Morgunblaðið - 09.11.2017, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2017
✝ Anna Gabríella(Annella) Stef-
ánsdóttir fæddist á
Akureyri 13. ágúst
1930. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 27. október
2017.
Foreldrar henn-
ar voru Stefán
Ágúst Kristjánsson,
forstjóri og skáld, f.
14. maí 1897, d. 1.
maí 1988, og Sigríður Friðriks-
dóttir húsmóðir, f. 10. febrúar
1912, d. 6. ágúst 1980. Foreldrar
Stefáns Ágústs voru Kristján
Jónsson, bóndi og smiður á
Glæsibæ (1858-1928) og kona
hans Guðrún Oddsdóttir (1855-
1926), húsfreyja þar, ættuð frá
Dagverðareyri. Foreldrar Sig-
ríðar voru Friðrik Daníel Guð-
mundsson (1870-1925), bóndi á
Teigi, Arnarnesi og Syðra
Kambhóli, en bjó síðast á Ak-
ureyri og kona hans Anna Guð-
mundsdóttir (1873-1956), hús-
freyja á sömu stöðum. Amma
Önnu Gabríellu (Annellu), Anna
Guðmundsdóttir, var fædd á Ás-
láksstöðum í Kræklingahlíð, þar
sem nöfnur hennar og formæður
bjuggu í þrjá ættliði í röð, en
Anna Gabríella, sem nú er látin,
arsdóttur, sálfræðingi, f. 21.
október 1981. Börn þeirra eru:
Trausti f. 12. desember 2008 og
Brynja f. 22. september 2013. c)
Kjartan Friðrik, kennari, f. 25.
júlí 1979, kvæntur Andreu Fann-
ey Jónsdóttur, textílhönnuði, f.
27. september 1982. Sonur
þeirra er Jón Gunnar, f. 18. nóv-
ember 2014. d) Egill Friðrik,
matreiðslunemi, f. 12. ágúst
1992.
Annella ólst upp á Akureyri,
og lauk þar gagnfræðaprófi
1947. Hún vann ýmis störf á
yngri árum, en var lengstum
húsmóðir. Hún lauk námi frá
Húsmæðraskólanum í Reykja-
vík, um það leyti sem hún stofn-
aði fjölskyldu. Hún var virk í
starfi Kvenfélagsins Hringsins
um árabil. Hún var ritari á
Heilsugæslustöðinni í Fossvogi,
1980-1997.
Annella flutti, ásamt fjöl-
skyldu sinni, til Washington DC
árið 1955, þar sem Magnús,
maður hennar, lauk sérfræði-
námi í lyflækningum. Hún flutti
aftur heim til Íslands, sumarið
1958, og bjó í Skaftahlíðinni til
ársins 1968, en þá flutti fjöl-
skyldan í Stigahlíðina. 1993
flutti Annella, þá orðin ekkja, á
Sléttuveg 17, þar sem hún bjó til
ársins 2012, þegar heilsu hennar
hrakaði. Hún dvaldi síðustu ævi-
árin á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli.
Útför hennar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 9. nóvem-
ber 2017, klukkan 13.
bar nafn ömmu
sinnar og formæðra
fram á 18. öld.
Bróðir Annellu
er Friðrik Daníel,
viðskiptafræð-
ingur, f. 7. nóv-
ember 1932, kvænt-
ur Ólafíu Sveins-
dóttur, f. 19. júní
1946.
Annella giftist 1.
janúar 1950 Magn-
úsi Ólafssyni, lækni og hjarta-
sérfræðingi, f. 1. nóvember 1926
d. 2. september 1990.
Synir þeirra eru: 1) Stefán
Ágúst, framkvæmdastjóri, f. 15.
júní 1950. Dóttir hans er Ragn-
hildur, f. 13. október 1974. 2)
Ólafur Friðrik, læknir og fv.
borgarstjóri, f. 3. ágúst 1952.
Sambýliskona Ólafs er Kolbrún
Matthíasdóttir, f. 21. júní 1951.
Börn Ólafs og fv. eiginkonu,
Guðrúnar Kjartansdóttur, eru a)
Anna Sigríður, prófessor við Há-
skóla Íslands, f. 3. febrúar 1974.
Börn hennar og fv. eiginmanns,
Alfonsar Ramel, eru Jakob
Yngvi f. 8. september 2004, Hel-
ena Lea f. 21. janúar 2008 og Elí-
as Ívar. f. 6. maí 2010. b) Magnús
Friðrik, sálfræðingur, f. 25. júlí
1979, kvæntur Hafdísi Ein-
Er ég kveð móður mína rifj-
ast upp margar fallegar minn-
ingar. Hún fæddist á Akureyri
og þar erum við Ólafur bróðir
minn einnig bornir í heiminn.
Fyrstu minningarnar eru frá
Samkomuhúsinu á Akureyri
sem afi minn, Stefán Ágúst
Kristjánsson, rak. Faðir minn,
Magnús Ólafsson læknir, hélt
til Bandaríkjanna til framhalds-
náms 1955 og svo komum við
mamma og synirnir ári síðar.
Eflaust hefur bærst í brjósti
hennar bæði eftirvænting og
kvíði þegar hún átti fyrir hönd-
um 16 klst. flugferð til New
York með millilendingu á Gand-
er í Nýfundnalandi. Síðan tók
við ferðalag til Washington
D.C. þar sem við bjuggum með-
an á Bandaríkjadvölinni stóð. Á
Íslandi hélt mamma heimili,
fyrst í Skaftahlíð, síðar Stiga-
hlíð 69.
Móðir mín var glæsileg kona
og vakti athygli hvar sem hún
fór. Mikil reisn var yfir fasi
hennar. Það var mömmu og
okkur öllum mikið áfall þegar
pabbi féll frá, langt um aldur
fram, árið 1990. Sorg hennar og
söknuður við að missa elskaðan
lífsförunaut til áratuga varði
langan tíma. Pabbi var starf-
andi hjartalæknir en áhugamál
hans var stangveiði, hann sat í
stjórn SVFR og var ritstjóri
tímaritsins Veiðimaðurinn. Hún
varð snemma veiðifélagi pabba
og býsna veiðin á „garðflug-
una“. Fékk eitt árið bikar
SVFR fyrir stærsta fisk veidd-
an af konu. Norðurá í Borg-
arfirði var eftirlætisá þeirra en
einnig höfðu þau dálæti á
Sandá í Þistilfirði.
Mamma átti sér mörg áhuga-
mál; hún var listakokkur,
stundaði postulínsmálun, söng í
kvennakórnum Senjórítunum
og gerðist liðtæk Hringskona.
Hún virtist ætla að eldast vel
en fyrir um sjö árum byrjaði
alzheimers-sjúkdómurinn að
gera vart við sig og dró hana
loks til dauða.
Einkadóttir mín, Ragnhildur,
og dóttir hennar, Stella Luna,
senda innilegar samúðarkveðj-
ur. Megi hinn hæsti höfuðsmið-
ur himins og jarðar lýsa henni
leiðina til austursins eilífa, til
fundar við pabba.
Stefán Ágúst Magnússon.
Mig langar með nokkrum
minningabrotum að kveðja
Önnu Gabríellu, eða Annellu
eins og amma var alltaf kölluð.
Við vorum nánar allt frá fyrsta
degi og minningarnar og sam-
verustundirnar margar. Þegar
ég fæddist bjó hún í Stigahlíð-
inni og hinum megin við götuna
voru ekki komin nein hús, bara
mói sem hentaði vel til útileikja
og leikskólinn Efrihlíð og
Menntaskólinn við Hamrahlíð.
Ég sótti báðar þessar mennta-
stofnanir og var því svo heppin
að vera nálægt ömmu bæði í
æsku og á unglingsárum og
sækja til hennar bæði gott í
gogginn og góðan félagsskap.
Frá fyrstu árum mínum eru
flestar minningar um ömmu
tengdar ferðalögum og fólki,
skrautlegum kjólum og snyrt-
ingu. Amma tók mig með í
morgunfrúarklúbbinn sinn,
heitu pottana í Laugardalslaug,
veiðiferðir og verslanir. Alls
staðar var glatt á hjalla, mikið
talað og hlegið – já, amma var
mikil félagsvera og fannst gam-
an að sýna sig og sjá aðra. Þeg-
ar kom fram á unglingsárin var
ekki síðra að alltaf mátti halda
partí í græna kjallaranum í
Stigahlíðinni og flestir vinir
fengu því að kynnast ömmu
sem fannst alltaf gaman að
hafa fólk og fjör í kringum sig.
Annella amma var alltaf vel
tilhöfð og með tískuna á hreinu.
Fátt var skemmtilegra en að fá
að máta kjólana hennar og það
mátti alveg fá þá að láni í leik
ásamt varalitnum. Amma vildi
líka að maður væri vel til fara
og kynni sig. Það átti að draga
fram kvenleikann. Alveg fram á
síðasta dag bað hún um varalit
og skoðaði vel hvort ég væri
ekki snyrtileg og helst svolítið
sæt þegar ég kom í heimsókn.
Þar var enginn munur á hvort
ég var smákrakki og hún rúm-
lega fertug, eða ég orðin fertug
og hún farin að nálgast níunda
tuginn. Það var í raun merki-
legt hvað þessi kjarni snyrti-
mennsku og skvísu fylgdi henni
alla tíð jafnvel þótt minnið væri
mikið til farið síðustu árin, önn-
ur persónuleikaeinkenni farin
að glatast og hún hætt að
þekkja okkur sem næst henni
stöndum með nafni síðustu
mánuðina.
Það er alltaf ákveðið tóm
sem fylgir því að ástvinur kveð-
ur jafnvel þótt árin hafi verið
mörg og góð og hún líklega
hvíldinni fegin. Börnin mín
voru svo heppin að fá að kynn-
ast Annellu langömmu sinni og
eiga góðar minningar um hlý-
legt viðmót hennar. Þótt þau
hafi fengið fá ár með henni í
essinu sínu er kvika konan með
breiða brosið sú mynd sem þau
munu geyma um ókomna tíð.
Ég veit að bræður mínir og
fjölskyldur þeirra eiga líka góð-
ar minningar um ömmu. Dísæt
súkkulaðikakan og umhyggjan
sem svo oft fólst í að bjóða mat
af einhverju tagi ásamt snögg-
um hreyfingum og þörf fyrir að
vera á iði eru líklega þau atriði
sem við höfum hvað oftast
nefnt okkar á milli. Nokkrum
árum eftir að afi dó flutti amma
á Sléttuveginn þar sem hún bjó
fram að þeim tíma að hún fór
að þurfa aðhlynningu á Skjóli.
Við vorum öll nokkuð tíðir gest-
ir á Sléttuveginum og amma
var líka alltaf á ferðinni og dug-
leg að líta inn hjá okkur. Amma
var alla tíð sjálfri sér lík en hún
fann þó alltaf fyrir tómleika án
afa og einhvern veginn standa
minningarnar úr Stigahlíðinni
uppúr þegar horft er tilbaka,
þar naut hún sín best. Ég vona
að afi taki fagnandi á móti
ömmu hinum megin og hún sé
því fegin að fá að sameinast
honum á ný.
Hvíl í friði, elsku Annella
amma.
Anna Sigríður Ólafsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Það var tilhlökkunarefni í
hvert sinn að fara í heimsókn
upp í Stigahlíð til Annellu föð-
ursystur minnar. Á æsku- og
uppvaxtarárum mínum má
heita að það hafi verið fastur
liður eftir sundferð okkar feðga
um helgar. Hún tók alltaf inni-
lega á móti okkur og gjarnan
var þeginn hjá henni biti enda
átti hún undantekningarlaust
til eitthvert góðgæti handa okk-
ur í eldhúsinu. Það voru gæða-
stundir. Ég upplifði samband
þeirra systkina alla tíð sem ná-
ið og gott. Þau voru lík í útliti
og limaburði, bæði skarpleit,
ákveðin, grannvaxin og dökk-
hærð. Í framgöngu nokkuð
blátt áfram, ekki laust við það
að vera stundum ofurlítið
hvatvís. Sjaldnast fór þó á milli
mála að hún var stóra systir
föður míns og raunar sú eina.
Mig grunar reyndar að hún
hafi fengið mun oftar að ráða í
uppvexti þeirra á Akureyri og
ef til vill lengur. Í þá tíð, og
vonandi enn, var viðkvæðið
dömurnar fyrst, og það var
Annella í orðsins fyllstu merk-
ingu.
Annella var smekkvís á alla
lund og bar heimili þeirra
Magnúsar Ólafssonar læknis
þess einnig merki. Magnúsar,
sem dó fyrir um aldarfjórðungi,
minnist ég einnig með hlýhug.
Stigahlíðin var oftar en ekki
samkomustaður föðurfjölskyldu
minnar, einkum eftir að Sigríð-
ur amma og Stefán Ágúst afi
voru flutt suður. Þessi tími
geymist vel og fallega í huga
mér. Ég færði pabba mínum
andlátsfregn systur hans nú í
lok október. Tregafull stund
þar sem við minntumst hennar
saman, en gæðastund engu að
síður.
Blessuð sé minningin um An-
nellu frænku.
Stefán Jón Friðriksson.
„Hvar hafa dagar lífs þíns lit
sínum glatað.“ Þessar ljóðlínur
Jóhanns Jónssonar hafa vakað í
huga mínum eftir að hafa heim-
sótt frænku mína Önnu G. Stef-
ánsdóttur skömmu fyrir kveðju
hennar.
Það var orðin mikil breyting
hjá þessari glæsilegu konu, sem
nú beið sinnar kveðju. Annella
eins og hún var ætíð nefnd var
sannarlega litrík og skemmtileg
kona. Hún og hennar fjölskylda
var ætíð stór hluti tilverunnar.
Það var spennandi og heillandi
fyrir ungan dreng á Akureyri
þegar Annella og Magnús
eiginmaður hennar voru að
koma heim frá námi í Banda-
ríkjunum. Þau komu með nýja
strauma og ýmislegt forvitni-
legt. Bíllinn, tyggjóið, tónlistin í
tækinu, allt var í raun nýtt.
Strákarnir þeirra, Stefán og
Óli, báru amerískt yfirbragð og
okkur fannst flott að heyra þá
tala með hreim hins framandi
ævintýralands.
Þessi tenging Annellu og
Magnúsar við Ameríku gerði
samskiptin við þau alla tíð
heillandi. Þau höfðu frá mörgu
að segja og kynntu okkur fyrir
ýmsu nýju.
Annella var ættrækin og lét
sér annt um alla sína. Hún var
ekki endilega í daglegu sam-
bandi en það mátti glöggt finna
að hún fylgdist vel með. Heim-
sóknir til hennar í Stigahlíðina
urðu fastur hluti lífsins og þar
var alltaf tekið vel á móti fólki
og gefin næring til líkama og
sálar.
Annella var alla tíð léttstíg
og kvik í hreyfingum. Hún var
smart kona sem fylgist vel með
tísku og var alla tíð fallega og
flott klædd. Þau Magnús voru
sannarlega flott saman og það
fylgdi þeim einhver sérstakur
glæsileiki.
Annella bar svipmót foreldra
sinna beggja, þeirra Sigríðar
og Stefáns. Líkamsbyggingin
meira frá föður hennar en í fasi
og framgöngu í mörgu lík móð-
ur sinni.
Það að vitja ættmenna, sem í
raun bíða síns vitjunartíma, fær
mann til að hugleiða lífið og
gjafir þess. Ekkert er víst
nema það eitt að við fæðumst
og kveðjum. Hvenær eða
hvernig vitum við aldrei fyrir.
Við eigum aðeins daginn,
augnablikið, sem horfir fram
inn í framtíð sem er ekki nema
að litlu leyti í okkar höndum.
„… eitthvað þvílíkt, sem
komið sé haustljóð í vindinn,
eitthvað þvílíkt sem syngi
vor sálaða móðir
úr sjávarhljóðinu í fjarska.“
Það er einkennilegt að vera
nú í landinu sem heillaði Ann-
ellu og senda kveðjur heim til
Óla, Stefáns, Friðriks, bróður
hennar og þeirra fjölskyldna.
Ég veit að frænka mín var
ferðbúin og heldur nú inn í
sumarlandið. Guð leiði hana á
þeirri för og blessi fjölskyldu
hennar.
Pálmi Matthíasson.
Anna Gabríella
Stefánsdóttir ✝ Helga Jóns-dóttir fæddist
3. janúar 1926.
Hún lést á Dval-
arheimilinu
Nausti, Þórshöfn,
þann 1. nóvember
2017.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Vil-
hjálmsson, f. 9.
ágúst 1884, d. 25.
júlí 1965, og Guðný
Óladóttir, f. 11. nóvember 1888,
d. 14. mars 1975. Helga var
yngst þriggja systkina, eldri
voru bræður hennar Vilhjálmur,
fæddur 1922, og Óli Scheving,
fæddur 1923, þeir
eru báðir látnir. Öll
voru þau systkinin
ógift og barnlaus.
Helga ólst upp í
sveit og vann við
þau störf sem þar
falla til. Eftir að
hún flutti í kaup-
túnið á Vopnafirði
vann hún hjá út-
gerðarfyrirtækinu
Tanga sem fisk-
vinnslukona.
Útför Helgu fer fram frá
Hofskirkju í dag, 9. nóvember
2017, klukkan 14. Jarðsett verð-
ur í Hofskirkjugarði.
Mig langar að minnast vin-
konu minnar, hennar Helgu
Jónsdóttur.
Leiðir okkar Helgu lágu
saman í framhaldi af því þegar
ég flyt að Kolbeinsgötu 6, eða á
Stöðina eins og húsið er kallað,
en þar höfðu tengdaforeldrar
mínir búið fram að þeim tíma.
Mikill samgangur og vinskapur
var á milli þeirra og Helgu
enda bjó hún andspænis þeim
og stutt var að skreppa á milli í
heimsókn.
Fljótlega eftir að ég flyt
verða miklar breytingar á lífi
Helgu, en á stuttum tíma miss-
ir hún báða bræður sína, auk
þess sem Kjartan tengdafaðir
minn fellur frá og Jónína eig-
inkona hans flytur frá Vopna-
firði til Reykjavíkur. Það má
segja að upp frá því hafi okkar
kunningsskapur hafist og kem
ég að einhverju leyti í stað
tengdamóður minnar gagnvart
Helgu.
Á milli okkar Helgu var tals-
verður aldursmunur en á þess-
um tíma er Helga orðin 65 ára
gömul en ég er 32 ára og ófrísk
að yngra barni mínu.
Helga hafði unun af útivist
og hreyfingu og eftir að sonur
minn fæðist voru þeir ófáir
göngutúrarnir sem við fórum
saman með barnavagninn. Í
mörg ár tók hún þátt í kvenna-
hlaupinu og mátti ég hafa mig
alla við til að halda í við hana
þar.
Margar búðarferðirnar fór-
um við saman og gátu þær
teygst í annan endann, en þá
var gjarnan sest í kaffihorn
verslunarinnar og spjallað við
gesti og gangandi. Alveg und-
antekningarlaust hafði Helga á
orði hvað fólkið væri myndar-
legt og börnin einstaklega fal-
leg.
Þegar ég kíkti í heimsókn til
Helgu var strax stokkið til við
að bera fram kræsingar og allir
sem heimsóttu hana gátu alltaf
átt von á veisluborði og máttu
helst ekki fara frá því fyrr en
búið væri að borða talsvert
meira en hægt var í sig að láta.
Hún kunni svo sannarlega að
meta ef fólk tók vel til matar
síns.
Við Helga áttum það til að fá
okkur sherry-staup þegar sá
gállinn var á okkur, en staupin
urðu nú yfirleitt aldrei fleiri en
eitt.
Helgu þótti mjög gaman að
tónlist og sótti þá kórtónleika
sem haldnir voru á Vopnafirði.
Einnig var hún myndarleg í
höndunum og bar saumaskapur
hennar þess merki.
Helga vildi alltaf vera vel til
höfð og hafði hún oft samband
við mig þegar hún sá auglýs-
ingu um fatamarkað og spurði
hvort við ættum ekki að kíkja
þangað.
Áður en Helga flutti í kaup-
túnið á Vopnafirði ásamt móður
sinni og bræðrum, hafði hún
alla tíð búið í Sunnudal.
Henni var Sunnudalur mjög
kær og talaði alltaf um „heim í
Sunnudal“.
Þeir voru ófáir bíltúrarnir
sem við fórum saman, oft rúnt-
ur um þorpið, stundum kíkt
„heim í Sunnudal“, og meira að
segja skroppið til Akureyrar í
heimsókn til Ingu Sveins, vin-
konu hennar.
Eins var Húsmæðraskólinn
að Hallormsstað heimsóttur en
þar stundaði Helga nám vet-
urna 1955-56.
Naut hún þeirrar ferðar
mjög og ekki skemmdi fyrir að
veðrið lék við okkur, stillt og
sólríkt eða ekta austfirskt sum-
arveður eins og það verður
best.
En nú er elsku Helga fallin
frá og símtölin og heimsókn-
irnar verða ekki fleiri, en þú
mátt vita það, Helga mín, að ég
mun eiga við þig samtöl eftir
öðrum leiðum.
Með þakklæti fyrir allt,
Þín vinkona,
Hrönn.
Helga Jónsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað.
Minningargreinar