaleitisbrautinni
ásamt afa Markúsi þegar ég kom
suður á fótboltaæfingar á ung-
lingsárunum. Það voru virkilega
góðir tímar.
Hlýja og væntumþykja ein-
kenndu samband okkar ömmu.
Mig langar því að kveðja hana að
sinni með því að birta ljóð eftir
hana sjálfa, ljóð sem hún sendi
mér, ásamt kerti, á jólum þegar
ég var fjögurra ára gamall. Ljóð-
ið er nú birt í fyrsta skipti sem
minnismerki um yndislega góða
konu sem þótti vænt um litla
ömmustrákinn sinn.
Rautt og brúnt er haustið,
bregður rauðu gliti.
Ekkert er svo fallegt
annað svo ég viti.
Því ef betur að er gáð,
það á sér þúsund liti.
Eins er fagur veturinn
þó verði kalt um nætur.
Þegar hvíta fannbreiðuna
frostið glitra lætur.
Taktu á kvöldin kertið þitt
og kveiktu litli sætur.
Takk fyrir væntumþykjuna,
elsku amma, hún var alla tíð
gagnkvæm. Ég kveiki á kertinu.
Hvíldu í friði.
Ásmundur Gíslason.
Elsku Bíbí mín er farin úr okk-
ar jarðvist, þangað sem við öll
förum. Allt í einu er hversdags-
leikinn orðinn annar og veröldin
tómlegri. Bíbí, eða amma Bíbí,
eins og við fjölskyldan nefndum
hana ævinlega hefur nú kvatt
okkur, en þó vonandi aðeins um
stundarsakir. Hún var alltaf
amma allra barna í fjölskyldunni,
svo hjartahlý og góð. Hennar er
sárt saknað. Á þessari stundu er
mér efst í huga þakklæti til þess-
arar frábæru og merku konu og
fyrir að hafa fengið að vera henni
samferða.
Það var árið 1976 sem leiðir
okkar Gísla barnsföður míns og
sonar Bíbíar lágu saman. Ég var
þá nýútskrifaður hjúkrunarfræð-
ingur og hafði ráðið mig til starfa
við Sjúkrahúsið í Vestmannaeyj-
um. Til Vestmannaeyja hafði ég
aldrei komið og leist strax mjög
vel á mína ákvörðun er þangað
kom. Ekki leið á löngu þar til ég
kynntist Bíbí og fann strax hve
elskuleg og góð kona hún er. Bíbí
og Markús tóku mér opnum örm-
um og þeim á ég margt að þakka,
hvílíkir öðlingar bæði tvö. Árin
sem ég hef notið vináttu Bíbíar
eru orðin ríflega fjörutíu. Það er
ótrúlegt hvað tíminn flýgur
áfram. Þær eru margar minning-
arnar um skemmtilegar sam-
verustundir og líflegar samræður
um allt milli himins og jarðar,
bæði á mínu heimili og hennar.
Minningar um yndislegar mót-
tökur Bíbíar og Harðar á Klepps-
veginum þar sem spurt var frétta
af fjölskyldu yfir rjúkandi kaffi-
bollum og dásamlegu meðlæti
líða okkur hjónum og börnum
okkar ekki úr minni.
Elsku Hörður, þinn söknuður
er mikill, þú stóðst alltaf sem
klettur með henni Bíbí og þið vor-
uð svo dásamleg saman. Minning
mín lifir um þessa yndislegu
konu. Elsku Atli og Þrúður,
Kjartan og Sigrún, Anna og
Biggi og allir aðstandendur, ég
og fjölskylda mín færum ykkur
öllum innilegar samúðarkveðjur
og óskum ykkur guðsblessunar.
Elín Björk
Hartmannsdóttir.
Systir mín, Anna Margrét, bar
nöfn föður- og móðurömmu okk-
ar systkina: Önnu Sigurleifar
Björnsdóttur, frá Halllandi á
Svalbarðsströnd, og Margrétar
Kjartansdóttur frá Móskógum í
Fljótum, Skagafirði. Hún bar
þessi nöfn með reisn og sóma til
æviloka. Gælunafn hennar, Bíbí,
var þannig tilkomið að Níels elzti
bróðir okkar sagði er hann sá
systur sína: Nú höfum við eignast
nýja Bíbí, en svo var kornabarn
kallað í næsta húsi, Fróni, við
Vetrarbraut. Bíbí var hún kölluð
öll bernsku- og æskuár sín en
Önnunafnið tók yfir á fullorðins-
árum.
Systir mín var sterk kona og til
hennar sótti ég oft styrk. Hún
hafði einstakt minni, einkum á
ljóð og lausavísur. Mér var hún
lifandi ljóðasafn. Það fer því vel á
því að ég minnist hennar með
ljóðakorni sem ég færði henni á
áttræðisafmæli hennar 15. ágúst
2001.
Víst er Siglufjörður fagur.
Fjöll og nesið mynda skjól.
Á bláum himni sumarsól.
Síld á miðum. Heilladagur!
Á eðalheiðum ágústdegi
Anna Margrét, systir mín,
fæddist. Hún var sólarsýn,
sól í heiði á allra vegi.
Býr að krafti býsna sterkum,
en blíð er jafnan hennar lund.
Glöð og hress á góðri stund.
Gekk með sæmd frá öllum verkum.
Áttræð horfir yfir verk og vegi,
víst hún skilar góðum annadegi.
Hreinlynd, dugleg, hörkuskörp og góð.
Vinir margir valkyrjuna hylla,
víst hún kunni kvæðastrengi að stilla.
Öll við þökkum hennar æviljóð.
Ég votta mági mínum, Herði
Óskarssyni, þeim heiðurs- og
sómadreng, innilega samúð.
Sem og systursonum mínum,
Atla og Kjartani, og bróðurdótt-
ur minni og uppeldisdóttur syst-
ur minnar, Önnu Margréti
Bragadóttur – og þeirra fólki
öllu.
Ég þakka systur minni allt það
sem hún var mér. Megi hún eiga
góða heimkomu.
Stefán Friðbjarnarson.
Fyrir mér var hún Bíbí stór-
kostleg kona. Mikið sem ég hef
litið upp til hennar í þau 19 ár
sem ég þekkti hana. Hún var ein-
staklega fróð um allt milli himins
og jarðar og naut ég þess að setj-
ast hjá henni og hlusta á hana
segja frá.
Fjölskyldan var henni Bíbí
allt. Ávallt mætti hún fyrst í allar
veislur og viðburði. Öll handskrif-
uðu kortin frá henni eru mér svo
kær og geymi ég þau á vísum
stað.
Bíbí lifði í núinu og var ekkert
að bera saman fortíð við nútíð.
Hún lifði svo sannarlega tímana
tvenna og upplifði margt á sínum
níutíu og sex árum. Mér þótti hún
með eindæmum sterk, þessi smá-
vaxna kona.
Ávallt kaus hún að tala um það
sem gekk vel og var orðið vanda-
mál ekki til í orðabók Bíbíar.
Aldrei heyrði ég hana hallmæla
öðrum eða finna eitthvað að í fari
annarra, svo fáguð var hún.
Að fylgjast með Bíbí og Herði
hefur verið aðdáunarvert. Þau
eru svo góðar fyrirmyndir fyrir
okkur öll.
Hamingjusamari og lífsglaðari
hjón hef ég ekki hitt. Lífið hófst á
ný hjá þeim báðum þegar þau
kynntust árið 2005. Þau tóku að
ferðast bæði um Ísland og er-
lendis. Þau sóttu tónleika og leik-
hús sem aldrei fyrr. Bæði voru
þau virkir þátttakendur hjá leik-
félaginu Snúði og Snældu og var
Bíbí stolt af hlutverki sínu sem
hvíslari. Þau urðu ung aftur og
nutu hverrar mínútu á áttræðis-
og níræðisaldri. Gagnkvæm virð-
ing og traust hvors fyrir öðru var
nær áþreifanleg og svo falleg.
Tíminn með Bíbí er okkur fjöl-
skyldunni ómetanlegur. Börnin
okkar munu alla tíð búa vel að
þeim góðu stundum sem við höf-
um átt með henni.
Daginn sem hún kvaddi skrif-
aði 10 ára sonur okkar upp atriði í
skólanum sem hann taldi sig
heppinn með í lífinu og var eitt
þeirra að eiga 96 ára gamla lang-
ömmu.
Hann er svo sannarlega hepp-
in sem og við öll.
Minning þín mun lifa í hjörtum
okkar allra.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir,
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan,
hjartasláttinn, rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður, kyssa blómið,
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Hrafnhildur Þórisdóttir og
fjölskylda.
Anna Friðbjarnardóttir, Bíbí,
var föðursystir mín, glæsileg
kona og góð fyrirmynd.
Glaðlyndi hennar og lífsþrótt-
ur virtust alltaf hjálpa henni
þrátt fyrir ýmis áföll.
Ung flutti hún til Vestmanna-
eyja, eignaðist þar mann og þrjá
syni. Mann sinn Ásmund missti
hún þegar strákarnir voru á ung-
lingsaldri. Hamingjuna fann hún
aftur og giftist í annað sinn
Markúsi Jónssyni og saman
byggðu þau sér fallegt heimili í
Vestmannaeyjum. Þau ólu bróð-
urdóttur Bíbíar, Önnu Margréti,
upp frá átta ára aldri. Frænka
mín flutti til Reykjavíkur, þegar
eldgosið í Eyjum hófst. Húsið
hennar og Markúsar fór undir
hraun og ákváðu þau að setjast
að í Reykjavík.
Bíbí og Markús ferðuðust mik-
ið um landið og komu oft til okkar
á Sigló og var ævinlega glatt á
hjalla. Markús mann sinn missti
hún árið 1998.
Hún var virk í ýmsu fé-
lagsstarfi, gafst aldrei upp eða
vorkenndi sér. Enn á ný fann hún
ástina er hún kynntist Herði Ósk-
arsyni íþróttakennara og giftu
þau sig árið 2005. Bjuggu þau sér
hlýlegt og fallegt heimili við
sundin blá í Reykjavík.
Bíbí frænka mín var yndisleg,
fluggáfuð, falleg og skemmtileg
og er ég afskaplega þakklát fyrir
að hafa kynnst henni og átt með
henni ánægjulegar samveru-
stundir. Ógleymanlegar eru
stundirnar, sem við áttum saman
í Lónkoti, þegar pabbi varð ní-
ræður. Bíbí flutti þar stór-
skemmtilega afmælisræðu um
bróður sinn í bundnu máli og sást
glöggt hversu pennafær og orð-
heppin hún var. Þessi forna
enska bæn finnst mér hæfa henni
vel:
Gefum okkur tíma til að sýna vinahót –
um þau liggur vegurinn til hamingju.
Gefum okkur tíma til að dreyma –
draumurinn ber okkur til stjarnanna.
Gefum okkur tíma til að unna og þiggja
ást á móti – það eru guðdómleg for-
réttindi.
Gefum okkur tíma til að svipast um –
dagurinn er of skammur til að eyða
honum í sjálfselsku
Gefum okkur tíma til að hlæja – hlát-
urinn er tónlist sálarinnar.
Ég kveð elsku frænku mína
með mikilli eftirsjá. Eftirlifandi
eiginmanni Herði, börnum og
fjölskyldum þeirra vottum við
fjölskyldan okkar dýpstu samúð.
Guðrún Þ. Níelsdóttir.
Anna
Friðbjarnardóttir
Móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma, systir og stjúpmóðir,
MARÍA SIGRÍÐUR ÞÓRÐARDÓTTIR,
Mýrarvegi 115,
Akureyri,
lést á heimili sínu sunnudaginn 1. október.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 9. október klukkan 13.30.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag
Akureyrar.
Þórður Gunnar Sigurjónsson Birgitta Lúðvíksdóttir
Steinn Oddgeir Sigurjónsson Áslaug Ólöf Stefánsdóttir
Sigmundur Sigurjónsson Helga Steingrímsdóttir
Ingi Rúnar Sigurjónsson Hildur Salína Ævarsdóttir
Guðmundur Sigurjónsson Bryndís Ýr Viggósdóttir
ömmu og langömmubörn
Ármann Þórðarson Svanberg J. Þórðarson
Guðný og Jóhannes Haukur Hauksbörn